นิพัฒน์ตื่นขึ้นมาแต่งตัวเสียหล่อ มือแกร่งหยิบหวีมาจัดการสางไปยังเส้นผมของตนเอง เพื่อจัดทรงให้ดูดี พลางมองเงาของตนเองในกระจกแผ่นใหญ่ หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ชายหนุ่มมีใบหน้าหล่อ คมสัน ชวนมอง บวกกับความสูงประมาณ 180 เซนติเมตร

　　ก็ทำให้เขาดูเป็นคนที่ชวนมองอย่างมากทีเดียว ยามที่ก้าวเดินผ่านบรรดาสาวๆ ก็มีสายตามองด้วยความชื่นชม

　　อยากจะได้หัวใจของเขามาครอบครอง ด้วยการส่งยิ้มหวานให้ แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะได้หัวใจเขาไปครอง

　　มีเพียงผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่ได้หัวใจของเขาไปครอง ซึ่งชายหนุ่มเชื่อมั่นว่านี่คือรักแท้ และเขาก็รักเธอมากทีเดียว ไม่เคยเหลียวแลมองผู้หญิงคนอื่นเลย ต่อให้สวยกว่าอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตามเถอะ

　　โดยผู้หญิงที่เขารักก็คือเภตรา นักศึกษาสาวที่เพิ่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ความจริงเขาควรจะไปเรียนต่อปริญญาโทหลังจากที่เรียนจบปริญญาตรีแล้ว

　　แต่นิพัฒน์กลับเลือกที่จะทำงานก่อนเพื่อรอที่จะไปเรียนพร้อมกับเธอ และตอนนี้อีกฝ่ายก็เรียนจบอย่างที่ตั้งใจไว้แล้ว เขาก้าวลงมายังชั้นล่าง พลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี คนใช้ที่บ้านพอเห็นเจ้านายหนุ่มก็พูดอย่างสัพยอก

　　“วันนี้คุณนิคดูอารมณ์ดีจังเลยนะคะ”

　　“ก็ใช่น่ะสิ เพราะว่าฉันจะไปหาเภ”

　　เอ่ยถึงชื่อคนรักอย่างมีรอยยิ้มที่พองฟู เขาชอบอยู่กับคนรักสาว ได้จับมือ ได้กอด ได้กินข้าวด้วยกันเขาก็มีความสุขแล้ว เภตราบอกให้เขารอเธอเรียนจบ ทั้งคู่มีโครงการว่าจะแต่งงานกันและสร้างครอบครัวด้วยกัน เขาขับรถไปบ้านของเธออย่างสบายอารมณ์ มือแกร่งก็เปิดเพลงในรถฟังไปด้วย เป็นเพลงรักที่แสนโรแมนติกทั้งนั้น

　　“เพียงไม่นานรถของเขาก็ไปจอดยังหน้าบ้านของเธอ เขาก็ก้าวลงมาจากรถและเตรียมเดินเข้าไปในบ้านของอีกฝ่าย เพราะบ้านไม่ได้ล็อกไว้น่ะเอง แต่เขากลับต้องชะงักกับภาพเบื้องหน้า เมื่อเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจอย่างมาก

　　เขาเดินเข้าไปผลักร่างแกร่งที่กอดคนรักของตนเองไว้ออกอย่างแรง จนอีกฝ่ายล้มคะมำไปยังพื้น

　　ทำให้เภตราที่เห็นเหตุการณ์ไม่พอใจเอามากๆ พลางกำหมัดและต่อยไปที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง จนปากแตก พอเภตราเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกไม่ชอบใจ เดินไปประคองร่างของอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างห่วงใย

　　“พี่รบเป็นยังไงบ้างคะ”

　　นั่นยิ่งทำให้นิพัฒน์โมโหมากขึ้นกว่าเดิม เขากระชากร่างนวลออกมาทันทีและย้อนถาม

　　“ทำไม เป็นห่วงชู้มากรึไงกัน แฟนอยู่นี่ทั้งคนไม่ห่วงน่ะ”

　　เขาตะโกนใส่หน้าเธออย่างโกรธจัด เป็นใครจะไม่โมโหบ้างกัน เมื่อเห็นคนรักของตนเองไปประคองร่างของผู้ชายอีกคนต่อหน้าต่อตาเช่นนี้

　　“ใช่ ฉันเป็นห่วงพี่รบมาก คุณมันไม่มีเหตุผลเลย” เธอต่อว่าเขาอย่างไม่ชอบใจใส่

　　“ไม่มีเหตุผลอย่างนั้นเหรอ เห็นแฟนกอดชู้อยู่ตำตาจะให้ดีใจเหรอวะ ที่อยู่ๆ ก็มีเขางอกขึ้นมาบนหัวน่ะ” นิพัฒน์เอ่ยอย่างดูถูกเธอ

　　“คุณมาก็ดีละ ฉันมีเรื่องจะบอกค่ะ” เภตราหันไปบอกเขา

　　“จะบอกอะไร” พลางย้อนถามกลับไปอย่างสงสัย

　　“ฉันอยากเลิกกับคุณ” เหมือนมีดที่ทิ่มอกอย่างจังพอได้ยินเช่นนั้น

　　“ว่าอะไรนะ จะเลิกกันอย่างนั้นเหรอ”

　　“ใช่ ฉันจะเลิกกับคุณ เพราะว่าฉันเบื่อคุณแล้ว คุณมันทำตัวงี่เง่าน่าเบื่อที่สุด” เภตราเอ่ยให้เขาได้รับรู้อย่างชัดเจน

　　“ไม่เลิก ยังไงก็ไม่เลิกหรอก” นิพัฒน์สั่นหน้าไปมาอย่างดื้อดึง

　　“คุณไม่เลิกก็ตามใจ แต่ฉันจะออกไปข้างนอกกับพี่รบ” เธอหันไปบอกชายหนุ่มอีกคนหนึ่งและเกาะแขนเขาแบบแนบชิด ใบหน้าพิงกับบ่ากว้าง

　　นิพัฒน์เห็นเช่นนั้นก็เจ็บปวดหัวใจอย่างมาก เมื่อคนที่รักกอดผู้ชายคนอื่นแบบไม่แคร์เขาเลย

　　“ทำไม มึงอยากแย่งคนรักกูมากรึไงกัน หา” เขาพุ่งเข้าไปหาอีกฝ่าย เภตราก็เอาตัวมากันไว้และบอกเขาอย่างห้ามปราม

　　“อย่าทำอะไรพี่รบนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งความจับคุณ”

　　“เธอกล้าแจ้งความจับแฟนของเธอเหรอเภ” เขาพูดด้วยวาจาระคายหูเหลือทน

　　“กล้าสิ ทำไมจะไม่กล้า ตอนนี้ฉันรักพี่รบมาก ถ้าคุณทำอะไรพี่รบล่ะก็ ฉันจะไม่ไว้หน้าเลย” มองใบหน้าเขาอย่างจับจ้องด้วย

　　“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ กูทำอะไรผิด แฟนถึงได้มีชู้น่ะ หรือว่าที่ฉันคอยเอาใจดูแลเธอเธอมันไม่พอกัน ถึงต้องออกไปมีชู้ทำตัวเหมือนผู้หญิงแพศยาจริงๆ”

　　เขาต่อว่าต่อขานอย่างดูถูก และไม่เข้าใจในการกระทำของเธอ

　　หลายวันก่อนอีกฝ่ายก็ยังดีกับตนเอง แล้วทำไมตอนนี้ถึงบอกว่าอยากเลิกกับเขา เพราะรักชู้มากกว่ากัน

　　“คุณจะว่าฉันยังไงก็ตามสบายเถอะ ฉันไม่สนใจทั้งนั้น ขอแค่ให้คุณเลิกกับฉันก็พอแล้ว”

　　“หน้าด้านจริงๆ เธอนอกใจฉันยังไม่พอ ยังปกป้องชู้อีก”

　　“พี่รบไม่ใช่ชู้ของฉัน เพราะว่าฉันตั้งใจจะเลิกกับคุณแล้วไปคบกับพี่รบไงล่ะ” เธอบอกให้เขาได้ทราบถึงสิ่งที่ตนเองจะทำต่อไป

　　“ไม่เลิก ยังไงฉันก็ไม่เลิกกับเธอ เภ”

　　“ก็แล้วแต่คุณเถอะ พี่รบคะเราไปกันเถอะค่ะ เภไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วค่ะ”

　　“ได้สิ พี่จะพาเภไป”