Intro

ร่างสูงเพรียวของเจ้าของร้านคนใหม่กำลังยืนกอดอกมองรูปโฉมร้านแบบใหม่อย่างพอใจ ในตอนแรกร้านแห่งนี้เป็นคาเฟ่ที่มีพื้นที่ปานกลางขึ้นชื่อเรื่องความเงียบสงบเหมาะกับการมานั่งชิลถ่ายภาพหรือทำงานนอกสถานที่ของเหล่านักศึกษาหรือเหล่าพนักงานทั้งฟรีแลนซ์และออฟฟิช แน่นอนว่าจากที่กล่าวมาร้านแห่งนี้นั้นมีลูกค้าขาประจำมากมายอยู่แล้ว แต่ด้วยเจ้าของใหม่ที่มาดูแลร้านแห่งนี้อยากเพิ่มพื้นที่สำหรับคออ่านหนังสือทั้งหลายตามรสนิยมส่วนตัว นั่นทำให้ร้านกาแฟปกติแห่งนี้ต้องปิดพื้นที่บางส่วนเพื่อรีโนเวท จนร้านกาแฟปกติกลายเป็น Book’s Cafe แน่นอนว่าโซนใหม่นั้นคือพื้นที่สำหรับนักอ่านที่เหล่าลูกค้าสามารถเข้าไปเที่ยวชมและยืมหนังสือต่าง ๆ ได้

แต่จะให้พูดว่าเจ้าของร่างเพรียวที่กำลังยืนสั่งพนักงานให้เรียงหนังสือตามประเภทว่าเป็นเจ้าของร้านคนใหม่ก็ไม่ถูกนักเพราะคน ๆ นี้คือน้องชายสุดที่รักของเจ้าของร้านคนเดิมหรือเรียกง่าย ๆ ว่าเจ้าตัวมาดูแลกิจการของที่บ้านแทนพี่ชายตนนั่นเอง

ดังนั้นผมจึงขอแนะนำตัวเองหลังจากทุกท่านทราบเรื่องราวคร่าว ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ผม ‘นายนิรันดร ศศิดลทัศน์ หรือทิวไผ่’ แต่หลาย ๆ คนจะเรียกผมว่าไผ่ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องปกติตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลยันจบปริญญา ร้านกาแฟแห่งนี้เป็นร้านที่พ่อกับแม่ของผมสร้างขึ้นในตอนแรกมันเป็นร้านครอบครัวเล็ก ๆ จนเวลาผ่านไปพ่อและแม่ของผมก็ซื้อพื้นที่โดยรอบของร้านต่อเติมจนเป็นร้านขนาดกลาง แน่นอนว่ามันยังเหลือพื้นที่อยู่อีกพอสมควร ดังนั้นการที่ต่อเติมพื้นที่สำหรับคออ่านหนังสืออย่างผมมันไม่ได้ลำบากไปสักเท่าไหร่นัก แถมมันเป็นการช่วยเหลืออาชีพอีกอาชีพหนึ่งของผมด้วย นั่นก็คือนักเขียนคอลลัมนิตยาสารรายเดือน

โซนอ่านหนังสือจะถูกเปิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ แน่นอนว่างานจัดเรียงหนังสือนั้นยังไม่เสร็จดีนัก แต่โชคยังดีที่ระบบตรวจจับหนังสือหรือระบบการยืมหนังสือเสร็จไปแล้วไม่งั้นได้วุ่นวายยิ่งกว่านี้แน่นอน ผมยืนสั่งพนักงานไปอีกครู่ใหญ่ ๆ แต่ในตอนสุดท้ายผมก็ทนไม่ไหว ลงไปร่วมวงจัดหนังสือด้วยอยู่ดี

การที่ได้อยู่ท่ามกลางหนังสือทั้งหลายเป็นสิ่งที่ผมชอบดังนั้นผมก็อยากมีสถานที่ให้คนที่รักการอ่านเหมือนกับผมนั้นได้มีพื้นที่เงียบ ๆ ทำงานเขียนหรือได้อ่านหนังสืออย่างมีความสุข แน่นอนว่าผมไม่ใจดีกับพวกคนที่ชอบทำร้ายหนังสือนะ ระบบร้านโซนนี้มันจะคล้าย ๆ ร้าน Co-Work office ที่จ่ายเป็นรายชมหรือรายวัน และมีค่าปรับสำหรับคนที่ทำให้หนังสือเสียหาย ผ่านไปสองชม.ในที่สุดผมก็ทำงานเสร็จสักที ในที่สุดพรุ่งนี้ร้านตรงส่วนนี้ก็จะได้เปิดแล้ว รอยยิ้มบางระบายไปทั่วใบหน้า ก่อนที่ผมจะบอกให้เด็ก ๆ กลับบ้านเตรียมตัวเปิดโซนใหม่ในวันพรุ่งนี้และเป็นที่แน่นอนว่าผมไม่ลืมค่าทำงานล่วงเวลาของพวกเขาหรอก

หลังจากที่พนักงานทุกคนกลับบ้านไปจนหมด ตัวผมก็เป็นคนเชคประตูของร้านเป็นรอบสุดท้ายก่อนจะเดินทางกลับบ้านไปท่ามกลางความยินดี

....................

รุ่งเช้าร่างเพรียวเดินทางมายังร้านตั้งแต่เช้าเพื่อนเตรียมของในร้าน เมนูเค้กและขนมปังต่าง ๆ ถูกจัดเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เหลือแค่หั่นแบ่งชิ้นและเอาเข้าตู้โชว์เท่านั้น พวกนี้เป็นเบเกอรี่โฮมเมดที่ทำโดยที่บ้านของผมอยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องรสชาติไม่ต้องกังวลที่สำคัญของที่เครียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืนร้านเราจะขายแค่ตอนเที่ยงและนำของใหม่ที่ทำตอนเช้าเข้ามาวางแทน ไหนจะพวกกาแฟและเครื่องดื่มต่าง ๆ ที่ถูกคัดสรรเป็นอย่างดี ถ้าลูกค้าไม่ติดก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว พนักงานแต่ละคนเริ่มมาเข้างาน จนในที่สุดนาฬิกาดิจิตอลเปลี่ยนตัวเลขเป็น 09.00 น. นั่นหมายความว่าได้เวลาเปิดร้านแล้ว

ขาเรียวยาวเดินไปพลิกป้ายหน้าร้านเป็นคำว่า ‘เปิด’ ก่อนจะไปประจำที่เคาท์เตอร์แคชเชียร์ ใจจริงตัวของเขาไม่ค่อยอยากนั่งตรงนี้สักเท่าไหร่แต่วันแรกที่มาบริหารร้านแทนพี่ชาย ดังนั้นเขาต้องต้อนรับแขกคนแรกของร้านแล้วค่อยไปสิงสถานที่ศักดิ์สิทธิของผมซึ่งนั่นคือเคาท์เตอร์โซนหนังสือ ลูกค้าหลายคนต่างให้ความสนใจกับโซนใหม่ของร้านจนเวลาผ่านไปเพียงแค่ 30 นาที โต๊ะที่ถูกจัดเรียงไว้ในโซนหนังสือก็ถูกจับจองจนเต็ม ผมนี่คือยิ้มแก้มปริด้วยความยินดี ลูกค้านอกจากจะชอบโซนใหม่แล้วยังกล่าวชมอีกด้วย