“ฮั่วซือเจวี๋ยจะกลับมาแล้วเหรอ?”

　　เวินสวี่สวี่ที่อุ้มท้องแปดเดือนกว่ากำลังพับเสื้อผ้าตัวเล็กที่เพิ่งซื้อมาใหม่อยู่ในห้องเด็กอ่อน จู่ๆ เธอก็ได้ยินคนรับใช้ในบ้านพูดคุยกัน

　　เขากลับมาแล้วเหรอ?

　　เพราะว่าเธอกำลังจะคลอดหรือเปล่า?

　　ความรู้สึกยินดีจนแทบบ้าพรั่งพรูขึ้นมาในใจของเธอ ชั่วพริบตานั้นกระทั่งมือก็ยังสั่นระริก

　　ฮั่วซือเจวี๋ยเป็นพ่อของเด็ก

　　ทว่าตั้งแต่แต่งงานกันจนถึงตอนนี้ เธอกับเขาเคยพบหน้ากันเพียงครั้งเดียวในคืนวันแต่งงาน หลังจากนั้นเขาก็จากไป และเธอไม่ได้เจอเขาอีกเลย

　　“ลูกรัก แม่รู้ว่าพ่อไม่ชอบแม่ แต่ไม่เป็นไร ขอเพียงพ่อมาดูลูกที่กำลังลืมตาดูโลกได้ แม่ก็ดีใจมากแล้ว”

　　เวินสวี่สวี่ลูบท้องที่ป่องขึ้นมาทั้งน้ำตา บนใบหน้าเล็กที่งดงามผุดผาดเต็มไปด้วยความปีติยินดีอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่

　　สองวันต่อมา เป็นจริงดังคาดหมาย คุณชายใหญ่ตระกูลฮั่วที่หายตัวไปสิบเดือนเต็มๆ กลับมาแล้ว

　　เวินสวี่สวี่ทราบข่าวก็หอบท้องใหญ่วิ่งลงไปด้วยความตื่นเต้น

　　แต่แล้วสีหน้าของเธอก็ต้องซีดเผือด เพราะเมื่อเธอเดินมาถึงหน้าบันได ก้มหน้ามองลงไปในห้องโถงข้างล่าง กลับพบเห็นว่านอกจากชายหนุ่มที่เธอถวิลหาทุกวันคืน ที่ข้างกายของเขายังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งอยู่

　　“ฮั่วซือเจวี๋ย แกหมายความว่าไง? ฉันให้แกกลับมาอยู่ดูตอนคลอด แต่แกกลับพาผู้หญิงคนนี้กลับมาด้วย หมายความว่ายังไง?!”

　　“หมายความว่าอะไรพ่อก็เข้าใจดีไม่ใช่เหรอ? ผมบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผม ผู้หญิงที่ผมอยากแต่งด้วยคือกู้เซี่ย และตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างๆ ผม!”

　　ฮั่วซือเจวี๋ยใส่เสื้อกันลมสีดำตัวบาง ใบหน้าที่หล่อเหลาคล้ายดั่งถูกแกะสลักอย่างประณีต ดวงตาดำสนิทคู่นั้นลุ่มลึกเย็นชายิ่งกว่า เขาจ้องมองผู้เป็นพ่อ ทั่วทั้งร่างราวกับมีรังสีเย็นยะเยือกแผ่ปกคลุม

　　นายท่านฮั่วได้ยินดังนั้นก็โกรธจนควันออกหู

　　“ไอ้ลูกไม่รักดี! แกไม่รู้เหรอว่าตอนนี้สวี่สวี่ท้องแก่ใกล้คลอดแล้ว? แกยังพูดจาแบบนี้อีก?!”

　　“ทำไมผมจะพูดไม่ได้? ตอนนั้นถ้าไม่ใช่พวกพ่อวางยาผมในคืนวันแต่งงาน มันจะเกิดไอ้ตัวนี้ออกมาเหรอ? ผมจะบอกให้ว่ามันไม่สมควรเกิดมาบนโลกใบนี้!”

　　“...”

　　รอบด้านเงียบสงบไร้เสียงใด

　　เวินสวี่สวี่ที่ยืนอยู่หน้าบันไดรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทิ่มแทงขึ้นมาในอกอย่างรุนแรง ความเจ็บปวดรวดร้าวเหมือนถูกฉีกทึ้งหัวใจลุกลามขึ้นมา เธอยืนอยู่ตรงนั้น เบื้องหน้ามืดมิด ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเลย

　　ไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดว่า...ลูกของตนไม่สมควรเกิดมาบนโลกใบนี้!

　　เธอเริ่มซวนเซ...

　　“กรี๊ด! คุณนายน้อย! คุณนายน้อยเลือดออก!”

　　“อะไรนะ?”

　　ชั่ววินาทีนั้น คนตระกูลฮั่วทุกคนต่างตกตะลึง

　　พ่อลูกที่ปะทะคารมกันอยู่ในห้องโถงข้างล่างก็พลันเงยหน้ามองขึ้นมาข้างบน

　　เป็นหญิงสาวที่อุ้มท้องโตยืนอยู่จริงๆ

　　ทว่ายามนี้เธอยืนอยู่หน้าบันได เลือดสดไหลทะลักลงมาจากใต้กระโปรงของเธอ

　　ฮั่วซือเจวี๋ยสีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อย

　　“ฮั่วซือเจวี๋ย ความรักของคุณ...ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ความสุขที่ได้มาจากการเหยียบย่ำซากกระดูกลูกตัวเอง ชีวิตหลังจากนี้ของคุณจะนอนหลับสนิท...จริงๆ เหรอ?”

　　ตอนที่เวินสวี่สวี่ล้มลง ดวงตายังคงจ้องมองผู้ชายคนนั้น กล่าวเพียงประโยคเดียว

　　นี่เป็นประโยคแรกของเธอตั้งแต่แต่งงานกับเขามา!

　　ฮั่วซือเจวี๋ยนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

　　ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ผู้หญิงคนนี้ก็ล้มลงบนพื้น เลือดกระเด็นรอบทิศ!

　　“รีบส่งโรงพยาบาล เร็วเข้า!!”

　　“...”

　　หลายนาทีต่อมา ในที่สุดเวินสวี่สวี่ที่หมดสติถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

　　“ซือเจวี๋ย คุณไม่ต้องคิดมาก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณสักนิด นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังคลุมถุงชนอยู่อีก แถมยังใช้วิธีการแบบนั้น นังนั่นยังกล้าสาปแช่งคุณ ซือเจวี๋ย...”

　　ภายในห้องโถงที่เงียบสงัด กู้เซี่ยพยายามปลอบใจ

　　แต่คิดไม่ถึงว่าพูดยังไม่ทันจบ ผู้ชายที่ยามปกติไม่เคยใส่อารมณ์อะไรกับเธอมาก่อน จู่ๆ ก็ตวัดสายตามองเธออย่างเหี้ยมเกรียม!

　　“หุบปากซะ! เรื่องในตระกูลฮั่ว ถึงรอบให้เธอสอดปากตั้งแต่เมื่อไร!”

　　เขาตัดบทเธออย่างโหดเหี้ยม สายตาส่อแววคุกคามในชั่วพริบตา

　　กู้เซี่ยตัวสั่นสะท้าน ไม่กล้าพูดอะไรต่อ

　　เวินสวี่สวี่ นังสารเลว!

　　ทางที่ดีเธอไม่ต้องกลับมาแล้ว ตายในห้องคลอดไปซะ ตายได้ทั้งแม่ทั้งลูกจะดีที่สุด...

　　หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ โรงพยาบาล

　　“ขอโทษครับ คุณตาฮั่ว คนไข้เลือดออกเยอะมาก พวกเราช่วยไว้ไม่ทัน แต่ลูกสามคนในท้องเธอ ช่วยชีวิตกลับมาได้หนึ่งคน พวกเราทำเต็มที่แล้ว”

　　หมอสูติอุ้มเด็กออกมาจากห้องผ่าตัด เมื่อเห็นตาเฒ่าฮั่วและคนอื่นๆ ที่รออยู่ข้างนอกมาตลอดก็เข้าไปแจ้งข่าวแก่พวกเขาอย่างสุขุมหนักแน่น

　　ตายแล้วเหรอ?

　　หลานสามคนกับลูกสะใภ้หนึ่งคนของเขา ตอนนี้เหลือแค่คนเดียว?!

　　ตาเฒ่าฮั่วทนรับความสะเทือนใจขนาดนี้ไม่ไหว กุมหน้าอกตัวเองแล้วทรุดล้มลง...

　　“นายท่าน! นายท่าน!”

　　“...”

　　ตอนที่ฮั่วซือเจวี๋ยทราบข่าว เขากำลังพากู้เซี่ยออกจากบ้านตระกูลฮั่ว มุ่งหน้าไปยังคอนโดส่วนตัวของเขาที่อยู่ในเขตเมือง จู่ๆ มาทราบข่าวนี้ มือที่จับพวงมาลัยของเขาพลันแข็งทื่อ

　　“ตายแล้วเหรอ?”

　　“ใช่ครับ ได้ยินมาว่าเธอสุขภาพไม่ค่อยดีอยู่แล้ว พอตกเลือดหนักก็ช่วยชีวิตไม่ทัน แต่ลูกสามคนรักษาไว้ได้หนึ่งคน เป็นเด็กชาย ตอนนี้นายท่านอุ้มไปแล้วครับ”

　　ผู้ช่วยรายงานเรื่องนี้ให้ฟังอย่างละเอียด สุดท้ายเกรงว่าเขาจะไม่เชื่อจึงถ่ายรูปศพแม่ลูกสองที่คลุมผ้าขาวอยู่บนเตียงส่งมาให้เขาด้วย

　　ทันใดนั้นฮั่วซือเจวี๋ยที่กำลังขับรถอยู่ก็นัยน์ตาหดเล็กลง!

　　เอี๊ยด...

　　เขาเหยียบเบรกกะทันหัน รถหยุดลงกลางถนนแทบทันใด