เขาเป็นผู้ชายเต็มร้อย แต่ทำไมเมื่อเจอกับไอ้เจ้าของโฮสต์จอมกะล่อนที่เข้ามาพัวพันกับน้องสาว ใจที่เคยแข็งแกร่งกลับหวั่นไหวมากขึ้นทุกที“ไม่ต้องพยายามทำดีกับผมเพื่อชดเชยหรอก”“ผมอยากทำดีกับคุณเฉย ๆ ก็ได้ถ้างั้น” เขาหลุดปากพูดออกไปโดยไม่ได้ไตร่ตรองพอได้ยินสิ่งที่พูดแล้วก็รู้สึกว่ามันฟังดูใส่อารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวมากไปหน่อย“ถ้างั้นก็ได้ครับ เพราะเวลาไม่ทำหน้าถมึงทึง คุณก็เป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่งเลย”ปรัชญ์ภูมิแค่นเสียง “ผมน่ะมากกว่าคำว่าใช้ได้นะครับ”“คุณหมายถึงเรื่องไหน” เขายิ้มทั้งปากทั้งตา โดยเฉพาะดวงตาที่ฉายแววกระเซ้าเย้าแหย่“แล้วคุณล่ะหมายถึงเรื่องไหน”คราวนี้ปรัชญ์ภูมิไม่ยอมตกเป็นฝ่ายถูกแกล้ง เขาย่างสามขุมเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงกรอบประตู ก่อนจะจับให้หันหน้ามาหา“นิสัยของผมหรืออย่างอื่น ที่ว่าใช้ได้น่ะ
ในค่ำคืนอันยาวนานที่ดูท่าจะไม่สิ้นสุดโดยง่าย โฮสต์คลับสุดหรูระดับแนวหน้าของประเทศและมีชื่อเสียงจนแม้แต่คนที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเมืองก็ยังต้องมาเที่ยวถึงที่นี่ ได้ทำการต้อนรับแขกมากมายจนเด็กโฮสต์ที่มีอยู่แทบจะถูกเลือกไปจนหมด ณภัทรเฝ้ามองลูกค้าหญิงที่เดินเข้ามาด้วยความพึงพอใจ ถึงแม้เขาจะเปิดโฮสต์คลับแห่งนี้แก้เบื่อเพราะไม่รู้จะเอาเงินไปใช้ทำอะไร แต่มันกลับให้ผลตอบแทนอย่างดีเยี่ยมชนิดที่เขาคาดไม่ถึง จากที่คิดว่าเล่น ๆ เลยต้องทำเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา
ชายหนุ่มใช้เวลาทุกค่ำคืนไปกับสถานที่แห่งนี้ คอยดูแลตั้งแต่เรื่องการจัดโต๊ะไปจนถึงแขกคนสำคัญ บางครั้งที่เขาเบื่อมาก ๆ ก็มาเป็นโฮสต์เองเสียด้วยซ้ำถ้าหากเจอแขกน่าสนใจ และถึงแม้คลับจะมีกฎห้ามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับลูกค้า แต่ถ้านอกรอบและนอกสถานที่แห่งนี้เขามักจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แต่ก็คอยย้ำกับเด็กหนุ่มในสังกัดทุกคนว่าอย่าให้มีอะไรเสียหายมาถึงคลับเป็นพอ กฎมันก็คือกฎ คือหลักที่วางไว้เป็นแนวทาง แต่ในทางปฏิบัติใครกันที่จะทำตามกฎได้ตรงเป๊ะทุกข้อ ในความเป็นจริงความพอใจของทั้งสองฝ่ายต่างหากละที่เป็นเรื่องสำคัญที่สุด
แม้กระทั่งตัวของณภัทรเอง หากเขาเกิดถูกใจใครละก็ เขามักจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปเช่นกัน เขามีวิธีที่จะทำให้ได้ทุกอย่างที่ต้องการมาโดยง่าย ยิ่งกับผู้หญิงด้วยแล้ว เขาไม่เคยต้องลงแรงเลยสักนิด ด้วยความที่มีหน้าตาราวกับถูกวาดขึ้นมาด้วยจิตรกรชั้นเลิศที่เสกสรรปั้นแต่งเขาออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ มันจึงเป็นเรื่องไม่ยากเลยที่จะได้ทุกคนที่เขาต้องการ นี่อาจจะเป็นข้อดี แต่ใครจะรู้ว่าการได้อะไรมาง่าย ๆ กลับเป็นสิ่งน่าเบื่อสำหรับชายที่ชื่อว่าณภัทร
ชีวิตของเขาตั้งแต่เกิดมีครบพร้อมทุกอย่างอยู่แล้ว ทั้งความร่ำรวย ชนิดที่หว่านเงินทิ้งแม่น้ำก็ยังไม่เสียดาย การศึกษาในมหาวิทยาลัยแนวหน้า หรือหน้าตาอันหล่อเหลา ความสมบูรณ์ที่ได้มาโดยง่ายเช่นนี้มักสร้างความเบื่อหน่ายให้อย่างมากมายมหาศาล การอยากได้อะไรแล้วต้องได้ไม่หลงเหลือความท้าทายอะไรในชีวิตอีก คลับแห่งนี้และการเที่ยวเล่นเพื่อเสาะหาสิ่งที่น่าสนใจจึงเกิดขึ้น
แต่ช่วงหลังมานี้ พ่อบอกว่าเขาเสาะหาสิ่งที่น่าสนใจบ่อยเกินไป จนดูเหมือนว่าสาระได้หายเกลี้ยงไปจากตัวเขาเสียแล้ว แต่ใครจะสนกันล่ะ ในเมื่อท้ายที่สุดแล้ว เงินมากมายจากทั้งสองคนก็ยังไหลเข้าสู่บัญชีเขา บวกรวมกับรายได้ที่คลับ ต่อให้เที่ยวเล่นจนตายก็ยังมีเงินเหลือไปกินยันชาติหน้า
จู่ ๆ เขาก็เริ่มเบื่อกับกิจการที่เขาสร้างมาเล่น ๆ เพื่อความสนุกในตอนแรกแต่ผลประกอบการกลับดีเกินคาด แต่เขายังคงต้องทำมันต่อไปเพราะมันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความรับผิดชอบไปเสียแล้ว มีหลายชีวิตที่ดำรงชีพอยู่ได้ด้วยกิจการของเขาทำให้เขาทิ้งขว้างแบบสิ่งของไม่ได้ เขามองดูความเป็นไปของกิจการที่เขาสร้างขึ้น สถานที่แห่งนี้มีผู้คนหลากหลายประเภทแวะเวียนกันมา แล้วเสียงหนึ่งก็ดังเรียกความสนใจให้เขาหันกลับไปมอง
“ภัทรขา” เสียงหวานของลูกค้าขาประจำร้องเรียกตั้งแต่ยังเดินเข้ามาไม่ถึงตัวเขา เธอเป็นหญิงสาวในวงสังคมที่ไม่พอใจกับชีวิตแต่งงานเลยจบปัญหาด้วยการหย่าร้างและมาหาความสุข พร้อมทั้งแก้เหงาที่นี่ ไม่ต่างอะไรจากลูกค้าคนอื่น ๆ มากนัก เพราะคลับนี้สร้างมาเพื่อจุดประสงค์นี้อยู่แล้ว
“วันนี้รับหน้าที่เป็นโฮสต์หรือเจ้าของคลับเอ่ย” น้ำเสียงที่ถามกึ่งยั่วยวนและคาดหวังอยู่ในที หล่อนคาดหวังว่าจะได้รับการเอาใจเป็นพิเศษจากเจ้าของคลับที่หล่อเหลาอย่างร้ายกาจนี้ แต่ก็มีชั้นเชิงพอที่จะไม่รุกเขาอย่างน่าเกลียดจนเกินไป
“วันนี้จะทำตัวเป็นเจ้าของเฉย ๆ ครับ ยกเว้นว่าคุณจะต้องการผม” ณภัทรตอบลูกค้าสาวอย่างสุภาพ แต่ก็หยอดคำหวานในท้ายประโยค พร้อมกับส่งสายตาแพรวพราว ซึ่งทำให้เธอหัวเราะชอบใจ
เขาเป็นคนที่เข้าใจธรรมชาติของผู้หญิงเป็นอย่างดี รู้ว่าลึก ๆ แล้วพวกหล่อนต้องการอะไร ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่มายังโฮสต์คลับ นอกจากเพื่อความสนุกสนานบันเทิง ความจริงแล้วพวกหล่อนต้องการเติมเต็มสิ่งที่ขาด แม้จะรู้ว่าระยะเวลาไม่กี่ชั่วโมงเป็นเพียงมายาภาพแต่พวกหล่อนกลับเต็มใจจ่ายสำหรับความพึงพอใจนั้น และมันดูจะใจร้ายมากถ้าเขาตัดเยื่อใยกับพวกเธอโดยสิ้นเชิง นี่คงเป็นเสน่ห์ของโฮสต์คลับกระมัง
“แหม ๆ ถ้าฉันรู้จักคุณน้อยกว่านี้ ฉันคงหลงคุณตายเลย” เธอตอบกลับพร้อมหัวเราะอย่างมีจริตจะก้าน
“คุณก็เคยหลงไม่ใช่เหรอ” เจ้าของคลับสุดหล่อเย้ากลับ แล้วยกแก้วในมือขึ้นจิบช้า ๆ ทุกการขยับเคลื่อนไหวของเขาช่างดูเร้าอารมณ์ผู้พบเห็นโดยที่เขาไม่ต้องจงใจโปรยเสน่ห์ใส่ใคร ๆ เลย
คนถูกถามทำตาเป็นประกาย หัวเราะน้อย ๆ แล้วแสร้งตัดพ้อ “ฉันยังหลงอยู่ต่างหาก แต่คุณทำเป็นมองไม่เห็น คุณร้ายเกินกว่าที่ฉันจะจับให้อยู่ค่ะภัทร ฉันเลยไม่พยายามต่อก็เท่านั้น”
การได้พูดคุยหยอกล้อกับณภัทรคล้ายกับการเล่นเกมประลองปัญญา ทั้งสนุก ตื่นเต้น เพราะคนที่ไม่แน่นอนอย่างเขาทำให้คาดเดาอะไรไม่ถูก
“ผมไม่ได้ร้าย แต่ผมแค่โง่ที่ไม่เลือกคุณ ภาวนาว่าอย่าให้มีคนโง่แบบผมเยอะเกินไปก็พอ เดี๋ยวเขาจะพลาดอะไรดี ๆ ไป” เขาพูดเอาใจก่อนจะโอบเอวเธอไปนั่งบนโซฟากำมะหยี่ ห่างจากจุดอื่นเล็กน้อย ซึ่งเป็นมุมที่มองเห็นการแสดงโชว์บนเวทีพอดี เขาฉลาดพอที่จะเก็บลูกค้าชั้นดีอย่างหล่อนไว้ และเธอก็ไม่เคยทำตัวงี่เง่าหรือสร้างปัญหางี่เง่าจุกจิกอย่างบรรดาลูกค้าสาว ๆ ไฮโซคนอื่น ๆ ที่ชอบเข้ามาวางท่าและใช้สิทธิพิเศษเหนือคนอื่นเพราะถือว่าตนมีอำนาจของเงินที่จะฟาดหัวใครก็ได้
“งั้นก็ฉลาดบ้างไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวถามโดยไม่หันมามอง สายตาเธอยังคงจับจ้องอยู่ที่โชว์สุดเร้าใจจากหนุ่ม ๆ บนเวทีเหมือนกับว่าเธอ
สนอกสนใจเป็นอย่างมาก แต่ความจริงแล้วเธอเพียงมองหาชายหนุ่มที่เธอพอใจและจะเป็นเพื่อนคลายเหงาให้เธอในคืนนี้ เพราะคนข้างเธอคงเป็นตัวเลือกที่เป็นไปไม่ได้ และเธอก็หยิ่งพอที่จะไม่ตามตื๊อเขาให้เสียศักดิ์ศรี
ณภัทรเองก็มองไปยังเวทีเช่นเดียวกัน แต่สายตาคมนั้นดูว่างเปล่าอย่างยิ่งจนไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สักพักเขาก็ละสายตากลับมา แล้วกวาดสายตามองไปทั่วคลับที่เต็มไปด้วยผู้หญิงหลากหลายแบบ ทั้งที่มีความสุขอยู่แล้ว แต่ต้องการความแปลกใหม่ในชีวิต หรือผู้หญิงที่นั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วเปิดดริงก์อย่างไม่กลัวว่าจะต้องจ่ายบิลหัวโต หญิงสาวคนหนึ่งตรงมุมห้องอีกด้านที่ดูเหงาหงอยเซื่องซึม ทั้งที่เธอสวยออกขนาดนั้น ไปจนถึงผู้หญิงที่เป็นแม่เขาได้แล้ว ซึ่งกำลังทิปพนักงานอย่างหนัก แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ด้วยภาพของพวกเธอเหล่านั้นเป็นภาพที่เกิดขึ้นทุกวันที่เขาเห็นจนชินชา ต่างกันเพียงแค่ต่างคนต่างวาระ ลูกค้าเก่าไปลูกค้าใหม่ก็มา แต่พฤติกรรมของพวกหล่อนเหล่านั้นกลับไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่ มันวนเวียนไปอยู่อย่างนี้เป็น
วัฏจักรที่ไม่จบไม่สิ้น ดังนั้นมันจึงไม่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นหรือหิวกระหายอะไรเลย
“ผมไม่เลือกใครทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครเหมาะกับผมหรอก”
เขาหันกลับมาตอบหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงที่จับอารมณ์ไม่ได้ เขาพอใจที่ได้คุยกับเธอ ผิวเผิน ไม่ลึกซื้ง ไม่ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวที่เขาขีดไว้อย่างชัดเจน
“เพราะคุณดีเกินไปเหรอ” เสียงเอื่อย ๆ ถามกลับด้วยความอยากรู้ เพราะเธอไม่เคยเข้าถึงความคิดของผู้ชายที่สมบูรณ์แบบตรงหน้าได้เลย แต่การคุยเล่นด้วยหัวข้อธรรมดากับณภัทรก็เป็นความเพลิดเพลินของเธออย่างหนึ่ง
“ผมแย่เกินไปต่างหาก” เขาตอบหน้าซื่อและเธอก็หัวเราะอีกรอบ
นี่แหละเขา ชายที่มีใบหน้าล่อลวงและมีอารมณ์ขันอย่างร้ายกาจภายใต้ใบหน้านิ่ง ๆ และรอยยิ้มอันน่าค้นหา
“เลือกมาให้ฉันหนึ่งคนนะคะ ถ้าคุณจะไม่อยู่ด้วยในคืนนี้”
เธอสนุกกับเขาพอแล้ว แม้เธอจะคาดหวังจะได้มีช่วงเวลาดี ๆ ร่วมกับชายหนุ่มตรงหน้า แต่เธอรู้ดีว่ามันเป็นไปได้ยาก และเธอก็ไม่อยากเสียเวลา การเลือกหนุ่มหล่อคนอื่นมาช่วยผ่อนคลายจึงเป็นการดีที่สุด
“ได้ครับ”