เหมือนเวลาหยุดหมุนให้ผมได้โฟกัสบางอย่างได้เต็มที่ ภาพของใครบางคนในชุดออกกำลังกายเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นเผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่มีเหงื่อเกาะกันเป็นกลุ่มบนผิวหนัง แม้จะเห็นแค่ด้านหลังแต่มองดูก็รู้เลยว่าเขาต้องหุ่นของอีกคนต้องดีเยี่ยมมากแน่ๆ แขนทั้งสองข้างค่อยๆยืดขึ้นจนเกือบสุดเห็นกล้ามสวยๆอยู่ปรายๆ ภาพตรงหน้าจู่ๆก็เหมือนจะสโลวช้าๆให้ผมสามารถมองมันได้อย่างเต็มที่ กลืนน้ำลายอึกใหญ่เผลอกัดริมฝีปากล่างเบาๆโดยไม่ทันได้ตั้งตัว มือสั่นๆหยิบมือถือขึ้นถ่ายรูปอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆแต่มาถึงขนาดนี้มันก็ถอยกลับไม่ได้แล้ว ผมกดชัตเตอร์ได้ภาพมาประมาณสองสามภาพโชคดีที่จุดที่ผมยืนอยู่ด้านหลังและมีเครื่องออกกำลังกายอื่นบังอยู่ ผมเช็ครูปในมือถือใช้นิ้วทั้งสองซูมภาพก่อนจะจัดการย้ายรูปเข้าอัลบั้มที่ตั้งไว้

พี่คลื่นคนน่ารัก

พูดแล้วก็หอมมือถือไปหนึ่งที

ภารกิจถ่ายรูปพี่คลื่นเสร็จสิ้นแต่ตัวผมยังไม่ได้ขยับไปไหน นั่งที่เครื่องออกกำลังกายเอนตัวลงที่เครื่องก่อนจะขยับขึ้นลงเพื่อบริหารหน้าท้องอย่างเนียนๆ จุดพักสายของผมแน่นอนว่าไม่ใช่ใครนอกจากพี่คลื่น แม้ผมจะเกลียดการออกกำลังกายแต่ถ้าพี่คลื่นชอบผมก็จะชอบด้วย

“มึงทำอะไรเนี่ย”

“บริหารหน้าท้องอยู่”

ผมตอบเมล การบริหารหน้าท้องแค่แป๊บเดียวมันก็เริ่มเหนื่อยแล้วแต่เชื่อมั้ยเพียงแค่ผมมองพี่คลื่นเท่านั้นความเหนื่อยของผมก็หายเป็นปลิดทิ้งเลย

พี่คลื่นนี่ยาวิเศษดีๆนี่เอง

“มองเขาขนาดนี้เขาคงไม่รู้เลยเนาะ”

“ไม่หรอก อีกอย่างเราก็ต่างคนต่างโฟกัสกับการออกกำลังกายของตัวเองกันทั้งนั้นไม่มีการมาคอยนั่งมองคนอื่นหรอก”

“เหมือนมึงที่ทำอยู่ตอนนี้น่ะหรอ”

“ใช่”

“ตอแหลสิ้นดี”

เมลบ่นแล้วเดินจากไป ผมไม่สนใจหันกลับมาออกกำลังกายตามสายตาของผมยังคงทอดมองตรงหน้า แต่ก็ต้องเอ๊ะเพราะจู่ๆพี่คลื่นก็หายไป!

ผมหันซ้ายหันขวามองหาพี่คลื่นแต่ก็ไม่พบเขาเสียแล้ว ผมหันไปหาเมลนี่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลก่อนจะตะโกนถามอย่างเบาๆ

“เมล พี่คลื่นไปไหนอ่ะ”

“กูจะไปรู้มั้ยล่ะกูนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่”

ไม่จริงน่า ผมเบะปากนั่งห่อเหี่ยวพลางเอนหลังกับเครื่องออกกำลังกาย นี่ผมต้องคลาดกับพี่คลื่นอีกแล้วหรอเนี่ย

เศร้าใจจุง

“เสร็จแล้วรอข้างหน้านะ”

“เออ”

ผมตอบรับด้วยเสียงที่ห่อเหี่ยวก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำของยิม ผมใช้เวลาไม่นานในการจัดการชำระล้างร่างกายจนสะอาดเอี่ยมอ่อง จัดการเช็ดตัวให้แห้งทำการใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้นที่เตรียมมา เอื้อมมือเปิดประตูห้องอาบน้ำสายตาปะทะกับใครบางคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่อยู่ก่อนหน้า ผมกำกลอนประตูแน่นราวกับจะหยุดลมหายใจ พี่คลื่นในชุดลำลองเสื้อยืดเขียวเข้มกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มผมสีดำที่เปียกชื้นตัดกับผิวขาวนั่นค่อยๆหันมาทางด้านหลังจนผมเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน เราสบตากันก่อนที่พี่คลื่นจะเอ่ยพร้อมกับยกยิ้มให้

“สวัสดีครับ”

เฮือก! กูตาย

“ส-สวัสดีครับ”

มือของผมกำกลอนประตูแน่นเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นตุ๊บๆราวกับจะออกมาด้านนอก ผมค่อยๆก้าวขาแข็งช้าๆไปยืนขนาบข้างอีกคน กลิ่นหวานของน้ำหอมลอยเตะจมูกบ่งบอกได้ว่าเจ้าของต้องมีความอ่อนโยนมากแน่ๆ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกเต็มปอด

กลิ่นของพี่คลื่นดีจริงๆ

ผมพามือสั่นๆหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋าแต่ด้วยมือที่อ่อนแรงเกินไปทำให้มือถือร่วงสู่ลงพื้นพี่คลื่นที่เห็นเหตุการณ์ก้มหยิบมือถือส่งให้ผมพร้อมกับคำพูดหนึ่งประโยคที่ทำให้หัวใจของผมเกือบจะหยุดเต้นก่อนจะเดินทิ้งจากไป

“รูปหน้าจอสวยดีนะครับ”

รูปหน้าจอ

รูปพี่คลื่น

โชว์ซิกแพ๊ค

เฮือก!!!!!

“ไอ้บิลยังไม่เสร็จอีกไง”

ผมค่อยๆหันไปหาเมลที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำ สมองขาวโพลนนิ่งค้างเหมือนโปรแกรมที่กำลังค้าง เมลที่ยืนอยู่ด้านนอกวิสาสะเข้ามาในห้องน้ำชายตรงเข้ามาหาผม มือสั่นๆเอื้อมจับแขนเพื่อนสาวอาการผมตอนนี้ไม่ต่างกับคนที่ลมจับ เนื้อในอกด้านซ้ายเต้นระรัวเหมือนจะลุออกมาด้านนอก

“มึง…พี่…คลื่น”

“ใจเย็นๆค่อยๆพูดดิ”

“มึง…กูไม่ไหว…เขาทำดาเมจกู”

“ห๊ะ? อะไรนะ”

น้ำตาไหลนองหน้ามือขวายกขึ้นกุมอกที่เต้นระส่ำไม่หาย ภาพตรงค่อยๆดับไปเหลือแต่เพียงความจำบางส่วนที่หลงเหลือ

“เดี๋ยว เฮ้ย!! ไอ้บิล”

ขอบคุณพ่อแม่ที่ทำให้ผมเกิดมา ขอบคุณเมลเพื่อนรักที่คอยเป็นผู้สนับสนุน ขอบคุณพระเจ้าที่คอยสร้างโอกาสดีๆให้ได้เจอพี่คลื่นเสมอมา

คิมิโนโตะนะครับ

พี่คลื่น