ณ ศาลาริมน้ำทรงปั้นหยาที่มีสายน้ำไหลเอื่อยในบรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยา ขณะที่ดอกมะลิส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลโดยรอบศาลา โดยมีชายหนุ่มรูปงามทรงผมมหาดไทยในชุดโจงกระเบนสีเหลืองทอง ผิวกายปานดั่งสีน้ำผึ้งที่เผยความกำยำของร่างกายในวัยฉกรรจ์ได้เป็นอย่างดี โดดเด่นด้วยมัดกล้ามบริเวณหน้าอกสวยได้รูป กล้ามท้องเป็นลอนจนสามารถนับได้ ทั้งมีกล้ามแขนดูโดดเด่นน่าหลงใหลเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าเรียว คิ้วดำคมเข้ม ดวงตากลมแฝงเสน่ห์ที่น่าเย้ายวนดูทรงอำนาจ จมูกโด่งได้สัดส่วน ริมฝีปากหนาเป็นกระจับจนน่าสัมผัส โดยรวมแล้วชายหนุ่มผู้นี้อาจเป็นชายหนุ่มในอุดมคติของสาวๆ หลายคน บัดนี้สีหน้าที่ดูหล่อเหลาคมเข้มกลับกลายเป็นลักษณะแสดงออกถึงความตึงเครียดเพราะกำลังขะมักเขม้นกับการตรวจดูสมุดบันทึกเล่มใหญ่ที่อยู่บนตักอย่างตั้งใจ โดยมีข้อความที่ปกสมุดเล่มใหญ่นั้นว่า 'บัญชีลูกหนี้' ในระหว่างสภาวะความตึงเครียดของชายหนุ่มรูปงามที่กำลังขลุกอยู่กับบัญชีดังกล่าว ได้มีหญิงสาวทรงผมดอกกระทุ่มในชุดโจงกระเบนและกระโจมอกดังเช่นบ่าวไพร่ในสมัยก่อนเดินเข้ามาภายในศาลาริมน้ำที่ในมือถือถาดทองเคลือบฉลุลายลูกไม้ที่มีความสวยงามราวกับผลิตจากทองคำจริงๆ ซึ่งมีจานขนมไทยหลากหลายชนิดและขันทองเหลืองที่บรรจุน้ำฝนมีดอกมะลิลอยอยู่ด้านบนเพื่อเพิ่มความหอมหวานให้แก่น้ำฝนถูกจัดวางภายในถาดอย่างสวยงามเพื่อจะนำมาให้แก่ชายหนุ่มรูปงามตามเวลาที่หล่อนเคยจัดการเช่นทุกวัน

　　"ท่านเจ้าคุณเจ้าขา ขนมไทยและน้ำฝนหอมๆ จากดอกมะลิเจ้าค่ะ" หล่อนกล่าวด้วยท่าทีจีบปากจีบคอก่อนจะค่อยๆ จัดวางจานขนมกับขันน้ำทองเหลืองวางลงบนโต๊ะไม้สักราคาแพงด้วยความระมัดระวัง

　　"ขอบใจเอ็งมากนะอีเผื่อน แล้ววันนี้เจ้าคุณพ่อกับเจ้าคุณแม่ท่านไปไหนกันรึ ตั้งแต่ข้าตื่นขึ้นมาข้ายังไม่ทันได้เห็นท่านเลย พอดีข้ามีเรื่องจะสอบถามพวกท่านสักหน่อย" ท่านเจ้าคุณกล่าวขอบคุณข้ารับใช้สาวก่อนจะเอ่ยถามถึงเจ้าคุณพ่อและเจ้าคุณแม่เช่นทุกวัน

　　"วันนี้คุณพระและคุณหญิงท่านไปยังบ้านนายฝรั่งเจ้าค่ะ เห็นว่าจะไปติดต่อเรื่องการค้าขายที่จะมีการนำเอาน้ำหอมจากเมืองฝรั่งมาขายในพระนครเจ้าค่ะ ท่านเจ้าคุณมีอะไรจะสอบถามบ่าวก็ได้นะเจ้าคะหากบ่าวตอบได้บ่าวก็จะตอบเจ้าค่ะ" ท่านเจ้าคุณของบ่าวหลังจากได้ยินคำถามของบ่าวรับใช้ก็เกิดบันดาลโทสะตวาดเสียงใส่ข้ารับใช้นางนั้นให้รู้สึกหวาดกลัวกระทั่งบรรดาบ่าวไพร่ใกล้เคียงที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย

　　"อย่าถามให้มากความเลยอีเผื่อน ข้ารู้นะว่าเอ็งกำลังคิดอะไรกับข้า เอ็งจงกลับไปที่เรือนของเอ็งซะแล้วก็ไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีกเพราะข้าเคยบอกเอ็งแล้วว่าข้าไม่ได้ชอบสตรีเยี่ยงเอ็ง!" ด้วยความตกใจของข้ารับใช้สาวจึงทำให้หล่อนเผลอทำถาดหลุดร่วงจากมือลงต่อหน้าต่อตาท่านเจ้าคุณ ยิ่งทำให้ท่านเจ้าคุณโกรธมากขึ้นกว่าเดิมแล้วออกเสียงตวาดไล่ข้ารับใช้อีกหลายรอบจนหล่อนต้องร้องไห้ฟูมฟายกลับเรือนบ่าวแทบไม่ทัน

　　"อีแม่คนนี้มันชักจะเอาใหญ่เห็นข้าเล่นด้วย เห็นข้าพูดดีด้วยชักจะขึ้นหน้าขึ้นตาทุกวัน เจ้าคุณพ่อเจ้าคุณแม่ก็เหลือเกินปล่อยให้ลูกหนี้ผัดผ่อนมาก็ตั้งหลายเดือนก็ไม่เห็นจะสนใจอะไร เยี่ยงนี้จะสามารถเรียกอัฐจากลูกหนี้กลับคืนมาได้หรือไม่ เห็นทีข้าต้องลงมือเองเสียแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้มันผัดผ่อนอีกละ มีอยู่เจ้าเดียวแท้ๆ จำนวนอัฐก็ไม่ได้มากมายอะไร ทำไมไม่คิดจะคืนให้หมดเสียตั้งแต่แรก" ท่านเจ้าคุณรูปงามกล่าวสบถกับตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วหยิบผ้าแพรสีน้ำตาลอ่อนขึ้นพาดบ่าพร้อมทั้งมีสมุดบันทึกเล่มใหญ่ถืออยู่ในมือก่อนที่จะเดินก้าวขาไปที่เรือนใหญ่ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นและตั้งใจ