“มาริสา จันวร! แกไม่มีความละอายเลย แกท้องก่อนแต่งได้ยังไง? บอกฉันมาว่าใครเป็นพ่อของเด็ก?”

“หล่อนคลอดลูกไปแล้ว! โอ้พระเจ้า เด็กไม่รอดด้วย!”

ในโรงพยาบาลจิตเวช หญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าละเอียดอ่อนของเธอโดดเด่นตัดกับผิวสีซีด เธอขมวดคิ้ว ดูลำบากใจ ราวกับว่ากำลังตกอยู่ในฝันร้ายที่ไม่มีวันสิ้นสุด

"สาวน้อย..."

เสียงจากความฝันที่ตามหลอกหลอนเธอมานานหลายปีก้องอยู่ในหัวเธออีกครั้ง

“เด็กดี มอบกายให้ฉันซะ แล้วฉันจะแต่งงานกับเธอ...”

"วูบ!"

จู่ๆ มาริสาก็ตื่นพรวด ความคิดของเธอสับสนวุ่นวาย

นี่เป็นเพียงฝันร้ายอีกครั้งหนึ่งก็เท่านั้น

แต่บางทีมันอาจไม่ได้เป็นแค่ฝันร้าย สิ่งที่เกิดขึ้นในความฝันของเธอให้ความรู้สึกเหมือนจริงเกินไป เธอถูกความฝันเดิมรบกวนมานานห้าปีแล้ว

มาริสาลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าใส ดวงตาของเธอฉายแววขุ่นเคือง

เมื่อห้าปีก่อน กนกวรรณ จันวร พี่สาวของเธอใส่ร้ายเธอและปล่อยให้คนแปลกหน้าขโมยความบริสุทธิ์ของเธอไป

หนึ่งเดือนต่อมา เธอก็พบว่าเธอตั้งท้อง แปดเดือนต่อมา เธอให้กำเนิดทารกที่คลอดออกมาตาย

ในเวลานั้น พ่อของมาริสากำลังอยู่ในจุดสูงสุดในอาชีพและไม่อาจทนต่อการกระทำของเธอได้

นี่เป็นผลให้แม่ของมาริสากับกนกวรรณใช้ประโยชน์จากสภาพอ่อนแอหลังคลอดของเธอ พวกเขาคุมสถานการณ์แล้วส่งมาริสาไปโรงพยาบาลจิตเวช

พวกเขายังเอาหุ้นในบริษัทของครอบครัวทั้งหมดของมาริสาไปด้วย

มาริสาหรี่ตาขณะที่เธอสังเกตเห็นรถคันหรูจอดอยู่ที่ประตูโรงพยาบาล แววตามุ่งมั่นเลือนรางปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

มีรถมารับเธอแล้ว

“คุณมาริสา”

ใครบางคนเคาะประตู "เรามาเพื่อพาคุณกลับบ้าน"

มาริสาเย้ยหยัน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่อันเยือกเย็น ครอบครัวจันวรส่งคนมารับเธอเพราะพวกเขาต้องการให้เธอเป็นเจ้าสาวแทนกนกวรรณ

ครอบครัวจันวรตระเตรียมการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์เพื่อขยายธุรกิจของตน มาริสากำลังจะต้องแต่งงานกับจักรรินทร์ ไกรศร ลูกชายคนที่สองของตระกูลไกรศรอันทรงเกียรติ

อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือแพร่สะพัดว่าจักรรินทร์ร่างกายอ่อนแอและป่วยอยู่เสมอ แถมเขายังเป็นคนพิการอีกด้วย ว่ากันว่าตั้งแต่เขาเกิดก็เป็นที่รู้กันแล้วว่าเขามีอายุได้ไม่เกิน 28 ปี

กนกวรรณเป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัวจันวร ดังนั้นพวกเขาจึงลังเลที่จะส่งเธอไปแต่งงานเพียงเพื่อให้เธอกลายเป็นม่าย นั่นเป็นตอนที่พวกเขานึกถึงลูกสาวที่พวกเขาทิ้งไว้ในโรงพยาบาลจิตเวชออก

มาริสาหันหลังกลับและเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีเฉยเมย

เธอรู้ว่าในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะได้แก้แค้นครอบครัวจันวรแล้ว

เธอสาบานว่าจะทำให้คนที่ทรยศเธอ ทำร้ายเธอ และเป็นหนี้เธอต้องชดใช้สำหรับการกระทำของพวกเขา

ห้าปีผ่านไปแล้ว และเมืองก็เจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าเก่า

คฤหาสน์ของครอบครัวจันวรดูโทรมลงกว่าเมื่อห้าปีก่อน

ความรู้สึกของมาริสาที่มีต่อครอบครัวจันวรลดน้อยลงเหลือเพียงแค่คนที่นามสกุลที่ใช้ร่วมกัน

ทันทีที่มาริสาก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ เธอก็เห็นวิยดา การแก้วกับกนกวรรณนั่งอยู่บนโซฟาแต่ไกล วิยดากำลังปอกองุ่นให้กนกวรรณด้วยความรักใคร่

“วรรณ ลูกเจ้าเล่ห์จริงๆ”

วิยดายิ้มและพูด "ถ้าลูกไม่แนะนำให้ส่งมาริสาไปแต่งงานแทน แม่คงจะรู้สึกเสียใจแทนลูกเหลือเกิน"

"แม่คะ!" กนกวรรณกอดแขนของวิยดา ทำท่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “อย่าพูดเรื่องมาริสาอย่างนั้นสิคะ หนูแค่เสนอไอเดีย เธออาจจะไม่เห็นด้วยก็ได้!”

“เธอไม่ได้รับอนุญาตให้ปฏิเสธ!” วิยดาโยนองุ่นลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ แค่คิดถึงมาริสาก็ทำให้เธอโกรธจัดแล้ว

“ผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นสร้างความอับอายให้กับครอบครัวจันวร เธอไม่เพียงแต่ตั้งท้องกับชายที่ไหนก็ไม่รู้ แต่เธอยังคลอดเด็กตายอีกด้วย! เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่จะมีใครหน้าไหนเต็มใจแต่งงานกับเธอ ไม่ต้องพูดถึงที่ว่าอนาคตพ่อแม่สามีของเธอเป็นถึงครอบครัวที่น่านับถือในเมืองนี้อีกต่างหาก เธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเรื่องนี้”

สมชาย จันวรวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วพูด "แม่ของลูกพูดถูก ลูกสาวที่อกตัญญูนั่นทำให้พ่อต้องอับอายมามากพอแล้ว! ที่เธอยังแต่งงานได้อยู่ก็ดีแค่ไหนแล้ว เธอกล้าดียังไงถึงจะมาจู้จี้จุกจิก!"

“พ่อคะ แต่ว่า...”

“ลูกวรรณ!” วิยดาขมวดคิ้วและมองดูลูกสาวของเธอ “ลูกใจดีเกินไป ลืมไปแล้วหรือว่าเธอใส่ร้ายลูกเมื่อห้าปีก่อน?”

กนกวรรณสูดหายใจเข้าลึกๆ “แม่คะ ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูกับเกียรติไม่เหมือนมาริสา เราจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้แม่กับพ่อภูมิใจ”

จากนั้นสมชายกับวิยดาก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ

กนกวรรณและเกียรติ จันวรเป็นความภาคภูมิใจและความสุขของพวกเขา โดยเฉพาะเกียรติ ทายาทหนุ่มผู้มีอนาคตสดใส เมื่อสองปีที่แล้วจันวรกรุ๊ปเผชิญกับวิกฤติทางการเงิน เกียรติเป็นผู้นำพาพวกเขาผ่านความยากลำบากด้วยแนวคิดทางธุรกิจที่ยอดเยี่ยม

ภายใต้การนำของเกียรติ สองปีมานี้จันวรกรุ๊ปก็เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาก

การมีลูกชายที่แสนพิเศษเช่นนี้ถือเป็นความภาคภูมิใจอันยาวนานของครอบครัวจันวร

มาริสายืนอยู่ที่ทางเข้าประตู ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอันเย็นชาขณะที่เธอมองดูเหตุการณ์ที่เกิด เธอขัดจังหวะด้วยรอยยิ้ม “อะไรทำให้พวกคุณคิดว่าฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ?”

ทั้งสามคนในห้องตกตะลึงจนเงียบงัน

วิยดาเป็นคนแรกที่ตอบสนองได้ เธอจ้องมองมาริสาด้วยความโกรธและพูด "ไม่ใช่ว่าลูกต้องมุ่งหน้าไปที่ครอบครัวไกรศรแล้วหรอกเหรอ? ลูกมาทำอะไรที่นี่?"

มาริสาเดินไปข้างหน้าอย่างสบายๆ และนั่งบนโซฟาตรงข้ามพวกเขา

"ฉันมาที่นี่เพื่อทวงคืนสิ่งที่เป็นของฉันโดยชอบธรรม"

เกิดเสียงดังก้องตอนที่เกียรติกระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะ "เธอยังกล้ามาพูดเรื่องหุ้นของเธออีกเหรอ! การกระทำที่น่าอับอายของเธอทำให้ราคาหุ้นของจันวรกรุ๊ปร่วง เราเกือบจะล้มละลาย แต่เธอก็ยังกล้ายกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีก!"

มาริสาไขว้ขาอย่างไม่ใส่ใจ มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนริมฝีปากของเธอ “คุณไม่เต็มใจคืนหุ้นให้ฉันเหรอ? งั้นก็ไม่จำเป็นต้องคุยเรื่องการแต่งงานแล้ว”

"เธอ--" สมชายโกรธจนตัวสั่น เขายกมือขึ้นพร้อมที่จะตบมาริสา

"เอาเลย ตบฉันเลยสิ" มาริสายิ้มเยาะ "ตบฉันแล้วเตรียมตัวพากนกวรรณสุดที่รักของคุณไปแต่งงานได้เลย!"