“สาดน้ำให้นางฟื้น!”

ถังน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำแข็งถังแล้วถังเล่าถูกสาดไปบนพื้นที่มีร่างของหญิงสาวที่มีบาดแผลทั่วทั้งร่างกาย พวงแก้มที่งดงามนั้นเป็นสีคล้ำจากความหนาวเย็นซึ่งไม่ต่างไปจากศพผู้หญิงที่อยู่ในโลงศพน้ำแข็ง

“อื้อ...” ทันใดนั้นเปลือกตาของนางก็ขยับเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน หนาวมากเลย...

นางยังคงไม่มีสติอยู่ แต่ความหนาวเย็นจากห้องเก็บน้ำแข็งทำให้นางต้องตื่น

“ฟื้นแล้ว นางฟื้นแล้ว!” ผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนราวกับถูกคลุมไปด้วยตาข่ายขนาดใหญ่ ใบหน้าที่ดุร้ายกลายเป็นใบหน้าที่น่าเกลียดอย่างยิ่งท่ามกลางหิมะโปรยปราย

เสียงทุ้มต่ำและเย็นชาดังออกมาอย่างชัดเจน “ถ้ายังไม่ตายก็ตีต่อไป!”

เมื่อหยูหราวได้ยิน นางก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นทันที

นางยังไม่ตายหรือ?

ที่นี่ที่ไหนกัน!

นางมองเห็นหิมะขาวโพลนเต็มไปหมดและจวนอันใหญ่โตน่าเกรงขามมีโคมแขวนอยู่แต่กลับไม่ได้งานมงคล

ท้องฟ้ามืดดำ ทั่วทั้งลานเต็มไปด้วยแสงเหลืองนวลประหลาดจากโคมวังหลวง ล้อมรอบไปด้วยกลุ่มชายหญิงคนรับใช้ในชุดโบราณที่มีท่าทางน่ารังเกียจ

นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!

นางจำได้ว่านางถูกคนในครอบครัววางแผนจ้างคนมาลอบฆ่านาง เห็นได้ชัดว่านางหลบหนีได้สำเร็จ แต่ในระหว่างทางกลับบ้านจู่ๆรถของนางก็เกิดระเบิด

นางไม่อยากหวนนึกถึงฉากที่นางถูกระเบิดร่างออกเป็นชิ้นๆนั้นเลย เพียงแค่หวนนึกถึงก็ทำให้นางเจ็บปวดทะลุเข้าไปถึงกระดูกและโกรธแค้นไม่หยุด

แต่ว่าที่นี่คือที่ไหนกัน หรือว่านางทะลุมิติมา?

ผลั๊ว!

เห็นเพียงแส้เส้นยาวฟาดลงมาอย่างรุนแรงราวกับว่ามันจะฟาดนางให้ตาย! ห

ยูหราวกลั้นลมหายใจโดยไม่คำถึงถึงความเจ็บปวดและพลิกตัวหลบแส้ที่ฟาดลงมา

“เจ้ายังกล้าหลบอีกหรือ?”

ในคืนที่สลัวมืดครึ้ม ชายในชุดสีดำ ใบหน้าเย็นชาและเคร่งขรึมดวงตาหรี่ลงและออกคำสั่งให้หยุดพวกเขาหยุดโบยจากนั้นก็หยิบแส้ไป

ราวกับกับนักล่าที่คิดจะเอาชนะเหยื่อ ชายสวมชุดผ้าคลุมสีดำก้าวเท้าเข้ามาใกล้นางทีละก้าว มังกรเงินบนชายแขนเสื้อกลายเป็นความโกรธที่น่ากลัวคอยกัดกินผู้คน

เมื่อเขายกมือขึ้น แส้ยาวพร้อมด้วยข้อมือก็ขยับขึ้นลงพุ่งเข้ามาด้วยแสงอันเย็นเฉียบ ฟาดลงบนตัวของนางอย่างโหดเหี้ยม การเคลื่อนไหวนั้นเร็วเกินไป นางไม่สามารถหลบเลี่ยงได้

หยูหราวเจ็บจนแทบกรีดร้องออกมาแต่นางกัดฟันแน่นแล้วจ้องมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังเฆี่ยนตีนางด้วยดวงตาแดงก่ำ

ชายหนุ่มผู้นั้นรูปงามราวกับเทพ น่าเสียดายที่มีสีหน้าเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ทั่วทั้งตัวล้อมรอบไปด้วยกลิ่นอายดุร้ายหนาแน่น ราวกับราชาแห่งนรกที่ออกมาจากนรกเก้าขุม ทำให้ผู้คนเพียงแค่มองก็เกิดความหวาดกลัวแล้ว

นางกัดฟันแน่นแล้วดันกลับด้วยกำลังทั้งหมดที่มี “รู้เพียงแค่วิธีตีผู้หญิง เจ้าเป็นผู้ชายจริงหรือ! ต่อให้วันนี้ตัวข้าต้องตายที่นี่ก็จะต้องทุบตีเจ้าให้ได้!”

ชายผู้นั้นลดแส้ยาวลง ยืนเอามือไพล่หลังราวกับราชาปีศาจ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา”เจ้ายังไม่ยอมรับความผิดของเจ้าอีกหรือ?”

หยูหราวกัดฟันและแอบรวบรวมกำลังทั้งหมดรวบรวมสติไว้ที่ฝ่ามือและฝ่าเท้า ในที่สุดก็ลุกขึ้นได้อย่างมั่นคง

“ความผิดหรือ?”

“ชั่วชีวิตนี้ตัวข้าไม่เคยทำความผิด!”

มุมปากของนางยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเย่อหยิ่ง ถ่มเลือดแดงสดในปากทั้งหมดไปทางหนานกงเย่!

หนานกงเย่ไม่ทันตั้งตัวถูกหยูหราวถ่มเลือดแดงสดใส่ สายตาของเขาเยือกเย็นยิ่งขึ้น “เซี่ยโหวเยียน เจ้ารนหนที่ตาย!”

“นี่เจ้าไม่เข้าใจคำพูดคนหรือ ตัวข้าวันนี้ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว!”

ขณะที่พูดหยูหราวก็กระโจนเข้าต่อหน้าหนางกงเย่ราวกับหลอกล่อและตบฝ่ามือออกไปอย่างรุนแรง เมื่อฝ่ามือแห่งสายลมพัดครั้งแล้วครั้งเล่า นางรู้สึกถึงในร่างกายได้อย่างลึกซึ้งและไม่สามารถตามการแปรเปลี่ยนของกังฟูได้!

เกิดอะไรขึ้น นี่ไม่ใช่ร่างกายของนาง!

ประกอบกับตอนนี้ต้องต่อสู้กับอาการบาดเจ็บอีกครั้ง ไม่ถึงสิบกระบวนท่าก็ถูกชายหนุ่มกำราบอย่างราบคาบ

“มีทางเข้าสู่สวรรค์แต่เจ้ากลับไม่ไป ไม่มีประตูเข้าสู่นรกแต่เจ้ากลับกระโดดเข้าไป ในเมื่อเจ้าอยากตายมากนัก วันนี้ตัวข้าจะช่วยสนองให้เจ้าเอง”น้ำเสียงของหนานกงเย่เต็มไปด้วยโหดเหี้ยม

ทันทีที่เสียงพูดจบลงก็เกิดฟ้าร้องดังกระหึ่มลงมาจากท้องฟ้าเหนือพระราชวังราวกับประกาศการตายของเซี่ยโหวเยียน จากนั้นพายุหิมะก็ตกทั่วพระราชวัง

ท้องฟ้าเกิดปรากฏการณ์ประหลาดนัก!

เหล่าสาวใช้และองครักษ์วิ่งไปหลบใต้ชายคาโดยไม่รู้ตัว

มีเพียงหนานกงเย่คนเดียวเท่านั้นที่ไม่หวั่นไหวกับพายุหิมะที่กระทันหันนี้แม้แต่น้อย เขายกแส้ขึ้นเหนือศีรษะของหยูหราวอย่างเย็นชา คิดที่จะทำให้นางได้ดั่งสมปรารถนา

อย่างไรก็ตาม ขณะที่แส้กำลังจะฟาดลงมา ก็มีเสียง “ช้าก่อน” ดังมาจากระยะไกลพร้อมกับเสียงเดินอย่างรวดเร็วบนหิมะและใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเหลือระยะทางเพียงหนึ่งฉื่อ

เมื่อหยูหราได้ยินเสียงก็ตกตะลึงไปพักหนึ่ง นี่มีคนมาช่วยนางหรือ?

ทันทีที่นึกถึงเปลือกตาของนางก็ปิดลงอย่างไม่อาจควบคุมได้ในที่สุด จากนั้นร่างกายแดงซ้ำก็ล้มลงอย่างแรงใต้ฝ่าเท้าของหนานกงเย่