ช่วงพักกลางวันในย่านธุรกิจใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยตึกสูงระฟ้า บนท้องถนนมีรถราที่แน่นขนัด ส่วนริมทางเดินก็ขวักไขว่ไปด้วยพนักงานของบริษัทต่าง ๆ ที่ออกมาหาอาหารมื้อกลางวันรับประทาน

　　ใยไหม หญิงสาวร่างเล็กใบหน้าหมดจดเดินมากับเพื่อนร่วมงานอีกสองคน พวกเธอกำลังเดินกลับออฟฟิศหลังจากรับประทานมื้อกลางวันกันเสร็จแล้ว พลันสายตาเธอดันไปเห็นรถเข็นขายผลไม้เข้า

　　“พวกเธอขึ้นไปก่อนได้เลย เดี๋ยวเราไปซื้อผลไม้ก่อน” เธอบอกกับเพื่อนก่อนที่จะแยกย้ายกันออกไป

　　เธอเดินตรงไปเลือกผลไม้สองสามอย่างและให้แม่ค้าคิดเงิน

　　“ทั้งหมดเท่าไหร่คะป้า”

　　“สี่สิบบาทจ้ะ”

　　เธอเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วแล้วจะควักเงินจ่าย ในนั้นมีแบงก์พันหนึ่งใบ แบงก์ห้าร้อยหนึ่งใบ แบงก์ยี่สิบอีกหนึ่งใบ นอกนั้นเป็นเหรียญซึ่งมีมากพอสมควร นิสัยอย่างหนึ่งของหญิงสาวคือไม่ชอบแตกแบงก์ เนื่องจากเงินหายาก เธอเลยตั้งใจเก็บแบงก์ใหญ่ให้นานที่สุด เธอจึงค่อย ๆ นับเหรียญ พอนับครบแล้วเธอก็ยื่นส่งให้แม่ค้า แต่ตอนที่วางเงินให้แม่ค้าเธอดันทำเหรียญบาทหล่นไปเหรียญหนึ่ง แน่นอนคนรู้จักค่าของเงินอย่างเธอต้องตามไปเก็บอย่างแน่นอน

　　เธอกวาดสายตามองไปที่พื้น มันตกแล้วกลิ้งไปไปไกลพอสมควร

　　“แป๊บนะป้า เหรียญบาทหล่นไปเหรียญนึง ขอหนูไปเก็บก่อน”

　　“ไม่เป็นไรหนูแค่บาทเดียวเอง”

　　“ไม่ได้ค่ะป้า เงินหายาก บาทเดียวก็มีค่า”

　　เธอบอกแม่ค้าเสร็จก็เดินไปที่ริมถนนเพื่อจะเก็บเหรียญที่ตกอยู่ ตอนที่เธอกำลังก้มเก็บ ทันใดนั้นรถจักรยานยนต์คันหนึ่งก็พุ่งเข้ามา

　　โครม!!!

　　ภาพทุกอย่างดับวูบโดยพลัน…