“ฝ้าย เธอดูนี่สิ คิดอะไรเหมือนฉันมั้ย” ณิชายื่นมือถือของตัวเองไปให้เพื่อนสนิทได้มองด้วยสีหน้าสนใจ

　　และในทันทีที่เห็นภาพในหน้าจอ ตรีกานต์ก็ถึงกับนิ่งอึ้ง ความคล้ายที่มองแค่เพียงปราดเดียวก็ทำให้นึกขึ้นได้แบบทันทีทันใด

　　“จักจั่น”

　　“แต่มันมีเรื่องที่น่าตกใจมากกว่านั้นนะฝ้าย” ณิชาพูดด้วยท่าเหลือบตาเมินออกนอกโต๊ะ เธอกำลังตื่นเต้นกับข้อมูลที่เพิ่งได้มา เพราะคนในรูปไม่เพียงมีหน้าตาเหมือนแฟนเก่าที่เป็นรักแรกของเธอเท่านั้น แต่มันยังมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่านั้นอีก!

　　“จะว่าเป็นลูกหรือน้องสาวจักจั่นก็เป็นไปไม่ได้นะ จั่นไม่มีน้อง” ตรีกานต์พูดออกมาแล้วก็ทำหน้าสลดวูบ เพราะคนที่พวกเธอกำลังกล่าวถึงนั้นได้จากโลกนี้ไปยี่สิบกว่าปีแล้ว ขณะเป็นวัยรุ่นเรียนยังไม่จบมหาวิทยาลัยเลยด้วยซ้ำ

　　“อ๋อแนะนำมา” ณิชาพูดถึงใบบุญ น้องสาวคนสนิทอีกคนที่เพิ่งส่งรูปนี้มาให้กันเมื่อชั่วโมงที่แล้วนี่เอง

　　“ถ้าอย่างนั้นเราก็ไม่ต้องเดาแล้วสิ ว่าเป็นแบบเดียวกันรึเปล่า” ตรีกานต์ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้น

　　“ฉันสั่นไปหมดแล้วเธอ คือฝ้ายจำได้มั้ยที่บอกว่าฉันชอบเจอคนหน้าเหมือนจั่นบ่อยๆ ที่คอนโด คือน้องคนนี้อยู่คอนโดเดียวกับฉัน”

　　“เป็นไปได้ยังไง ฉันชักจะสนใจเรื่องนี้มากขึ้นแล้วสิ” ตรีกานต์ว่าแล้วก็ปิดสมุดบัญชีของทางร้าน แล้วหันมาสนใจเพื่อนอย่างจริงจัง

　　“มันบังเอิญจนน่ากลัว จนฉันไม่กล้าคิดอะไรกับเค้าเลย มันแปลกๆ ใจคอไม่ดีเลยฝ้าย”

　　“เธอควรต้องดีใจไม่ใช่เหรอ”

　　“มันมีอะไรมากกว่านั้นอีกฝ้าย” ณิชาว่าพร้อมกับโน้มตัวผ่านโต๊ะทำงานไปจับมือเพื่อนไว้แน่น

　　“น้องคนนี้เป็นลูกสาวของคุณหญิงนลินี พี่นิน่ะ ที่สมัยก่อนฉันไปบ้านเค้าบ่อยๆ เราเคยอยู่กลุ่มเดียวกัน”

　　“ฉันคิดว่าใช่แล้วแหละ ลุยเลยเหอะ” ตรีกานต์ว่าสีหน้าจริงจังแล้วบีบมือตอบกลับเพื่อนแรงกว่าเดิม

　　“เธอก็รู้ ฉันคบใครอีกไม่ได้หรอก มันพอแล้ว”

　　“ความตายมันเป็นเรื่องปกติ เธอคิดไปเองนะเอ๊ะ มันต้องมีสิคนที่จะอยู่กับเราไปจนวันตาย มันต้องมี”

　　ตรีกานต์พยายามพูดให้กำลังใจ เธอรู้ดีว่าที่เพื่อนไม่ต้องการมีคู่อีกแล้วในชีวิต ก็เป็นเพราะว่า หากเธอได้เชื่อมั่นว่ารักใครสักคนเข้าแล้ว ใครคนนั้นก็มักจะจากเธอไปก่อนวัยอันควรเสียทุกรายไป

　　ทั้งชีวิตมีแค่สองคนที่รักมาก และตอนนี้พวกเขาก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว รักแรกเต็มไปด้วยไฟรักร้อนแรง และรักครั้งสุดท้าย คือเพื่อนยาก คู่คิด คู่ครอง

　　แต่ในชีวิตก็มีผู้คนมากมายวนเวียนเข้ามา รักๆ หลอกๆ เลิกๆ ง่ายๆ พวกเขาเหล่านั้นกลับคงกะพันกันทั้งนั้น หรือใจนี้ไม่ได้มีไว้ให้รักใคร กระทั่งมาเจอเงาในอดีตโผล่ขึ้นมา หลายอย่างที่เชื่อมโยง มันเลยกลายเป็นความน่าสนใจที่ทำให้ละล้าละลัง

　　จากที่ไม่อยากคิด ก็เริ่มที่จะคิด...

　　“หรือจะแค่เล่นๆ”

　　แรงดึงดูดมหาศาลจากหญิงสาวผู้นั้น ทำให้ณิชาพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาจนเพื่อนผลักมือหนี

　　“ฉันพูดเล่นน่า ฉันแค่ชอบเค้ามาก จนกลัวว่าจะรัก แล้วถ้าฉันรักใคร ฝ้าย...เธอก็รู้ว่ามันจะเป็นยังไง”

　　“เข้าหาเค้าให้ได้ก่อนเหอะ ค่อยมานึกกลัวนะเอ๊ะ ฉันไม่เห็นเธอเป็นแบบนี้มานานละ บทจะเล่นก็ไม่เคยได้ปรึกษา แต่นี่คงอยากเอาจริงสินะ” ตรีกานต์ว่าอย่างรู้ทัน

　　“ลนไปหมด ตั้งแต่รู้ว่าเป็นลูกพี่นิ”

　　“แก๊งคุณหญิง แล้วนี่ตั้งแต่กลับมาได้ไปเจอพี่ๆ น้าๆ เค้าบ้างรึเปล่าล่ะ”

　　“ยังเลย”

　　“วกกลับมาที่เรื่องของเรา ฉันคิดว่า ถ้ามันจะเป็นใจขนาดนี้ ฉันก็อยากให้เธอลองดูนะ”

　　“ยิ่งมองยิ่งเหมือนจั่น” ณิชาว่าแล้วก็เอารูปในมือถือมาดูอีกครั้ง

　　ปิ่นปักผู้อาภัพ เธอกลายเป็นคนที่มีหลายเงาซ้อนอยู่ในตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ มันอาจจะเป็นรูปลักษณ์บุคลิกที่สะดุดตา แต่จะมีใครสักคนบ้างไหม ที่อยากจะเข้าหาเพราะตัวตนของเธอจริงๆ แต่มันก็ไม่ได้โหดร้ายเสมอไป หากเงาเหล่านั้นจะชักใยใครสักคนให้มาหลงใหลในตัวเธอจริงๆ เข้าสักวัน

　　ตั้งแต่วันนั้น ณิชาก็ไม่อยากจะสนใจเรื่องของปิ่นปักอีกเลย เธอไม่อยากเริ่มต้น ไม่อยากเจ็บปวดกับเรื่องที่อาจจะไม่สมหวัง หรือแม้กระทั่งการจากลา ทั้งจากเป็นและจากตาย

　　เธออยากมีบั้นปลายชีวิตที่เงียบสงบ แม้อายุเพิ่งจะสี่สิบห้า แต่เธอกลับใช้ชีวิตราวคนปลดเกษียณ วางมือกับเรื่องธุรกิจหนักๆ และไม่คิดแบกรับภาระกิจการร้านอาหารไทยในแคนาดา ซึ่งเป็นสินสมรสที่เธอได้ยกให้ลูกเลี้ยงชาวเวียดนามเป็นคนดูแลกิจการต่อไป

　　เมื่อกลับมาถึงเมืองไทย เธอก็ไม่อยากรับช่วงงานโรงแรมหรือกิจการอื่นๆ แต่ก็ยังจะมีรายได้จากการเก็บค่าเช่าอาคารตึกอสังหาริมทรัพย์อันมั่งคั่ง ซึ่งเป็นทรัพย์สินที่หามาได้ตั้งแต่ก่อนจะแต่งงาน

　　ที่ผ่านมาเธอพยายามจะใช้ชีวิตให้เรียบง่ายที่สุด แต่ถึงกระนั้น ณิชาก็ยังมีชีวิตที่ใครๆ ก็ต่างอิจฉา เพราะวันๆ เธอไม่ต้องทำอะไรเลยก็ยังได้ แต่เงินก็พร้อมจะไหลเข้ากระเป๋าเป็นฟ่อน ฉะนั้นแล้วจะไปดิ้นรนอะไรนักหนา ในเมื่ออีกไม่ช้านานก็จะล้มหายตายจากกันไปแล้ว

　　เธอเป็นคนที่น้อยแต่มากอย่างเลี่ยงไม่ได้ ใจจริงอยากจะอยู่บ้านหลังเล็กๆ ห่างไกลเมืองหลวง อยากเป็นเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์ ที่สามารถใช้ชีวิตร่วมกันกับธรรมชาติในวิถีเกษตรพอเพียง

　　หยุดดิ้นรนและเริ่มแบ่งปัน...

　　ทว่าในความฝันอันน้อยนิดของเธอนั้น กลับถูกพี่น้องพากันยับยั้งไว้ก่อน พวกเขายังไม่อยากให้เธอไปอยู่อย่างโดดเดี่ยวและห่างหูห่างตาเหมือนที่เคยเป็นห่วงมาโดยตลอด

　　ดังนั้นทันทีที่กลับมาเมืองไทย ญาติพี่น้องเลยต้องขอร้องกึ่งบังคับให้ให้มาอยู่ที่นี่ LB Residences คอนโดหรูติดอันดับในแถบชานเมืองที่มีไม่กี่แห่ง ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวที่มีน้องสาวเป็นคนบริหารอยู่ แต่เพราะชีวิตที่ไม่รีบร้อนอะไรอีกแล้ว ทำเลที่ตรงนี้จึงเหมาะกับคนเช่นเธอ ที่ไม่ต้องการฟุ่มเฟื่อยเมื่อยค่าชอปปิ้ง หรือฟุ้งเฟ้อแต่อาหารจานเด็ดใจกลางเมืองกรุง

　　สมดุลในชีวิตของเธอค่อนข้างแปลกประหลาด เพราะบางคืนก็จะอยู่ที่ไนต์คลับ แต่ที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ ไม่ว่าจะกลับดึกแค่ไหน แต่ทุกเช้ามืดเธอจะเคยชินกับนาฬิกาชีวิตที่ต้องตื่นขึ้นมาสวดมนต์นั่งสมาธิ ครั้นจิตอิ่มแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปฟิตเนส ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนกลางของคอนโด จากนั้นเธอจะใช้เวลาอยู่ในห้องออกกำลังกายราวๆ ครั้งละ 45 นาที