ณ สนามบินเมืองที

บริเวณทางออกจุดตรวจรักษาความปลอดภัยของเที่ยวบินระหว่างประเทศมีผู้คนพลุกพล่านจอแจ

ซาวันนา ลีมีสีหน้าจริงจังและทำแก้มป่องเล็กน้อย หญิงสาวยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน มือแนบลำตัว ดวงตาจับจ้องมองไปที่ทางออกรักษาความปลอดภัย ขนตายาวกระพือขึ้นลงเป็นครั้งคราวดุจผีเสื้อทั้งสองที่กำลังจะโบยบิน ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มเม้มเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่น ดูลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง

“เฮ้อ คนนั้นก็ไม่ได้”

“อึ๋ย ริมฝีปากหนาเกินไปแล้ว”

“เครายาวชะมัด”

หญิงสาวพึมพำ ริมฝีปากเผยอขึ้นเป็นครั้งคราว ทุกครั้งที่มีผู้ชายเดินออกมาจากทางออก ซาวันนาจะแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของชายเหล่านั้น ราวกับเธอกำลังเลือกเป้าหมายอยู่!

ใช่ เธอกำลังเลือกเป้าหมาย เป้าหมายเธอที่จะจูบ!

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกรำคาญใจเหลือเกิน ทำไมถึงไม่มีผู้ชายที่ดูน่าดึงดูดเลยสักคน?

“ทำอย่างไรดี? ไม่มีใครดูดีพอ แล้วฉันจะถ่ายวิดีโอได้อย่างไรกัน?”

ทันใดนั้นดวงตาของซาวันนาพลันสว่างวาบ เธอเพ่งสายตาจ้องชายคนนั้น มุมปากยกโค้งเป็นรอยยิ้มมีชัย "คนนั้นแหละ!"

หญิงสาวเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากทางออก เขามีเสน่ห์เหลือล้นจริงๆ!

ชายคนนั้นร่างสูงกว่าคนอื่นๆ ชุดสูทที่พอดีตัวขับเน้นรูปร่างน่าหลงใหลของเขา ขาเพรียวตรงดูดี จอนผมถูกจัดแต่งอย่างประณีต เรือนผมเป็นสีน้ำตาลเกาลัดอ่อน ผมหน้าม้าระยาวเล็กน้อยบดบังแว่นกันแดดคู่ใหญ่ จมูกโด่งและรั้นเล็กน้อยทำให้เขาดูเอาแต่ใจยิ่ง ริมฝีปากบางขบเม้มเป็นเส้นตรง มุมปากยกขึ้นเบาๆ แผ่ศักดิ์ศรีแห่งบุรุษเพศและพลังอำนาจน่าเกรงขาม

หัวใจซาวันนาเต้นผิดจังหวะ เธอกำหมัดแน่นรวบรวมความกล้าก้าวไปข้างหน้า

"สวัสดีค่ะ" ซาวันนาคลี่ยิ้มให้กับชายหนุ่มรูปงามคนนั้น

คัลแลน แฮนเดอร์สันไม่เห็นพนักงานที่ควรมารับเขาหลังลงจากเครื่องบินสักที จังหวะที่เขากำลังจะโทรถามเรื่องนี้ ทันใดนั้นเขาก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว คัลแลน ปรายตามองเธอผ่านแว่นกันแดดแล้วถามว่า “เธอ ใช่คนที่นิค โจนาห์...”

คัลแลนยังถามไม่จบประโยค จู่ๆ เรื่องไม่คาดฝันได้เกิดขึ้น!

ซาวันนาเขย่งโอบรอบคอชายหนุ่ม แล้วดึงเขาเข้ามาใกล้ชิด เธอสูดลมหายใจหอมกรุ่นแล้วกล่าวว่า "ช่วยฉันทีนะคะ จูบฉันหน่อย ได้โปรด แค่ 30 วินาที 30 วินาทีก็เพียงพอแล้ว"

ขณะที่ซาวันนาพูด เธอหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วเปิดโหมดเซลฟี่ หญิงสาวเกี่ยวกระหวัดคอคัลแลนด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างมือถือโทรศัพท์เอาไว้ จากนั้นริมฝีปากสีชมพูนุ่มนิ่มของเธอได้ประทับลงบนริมฝีปากของคัลแลน

ริมฝีปากทั้งคู่สัมผัสกัน เพียงแตะกันเบาๆ เท่านั้น แสนเรียบง่ายและใสซื่อบริสุทธิ์...

คัลแลนตื่นตะลึงที่ถูกจุมพิต ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น? เขาถูกผู้หญิงแปลกหน้าบังคับในวันแรกที่กลับมาที่เมืองทีรึ?"

แต่จูบนี้นับว่าไม่เลวเลย ริมฝีปากของผู้หญิงคนนี้อวบอิ่มอ่อนนุ่มมาก คัลแลนอดใจไม่ไหวจึงจุมพิตตอบ

ตอนนี้คัลแลนเปลี่ยนมาเป็นผู้คุมเกมในชั่วพริบตา ชายหนุ่มโอบแผ่นหลังซาวันนาด้วยมือทั้งสองข้างแล้วรั้งเธอเข้ามาชิดอก ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยแล้วครอบครองริมฝีปากเธออย่างจริงจัง มีรสพีชจางๆ ดั่งเยลลี่ที่ยืดหยุ่นนุ่มนวล

"มากกว่านี้..." คัลแลนพบว่าเขาเสพติดรสชาตินี้ ชายหนุ่มรุกเร้าให้หญิงสาวเผยอริมฝีปากออก

สถานการณ์พลิกเปลี่ยนในทันใด ซาวันนาตื่นตกใจและเริ่มดิ้นขัดขืน เดี๋ยวนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ผู้ชายคนนี้กำลังทำอะไรอยู่น่ะ?

“ปล่อยฉันนะ อื้ม...”

ซาวันนาทุบไหล่คัลแลนไม่หยุด มือถือเธอร่วงหล่นลงพื้น

คัลแลนจุมพิตลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม

“อื้อ ปล่อยได้แล้ว...” ซาวันนาตกใจมากจนนัยน์ตาแดงก่ำ เธออยากดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอด แต่ร่างกายเธอถูกอีกฝ่ายตรึงไว้อย่างแน่นหนา เธอสัมผัสได้ถึงแผงอกของเขาใต้เสื้อเชิ้ตบางๆ กลิ่นอายของชายคนนั้นอบอวลไปทั่วริมฝีปากของเธอ

ซาวันนาตัดสินใจกะทันหัน เธออ้าปากกัดคัลแลนเต็มแรง กลิ่นโลหิตจางๆ ฟุ้งกระจายอยู่ในริมฝีปากของกันและกัน

"โอ๊ย!" คัลแลนอุทานแล้วหยุดจูบทันที

ซาวันนาเงื้อฝ่ามือต้องการตบหน้าคัลแลน แต่ชายหนุ่มกลับคว้าข้อมือเธอหมับ

“อะไรนะ? เธอจูบฉัน กัดฉัน แล้วคิดจะตบหน้าฉันด้วย เธอตั้งใจจะทำแบบนี้จริงๆ เหรอ?” คัลแลนจ้องซาวันนาผ่านเลนส์แว่นกันแดดอย่างเย้ยหยัน

ใบหน้าซาวันนาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอจ้องมองคัลแลน แฮนเดอร์สันด้วยความโกรธ น้ำตาพร้อมไหลรินจากดวงตาได้ทุกเมื่อ “คุณ...คุณมันไอ้โรคจิต!”

"ฉันโรคจิต?" คัลแลนหัวเราะเยาะ มือหนายังโอบเรือนร่างซาวันนาไม่ปล่อย “อย่าพูดจาไร้สาระ ที่สนามบินมีกล้องวงจรปิด เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอเป็นคนเดินเข้ามากอดจูบฉันก่อน”

“...” ซาวันนาหน้าบึ้งพูดอะไรไม่ออก ใช่ เธอคือคนที่อยากจูบก่อน แต่ใครบอกให้เขาจูบลึกซึ้งขนาดนี้ล่ะ?

คัลแลนเดาความคิดของซาวันนาออก เขาแสยะยิ้มชั่วร้าย “สาวน้อย เธอไม่เคยมาก่อนจูบใช่มั้ย? นี่คือครั้งแรกเหรอ? คิดว่าแค่ริมฝีปากแตะกันก็คือจูบแล้ว? จูบจริงๆ คือ...สิ่งที่พวกเราทำกันเมื่อกี้นี้ต่างหาก”

"ฮึ่ม!" ซาวันนาไม่รู้จะโต้แย้งอย่างไรดี แน่นอนว่าเธอเสียเปรียบแล้ว แต่เธอทำอะไรไม่ได้ "คุณปล่อยฉันได้แล้ว!"

“ปล่อยเธอไป? เธอจะอธิบายเรื่องบังคับจูบอย่างไรล่ะ?” เวลานี้คัลแลนเริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้ เขารู้สึกว่าหญิงสาวร่างเล็กผู้นี้ดูเสน่ห์และมีเอกลักษณ์มาก นานแล้วที่เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหน!

“อะไรนะ... คุณต้องการให้ฉันอธิบาย? คุณต่างหากที่เอาเปรียบฉัน!” ซาวันนาพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่แขนของคัลแลนแข็งแกร่งราวคีมเหล็กจนเธอสะบัดไม่หลุด

"เธอชื่ออะไร?" คัลแลนโน้มใบหน้ากดริมฝีปากบางแนบชิดซาวันนาอีกครา เขากำลังจะจูบเธออีกแล้ว

ซาวันนากลัวมาก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนสี เธอรีบยกเท้าเตะส่วนล่างของคัลแลนอย่างแรง

"โอ๊ย!" คัลแลนคลายมือจากซาวันนาาด้วยความเจ็บปวดทรมาน

ซาวันนาถือโอกาสนี้วิ่งหนีทันที ขณะมองคัลแลนที่คุดคู้งอตัวอย่างเจ็บปวด เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยจึงตะโกนบอกว่า “อย่าโทษฉันเลย! ใครเป็นคนบอกให้คุณรังแกฉันก่อนล่ะ? นี่คือการป้องกันตัว ฉันไม่ได้ออกแรงเยอะ!”

"ยัยบ้า!" คัลแลสบถอย่างโกรธเกรี้ยว สายตามองดูหญิงสาวแปลกหน้าวิ่งหนีไป ใบหน้าหล่อเหลาของเขายับย่นไม่น่าดู "ยัยบ้า หยุดนะ!"

ซาวันนาจะได้ยินวาจาของคัลแลนได้อย่างไรกัน? วินาทีต่อมาเธอก็หายตัวไปแล้ว

“คุณแฮนเดอร์สันครับ”

ในที่สุดลูกน้องหลายคนของคัลแลน แฮนเดอร์สันก็มาถึงสนามบิน เมื่อเห็นท่าทางทรมานของเจ้านาย ทุกคนต่างยืนเรียงแถวยืดตัวตรงด้วยความหวั่นเกรง มีเพียงนิค โจนาห์ ผู้ช่วยคนสนิทของคัลแลนเท่านั้นที่กล้าสนทนากับคัลแลน

“คุณแฮนเดอร์สันครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” นิค โจนาห์รู้สึกงุนงงมาก พวกเขามาสายแค่ไม่กี่นาที ทำไมคุณแฮนเดอร์สันถึงมีท่าทางเหมือนถูกทำร้ายมาล่ะ? ใครกันที่กล้าทำร้ายเขา? หรือใครกันที่มีฝีมือพอทำร้ายเจ้านายได้?

คัลแลนไม่สามารถเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ให้ใครฟังได้ เขาจึงได้แต่กล้ำกลืนโทสะเกรี้ยวกราดของตัวเองลงท้อง

"ไปได้แล้ว!"

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ก้มมองและเห็นมือถือตกบนพื้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำมันหล่น คัลแลนหยิบมือถือขึ้นมา อารมณ์เขาดีขึ้นทันตา