ที่หมู่บ้านของผมมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง คืออยู่ในซอยลึก ออกมาหาซื้ออะไรกินไม่ค่อยสะดวก ระยะทางจากปากทางเข้าหมู่บ้านถึงถนนใหญ่ปาเข้าไปห้ากิโล ถ้ากะปั่นจักรยานออกมาซื้อขนมเซเว่นกินเล่นนี่คือขาลากกันเลย ยิ่งแดดร้อนๆยิ่งไม่ต้องพูดถึง พวกเราเลยมักใช้วิธีซื้อผัก ซื้อเนื้อสัตว์ ซื้อไข่มาตุนไว้ในตู้เย็นแล้วเอาออกมาทำตามยถากรรมกันแต่ละบ้าน และต่างคนต่างก็ออกไปทำงานกันหมด กว่าจะกลับก็ค่ำมืดหมดเรี่ยวแรง พึ่งแกงถุงกันบ้าง อาหารแช่แข็งบ้างก็เบื่อเต็มที

　　ดังนั้นการมาถึงของร้านพี่ก้อยอาหารตามสั่งจึงถือเป็นมิติใหม่และความหวังใหม่ของหมู่บ้านเราในเรื่องอาหารการกินนี้ อย่างน้อย วันที่ขี้เกียจออกไปไหนและไม่มีทางเลือก ก็มีตัวช่วยเพิ่มขึ้นอีกอย่างหนึ่ง

　　พี่ก้อยจริงๆแล้วเป็นคนในหมู่บ้านเรานี่แหละครับ พอดีแกออกจากงานมาตั้งใจจะเลี้ยงลูก แต่ไปๆมาๆยังไงไม่รู้ ส่งลูกไปให้ตายายเลี้ยงที่ต่างจังหวัด ส่วนตัวเองก็ยังอยู่กับสามีที่นี่ แกว่าไม่อยากกลับไปทำงานประจำแล้วก็เลยลองเปิดร้านขายอาหารตามสั่งให้คนในหมู่บ้านดู เพราะต่างก็รู้ปัญหากันดีว่าหากินยาก

　　วิธีการสั่งก็สะดวกสบาย โทรสั่งได้ ไม่ต้องเดินตากแดดออกไปหา ฝีมือทำอาหารของพี่ก้อยอยู่ในระดับพอรับได้ ผัดพริกแกงผัดกะเพราะไม่ใส่ถั่วฝักยาวข้าวโพดอ่อน ถูกต้องตามจรรยาบรรณตามสั่ง ส่วนราคาก็บวกเพิ่มจากร้านข้างนอกอีกสักอย่างละห้าบาท ตกกล่องละราวๆ 40—45 บาท แต่แกส่งถึงบ้าน ก็ถือว่าโอเค เพราะขับรถออกไปค่าน้ำมันก็พอกันแถมเหนื่อยกว่า

　　ร้านพี่ก้อยขายดีทีเดียว โดยเฉพาะช่วงเดือนแรกๆ มีคนสั่งเข้ามาเยอะจนแกทำไม่ทัน ต้องหาคนมาช่วย

　　ขายไปได้สักหกเดือน กระแส ‘พี่ก้อยตามสั่ง’ ก็ซาลงบ้าง พี่ก้อยทั้งทำทั้งส่งอยู่คนเดียว ผมเจอแกบ้าง บางเสาร์อาทิตย์ที่ขี้เกียจออกไปหาซื้ออะไรกิน ก็สั่งกะเพราไก่บ้าง ข้าวผัดบ้าง หมูกระเทียมบ้างตามแต่จะนึกอะไรออกก่อน พี่แกมาทีก็บ่นทีว่าเหนื่อย เบื่อ ไม่มีคนช่วย จนผมเริ่มสงสัยเหมือนกันว่าถ้าเหนื่อยถ้าเบื่อขนาดนั้นทำไมไม่เลิกขายไปเสียเลย

　　สิ่งที่ผมสงสัย แฟนพี่ก้อยเองก็สงสัย ทั้งคู่เริ่มมีปากเสียงกันเรื่องนี้ แฟนพี่ก้อยว่า อยากให้พี่ก้อยกลับไปทำงานประจำมากกว่า แล้วยังมีเรื่องที่ว่าหลายๆบ้านนิยมซื้อข้าวแบบเชื่อ จ่ายรวบทีเดียวสิ้นเดือน พี่ก้อยก็เบื่อตามทวง จ่ายกันบ้างไม่จ่ายบ้าง

　　ไม่รู้ว่าเรื่องของความเครียดเกี่ยวไหม แต่ผมว่าหลังๆอาหารร้านพี่ก้อยเริ่มรสชาติแย่ลง และวัตถุดิบก็เลวลงด้วย กะเพราหมูสับเริ่มเนื้อน้อยมันเยอะ ข้าวผัดก็ไหม้ ไข่เจียวก็ด้าน และอีกหลายสิ่งที่ทำผมเอือมๆ หนักที่สุดคือข้าวที่เคยใช้ข้าวหอมก็เปลี่ยนมาใช้ข้าวขาว ที่พอเย็นลงแล้วก็แข็งกระด้างรสชาติชืดไม่อร่อยเอาเลย ผมเลยเลิกใช้บริการร้านพี่ก้อยไปพักใหญ่

　　หลังจากนั้น ได้ข่าวว่าแกกลับต่างจังหวัดแล้วก็เงียบหายไป พอไม่ได้เห็นกันก็เลยไม่ได้อยู่ในความสนใจ ผมเองก็ไม่ได้ไปถามความเป็นไปอะไร จนกระทั่งเมื่อวานนี้นี่แหละ

　　เรื่องของเรื่องคือผมรู้สึกมีไข้ ไม่ค่อยสบาย เลยลาป่วยไม่ได้ไปทำงาน นอนพักที่บ้าน พอตื่นขึ้นมาสักบ่ายโมงรู้สึกมึนหัว ครั่นเนื้อครั่นตัว และรู้สึกหิวจนมือสั่น ไม่รู้จะลากสังขารออกไปหาอะไรกินได้ยังไงเลยนึกถึงพี่ก้อยขึ้นมา ไม่รู้ว่าแกกลับมาหรือยัง แต่ลองโทรไปก็คงไม่เสียหาย

　　ผมโทรเข้าไปแล้วมีคนรับสาย แต่ไม่มีเสียงตอบ นาทีนั้นหิวมากแล้วเลยรีบสั่งข้าวต้มไก่ไป แล้วสายก็ตัดลง หลังจากนั้นผมก็วูบหลับไป

　　มาตื่นอีกครั้งตอนได้ยินเสียงเหมือนคนเคาะประตู พอเปิดออกมาดูก็ไม่เจอใคร แต่เห็นถุงข้าวต้มเย็นๆแขวนอยู่ที่ลูกบิดประตูหน้าบ้าน ผมหิวจัด คว้ามาได้ก็รีบเอามาแกะเทใส่ชามกินทันที แต่แล้วก็ต้องบ้วนทิ้งแทบไม่ทัน เพราะข้าวต้มเหม็นบูด ไก่ก็เขียวคาว เห็นแล้วทำเอาแทบอ้วกพุ่ง โห นี่มันระดับมาสเตอร์พีชของพี่ก้อยแล้ว ข้าวบูด ไก่เน่าเนี่ย ผมโมโหมาก ทุกทีถ้าพี่ก้อยเอาอาหารมาแขวนแบบนี้ ตอนเย็นๆผมต้องไปจ่ายค่าข้าวให้แกที่บ้าน แต่วันนี้ผมไม่จ่ายค่าอาหารที่กินไม่ได้หรอก

　　ค่ำนั้นผมได้ยินเสียงเหมือนคนมาเคาะประตู แอบชะโงกมองดูเหมือนมีคนยืนตะคุ่มๆอยู่ รูปร่างทรงผมฟูๆสั้นๆ พี่ก้อยแน่ๆ คงมาทวงค่าข้าว ผมคิดแล้วก็แกล้งทำไม่ได้ยิน นอนดูทีวีต่อจนเสียงเงียบไป

　　พี่ก้อยยังคงมาเคาะทุกค่ำต่อเนื่องอีกสามสี่คืน ผมก็ใช้มุกไม่ได้ยินเหมือนเดิม ยังเคืองไม่หายน่ะครับ จนมาได้ยินคนหนึ่งในหมู่บ้านคุยกัน ว่าพี่ก้อยเดินเคาะทุกบ้านที่ติดค่าข้าวแก

　　“ร้อนเงินหรือไงไม่รู้”

　　“ใครว่า ไม่รู้ละสิ ไอ้ก้อยตายแล้วนะ เห็นว่ากลับมาจากบ้านนอก อยากกลับมาทำข้าวขาย แต่รถทัวร์คว่ำ แกเลยมาไม่ถึงบ้าน แต่นี่เห็นกันหลายคนเลย”

　　ผมได้ยินแล้วก็สะดุ้งเฮือก ใจหายวูบ ขนหลังตั้งชันเป็นหมาหลังอานทันที ค่ำนั้น ผมสวดมนต์แผ่เมตตาให้พี่ก้อย และสัญญาว่าจะทำบุญให้ในตอนเช้า แต่แล้วเสียงเคาะประตูแบบเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

　　ผมตัวชา ใจสั่น เย็นยะเยือกไปถึงกระดูก ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไรกันครับ

　　ตกลงผมควรจะเปิดประตูออกไปจ่ายค่าข้าวให้แกไหมเนี่ย ∞