‘อยู่บนนั้นสบายดีไหม

　　มองเห็นผมหรือเปล่า ผมยังรอคุณอยู่ตรงนี้เสมอ

　　หรือคุณจะรอผมบนนั้นก็ได้ เพราะอีกไม่นานผมคงจะขึ้นไปหา’

　　นั่นคือประโยคคำพูดมากมายที่อยู่ในหัวของปุณณ์ เวลานี้ชายหนุ่มกำลังยืนอยู่หน้าที่เก็บอัฐิของคนรัก ซึ่งจากเขาไปด้วยอุบัติเหตุครบสองปีแล้ว

　　การสูญเสียเมื่อครั้งนั้นทำให้ปุณณ์หัวใจสลาย เพราะไม่คิดว่านั่นจะเป็นเรื่องจริง ทั้งๆ ที่ตอนเช้าเธอยังนั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ เขาด้วยซ้ำ แต่พอบ่ายเขากลับได้ยินข่าวร้าย

　　ปุณณ์วางช่อดอกไม้สีสดในมือลงบนแท่นสีขาวพร้อมมองดูรูปของโรสที่ติดอยู่ไปด้วย เธอยังคงสดใสและส่งยิ้มให้เขาแต่ทว่ากลับเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ปุณณ์เศร้าสร้อย หากย้อยเวลากลับไปได้ก็คงจะดี กระทั่งเสียงเรียกดังขึ้น นั่นทำให้ปุณณ์หันกลับไปมอง

　　“พี่ปุณณ์”

　　“เดซี่”

　　“มาถึงวัดนานแล้วเหรอคะ” น้ำเสียงสดใสของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้นจิดหอบเล็กๆ ด้วยซ้ำ เพราะเดินตามหาชายหนุ่มเสียหลายนาที

　　เธอส่งยิ้มให้ชายตรงหน้าแต่ทว่าปุณณ์กลับไม่ได้ยิ้มตอบอย่างที่เธอหวัง ถึงอย่างนั้นเดซี่ก็ไม่คิดน้อยใจแต่อย่างใด เพราะเธอชินกับท่าทางเงียบขรึมของเขาเสียแล้ว

　　เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงเธอถึงได้สนใจและไม่เคยคิดมองคนอื่น พยายามเข้าหา พยายามอยู่ในสายตาเผื่อว่าสักวันปุณณ์จะมองเห็นเธอบ้าง โดยเฉพาะสองปีมานี้เธอยิ่งพยายามอย่างหนักเพื่อเอาชนะใจชายหนุ่ม แม้จะยังไม่สำเร็จแต่เธอก็จะทำต่อไป

　　“สักพักแล้วครับ”

　　“ขอโทษทีนะคะที่เดซี่มาช้า พอดีเครื่องบินเลตนิดหน่อย” เดซี่ออกตัวและเธอก็รู้ว่าปุณณ์นั้นจะเข้าใจ แม้ลึกๆ จะเคืองชายหนุ่มเพราะคิดว่าเขาจะอยู่รอเธออยู่ที่บ้าน ที่ไหนได้เขากลับมาวัดก่อน

　　“ไม่เป็นไรครับ”

　　“งั้นเราเข้าไปทำบุญให้พี่โรสด้วยกันนะ” หญิงสาวเอ่ยชวนเพราะเห็นคนขับรถของปุณณ์ยังคงยืนถือตะกร้าที่ใส่ของทำบุญไว้อยู่

　　“ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ เดซี่บอกเขาไว้แล้วว่าเธอจะบินมาหา แต่เพราะเธอมาช้ากว่าเวลานัดเขาจึงออกมาที่วัดก่อน จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปยังกุฏิของท่านเจ้าอาวาสเพื่อทำบุญและถวายสังฆทาน ซึ่งของทุกอย่างทั้งคาวหวานผลไม้ที่ปุณณ์สั่งให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ล้วนแต่เป็นของที่โรสชอบทั้งนั้น

　　หากมองผ่านสายตาคนนอก คงคิดว่าคู่นี้อาจเป็นคู่รักกันเพราะดูเหมาะสม อีกอย่างเดซี่ก็ตั้งใจให้คนอื่นมองแบบนั้น ผิดกับปุณณ์ที่มักจะเว้นระยะห่างกับเธอ ไม่ได้ให้ความสนิทสนมจนเกินไป

　　แม้เดซี่จะได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของโรส แต่รูปร่างหน้าตารวมถึงนิสัยใจคอก็แตกต่างกัน โรสหน้าคมส่วนเดซี่จะออกไปทาง หมวย คงได้ยีนส์จากฝั่งมารดามามากกว่าพี่สาว โรสใจเย็นพูดจาอ่อนหวานเดซี่ใจร้อนคงเพราะเป็นลูกคนสุดท้องทุกคนในบ้านจึงตามใจมาตั้งแต่เด็กๆ

　　เมื่อทำบุญเสร็จทั้งคู่ก็กรวดน้ำเพื่ออุทิศส่วนบุญส่วนกุศลที่ได้ทำในวันนี้ให้...โรส ปุณณ์ตั้งจิตแน่วแน่เพราะเขาขอยกบุญให้กับโรสทั้งหมด ผิดกับเดซี่ที่แม้จะยกบุญให้กลับขอพรด้วย

　　“ฉันขอพี่ปุณณ์นะ พี่ช่วยให้ฉันสมหวังด้วย” เดซี่ยิ้มพอใจ จากนั้นก็ตามปุณณ์ไปปล่อยนกปล่อยปลาและทำบุญที่โรงทาน แม้จะไม่ชอบสถานที่เพราะมองว่าสกปรก แต่เพราะอยู่ต่อหน้าปุณณ์ทำให้เดซี่ออกอาการมากไม่ได้ จำต้องตามใจชายหนุ่ม กระทั่งเห็นว่าควรจะกลับออกจากวัดกันเสียที เธอจึงเอ่ยชวนขึ้น

　　“สายมากแล้ว เรากลับกันดีไหมคะพี่ปุณณ์”

　　“ไปสิ”

　　“เดซี่หิ้ว...หิว ยังไงเราแวะไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันก่อนนะคะ” ก่อนจะถึงรถเสียงหวานก็เอ่ยชวนแนวมัดมือชก แต่ทว่าปุณณ์กลับเลือกที่จะปฏิเสธ

　　“พี่ขอตัวนะครับ”

　　“ทำไมละคะ”

　　“พี่มีประชุมสำคัญ” ชายหนุ่มให้เหตุผลแต่ทว่าเดซี่กลับแย้ง

　　“แต่เดซี่อุตส่าห์บินมาจากกรุงเทพฯ เชียวนะ พี่ปุณณ์จะไม่เทคแคร์หน่อยเหรอ”

　　“งั้นเดี๋ยวพี่ให้เลขาส่วนตัวตามไปดูแล โอเคนะ” เอ่ยจบปุณณ์ก็เดินจากไป โดยไม่เหลียวกลับมามองเดซี่ด้วยซ้ำ ปล่อยให้เดซี่ยืนค้างที่ถูกปฏิเสธชนิดไม่เหลือเยื่อใยใดๆ

　　“พี่ปุณณ์ พี่ปุณณ์” เดซี่ตะโกนตามหลังชายหนุ่มที่เวลานี้เดินห่างออกไปไกลแล้ว ถ้าไม่ติดว่านี่คือวัดเธอจะกรี๊ดจะอาละวาดให้สมใจ

　　อุตส่าห์ตื่นมาขึ้นเครื่องบินแต่เช้าเพื่อมาหาเขาถึงกระบี่ ลงเครื่องได้ก็ตรงไปที่บ้านแต่กลับคลาดกัน พอรู้จากแม่บ้านว่าชายหนุ่มไปที่ไหนเธอก็รีบตามมาสมทบ มาเพื่อให้เขาเห็นว่าเธออยู่เคียงข้างเสมอในทุกๆ เหตุการณ์ ทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย หวังให้ปุณณ์เห็นความดี แต่ทว่าเหมือนเดซี่จะทำเสียเปล่า

　　“คอยดูเถอะ สักวันพี่ต้องมาแทบเท้าฉัน” เดซี่เอ่ยตามหลัง ยังไงเธอก็ไม่ยอมถอดใจจากปุณณ์แน่นอน ในเมื่อชายหนุ่มคือรักแรกของเธอและตอนนี้เขาก็โสด

　　เพราะสองปีที่ผ่านมาปุณณ์ไม่เคยเปิดใจคบผู้หญิงคนใหม่ ผู้หญิงที่จะเข้ามาแทนที่พี่สาวเธอ แม้จะพอใจที่เป็นแบบนั้น แต่ลึกๆ เดซี่ก็อยากให้ปุณณ์ลืมพี่สาวไปจากใจเสียที เธอรอจนขี้เกียจจะรอแล้ว ไม่รู้ว่าต้องรอให้เขาพร้อมรับรักครั้งใหม่อีกถึงเมื่อไหร่ คิดแล้วก็น่าหงุดหงิดชะมัด

　　เดซี่ระบายอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเองด้วยการไปช้อปปิ้ง โดยหลังจากทานอาหารเสร็จเธอก็สั่งให้เลขาส่วนตัวของปุณณ์พาไปซื้อของที่นั่นที่นี่อย่างไม่คิดเกรงใจ ก่อนจะให้ขับรถไปส่งที่บ้าน ทันทีที่ลงมาจากรถเดซี่ก็เดินเชิดหน้าเข้าไปภายใน ทำราวกับว่าที่นี่คือบ้านของตัวเธอเอง

　　“ฉันขอน้ำส้มคั้นแก้วนึงนะจ๊ะ”

　　“ค่ะ” เด็กรับใช้เอ่ยรับ แต่พอเดซี่เดินผ่านไปก็แอบมองบนใส่ ก่อนจะเดินหน้างอเข้ามารินน้ำส้มใส่แก้ว เพราะคิดว่าเดซี่จะไม่มาที่นี่เสียอีก

　　ส่วนเดซี่นั้นก็ถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนของปุณณ์ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่รูปของพี่สาว ที่อัดใส่กรอบอย่างดีวางอยู่บนหัวเตียง