“แกพรุ่งนี้วันเกิดพี่กันฉันยังไม่รู้เลยว่าจะให้อะไรเขาดี” ฉันกำลังปรึกษาเพื่อนๆ ถึงเรื่องของขวัญวันเกิดของพี่กัน

　　“พี่กันเขาชอบอะไรล่ะ” เชอเอมเพื่อนสาวคนสนิทฉันพูด ฉันทำหน้าครุ่นคิด

　　“สิ่งที่เขาชอบเขาก็มีหมดแล้ว ฉันเลยไม่รู้จะให้อะไรเขา”

　　ฉันขอแนะนำตัวก่อนแล้วกันฉันชื่อ อิง อัญธิกา วัฒนศิลป์ ตอนนี้เรียนอยู่คณะนิเทศปีสาม ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สามคน และก็มีเพื่อนที่ไม่สนิทอีกมากมายทั้งผู้ชายผู้หญิง ร่วมถึงศัตรูคู่แค้นก็มีนะ แต่ไม่ต้องไปพูดถึงหรอก ไม่อยากแนะนำให้เปลืองน้ำลาย

　　เพื่อนสนิทฉันมีอยู่สามคน คือยัยเชอเอมคนสวยเจ้าแม่แฟชั่นประจำกลุ่ม ยัยเก้าสาวขาลุยห้าวทุกที่ที่มีเรื่อง และเมษาสาวเนิร์ดแต่แอบสวยซื่อๆ ส่วนฉันก็สาวสวยที่สุดในกลุ่ม ฮ่าๆ ชมตัวเองไปอีก

　　“แล้วเหลืออะไรที่ยังไม่ได้ให้พี่เขา” ยัยเก้าถามฉันบ้าง

　　“ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่ค่อยได้ซื้ออะไรให้พี่กันเท่าไหร่” พี่กันที่พูดถึงคือแฟนหนุ่มของฉันที่คบกันมาได้หนึ่งปีแล้วโดยที่เขาเข้ามาจีบฉันตอนที่ฉันจะขึ้นปีสอง เขาตามจีบฉันจนใจอ่อนยอมคบเป็นแฟน ทุกคนต่างอิจฉาที่ฉันได้พี่กันเป็นแฟนเพราะเขาฮอตใช่เล่นในมหาลัย แต่ตอนนั้นเขาก็เจ้าชู้ใช่เล่นเหมือนกัน ตอนเขาเข้ามาจีบใหม่ๆ ฉันก็ไม่เล่นด้วยเพราะได้ยินชื่อเสียงเขามามากพอสมควร แต่เขาก็พยายามพิสูจน์ตัวเองจนทำให้ฉันเห็นว่าเขาจริงใจกับฉันจริงๆ เขาเลิกเจ้าชู้บอกทุกอย่างกับฉันรายงานทุกเรื่องทั้งที่ฉันบอกว่าไม่ต้องทำ

　　แต่เขาก็ยังทำจนถึงทุกวันนี้ พี่กันน่ารักมากเวลาอยู่ด้วยกัน ทำให้ฉันรู้สึกรักเขาขึ้นมาจริงๆ จนยอมทุ่มเททุกอย่างให้

　　“จัดให้สักดอกสองดอกพี่กันคงยิ้มหน้าบาน” ฉันอ้าปากเหวอกับคำพูดของยัยเก้า ดอกสองดอกของมันคืออะไรฉันรู้ดีเชียวล่ะ

　　“เก้าพูดแบบนั้นได้ยังไง เป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวนะ” ขนาดยัยเมษายังรู้เลย ฉันไม่ต้องด่ามันเพราะมีคนด่าอย่างนุ่มนวลให้แล้วคือยัยเมษาผู้รักนวลสงวนตัว

　　“แกยังไม่เสียตัวให้พี่เขาอีกเหรอ” ยัยเก้าร้องถามอย่างไม่เชื่อ ฉันเม้มปากพยักหน้าเป็นคำตอบให้มัน เรื่องแบบนี้เราคุยกันได้ อยู่ที่ว่าอยากจะพูดรึเปล่าหรือเพื่อนจะถามรึเปล่า ตอนนี้มันกล้าถามฉันก็กล้าตอบ มันถามฉันก็ตอบตามความจริง

　　“ยัยอิง พี่กันเขาไม่จับกินเลยเหรอ” ยัยเชอเอมตาโตไม่เลิก มันไม่น่าเชื่อตรงไหน

　　“เรื่องแค่นี้ทำไมพวกแกต้องตกใจกันด้วย” ฉันถามพวกมันอย่างไม่เข้าใจ ใช่ว่าพี่กันจะไม่พยายามจับฉันกินแต่ฉันเลี่ยงมาตลอด ถึงฉันจะรักเขาแต่ฉันก็อยากมั่นใจอะไรมากกว่านี้ก่อนไม่อยากใจอ่อนยอมเป็นของเขาง่ายๆ

　　“ใช่ อิงทำถูกแล้ว” ยัยเมษาสนับสนุนฉัน

　　“แต่มันตั้งปีหนึ่งแล้วนะที่แกคบกับพี่เขา แล้วยิ่งผู้ชายแบบพี่กันนี่ไม่น่าเชื่อ ถ้ายัยเก้าไม่ถามฉันก็ไม่รู้นะว่าแกยังไม่เสร็จพี่กัน”

　　“ก็ฉันยังไม่พร้อมนิ”

　　“ระวังเขาจะออกไปหากินข้างนอก” สิ่งที่ยัยเชอเอมพูดทำให้ฉันคิดหนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันคิดว่าพี่กันทนได้มาตลอดเพราะเขาบอกว่าไม่เป็นไรถ้าอิงไม่พร้อมพี่ก็ไม่บังคับ รอให้พร้อมก่อนก็ได้ ซึ่งมันทำให้ฉันซึ้งใจในการกระทำของเขา แต่ใช่ว่าฉันจะไม่ให้เขากอดจูบหรอกนะ มันก็มีบ้างแต่พอมันจะเลยเถิดฉันก็ห้ามเขาไว้ซะก่อน

　　“แต่เขาบอกรอได้”

　　“ใช่ถ้าเขารักเราจริงเขาต้องรอได้” ยัยเมษาผู้สนับสนุนเพื่อน

　　“แต่เสือมันก็คือเสือถ้าไม่ได้กินเหยื่อนานๆ ระวังมันจะหิวโซ”

　　“ไม่หรอกมั้ง พวกแกอย่าพูดให้ฉันคิดเยอะสิ” ฉันพูดหน้าหงอยๆ

　　“แล้วแกเอาไงยอมเสียตัวให้เขาเลยไหม”

　　“เก้า บอกว่าอย่าพูดแบบนี้” เมษามันร้องว่ายัยเก้าเสียงดัง คนหนึ่งก็ห้าวๆ ตรงๆ อีกคนก็เรียบร้อยใสซื่อ เข้ากันได้ดีจริงๆ เพื่อนฉัน

　　“ยัยเด๋อ ฉันอยากให้แกมีแฟนจริงๆ” ยัยเก้าหันไปว่ายัยเมษาที่ทำหน้ามุ่ยใส่

　　เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นขัดการสนทนา

　　“นั่นไงแค่พูดถึงก็โทรมาตายยากจริงๆ” เป็นพี่กันที่โทรเข้ามา ฉันรีบกดรับ

　　“ค่ะ พี่กันเลิกเรียนแล้วเหรอคะ” กับพี่กันฉันจะพูดเพราะตลอดเพราะเขาพูดเพราะกับฉัน

ครับอิง พี่เลิกเรียนแล้วแต่พี่ต้องไปทำงานต่อกับเพื่อนนะ อิงกลับเองได้ไหม

ฉันหน้าจ๋อยเมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกครั้งพี่กันจะมารับฉันไปส่งตลอด แต่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลย