เมืองหลวง ณ จวนจิ้งอ๋อง

　　ซูหลี พระชายาจิ้ง นางอยู่ในชุดงดงามสูงศักดิ์ ดวงตางามซึ้งดูเร่งร้อน กำลังกุมอุ้มท้อง เดินมาที่ประตูพระตำหนักอย่างยากลำบาก หากยังมิทันก้าวพ้นประตู ทหารยามก็ตวัดกระบี่ในมือขึ้นขวางนางไว้

　　“บังอาจ——”

　　ซูหลีตวาดอย่างเดือดดาล ในใจร่ำร้อนดั่งถูกไฟแผดเผา

　　ท่านอ๋องหลงเชื่อคำเล่าลือที่กล่าวหาว่า เด็กในท้องของนางมิใช่สายเลือดของเขา แล้วสั่งกักบริเวณนางไว้ในพระตำหนัก นี่ก็ล่วงมาสี่วันสี่คืนแล้ว

　　ทั้ง ๆ ที่หมอหลวงกล่าวไว้ว่า กำหนดคลอดน่าจะอยู่ภายในวันสองวันนี้ ยามนี้นางปวดท้องแทบมิอาจทานทน หากยังมิได้ออกไป เกรงว่าคง…

　　แว่วเสียงหัวเราะดังมาจากที่ไกล ๆ ซูหลีปรายตาขึ้นมอง เห็นดรุณีนางหนึ่งแต่งกายงดงาม เดินสะบัดชายกระโปรงพลิ้วไหว มุ่งหน้ามายังพระตำหนักในของนาง

　　ดรุณีนางนี้ก็คือน้องสาวต่างมารดาของซูหลี มีนามว่า ซูเยว่ สนิทสนมกับซูหลีมากที่สุด คอยช่วยออกความเห็นในเรื่องต่าง ๆ แทนซูหลี รอจนนางเดินเข้ามาใกล้แล้ว ซูหลีรีบเรียกอย่างเร่งร้อน

　　“เยว่เอ๋อร์ รีบไปเชิญท่านอ๋องเร็วเข้า ข้าใกล้จะคลอดแล้ว!”

　　พึ่งกล่าวจบ ก็รู้สึกมีน้ำไหลทะลักออกที่หว่างขา ซึมชื้นไปทั่วกระโปรง ซูหลีตื่นตกใจจนขาอ่อน มองไปเห็นสีแดงย้อมไปทั่วชายกระโปรง นางหวาดกลัวจนกรีดร้องเสียงดัง——เหตุใดถึงเป็นเลือด!

　　นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?

　　“เร็วเข้าเถิด——”

　　ซูหลีสีหน้าซีดขาว น้ำเสียงร้อนลน

　　ทว่าซูเยว่กลับมิได้มีท่าทีห่วงกังวลเหมือนที่ผ่านมา รอยยิ้มเย็นยะเยือกผุดขึ้นที่มุมปาก แววตาที่เคยอบอุ่น พลันดูเย้ยหยันโหดร้าย ซ้ำยังแฝงแววอาฆาต

　　ซูเยว่ค่อย ๆ เอื้อมมือขึ้นมา แกะนิ้วของซูหลีที่เกาะกุมนางออกทีละนิ้ว แล้วพลันพลิกมือผลักซูหลีออกไปอย่างรุนแรง ราวกับนางจิ้งจอกร้ายหลุดจากการคุมขัง เผยโฉมหน้าที่แท้จริง

　　ร่างที่หนักอึ้ง เทอะทะของซูหลี มิอาจต้านทานแรงผลักที่หนังหน่วง ซวนเซถอยร่น มิทราบอะไรมาชนอีกทีที่เอว นางเสียหลักล้มลงไปอย่างแรง หน้าผากกระแทกเข้ากับขอบไม้ เลือดไหลนองออกมา

　　นางกำนัลแปดนางที่ซูหลีจัดไว้ให้คอยดูแลซูเยว่โดยเฉพาะ ยืนเรียงกันที่หน้าประตู ที่ผ่านมาซูหลีตอบแทนพวกนางไม่น้อย ทว่าในยามนี้ พวกนางกลับหลบสายตาอย่างหวาดกลัว กริ่งเกรง ทั้งยังดูระมัดระวังตัวเป็นอย่างมาก ราวกับเบื้องหน้ามิได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

　　“เจ้า——”

　　ซูหลีตะลึงงัน มองไปที่ซูเยว่ อย่างหวาดกลัว ไม่อยากจะเชื่อ

　　กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ปลุกให้ซูหลีตื่นจากภวังค์ พยายามยันตัว คลานหนีออกจากพระตำหนัก

　　เพราะนางเห็นแววทะเยอทะยาน และเคียดแค้นอาฆาตในดวงตาของซูเยว่

　　ซูเยว่ปรายตาลงมาจากเบื้องบน เห็นซูหลีอ่อนแอสิ้นเรี่ยวแรง ก็รู้สึกพอใจ แล้วยกมือขึ้น ให้นางกำนัลเข้ามาประคองตน แล้วเยื้องย่างเข้ามาที่เบื้องหน้าซูหลี เหยียบชายเสื้อนางไว้ แล้วค่อย ๆ ยอบกายลง…

　　ดวงหน้างดงามชวนลุ่มหลงในยามนี้ กลับบิดเบี้ยวดูโหดร้าย น่าหวาดกลัว

　　“ซูหลี——”

　　น้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใย ไม่อ่อนหวานเหมือนในวันวาน

　　“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าต้องยอมก้มหัวมานานเท่าใด? กว่าที่เจ้าจะเชื่อสนิทใจ จนไม่ระวังตัว เปิดโอกาสให้ข้าได้จัดการเจ้าให้สิ้นซาก”

　　โลหิตไหลนอง ซึมไปทั่วพื้นพรม ซูหลีนองท่ามกลางกองเลือด เจ็บปวดแทบมิอาจหายใจ เหงื่อเย็น ๆ ซึมชื้นทั่วศีรษะ ฟังสิ่งที่นางบอกกล่าวแล้ว ซูหลีก็ตกตะลึงจนมิอาจหาคำพูดได้ สายสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องที่แน่นแฟ้มในวันวาน ยิ่งทำให้ความจริงในยามนี้ น่าหัวเราะเยาะหยันมากขึ้น

　　หนึ่งชั่วยามที่แล้ว ซูเยว่ยังยกน้ำแกงโสมมาป้อนให้นางอย่างเป็นห่วงเป็นใยอยู่เลย!

　　ความเจ็บปวดที่ท้องพุ่งขึ้นมาดุจหมื่นศรแทงทั่วร่าง รู้สึกเด็กในท้องกำลังพยายามออกมาที่หว่างขา ซูหลีกำมือแน่นสุดชีวิต ดวงตางามซึ้งถลึงกว้าง กำชับตนเองสุดใจ ว่าจะต้องคลอดเด็กคนนี้ออกมาให้ได้ แม้ว่าตนจะต้องตาย ก็ต้องให้เด็กมีชีวิตให้ได้

　　ขอเพียงท่านอ๋องหยดเลือดพิสูจน์สายเลือดแล้ว พอตรวจพบว่า เป็นสายเลือดของเขา ท่านอ๋องย่อมต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้อย่างดี

　　พอท่านอ๋องรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของซูเยว่แล้ว ย่อมต้องล้างแค้นให้นางอย่างแน่นอน!

　　นางพลันงอตัว นิ้วทั้งสิบจิกลงกับพื้น ออกแรงสุดชีวิต พยายามเบ่งให้เด็กออกมาให้ได้

　　ซูเยว่เห็นนางพยายาม ก็ยกกริชในมือขึ้นมา แทงเข้าไปที่ไหล่นางอย่างโหดเหี้ยม

　　“อ๊า~~~”

　　เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องพระตำหนัก

　　มองผ่านม่านน้ำตา นางเห็นรอยยิ้มสมใจบนดวงหน้างดงามเปี่ยมเสน่ห์ของซูเยว่ จึงคว้านิ้วทั้งสิบที่เต็มไปด้วยโลหิต พุ่งเข้าหาซูเยว่อย่างรวดเร็ว

　　ซูเยว่ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง แล้วกระทืบเท้าย่ำลงบนข้อมือของนาง ขยี้ปลายเท้าอย่างแรง จนซูหลีสั่นเทาไปทั้งร่าง

　　เพราะเหตุใด?

　　ทั้งหมดนี้เพื่ออะไรกัน?

　　นางดีต่อซูเยว่ถึงเพียงนี้ ไม่ว่าจะเรื่องใด นางล้วนคอยคิดวางแผนให้ดิบดี กระทั่งเลือกคู่ครอง จัดเตรียมสินสอดให้ซูเยว่

　　“ซูเยว่ ได้โปรดช่วยเด็กคนนี้ทีเถิด——”

　　นางรู้ว่า นางไม่อาจมีชีวิตรอดได้แล้ว จึงร้องขอซูเยว่อย่างไร้เรี่ยวแรง หวังว่า นางจะปล่อยเด็กไป ซูเยว่แหงนศีรษะหัวเราะ ตวัดปลายเท้าเตะเข้าที่ท้องของซูหลีอย่างแรง

　　เฮือก——

　　ซูหลีหน้ามืด ในหูได้ยินเสียงเย็นชาราวดังมาจากขุมนรกของซูเยว่

　　“ปล่อยไอ้ลูกชายชู้นี่ไว้ ให้รำคาญใจข้าหรือไง? เจ้ากรุยทางให้ท่านอ๋องดิบดีเช่นนี้แล้ว พรุ่งนี้ก็จะมีฎีกา แต่งตั้งให้เขาเป็นถึงรัชทายาท เจ้าคิดว่า ไว้ชีวิตเก็บเจ้าไว้ จะยังมีประโยชน์อะไรอีก?”

　　“วันที่ท่านอ๋องแต่งเจ้าเข้าจวน คืนนั้นท่านอ๋องร่วมเตียงกับข้า”

　　“เจ้าคิดหรือว่า…ที่ท่านอ๋องให้เจ้าดูแลครรภ์ อยู่แต่ในพระตำหนัก ไม่ให้ออกไปไหน เป็นเพราะห่วงใยเจ้า? นั่นมันเป็นเพราะ ท่านอ๋องต้องการที่จะอยู่กับข้าทุกคืน ไม่อยากให้เจ้ามาเกะกะสายตา จึงหลอกเจ้าไปอย่างนั้น มันก็เพราะเขาขยะแขยงเจ้า เกลียดเจ้า จนอยากสังหารเจ้าในดาบเดียว”

　　“เจ้ารู้ไหม ที่เจ้าต้องปวดท้องทุกวันนี้เป็นเพราะอะไร? นั่นก็เป็นเพราะในน้ำแกงที่ข้าให้เจ้ามีพิษอย่างไรเล่า พิษที่ฆ่าเจ้าไม่ตาย แต่จะทำให้ทั้งเจ้าและลูกต้องเจ็บปวด ข้าต้องการให้เจ้าต้องทนทุกข์ทรมาณทุก ๆ วัน ให้เจ้าอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้ ข้าต้องการให้เจ้า และลูกชายชู้ในท้องเจ้าไม่ตายดี ลงนรกไปด้วยกันทั้งคู่”

　　“ใช่แล้ว ลืมบอกเจ้าไป ผู้ที่วางแผนให้ท่านอ๋องเชื่อว่า เจ้าตั้งครรภ์ลูกชายชู้ก็คือข้าเอง ที่ทำให้ท่านอ๋องเห็นทหารยามนายหนึ่ง เดินถือเสื้อผ้าออกมาจากห้องของเจ้า… และที่ไม่ต้องการให้เจ้าตายดี ก็คือข้าเองที่เสนอความคิดนี้ขึ้นมา เหอะ ๆ เหอะ…”

　　ซูเยว่หัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ แล้วตวัดกริชในมือ กรีดลงบนใบหน้าของซูหลี

　　“อ๊า——” ซูหลีกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เลือดไหลทะลักจากบาดแผล เนื้อเหวอะหวะถูกกรีดหลุดลงมา…

　　เจ็บปวดรวดร้าวถึงขีดสุด จนรู้สึกด้านชา ซูหลีปวดร้าวสิ้นหวัง หยาดโลหิตหลั่งไหลจากดวงตา เคียดแค้นคิดกัดกระชากซูเยว่ให้ตาย

　　“เป็นเจ้า...ที่แท้ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของเจ้า เพราะอะไรกัน…ข้ามองเจ้าเป็นน้องสาวที่รักที่สุด…ข้าดีต่อเจ้าถึงเพียงนี้”

　　“ดีหรือ?”

　　ซูเยว่กระชากเสียง กรีดใบมีดลงบนหน้าอีกฝั่งของซูหลี มองดูเลือดที่ไหลทะลักออกมาแล้ว ซูเยว่ก็สะบัดมือ นางกำนัลจูงสุนัขเข้ามาตัวหนึ่ง พอมันเห็นเนื้อบนพื้น ก็ร้องกรรโชก แล้วพุ่งออกไปกัดกินหมดจด…แล้วยังหันมาขู่กรรโชกใส่ซูหลีบนพื้น…

　　“ผู้ที่ท่านพ่อรักมากที่สุด ก็คือท่านแม่ของข้า หากมิใช่เพราะต้องการความสนับสนุนจากบ้านมารดาเจ้า เจ้าคิดหรือว่า แม่ของเจ้าจะมีสิทธิ์เข้ามาในจวนสกุลซู? เพราะมีแม่ของเจ้าอยู่ในจวน ท่านพ่อถึงทำได้เพียงแค่เลี้ยงดูข้ากับท่านแม่ไว้ที่ภายนอก เจ้ารู้หรือไม่ ว่าข้าต้องทนถูกเหยียดยาม ดูแคลนมามากเท่าใด? แม่ของเจ้าแย่งที่ท่านแม่ของข้า เจ้าแย่งที่ของข้า เจ้าเคยรู้ตัวบ้างหรือไม่?”

　　“ใช่แล้ว…เจ้ารู้หรือไม่ว่า แม่ของเจ้าตายยังไง?”

　　ซูเยว่แววตาดุร้ายราวคุ้มคลั่ง ตวัดกริชในมือกรีดลงบนแขนนาง แล้วเอื้อมมือกระชากศีรษะซูหลีขึ้นมา ก้มลงข้างหูนาง

　　“เป็นข้าและท่านแม่เอง ที่ส่งแม่เจ้าไปตาย ไอ้ขอทานพวกนั้นระบายอารมณ์สมสุขไม่น้อย จนแม่เจ้าขาดใจไป ก็ยังไม่หยุดเลย ฮ่า ๆ …ยังมีอีก น้องชายที่ตายในท้องขอเจ้านั่น ก็เป็นข้าเอง ที่ใช้ให้จิ่งสือไปซื้อตัวแม่หมอตำแย ให้จับเด็กนั่นยัดกลับเข้าไป ทั้งที่จริงแล้ว ออกจะเป็นทารกที่แข็งแรงสมบูรณ์คนหนึ่ง…หลังจากนั้นค่อยไปบอกท่านพ่อ ว่าคลอดมาเป็นเด็กตายในท้อง ตัวอัปมงคล ให้ท่านพ่อยิ่งรังเกียจพวกเจ้าขึ้นไปอีก”

　　ซูหลีถูกความจริงที่เผยออกมานี้ สะท้านก้องจนรวดร้าวราวหัวใจแตกเป็นเสี่ยง ๆ ทั่วทั้งร่างไร้สิ้นความหวัง หมดอาลัยตายอยาก ไม่ขยับแม้แต่น้อย ราวกับซากศพ มีเพียงแววตาที่ถลึงใส่ซูเยว่อย่างเคียดแค้น

　　ซูเยว่ถลกกระโปรงซูหลีขึ้น มองเลือดที่ไหลรินจากหว่างขาของนาง…แล้วคว้ามือเข้ากุมศีรษะของทารกน้อย ก่อนดันกระแทกกลับเข้าไปในท้องของซูหลีอย่างรุนแรง!