ไคลด์ผ่อนลมหายใจ รู้สึกอิ่มเอมกับบทรักที่เพิ่งจบลง เขาขยับถอนตัวเองออกจากร่างเล็ก ของเหลวอุ่นๆ ไหลจากช่องทางรักลงเปรอะขาขาว แอเรสสะดุ้งนิดๆ กัดริมฝีปากกั้นเสียงอุทานจากความวาบหวามยามท่อนลำใหญ่โตถอนออกไป

　　เด็กหนุ่มนอนทอดร่าง หอบหายใจจนอกสะท้าน ทำไมไม่สลบไปอย่างครั้งก่อนๆ การมีสติรับรู้ และต้องนอนข้างคนที่เพิ่งร่วมรักกับเขาไม่ใช่สิ่งน่าอภิรมย์สักนิด ใบหน้างามแดงก่ำ ไรผมเปียกชื้นจากเหงื่อ ผิวกายจากท่อนเอวลงไปสั่นนิดๆ จากแรงอารมณ์ที่ค่อยสงบลง

　　“มานี่มา” ร่างกำยำจับดึง จัดศีรษะให้นอนซบอก ก่อนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างเปล่าเปลือย เขาอยากกอด อยากแบ่งปันความรู้สึกที่ยังอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ บรรยากาศหลังการร่วมรักที่เขาไม่เคยสนใจ แต่ตอนนี้เขาอยากให้แอเรสรู้สึกร่วมไปกับเขา แขนแกร่งกอดร่างอุ่นแนบตัว ผิวเนื้อนุ่มนิ่มที่ร้อนชื้นช่างให้สัมผัสที่ดีเหลือเกิน แต่หยดน้ำตาร้อนๆ ที่ตกต้องอกเขานี่สิ มันเจ็บเหมือนคนเอามีดเล็กๆ จิ้มหัวใจเขา

　　“เจ็บมากเลยรึ” ไคลด์ถาม ร่างบางไม่ได้ฉีกขาด เขามั่นใจว่าแอเรสสุขสมไปหลายครั้ง ไม่ได้รู้สึกแค่เจ็บปวดแน่นอน

　　คนถูกถามไม่ตอบ เปลือกตาบางปิดแน่นเข้ายิ่งเค้นน้ำตาร้อนๆ ให้ไหลริน

　　“ดวงตาของเจ้าเหมือนมหาสมุทร สีฟ้าลึกและเต็มไปด้วยน้ำเค็มๆ ” ชายหนุ่มเย้าปนหัวเราะ จรดริมฝีปากกับแก้มเปียก ไล้เลียหยดน้ำตา

　　“ปล่อย…..ข้าอยากล้างตัว” ร่างบางพยายามขืนตัวออกจากอ้อมกอด แต่ถูกมือกร้านกดไหล่ไว้

　　“จะล้างทำไม เดี๋ยวก็เปื้อนอีก” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะ อารมณ์ดียิ่งขึ้นเมื่อเห็นแก้มใสแดงเรื่อขึ้นอีก

　　“เจ้าไม่ตอบ….เจ็บตรงนี้หรือเปล่า” นิ้วยาวสองนิ้วสอดเข้าไปในช่องทางลื่นๆ กวาดสำรวจอย่างอุกอาจ

　　ร่างบางครางฮือในลำคอ ไม่อยากยอมรับว่าความเจ็บปวดทางกายเปลี่ยนเป็นแค่ชาหนึบและเสียดเล็กน้อย หากเทียบกับครั้งแรกๆ แต่ใจเขานี่สิ….ทั้งโกรธทั้งเกลียดที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายเรียนรู้ตอบสนองสัมผัสของไคลด์อย่างน่าละอาย ปลดปล่อยสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่า

　　นิ้วยาวถอนออกก่อนท่อนเนื้อยาวใหญ่รุกช้าๆ เข้าแทนที่ นี่ก็ไม่เจ็บแต่ตึงแน่นจนเขาต้องสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ เริ่มอีกแล้ว…..แอเรสสะบัดหน้า

　　“พอแล้ว! ที่ได้ไปยังไม่พอรึไง รัชทายาทแห่งเรย์อารอส ที่แท้ก็แค่คนมักมาก” แอเรสตะคอกอย่างเหลืออด

　　“ข้าว่าจะใจดี ถ้าเจ็บก็จะหยุด แต่ถ้ามีแรงต่อว่าก็นะ….” ไคลด์กดแท่นกายเข้าออกช้าเนิบนาบ ภายในร่างเล็กอุ่นร้อน อ่อนนุ่ม กระชับตัวเขาแน่น ชายหนุ่มไม่อยากยอมรับว่าเขาหลงใหลสัมผัสนี้จนหยุดตัวเองไม่ได้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาเสพสมร่วมรัก แต่มันเหมือนไม่เคยพอ เขาอยากได้มากกว่านี้ สัมผัสทางกายเติมเต็มได้ แต่น้ำตา และท่าทางทุกข์ทรมานหลังบทรักทำให้เขารู้สึก…..

　　ไคลด์หาคำมาบรรยายความรู้สึกนั้นไม่ถูก แต่รู้เต็มอกว่าเขาเกลียดความรู้สึกนั้น มันควรจะหายไปตั้งแต่คืนแรกที่เด็กหนุ่มตกเป็นของเขา แอเรสพูดชัดเจน ใจนี้ไม่มีวันเป็นของเขา

　　ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจ...จริงหรือ

　　กายหนากระแทกกายกระทั้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ เมื่อช่องทางเริ่มขมิบรัดเขาเป็นจังหวะ นี่ไงล่ะ ร่างกายสื่อสารได้ชัดเจนกว่า ร่างกายเชื่อมติดกัน แอเรสเป็นของเขา ตอบสนองเขา ตอบรับเขาด้วยร่างกาย ร่างสูงเลียริมฝีปาก จอมทัพอย่างเขา ยึดบ้านยึดเมืองยังได้ กะไรกับใจดวงเดียวจะยึดไม่ได้มือกร้านคว้าแก่นกายขนาดเหมาะมือ จับรูดเป็นจังหวะเดียวกับแรงเบื้องหลัง ช่วยให้แอเรสปลดปล่อยอีกครั้ง ตัวเขาเองก็ถึงฝั่งตามมาติดๆ เขากดเน้นสองสามครั้ง รีดทุกหยาดหยดปลดปล่อยในร่างเล็ก

　　“ฮึก…” แอเรสสะอึก ริมฝากอิ่มมีรอยกัดจนห้อเลือด

　　ไคลด์กดจูบ ไล้เลียบังคับปากอิ่มให้อ้าออก ลิ้นร้อนไล้เลียริมฝีปากอย่างปลอบประโลม

　　“พอแล้ว….ข้าขอร้องล่ะ” แอเรสตัวสั่น สะอื้นไห้ในลำคอ แก่นกายในตัวเขากดแช่ไม่ยอมถอนออก

　　เป็นอย่างนี้มากี่วันกี่คืนแล้ว ไคลด์เคี่ยวกรำร่างกายเขาไม่หยุดหย่อน กักเขาไว้ในห้องนอน ตัวเองหายออกไปทำราชกิจทั้งหลาย มีเพียงเอียริคที่เข้ามาดูแล ส่งอาหาร จากนั้นไคลด์ก็กลับเข้ามาเสพสมร่างกายเขา ตื่นมาอีกฝ่ายก็หายไป วนเวียนเหมือนไม่รู้จบ

　　แอเรสผลักอกกว้าง พลิกตัวนอนคว่ำ ส่งผลให้ท่อนเนื้อหลุดออกจากตัว ไคลด์กระตุกยิ้ม ริมฝีปากอิ่มตามคลอเคลียแผ่นหลังขาว จูบ กัด เม้ม จากลาดไหล่ ไล้ลงตามแนวสันหลัง มือกร้านลูบไล้ผิวเนื้อนุ่มทั่วตัว

　　“ได้โปรดเถอะ ข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ ” แอเรสทอดกายนิ่ง ไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน

　　แต่มีหรือที่ไคลด์จะฟัง ร่างกำยำขยับขึ้นทาบทับอีกครั้ง ไม่พอ เท่าไหร่ก็ไม่พอ ข้าต้องได้มากกว่านี้ หัวใจก็จะเอามาให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร