ลอเรล เคลลี่ ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งโชคชะตาจะผลักดันเธอให้มาถึงจุดนี้

เพื่อที่จะต้องชดใช้หนี้ของพ่อเธอที่มากมายมหาศาล เธอตกลงยอมที่จะเป็นแม่อุ้มบุญให้กับเจ้าหนี้ของพ่อเธอ

เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดสีขาว จมูกได้กลิ่นฉุนของยาฆ่าเชื้อในโรงพยาบาล และแสงไฟที่ร้อนระอุอยู่เหนือศีรษะเธอก็สว่างมากจนลืมตาแทบไม่ขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวตั้งแต่แรก จนหัวใจของเธอนิ่งสงบราวกับน้ำที่นิ่งสนิท

ประตูส่งเสียงดังเอี๊ยด แพทย์และพยาบาลเปิดประตูเข้ามาในห้อง เธอจึงรีบซ่อนน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาจากหางตา

“คุณเคลลี่ เราจะเริ่มผ่าตัดกันแล้วนะครับ ช่วยกางขาของคุณออกแล้ววางเท้าบนที่วางเท้า ทำใจให้สงบๆ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะครับ!”

เสียงเครื่องมืออันแสนเย็นเฉียบดังขึ้นข้างๆเธอ พยาบาลยกผ้าห่มบางๆ ออก

ลอเรลรู้สึกเขินอายมาก นิ้วมือของเธอค่อยๆ บีบผ้าปูรองนอนที่อยู่ใต้ตัวเธอ เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่เธอกลับมานอนอยู่ที่นี่ในตอนนี้ โดยที่ไม่ได้ใส่อะไรเลย และที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือแพทย์ชายจะเป็นคนผ่าตัดให้กับเธอ

“คุณหมอคะ คุณหมอ ฉัน ฉัน…” ลอเรลคิดว่าเธอเตรียมใจมาดีแล้วแท้ๆ แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ เธอก็ตระหนักว่าความกลัวในตัวเธอนั้นมากเกินกว่าที่เธอจะจินตนาการได้

ขณะที่แพทย์มองดูเธอด้วยความสับสน ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกผลักเปิดเข้ามา หญิงวัยกลางคนสวมแว่นกรอบดำก็วิ่งเข้ามาข้างใน

“ทุกอย่างเปลี่ยนแล้ว! หยุดการผ่าตัดเดี๋ยวนี้!”

หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นกระซิบบางอย่างให้หมอฟัง ทุกคนก็วางเครื่องมือลงและจากไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามองลอเรลอีกเลย

“คุณเคลลี่ กรุณาใส่กางเกงแล้วช่วยออกไปด้วยค่ะ!” ผู้หญิงคนนั้นมองเธอและแทบจะไม่ปิดบังน้ำเสียงที่ถากถางของเธอเลย

ลอเรลไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรีบใส่กางเกงของเธออย่างรวดเร็ว แล้วเดินตามเธอออกไป

หลังจากที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาล ผู้หญิงคนนั้นก็พาเธอไปยังโรงแรมหรูระดับ 5 ดาว

“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้!” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว

หัวใจของลอเรลเต้นเร็วขึ้น "อาบน้ำทำไม"

“เลิกถามได้แล้ว อย่าลืมว่าเธอเซ็นสัญญาแล้ว! เธอสองคนมานี่ พาเธอไปอาบน้ำและตรวจดูให้แน่ใจว่าเธอดูดีและสะอาดหมดจด!” ผู้หญิงคนนั้นดูร้อนใจมาก เธอเดินไปที่ด้านข้างและโทรศัพท์ ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ “คุณหนูคะ ฉันพาผู้หญิงคนนั้นออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ!”

สองชั่วโมงต่อมา ลอเรลก็ออกมาในชุดเซ็กซี่และแฟนซี ตาของเธอถูกปิดอยู่ จากนั้นเธอก็ถูกผลักเข้าไปในห้องที่หรูหราตระการตา

เธอนอนอยู่บนเตียงสีขาวขนาดคิงไซส์ เธอรู้สึกไม่ต่างอะไรกับปลาที่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่บนเขียงเพียงรอที่จะถูกฆ่า ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ไม่กล้าที่จะขยับ

ท่ามกลางความมืดมิด ร่างกายของลอเรลที่อาบน้ำหอมสดชื่น มีกลิ่นดอกไม้จางๆ จากน้ำมันหอมระเหยที่เพิ่งชโลมมาหมาดๆ ผิวที่สวยงามของเธอเปล่งประกายเป็นสีชมพูอ่อนหวานด้วยเพราะความประหม่า อีกทั้งผ้าลูกไม้บางๆ ของชุดเดรสสีกุหลาบสุดเซ็กซี่ของเธอที่แทบจะไม่ปกคลุมอะไรเลย

เธอเป็นเหมือนดั่งดอกบาหยาที่บานสะพรั่งท่ามกลางเงามืดยามราตรีเพื่อรอที่จะถูกเด็ดทิ้งไป

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ หยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ส่องประกายบนหน้าผากของลอเรลราวกับประกายเพชรเม็ดเล็กๆ เธอคิดว่าเธอมองเห็นความหวังอันริบหรี่เมื่อพวกเขายุติการผ่าตัด แต่เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าพวกเขาจะเพียงแค่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้น

ใช่ พ่อของเธอติดหนี้พวกเขาเป็นจำนวนมาก แล้วคนเหล่านั้นจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ได้อย่างไร?

ภายในตัวลอเรลบ่นกับตัวเองซ้ำๆ ว่า “ไม่เป็นไร! แค่ผ่าตัดนิดเดียวเอง!”

ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีหลังจากที่เธอผ่าตัดเสร็จแล้ว พี่ชายของเธอจะได้ไม่ต้องติดคุก พ่อของเธอก็จะไม่ต้องเสียมือและเท้าไป ส่วนแม่ของเธอก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลาร้องไห้อีก

เธอไม่สามารถบอกได้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว เธอรู้เพียงแค่ว่ามีคนใช้คนหนึ่งผลักเธอเข้ามาในห้อง และหลังจากนั้นก็ไม่มีใครสนใจเธออีกเลย

เธอเต็มไปด้วยความสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงไม่ทำเรื่องอุ้มบุญในโรงพยาบาล? ทำไมต้องในห้องหรูหรานี้แทน? ทำไมพวกเขาถึงไม่ทำในระหว่างวัน? ทำไมต้องทำในที่มืดแทน?

ลอเรลถามผู้หญิงคนนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งพูดว่า "ทำไมเธอถึงมีคำถามเยอะจังนะ สิ่งที่เธอต้องทำก็คือให้ความร่วมมือและให้กำเนิดลูก!"

ลอเรลรู้ว่าแม้แต่คนใช้ก็ยังดูถูกเธอ เธอยังเด็ก สุขภาพร่างกายก็แข็งแรง และยังสามารถทำงานได้อย่างไร้ที่ติด้วย แต่เธอก็ยังเลือกที่จะหาเงินด้วยวิธีนี้

ดวงตาที่สดใสของเธอค่อยๆ หรี่ลงในความมืดเมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมาในหัวเธอ

ในความมืดมิดนั้น เธอสามารถได้ยินเสียงลมและแรงสั่นสะเทือนจากนอกหน้าต่างได้อย่างชัดเจน ช่างกลมกลืนและน่ารื่นรมย์ยิ่งนัก

ลอเรลรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น และเมื่อเธอคิดจะหนี ประตูบานใหญ่ก็ถูกผลักเปิดเข้ามา

ประตูส่งเสียงดังเอี๊ยด ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามั่นคงที่กำลังก้าวเข้ามา

ภายในห้องที่มืดมิด ลอเรลขยับถอยหลังทันที

แต่เมื่อเธอขยับตัวก็มีเสียงดังออกมา ในตอนนั้นเองที่ทำให้ชายคนนั้นรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในห้องด้วย เขาตกใจในทันที "ใครน่ะ? ใครอยู่ในห้อง?"

เกรกอรี่ สจ๊วตเดินไปเปิดไฟ แต่กลับพบว่าไฟในห้องนั้นพังแล้ว

เสียงทุ้มต่ำของชายผู้นั้นไพเราะน่าฟังมาก มันฟังดูอ่อนเยาว์แต่ก็มีเสน่ห์ดึงดูดราวกับไวน์แดงที่กลมกล่อม

เขาเป็นใครกันนะ? เขาเป็นหมอที่จะทำการผ่าตัดให้กับเธอหรือเปล่า?