“เฮ้อ บ่ายสองแล้วเหรอเนี๊ยะ” ฉันพูดกับตัวเองซ้ำๆ ทุกวัน ทำไมการหานักเรียนมันถึงได้ยากขนาดนี้นะ ตั้งแต่มีโควิด เปิดประเทศไม่ได้ นักเรียนของฉันก็หายหมด หรืออาชีพฟรีแลนซ์ของฉันมันจะจบลงแต่เพียงเท่านี้กันนะ เงินเก็บที่มีก็เริ่มจะหมดแล้ว ฉันกินมาม่ามา 2 อาทิตย์ติดกันแล้วนะ ฮืออออออ T^T ฉันได้แต่บ่นกับตัวเองแบบนี้แหละ

“แล้วฉันจะมานอนอุดอู้อยู่ในห้องทำไม ออกไปสูดอากาศเดินเล่นดีกว่า” ไม่พูดอย่างเดียวฉันรีบกระโดดแล้วแต่งตัวออกไปข้างนอกน่ะสิ พอไม่มีเงินมันก็ทำให้ฉันเครียด เบื่อตัวเอง ฉันได้แต่เดินไปเรื่อยๆ ดูนั่นดูนี่โดยไม่มีจุดหมาย เหอะ ใครไม่มาเป็นฉันตอนนี้คงไม่รู้หรอก ว่ามันเศร้าขนาดไหน เดินไปได้สักพัก ไถโทรศัพท์เล่นไปเรื่อยๆ สายตาของฉันมันก็ไปเห็นข้อความหนึ่งในกลุ่ม

“รับครูสอนภาษาไทยให้กับคนฮ่องกงสอนตัวต่อตัวเท่านั้น นักเรียนพูดไทยได้นิดหน่อย สนใจ inbox มาได้เลยค่ะ”

กรี๊ดดดด สวรรค์เข้าข้างฉันแล้ว ถึงภาษาจีนฉันจะไม่ได้แต่ภาษาอังกฤษฉันสื่อสารได้แน่นอน จะช้าอยู่ได้ยังไงล่ะ รีบสมัครสิจ๊ะ

“สวัสดีค่ะ พราว เป็นครูสอนภาษาไทยค่ะ ได้ครูสอนรึยังคะ”

“สวัสดีค่ะ ยังเลยค่ะ คุณพราวมีเบอร์ติดต่อไหมคะ ขอประวัติคร่าวๆ ด้วยค่ะ”

-แนบไฟล์-

“ 09xxxxxxxx ติดต่อได้ทุกเวลาเลยค่ะ ^_^”

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวทางเราสอบถามบอสก่อนนะคะ แล้วจะติดต่อกลับค่ะ”

“ยินดีค่าาาา”

ฉันก็หวังกับทุกที่ที่สมัครไปนั่นแหละ มันก็แค่หวังอ่ะเนอะ