วันนี้ ณ โรงแรมโลตัสอันเป็นโรงแรมแห่งใหญ่ที่สุดในเมืองแลงเกลอธเต็มไปด้วยแสงเสียงมีชีวิตชีวา เนื่องจากมีงานเลี้ยงครบรอบวันเกิดของฮิลด้า บุตรสาวคนรองของตระกูลอีวาน

ครึ่งนึงของเหล่าตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองแลงเกลอธได้รับเชิญมาเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้

เป็นที่ประจักษ์ชัดเจนว่าตระกูลอีวานทุ่มเทเงินทองมากมายเพียงใดเพื่อจัดงานเลี้ยง

“ลือกันว่าคุณหนูรองของตระกูลอีวานเป็นลูกนอกสมรสล่ะ เด็กคนนี้อายุน้อยกว่าคุณหนูใหญ่ไม่ถึงปี แปลว่าตอนนั้นคุณฮิวเบอรีนอกใจภรรยา…”

“จริงด้วย ถ้าไม่มีเจน ภรรยาคนก่อน ตระกูลอีวานไม่มีทางได้เชิดหน้าชูตาเหมือนทุกวันนี้หรอก”

“หลังจากคุณเจนเสียชีวิต คุณฮิวเบอรีก็พาหญิงชู้และลูกนอกสมรสเข้าบ้านทันที ไม่สนใจโยดีแอลวา ลูกสาวคนโตของตัวเอง นี่ไม่ใช่การหมิ่นเกียรติผู้ล่วงลับไปแล้วรึไง?”

“คุณหนูคนโตของตระกูลอีวานช่างน่าสงสารเหลือเกิน…”

"เฮ้อ ไร้มโนธรรมจริงๆ เลย..."

แขกที่มาร่วมงานหลายคนนึกรังเกียจการกระทำของฮิวเบอรีมานานแล้ว

แต่พวกเขาทำได้แค่ลอบซุบซิบ ไม่กล้าเผชิญหน้าชายผู้นั้นตรงๆ

"พี่คะ สร้อยเพชรที่พี่สวมสวยจัง!" ฮิลด้าที่แต่งตัวเสร็จแล้ว เดินออกมาจากห้อง เมื่อสังเกตเห็นสร้อยคอของแอลวา เธอก็อยากได้สร้อยคอเส้นนั้น

“แอลวา วันนี้เป็นวันเกิดน้องสาวทั้งที ในฐานะพี่สาวคนโต ลูกควรถอดสร้อยให้น้องนะ”

ฮิวเบอรี บิดาผู้ดูโอบอ้อมอารียืนข้างฮิลด้า พลางสั่งแอลวา

“นี่คือของขวัญวันเกิดที่แม่มอบให้หนูนะคะ ทำไมหนูต้องให้ฮิลด้าด้วย?”

แอลวารีบยกมือปิดป้องสร้อยบนคอตัวเองทันที ด้วยกลัวว่าพ่อและน้องสาวจะแย่งชิงมันไป

“ของของแม่ลูกไม่ใช่ของลูกคนเดียว พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ทำไมต้องแบ่งแยกเราเขาด้วย รีบถอดออกมาซะ”

ฮิวเบอรีเริ่มโมโหกับการกระทำของแอลวา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยเพลิงโทสะ

“พ่อคะ หนูต้องเสียสละทุกอย่างให้ฮิลด้า แต่เพราะฮิลด้าอ่อนกว่าหนูไม่กี่วันเหรอคะ? พวกเราอายุเท่ากัน แล้วทำไมหนูต้องยอมน้องตลอดด้วย?”

สร้อยคอเส้นนี้ถือเป็นสมบัติล้ำค่าชิ้นสุดท้ายที่แอลวามี นับตั้งแต่ฮิลด้าย้ายเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลอีวาน

ฮิวเบอรีมักสั่งสอนเธอเสมอว่าฮิลด้าเคยลำบากและได้รับความไม่เป็นธรรมมากแค่ไหนตอนที่ยังไม่ย้ายเข้ามาในบ้าน

เพียงเพราะฮิลด้าบอกว่าห้องนอนของแอลวาสวย แอลวาก็ต้องยกห้องที่เธออยู่มาตั้งแต่เด็กให้น้อง ยังไม่รวมของมากมายที่เธอเลิกจำไปนานแล้ว

“ว่ายังไงนะ? ฮิลด้าเป็นน้องสาวของลูกนะ ให้ยืมเครื่องประดับนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป? ไม่กลัวถูกคนอื่นหัวเราะเยาะเรอะ? ถอดสร้อยออกมาเดี๋ยวนี้”

ฮิวเบอรีจ้องลูกสาวคนโตอย่างไม่พอใจ เขาไม่เคยรักใคร่เอ็นดูลูกสาวคนนี้ที่ชอบขัดคำสั่งตลอดเวลา

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ถ้าพี่สาวไม่เต็มใจขนาดนั้น หนูใส่อย่างอื่นก็ได้ต่ะ”

ฮิลด้าแสดงท่าทีดุจเด็กสาวแสนบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ผู้ใจกว้างและเข้าอกเข้าใจ แตกต่างจากความพยศดื้อรั้นของแอลวาโดยสิ้นเชิง

“ฮิลด้าโชคร้ายจริงๆ ครั้งหน้าพ่อจะซื้อสร้อยที่ดีกว่านี้ให้ลูกนะ”

เมื่อฮิวเบอรีเห็นแอลวาดื้อด้าน เขาก็เดินจากไปด้วยสีหน้านยิ้มแย้มพร้อมฮิลด้าทันที ปล่อยให้แอลยืนโศกเศร้าเพียงลำพัง

แอลวาสูดลมหายลึก พยายามกลั้นน้ำตาที่เอ่อล้นจากตา แล้วเดินกลับไปยังห้องพักในโรงแรมโลตัส

“คุณหนูคะ คุณปาร์คเกอร์ คู่หมั้นของคุณหนูมาถึงแล้วค่ะ” ทันใดนั้นไอริสผู้เป็นแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลอีวานก็เคาะประตูห้องของแอลวา พลางเอ่ยแจ้งจากหน้าประคู

“อืม ขอบใจนะไอริส” แอลวาลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม แล้วส่องกระจกในห้องน้ำ เธอจัดทรงผมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินไปพบปาร์คเกอร์ด้วยความดีใจ

แต่แอลไม่พบปาร์คเกอร์เลยท่ามกลางแขกเหรื่อจำนวนมากในงานเลี้ยงชั้นล่าง หญิงสาวเลยคิดจะเดินไปถามไอริส

“โอ๊ย ปาร์คเกอร์คะ..ฉันเจ็บนะ” ระหว่างเดินหาไอริส จู่ๆ แอลวาพลันได้ยินเสียงคุ้นเคย

“จริงเหรอ? แล้วแบบนั้น?” แอลวากำลังจะเดินผ่าน แต่เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มคนนั้น เธอก็รู้ทันทีว่าเธอเดินไปที่อื่นไม่ได้อีกแล้ว

ประตูห้องพักหนึ่งเปิดแง้มไว้ แอลวาจึงได้ยินเสียงจากในห้องได้อย่างชัดเจน เธอพยายามระงับร่างกายที่สั่นทะท้าน ขณะที่ค่อยๆ แง้มประตูเดินเข้าไป คนในห้องไม่ทันสังเกตแอลวา ทั้งคู่ยังคงพัวพันนัวเนียอย่างเร่าร้อน

“ปาร์คเกอร์คะ คุณชอบนอนกับพี่สาวหรือฉันมากกว่ากัน?”

“แน่นอนว่ากับคุณ!” ปาร์คเกอร์ตอบโดยไม่ต้องคิด เพราะแอลวาไม่เคยอนุญาตให้เขาทำเรื่องเกินเลย

“หึ… คุณนี่มันเจ้าชู้ที่สุดเลย… ปาร์คเกอร์คะ ถ้าพี่สาวจับพวกเราได้ล่ะ?”

ร่างอวบอิ่มชื้นเหงื่อจากกิจกรรมเสน่หาของฮิลด้าเอนซบในอ้อมแขนของปาร์คเกอร์ เธอถามลองใจชายหนุ่มอย่างยั่วเย้า

“ไม่ต้องห่วงที่รัก ถ้าผมจดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นแล้ว ไว้ยัยนั่นยกมรดกให้ผมเมื่อไร ผมจะหย่ากับเธอมาแต่งงานกับคุณทันที ตกลงมั้ยครับ?”

ปาร์คเกอร์หลงใหลในเรือนร่างของฮิลด้ามาก ยามกล่าว เขาก็อดใจขโมยจูบหญิงสาวในอ้อมอกไม่ได้

“ก็ได้ค่ะ งั้นรีบหน่อยนะคะ ว่าแต่พี่สาวจะยอมยกมรดกให้คุณเหรอ?”

ฮิลด้าจูบตอบปาร์คเกอร์อย่างกระตือรือร้น แต่ไม่ลืมถามเรื่องผลประโยชน์ของตัวเอง

“แน่นอนสิ ยัยนั่นต้องยกให้ผมแน่ ถ้าผมหลอกว่าต้องการเงินประคับประคองธุรกิจ แอลวาต้องให้เงินผมโดยไม่ลังเลแน่”

ปาร์คเกอร์ค่อนข้างมั่นใจในความรู้สึกที่แอลวามีให้ตน

“หึ... ปาร์คเกอร์ ฮิลด้า พวกคุณมันสำส่อนหน้าด้านที่สุด คิดจะฮุบมรดกแม่ของฉันเรอะ ฝันไปเถอะ”

แอลวาที่ยืนแอบด้านข้างทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอก้าวพรวดเผชิญหน้ากับหญิงร้ายชายเลวในทันใด

“แอลวา? ผมอธิบายได้…”

"พี่..."

ปาร์คเกอร์และฮิลด้าตื่นตระหนก ทั้งคู่ไม่คาดคิดว่าแอลวาจะปรากฏตัวขึ้น และได้ยินแผนการของพวกเขา

“หุบปากซะ พวกโสมมน่ารังเกียจ อย่าได้เอ่ยชื่อฉันนะ คนอย่างคุณไม่คู่ควรเป็นคู่หมั้นของฉัน ชาตินี้พวกคุณไม่มีวันได้มรดกแม่ฉันไป”

ภายในห้องตลบอบอวลด้วยกลิ่นกามพิศวาส แอลวารู้สึกสะอิดสะเอียนหายใจไม่ออก เธออยากหนีไปจากที่นี่เดี๋ยววนี้

ปาร์คเกอร์ซึ่งไม่ได้สวมเสื้อผ้าพยายามลุกไล่ตามแอลวาไป เขาสวมเสื้อคลุมอย่างทุลักทุเล

ส่วนฮิลด้ายังเกาะผ้าห่มไว้แน่น เพราะกลัวคนอื่นจะมองเห็นร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง

เมื่อสวมเสื้อคลุมแล้ว ปาร์คเกอร์ก็ไล่ล่าแอลวาอย่างรวดเร็ว หญิงสาววิ่งล้มลุกคลุกคลาน ก่อนจะถูกต้อนจนมุมที่ระเบียงสูงฝั่งถนนในที่สุด

“แอลวา วิ่งสิ! ดูซิว่าตอนนี้คุณจะวิ่งไปไหนได้อีก?” ปาร์คเกอร์เห็นแอลวาจนตรอกก็แสยะยิ้มโหดเหี้ยม ในใจนึกชอบสีหน้าสิ้นหวังลึกล้ำของหญิงสาว

“ปาร์คเกอร์ ฉันยอมตายดีกว่าเห็นคุณทำสำเร็จ” ทันใดนั้นแอลวาก็กระโดดจากระเบียงทันที