ก่อนที่เสียงนาฬิกาปลุกจะดังขึ้นอีกในสองนาทีข้างหน้า วาจิตรีก็ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ เพราะระบบจิตใต้สำนึกของเธอถูกลงโปรแกรมเอาไว้อย่างดีเยี่ยม สาวร่างเพรียวลุกขึ้นมายิ้มกริ่มอย่างผู้ชนะ เพราะวันนี้เจ้าชินจังน้อยงดออกเสียงปลุกไปอีกหนึ่งวัน หึหึ

　　เช้านี้เธอจัดการกับธุระส่วนตัวไวปานพายุ ชนิดที่ชายหลายคนอาจตะลึงไปกับการทำเวลา ขนมปังทาแยมและกาแฟถ้วยร้อนถูกเทลงกระเพาะรวดเดียวจบ เพราะเวลาที่เหลือหลังจากนี้ เจ้าของร่างที่คอแทบพอง พึงสำนึกว่ามีค่าเหนือสิ่งใด

　　เมื่อผลุบตัวออกจากห้องพัก ร่างเพรียวในชุดเสื้อยีนส์ทับเชิ้ตกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน ก็พุ่งตัวเข้าสู่ลิฟต์ที่เปิดรออยู่พอดี เพียงไม่กี่อึดใจเธอก็โผล่ออกมาสู่ภายนอกอย่างรวดเร็ว และรีบไปจับจองเก้าอี้ในล็อบบี้ที่ประจำ

　　วาจิตรีนั่งเขย่าขาด้วยท่าทางหลุกหลิก สักพักก็กางหนังสือพิมพ์รายวันขึ้นอ่านข่าวบันเทิงอย่างรวดเร็ว มันเป็นเหตุการณ์ซ้ำๆ ที่หากวันไหนใครบังอาจฉีกกระชากภาพดาราหายไป เธอผู้นี้คงหมดอารมณ์อ่านกระดาษแผ่นยักษ์นี้ต่อเป็นแน่

　　แต่แล้วจู่ๆภาพดาราสาวที่เพิ่งทำตาลุกวาวใส่เมื่อครู่ ก็ไม่สามารถดึงดูดใจเธอได้อีกต่อไป เพราะกลิ่นน้ำหอมจรุงใจ อันคุ้นแสนคุ้นของใครบางคน ที่เคยลากเธอมาปักหลักรออยู่ที่นี่ทุกเช้า กำลังเยื้องกรายใกล้เข้ามาทุกที ทุกที และทุกที

　　หึหึ...กะเวลาได้ไม่ผิดเพี้ยน ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร

　　หญิงสาวที่มารอท่าทำเป็นลุกขึ้นจับหนังสือพิมพ์จะไปเก็บไว้ที่ชั้น แต่ทว่าสายตาซุกซนก็แอบเหล่ไปยังเจ้าของร่าง ที่กำลังเดินด๊องแด๊งเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นผ่านไปเงียบๆ

　　ตึก ตึก ตัก ตัก เสียงหัวใจเร่งระรัว ด้วยอัตราความถี่ที่มิอาจประเมินได้ ถูกกลบอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งที่คนมองไม่ออก ว่าแท้จริงแล้วแข้งขาของสาวเจ้ากำลังออกสเต็ประริก เกิดอาการใจละลายกำเริบ

　　ที่พยายามแก้ยังไง ก็ไม่เคยหายขาดเสียที

　　เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นของใครคนนั้นแว่วหายไป เหลือเพียงเสียงไม้หนีบหนังสือพิมพ์กระทบชั้นวางดัง กึกๆๆ มือไม้สั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่เพียงลำพัง พร้อมกันนั้นวาจิตรีก็หันกลับไปยิ้มจมูกบานจัดใส่ผนังสีครีมอย่างเขินจัด

　　น่ารักชะมัด ปากได้รูปขมุบขมิบ ก่อนที่เลือดซ่าส์จะฉีดไปทั่วร่างอย่างเป็นสุข

　　“วาๆ จะออกไปตอนนี้รึเปล่า…พี่ขอติดรถออกไปด้วยคนสิ”

　　เสียงร้องทักที่ดังมาจากด้านหลัง เรียกให้เธอหันกลับไปพบเข้ากับนภา ที่เพิ่งเดินออกมาจากลิฟต์

　　หญิงวัยกลางคนร่างอวบผมบ๊อบ ทำงานอยู่ที่ตึกเดียวกันกับเธอ จึงกลายเป็นเรื่องปกติที่ทั้งสองจะห้อยตามกันไปที่ทำงาน หากว่ามาเจอกันอย่างบังเอิญเช่นวันนี้

　　“ไปเลยมั้ยคะ”

　　วาจิตรีชวนแล้วพยายามจัดหนังสือพิมพ์ให้เข้าที่ ทั้งๆที่สายตายังไม่ละไปจากคนน่ารักที่ยืนคุยอยู่กับยามหน้าตึก

　　“น้องบุ้งน่ารักนะ”

　　นภาที่มองตามสายตาของวาจิตรีพูดออกมาไม่เบานัก

　　“ชื่อบุ้งเหรอพี่…วาเพิ่งรู้นะเนี่ย”

　　“อะไรกัน อยู่ข้างห้องกันยังไง…ชื่ออะไรยังไม่รู้เลย”

　　นภาทำหน้าแบบเชื่อไม่ลงจริงๆ เพราะวาจิตรีออกจะเป็นกันเองกับทุกคน จึงไม่น่าจะเป็นไปได้ที่เธอจะละเลยบุ้งน้อยหน้าใสประจำคอนโดช่อเอื้อง

　　“ไม่รู้จริงๆพี่ จะเอาเวลาไหนมาทำความรู้จักกันคะ…ได้เจอกันก็แค่ตอนนี้แหละ กว่าวาจะกลับจากสถานี น้องบุ้งกี๋อะไรของพี่ก็คงหลับฝันไปไม่รู้กี่เรื่องแล้วพี่”

　　วาจิตรีพยายามชี้แจง เพราะรายการดีเจแก้ปัญหาหัวใจของเธอ โดนย้ายเวลาไปสงบเสงี่ยมอยู่หลังเที่ยงคืน

　　แต่ที่เห็นวันนี้ เธอออกไปเวลานี้ก็เพราะมีนัดประชุมบริษัทนั่นเอง

　　“จริงด้วยนะ…แล้วเมื่อไหร่จะถูกย้ายกลับเวลาเดิมล่ะวา”

　　นภาถามด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใย เพราะอาการโดนเด้ง ไม่มีวี่แววว่าจะถูกดึงกลับมาเวลาเดิมเสียที และสาเหตุที่เจอ

ป๊อก

เด้ง ก็เพราะแม่คุณเล่นตอบปัญหากวนโอ๊ย ชนิดคุณนายมดแดงมดเขียวเทียบไม่ติด เพราะ เล่นไล่ให้ผู้ฟังไปตายซะ!

　　เรตติ้งรายการจึงตกฮวบ

　　อีกทั้งเธอยังชอบเข้างานสายบ่อยๆ ดีเจปากกล้าจึงถูกเข็นเข้ากรุอย่างเร่งด่วน แถมยังโดนขังลืมมานานหลายเดือนแล้วด้วย

　　ทางผู้บริหารที่เฝ้าดูความประพฤติ จึงยังคงจัดการดัดแขนดัดขาและดันสันดา..น ประหนึ่งว่า ถ้าชอบนอนกลางวันนัก งั้นเที่ยงคืนก็มานั่งเป็นนกฮูกจ้อเป็นเพื่อนคนทำงานกะดึกเลยแล้วกัน

　　“ไม่รู้สิ ให้กลับมาเมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้นแหละ…วาน่ะได้เสมอ ”

　　วาจิตรีพูดเหมือนไม่ทุกข์ร้อน ก็คนตัวเปล่าอย่างเธอจะคิดทำอะไรก็ดูง่ายไปหมดอยู่แล้ว ขอแค่หัวหน้าไม่เด้งออกนอกบริษัทก็บุญหัว

　　“คิดได้แบบนี้ก็ดีแล้ววา…แต่ทำงานคนละเวลากับชาวโลกแบบนี้ ก็แย่นะ ขนาดชื่อเพื่อนข้างห้องยังไม่รู้ สำหรับพี่มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้าเอามากๆเลยล่ะ โอ้ว ม่ายยย” นภาพูดด้วยท่าเว่อร์ๆ ทำปานน้ำตาจะร่วงพราว หากเธอจะตกยุคไม่ทันข่าวค

ร

าวของผู้คนในคอนโด

　　“แล้วพี่ไปรู้จักคนข้างห้องวาได้ไง…อัธยาศัยดีเกินเหตุแล้วมั้งเนี่ย”

　　“ใครคนไหนน่ารักในช่อเอื้อง มีมั้ยที่พี่จะไม่รู้จัก”

　　“เฮ้! งั้นก็เป็นปลื้มไปเลยนะพี่สาว ที่กรุณาข้าน้อยมาคบหากันเนี่ย”

　　นภาได้ยินแล้วก็หัวเราะร่วน ก่อนจะเล่าให้ฟังว่าบุ้งสาวน้อยหน้าหวานทำงานอยู่ที่บริษัทของเพื่อนเธอ…และก็ต่อด้วยรายละเอียดเล็กน้อยที่สามารถหาคำตอบได้ด้วยตาเปล่า แต่ที่สะกิดใจสาววาของเราเข้าอย่างจัง

　　นั่นก็คือ

　　บุ้งกี๋ยังไม่มีแฟน!

　　อากาศเย็นยามดึก พลอยทำให้อารมณ์ของวาจิตรีสบายตามไปด้วย พอกลับจากจัดรายการเธอก็เดินทางกลับห้องทันที

　　ขณะที่กำลังยืนควักหาลูกกุญแจห้องอยู่ในกระเป๋ากางเกง จู่ๆประตูห้องข้างๆก็ถูกเปิดออก ตามด้วยร่างที่ทำให้เธอหัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม

　　เพราะตอนนี้บุ้งในชุดนอนคิตตี้สีชมพู แย้มหน้าออกมายิ้มแหยให้เธอด้วยท่าเขินๆ