แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาตีสี่แล้ว แต่ทั่วทั้งเมืองธารณ์ธารายังคงสว่างไสวด้วยแสงไฟพริบพราย

ชนม์นิภา อมรากรนอนพลิกตัวไปมาอย่างไรก็ไม่หลับ เธอหันศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

ทุกอย่างที่อยู่ในหัวเธอตอนนี้คือสิ่งที่แพทย์ทางนรีเวชบอกกับเธอในตอนกลางวัน

เธอกำลังตั้งครรภ์

ชนม์นิภาตกอยู่ในห้วงคิดนั้นพลางกัดฟันและหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ

เธอไม่ได้รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องราวตอนที่เธอมีวันไนท์สแตนด์เมื่อเดือนก่อน เธอจำใบหน้าและเสียงของชายคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ

เธอจำได้เพียงแค่ว่าเขาดันสะโพกเข้ามาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

“ชนม์นิภา เปิดประตู!”

ในขณะที่เธอกำลังหลับอยู่ซึ่งเกิดขึ้นตอนไหนไม่อาจทราบได้ เธอก็ได้ยินเสียงดังปึงปังข้างนอกประตู ชนม์นิภาลืมตาขึ้นทันที แสงแดดส่องมาจากนอกหน้าต่าง ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูงแล้ว

“ยัยเด็กน่ารังเกียจ แกกล้าทำอย่างงี้ได้ยังไง!”

ก่อนที่ชนม์นิภาจะมีสติได้ตั้งตัวโต้ตอบอะไร พ่อของเธอก็ถีบประตูห้องเปิดออกแล้ว

ทินกร อมรากร ยืนอยู่ข้างประตูด้วยสายตาโกรธจัด เขากำมือแน่นจนเอกสารในมือสั่นพั่บๆ

ชนม์นิภาที่เพิ่งตื่นนอนรู้สึกท้อแท้เมื่อได้เห็นสภาพการณ์ดังนั้น เธอสงสัยว่าเธอไปยั่วยุ 'พ่อที่ดี' ของเธอได้อย่างไร

“คุณกร ยัยภายังเด็กอยู่ ถ้าคุณมีอะไรจะพูดก็พูดดีๆ สิคะ อย่าโกรธมากนักเลย ดูสิ ยัยภากลัวไปหมดแล้ว” อรอุมา อมรากรปลอบทินกรเบาๆ

เธอปรายตามองดูคนสองคนที่เธอเกลียดที่สุดในชีวิตมาปรากฏตัวต่อหน้าเธอพร้อมๆ กัน ชนม์นิภาขมวดคิ้ว

"ช่วยออกไปจากห้องหนูด้วยค่ะ!" เธอพูด

“แกยังกล้าไล่ฉันออกไปอีกเหรอ” ทินกรโกรธจัดจนหน้าแดงฉาน

หญิงสาวมองไปที่พ่อของเธอซึ่งดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจากคนเดิมอย่างสิ้นเชิง ชนม์นิภาโต้กลับอย่างเย็นชา “แล้วพ่อล่ะ แม่เพิ่งตายไปไม่ถึงหนึ่งเดือน แต่พ่อกลับแต่งงานกับเพื่อนสนิทหนู ให้เพื่อนหนูมาเป็นแม่เลี้ยง ฮ่าฮ่า ฉันมีแม่เลี้ยงอายุ 20 ปี ถ้าใครรู้เข้าคงจะหัวเราะเยาะกันทั่วบ้านทั่วเมือง!”

จบประโยคนั้นก็เกิดเสียงตบดังสนั่น

“นังสารเลว!”

ทินกรตบไปที่แก้มของชนม์นิภาอย่างแรงจนหน้าเธอหัน

ชนม์นิภาผู้หัวแข็งมุ่งมั่นไม่ได้หลั่งน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียว เธอกลับแข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิมและจ้องไปที่ทินกรแทน "ถ้าจะตีก็ตีกันให้ตายไปเลยสิ แบบนี้ ทุกคนคงอยู่อย่างสันติ"

เธอโกรธผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าเธอมาก คนที่ได้ชื่อว่าพ่อทำลายชีวิตเธอและทำให้เธอกลายเป็นตัวตลก

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทินกรก็อดไม่ได้ที่จะเงื้อง้างมือขึ้นอีกรอบ แต่ก็ถูกอรอุมาหยุดไว้ได้ก่อน

“ภาท้องอยู่นะคะ คุณจะทำร้ายเธอไม่ได้นะ”

ชนม์นิภาเงยหน้าขึ้นมองอรอุมาด้วยความตกใจจนนิ่งค้างไป

เธอเพิ่งไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจให้มั่นใจเมื่อวานนี้เอง แต่อรอุมากลับรู้อยู่แล้วว่าเธอท้องเนี่ยนะ

“แกนี่มันได้แม่มาไม่มีผิด!” ทินกรขว้างรายงานในมือใส่หน้าชนม์นิภาด้วยความโกรธก่อนจะหันหลังกลับและเดินฟึดฟัดออกจากห้องไป

เหลือเพียงชนม์นิภาและอรอุมาอยู่ในห้องสองคน

“ภา เกิดอะไรขึ้น ใครเป็นพ่อของลูก”

อรอุมาทำเหมือนเป็นแม่ที่ห่วงใย แต่ก็มีแต่จะทำให้ชนม์นิภารู้สึกคลื่นไส้เท่านั้น

เธอพูดกับอรอุมาอย่างเย็นชาว่า "พ่อฉันไปแล้ว เลิกเสแสร้งว่าสนใจฉันได้แล้ว"

“ภา ฉันเป็นห่วงเธอจริงๆ นะ เราเป็นเพื่อนรักกันนี่” อรอุมาพูดด้วยสายตาที่เจ็บปวด

เธอพยายามจับมือชนม์นิภา แต่ภายหลังก็สะบัดมือออก

“เพื่อนสนิทงั้นเหรอ ฉันว่าเธอเห็นฉันเป็นคนโง่ต่างหาก! ฉันกลายเป็นตัวตลกที่โรงเรียนเพราะเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันกลายเป็นแม่เลี้ยงของฉันไปแล้ว”

ชนม์นิภาไม่มีวันลืมวันที่อรอุมามา 'เยี่ยมหา' เธอเพื่อเป็นข้ออ้างในการมีเพศสัมพันธ์กับพ่อของเธอ

เมื่อใดก็ตามที่ชนม์นิภาคิดไปถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกขยะแขยงมากจนอยากจะอ้วก