มู่หยุนซีเปิดตาขึ้น

ไอน้ำลอยตลบอบอวลรอบตัวแม่นางน้อยซึ่งกำลังเอนหลังพิงกำแพงแช่ตัวอยู่ในน้ำพุร้อน ท่าทางของนางช่างเย้ายวนใจ

"เพียะ!"

ใครสักคนตบหน้าเธออย่างแรง "นี่เจ้าอยากจะร่วมหอกับข้าจนทนไม่ไหวเลยรึ มู่หยุนซี ข้าจะทำให้เจ้าได้สมปรารถนาเดี๋ยวนี้ล่ะ!" เสียงคำรามเยือกเย็นดังลั่นเบื้องหลังนาง

ร่วมหออย่างนั้นรึ

ก่อนที่มู่หยุนซีจะล่วงรู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น ความเจ็บปวดสุดทานทนก็แล่นปราดไปทั่วร่างกายเธอ

เธอพยายามหันกลับมาต่อต้านตามสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตาม คอของเธอกลับถูกคว้าไว้ด้วยฝ่ามือแข็งแกร่ง "อย่าได้กล้ามองหน้าข้าเชียว ข้าไม่อยากเห็นว่าเจ้าอัปลักษณ์เพียงไร!" ชายผู้นั้นขู่ฟ่อ

มีหยดน้ำเคลื่อนหล่นลงจากเรือนผมสีดำของเขา ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและเกลียดชัง "เอาละ ข้าเติมเต็มความปรารถนาของเจ้าแล้ว นับแต่นี้ต่อไป เจ้าต้องคิดให้ดีก่อนจะมายุ่งกับข้า!"

เมื่อชายคนนั้นพูดจบ เขาก็ผลักเธอออกจากน้ำพุร้อนอย่างมิใคร่ไยดี

มู่หยุนซีตะลึงงัน เธอจำได้ว่าตัวเองถูกตามล่ามาและก็กระโดดหนีลงไปในทะเล แล้ว…แล้วเธอรอดมาได้อย่างไร และตอนนี้เธอเพิ่งจะ-

จากนั้น ความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอก็ปรากฏขึ้นมา

มันย้ำเตือนเธอว่า เธออยู่ที่เป่ยชู เป็นพระชายาของฉินอ๋อง ตงฟางฉี นางตกหลุมรักเขาตั้งแต่ยังเด็ก วางแผนการเพื่อให้ได้เขามาในครอบครองระหว่างงานเทศกาลโคมไฟในวังหลวง เต้าข่าวว่าเขาทำให้นาง “แปดเปื้อน”

หลังจากความบากบั่นครั้งนั้น นางก็กลายมาเป็นพระชายาในที่สุด

โชคร้ายที่สู้อุตส่าห์พยายามจนได้สมรสกับเขา แต่เขากลับไม่เคยสนใจไยดีนางเลย

ทั้งสองสมรสกันมาครึ่งปีแต่ยังไม่เคยได้ร่วมรักกันแม้เพียงครั้ง

เมื่อวานนี้ ในพระตำหนักของพระพันปีหลวง ลูกพี่ลูกน้องของนางจงใจขัดขาให้นางล้มลงกับพื้น เผยให้เห็นจุดพรหมจรรย์แดงที่ข้อมือ

ในสมัยโบราณ จุดพรหมจรรย์แดงที่ข้อมือของหญิง เป็นเครื่องหมายของการรักษาความบริสุทธิ์ หากสูญเสียพรหมจรรย์ จุดแดงนี้จะหายไป

สุดท้ายนางก็กลายเป็นหัวข้อเรื่องเล่าสรวลเสของบรรดานางสนมทั้งหลายในเพลานี้

พระพันปีหลวงจึงออกราชโองการให้ทั้งสองร่วมหอกันหนึ่งวันเพื่อให้กำเนิดโหลนแก่พระนาง

หลังจากที่ฉินอ๋องถูกบังคับให้ร่วมหอและถูกลอบวางยา เขาก็ยิ่งเกลียดนางเข้าไส้ มู่หยุนซีที่ไม่ยอมปราชัยจึงบุกเข้ามาในบ่อน้ำพุร้อนส่วนตัวของเขา

นางต้องการยั่วยวนตงฟางฉี แต่กลับลงเอยด้วยการที่เขากดศีรษะนางลงน้ำ!

มู่หยุนซีมองดูเงาสะท้อนของตนบนผืนน้ำ ใบหน้านี้เหมือนของเธออย่างกับแกะ!

แล้วนางก็มองตงฟางฉีสาวเท้าออกไปจากบ่อน้ำพุร้อนในเสื้อคลุมสีม่วง

เขาเตะอาภรณ์ของมู่หยุนซีออกให้พ้นทางแล้วเดินจากไป

จากนั้น เขาก็ออกคำสั่งกับนางกำนัล “ในคราต่อไปอย่าได้ปฏิบัติต่อนางเฉกเช่นพระชายา จับนางไปขังไว้ในหอจื่อเยว่”

มู่หยุนซีทุบศีรษะที่ยังคงมึนงงอยู่เนื่องจากขาดออกซิเจน นางเสียการทรงตัวและตกลงไปในบ่อน้ำพุร้อน

แล้วเสียงหวีดร้องสั่นกลัวของนางกำนัลก็แว่วมา “พระชายาตกน้ำ…”

เมื่อมู่หยุนซีลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องที่ตกแต่งตามยุคสมัยโบราณ ภาพเขียนวันแต่งงานสีอ่อนจางยังคงแขวนอยู่บนผนัง

แม่นมลูเดินเข้ามาในตำหนักหลังจากที่เธอตื่น

“หากพระชายาประสงค์จะปลงพระชนม์ตนเอง พระองค์ลองไปกระโดดลงในลำธารลึกด้านหลังจวนอ๋องก็ได้นะเจ้าคะ บ่อน้ำพุร้อนไม่ทำให้ผู้ใดจมน้ำตายได้หรอกเจ้าค่ะ”

มู่หยุนซีค่อย ๆ หันศีรษะมาทางต้นเสียง ผู้หญิงในอาภรณ์นางกำนัลวังหลวงตรงหน้าเธอคงคิดไปว่าเธอตั้งใจโดดลงไปในน้ำอย่างแน่นอน

"ฉันอยู่ที่ไหน…"

“พระชายา ตอนที่พระองค์ตกน้ำ ศีรษะไปกระแทกอะไรรึไม่เจ้าคะ พระองค์ทรงจำตำหนักตัวเองไม่ได้รึเจ้าคะ” แม่นมลูแค่นหัวเราะและเดินออกไปพร้อมแววตาเกลียดชัง

มู่หยุนซีลุกขึ้นและเดินไปยังโต๊ะใกล้ ๆ ด้วยความยากลำบาก เธอชะล้างใบหน้าด้วยน้ำในอ่างเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะและทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้กลม เธอจึงได้สติขึ้นมาอย่างสมบูรณ์

เธอคือผู้เชี่ยวชาญเรื่องยาแห่งศตวรรษที่ 23 มีปริญญาโทสองใบจากสถาบันวิทยาศาสตร์ชั้นนำระดับประเทศ และดำรงตำแหน่งหนึ่งในเก้าสมาชิกแกนหลักของทีมวิจัยทางวิทยาศาสตร์ด้วย เมื่อเธอได้ผลการวิจัยมาก็ต้องเผชิญกับความโลภของกลุ่มคนชั่วระดับโลกที่ส่งนักฆ่ามาตามล่าตัวเธอ ในที่สุด ฐานศูนย์วิจัยของเธอก็ถูกทำลายและสมาชิกทุกคนในทีมก็โดนสังหารหมด เธอกลืนชิปชีวภาพที่พัฒนาล่าสุดลงคอเพื่อปกป้องงานวิจัยชิ้นสำคัญและกระโดดลงไปในทะเลลึกพร้อมกล่องยาเอไอ…