ในมุมหนึ่งของห้องพัก ฉันกำลังนั่งจ้องภาพผู้คนตัวเล็กๆที่กำลังเดินเกาะกลุ่มเป็นขบวนคาราวาน เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่พักอาศัยตามจุดต่างๆที่ฉันเป็นกำหนดเอาไว้ ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้พวกเจ้ามนุษย์ตัวจิ๋วเหล่านั้นก็จะมีอาชีพทำตามแต่ที่ฉันเป็นผู้กำหนด รู้สึกเป็นสุขและสนุกที่ได้เป็นคนควบคุมเมืองเล็กที่ได้จงใจตั้งชื่อเมืองน้อยๆนี้เป็นชื่อของฉันเอง “เมืองมนันยา” ใช่แล้วนั่นคือชื่อฉัน

　　ฉันโปรดการเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์มากโดยที่สามารถสละเวลาวันละนานหลายชั่วโมงให้กับมันโดยไม่ยอมลุกไปไหนก็ได้ ราวกับว่าโลกของฉันมันหลุดเข้าไปอยู่ในเกมส์ สนุกที่ได้บงการชีวิตของใครต่อใครในนั้น แต่ทำไมในชีวิตจริงของฉันถึงได้เข้าใจยากนักล่ะ สิ่งที่ใครอยากให้เป็นกับสิ่งที่ฉันเป็นมันช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน เคยรู้สึกอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ฉันกำลังเข้าใจอยู่นั้นแท้จริงแล้วมันถูกหรือว่าผิด

　　“แพท! ตัวเองเอาลูกอมอันนี้มาใส่ในตู้เย็นอีกแล้วใช่มั้ย” เสียงของนภัสเพื่อนร่วมห้องแหววใส่ในตอนเช้าๆอย่างน่าอารมณ์เสีย

　　นภัสหรือพายเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง เธอเป็นดาวเด่นของคณะ เพราะรูปร่างสูงเพรียวประกอบกับเครื่องหน้าคมเข้มของสาวผิวสีน้ำผึ้งที่ดูดีอยู่ตลอดเวลา เวลาที่เยื้องกรายไปที่ใดเธอก็จะมักเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครเสมอ แต่ก็มีอีกด้านที่ใครหลายคนไม่เคยสัมผัสจากตัวเธอ นั่นก็คือความเจ้าระเบียบและเข้มงวดเรื่องค่าใช้จ่ายเป็นที่สุด จนเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนฝูงถึงเรื่องความงกขึ้นสมองอันสวยๆของเธอดี

　　“อือม์” ฉันยอมรับง่ายๆกับผลงานชิ้นโบว์แดงที่ทิ้งเอาไว้ให้คนเจ้าระเบียบได้อารมณ์เสียใส่อย่างนี้อยู่บ่อยๆ เหตุเพราะนิสัยชอบอมลูกอมเหลือแล้วก็จะเก็บใส่ห่อเอาไว้ในตู้เย็น และมักจะเอากลับมาอมใหม่อีกครั้งด้วยความเสียดาย

　　“เค้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวมันจะเลอะตู้เย็น ตัวเองไม่เคยล้างก็ไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยขนาดไหน” เธอยังคงพ่นควันโมโหใส่อย่างอารมณ์เสีย

　　ฉันจึงตัดสินใจลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเดินไปยังลูกอมเจ้าปัญหานั้น เปิดตู้เย็นหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่เปลือกห่อลูกอมสีแดงที่ครั้งหนึ่งมันได้เคยถูกแกะแล้ว ว่าแล้วก็รีบยัดลูกอมเม็ดเล็กบูดเบี้ยวเข้าไปในปากเพื่อตัดปัญหาน่าเวียนหัวนั้นเสียที

　　“แพท…ทำอะไรก็ไม่รู้ กินเข้าไปได้ยังไงไม่กลัวเชื้อโรคเหรอ” เธอยังไม่วายที่จะบ่นตามหลัง เมื่อฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจต่ออาการเดือดดาลของเธอ และเดินกลับมานั่งที่หน้าจอเหมือนเดิม

　　ปังๆๆ …เสียงทุบประตูดังขึ้น แต่ฉันก็ไม่นึกอยากสนใจกับเสียงนั้นหรอก เพราะดวงตากลมโตก็ยังจ้องอยู่ที่การเคลื่อนไหวของผู้คนที่อยู่ในจอและก็รู้ดีว่าอีกไม่นานเธอก็คงจะเป็นคนไปเปิดต้อนรับใครที่ฉันไม่อาจทราบได้

　　“มาแล้วจ้า” เธอขานรับแล้วรีบถลาร่างเพรียวไปเปิดประตูทันที กิริยาดังกล่าวทำให้ฉันแอบอมยิ้มน้อยๆให้กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอก็ยังเหมือนเดิมที่ชอบเปิดประตูรับแขกโดยที่ยังไม่ทันได้ถามว่าเป็นใครให้แน่ใจเสียก่อน ก็เหมือนกับนิสัยเรื่องการอมลูกอมฉันนั่นแหละ นิสัยเสียกันคนละแบบแต่ก็ไม่มากไม่น้อยเกินไป ก็เลยทำให้ฉันเข้ากับเพื่อนคนนี้ได้ดีที่สุด เราพักอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ก็ปีสามเข้าไปแล้ว เป็นเวลาเกือบสามปีที่ฉันต้องตื่นขึ้นมาฟังเสียงบ่นของเธอ และคอยรับโทรศัพท์จากหนุ่มๆที่ตามตื้อเธอจนฉันยังนึกเบื่อหน่ายแทน

　　“ว่าไงโสมวันนี้จะมาเอาอะไร” เธอถามแสงโสมเพื่อนสาวร่วมชั้นปีที่พักอยู่ห้องข้างๆ

　　“บะหมี่สองซองเด๊ะเอาแบบบิ๊กนะ วันนี้กินกันสามคนแบบธรรมดากลัวไม่อิ่ม” แสงโสมบอกความต้องการให้กับเธอได้ทราบ แล้วคนที่ยืนบ่นฉันอยู่เมื่อกี้ ก็เดินไปเปิดกล่องบะหมี่ที่มุมหลังห้อง ซึ่งเธอได้ซื้อมาตุนเก็บไว้ขายให้เพื่อนๆผู้หิวโหยในช่วงปลายเดือนเช่นนี้ เธอทำอย่างนี้มานานจนฉันชินแล้วกับการมีห้องพักที่ใกล้จะแปรสภาพเป็นมินิมาร์ทขนาดย่อมเข้าไปเต็มที่ อย่างที่บอกว่าเธอเป็นคนประหยัด ฉันก็ไม่เคยรู้ว่าเธอทำไปเพื่ออะไรทั้งๆที่ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องการเงินเลย เธอเดินกลับไปที่หน้าประตูอีกครั้งพร้อมกับบะหมี่สองซองในมือ

　　“จ่ายสดรึเปล่าโสม” เธอถามเหมือนกับทุกครั้งที่มีเพื่อนๆแวะเวียนมาใช้บริการ

　　“ติดไว้ก่อนนะเจ๊ ลงบัญชีไอ้ปอนด์นะ” แสงโสมบอก

　　“อีกละ บัญชีปอนด์น่ะยาวเป็นหางว่าวแล้วนะ”

　　“เหอะน่า เดี๋ยวอีกสองวันแม่มันจะโอนตังค์เข้าให้ นะเจ๊ เห็นใจเพื่อนตาดำๆทีเถอะ” แสงโสมยังคงอ้อนเสียงหวาน เมื่อสตรีที่เกลือเรียกพี่ยังไม่ยอมยื่นซองบะหมี่ให้ตามที่ต้องการ

　　“จริงๆนะ โสมต้องตามให้เค้าด้วยนะ ถ้าอีกสองวันปอนด์ยังไม่ยอมมาจ่าย” เธอต่อลองและยังไม่ยอมส่งของให้กับแสงโสมเสียที ฉันเองที่นั่งอยู่ก็เริ่มตลกกับนิสัยของเธอจนเผลอตัวหันมองไปที่หน้าประตู แล้วก็เห็นแสงโสมยืนยิ้ม และพยักหน้าตกปากรับคำ เพื่อนสาวแสนสวยจึงยอมส่งมอบของมูลค่าไม่กี่บาทนั้นอย่างไม่เต็มใจให้ไปตามที่ร้องขอ เมื่อเสร็จสิ้นการส่งมอบแสงโสมก็รีบวิ่งตึงๆกลับห้องไปอย่างรวดเร็ว

　　ภายในศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัยที่จอแจไปด้วยนักศึกษาหลายคณะที่ไม่คุ้นเคย ขณะที่เดินอยู่กับนภัสฉันก็รู้สึกเบื่อกับสายตาที่จ้องมาอย่างเป็นคำถามหรือแบบพวกชอบทำเป็นรู้ทัน ยอมรับว่าเธอเป็นคนสวย จึงไม่แปลกหรอกที่จะมีสายตาชื่นชมส่งมาให้อยู่บ่อยๆ

　　“นี่ๆ ตัวเองเห็นคนเมื่อกี้ที่มองเราสองคนมั้ย” เธอกระตุกแขนเสื้อฉันและพูดถึงผู้หญิงสองคนที่เดินอมยิ้มผ่านไป

　　“เห็น…” ฉันตอบ

　　“เค้าต้องนึกว่าเราเป็นแฟนกันแน่ๆเลยว่ามั้ย ฮิฮิ” เธอว่าแล้วหัวเราะออกมา

　　“เหรอ” ว่าแล้วก็ยิ้มให้เธอไปหนึ่งที

　　ฉันกับนภัสเคยโดนล้อว่าเป็นคู่ขากันตั้งแต่เข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ใหม่ๆแล้ว จึงไม่รู้สึกสงสัยหรือแปลกใจอะไร ฉันเรียนจบมัธยมจากโรงเรียนมีชื่อในกรุงเทพฯ แล้วก็มาสอบเอ็นทรานติดที่มหาวิทยาลัยขนาดใหญ่ประจำภาคตะวันออกเฉียงเหนือแห่งนี้ ฉันเลือกเรียนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งเป็นคณะที่หาความอ่อนโยนจากหญิงสาวได้น้อยเสียเหลือเกิน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เพื่อนร่วมชั้นวิศวกรรมไฟฟ้าของฉันก็เหลือกันน้อยเต็มที และที่สำคัญสัดส่วนหญิงชายนั้นแทบไม่อยากคิดเป็นเปอร์เซ็นต์ เพราะตอนนี้เหลือเพื่อนสาวที่ร่วมชะตากรรมด้วยกันไม่เกินสิบคนเท่านั้นเอง ซึ่งมันก็ห่างกับจำนวนบุรุษฉกรรจ์หลายรอบเลยทีเดียว ส่วนเพื่อนสาวของฉัน เธอเรียนจบจากโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดสุพรรณบุรี เธอเป็นคนสวยและฉันก็ชอบมองหน้าเธอบ่อยๆเวลาเผลอ เพราะความงามแบบคมคายและดวงตาแวววับเป็นประกายได้สร้างเสน่ห์ให้เธออย่างเหลือเชื่อ ชอบมองเวลาเธอยิ้มเพราะจะมองเห็นเขี้ยวน่ารักได้ถนัดตา ยอมรับว่าฉันเองก็เป็นอีกคนที่ชื่นชมในความงามของเธอเหมือนกับคนทั่วๆไป และเราสองคนก็มักจะโดนล้ออยู่บ่อยๆว่าเป็นคู่รักกัน เพราะฉันเองเป็นคนผอมบาง ผมก็ถูกซอยจนสั้นจู๋ตามอย่างที่แม่เคยบอกว่าตัดทรงนี้แล้วมันจะได้รับกับใบหน้ารูปไข่ของฉัน และที่สำคัญการแต่งตัวก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่ทำให้หลายคนมองว่าฉันจะต้องเป็นอย่างที่พวกเขาคิด จนเริ่มสับสนในตัวเองว่ามันคืออะไรกันแน่

　　ตั้งแต่เล็กจนโตฉันอยู่กับแม่เพียงสองคน แม่ชอบให้แต่งตัวเหมือนเด็กผู้ชายจนติดนิสัยใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์มาจนเดี๋ยวนี้ และคณะที่เรียนทุกคนก็นิยมสวมกางเกงไปเรียนทั้งหญิงและชาย ดังนั้นการที่จะเห็นหญิงสาวสวมกระโปรงนักศึกษาไปเรียนนั้นถือเป็นเรื่องที่หาได้ยากเหลือเกิน