"ฉันท้อง" ผู้หญิงพูดเสียงเบาๆ และเมื่อโมนิก้าตกตะลึงเธอเพิ่มด้วย “เป็นลูกของพี่เขย”

“เหลวไหล!”

“ฉันไม่ได้พูดเหลวไหล ฉันตั้งท้องสามเดือนแล้ว!” ผู้หญิงส่งรายงานผลการตรวจสุขภาพให้โมนิก้า พอโมนิก้าเห็นลายเซ็นของควอร์มี่ ฮั่วในรายงานนั้นหัวของเธอได้ยินเสียง "ปั้ง" ดุจเสียงระเบิด

วินาทีนี้โลกกลับตาลปัตร

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นต่อไปเธอไม่ได้ยินสักคำเลย มีแต่ว่าความโกรธเต็มสมอง

"อีเลว! "นังหน้าด้าน!" โมนิก้าตบหน้าผู้หญิงคนนั้น “หน้าด้านเหมือนแม่ของแก เลวทั้งคู่!”

"กำลังทำอะไรอยู่" เสียงโกรธดังขึ้น เจนนี่แม่สามีของเธอปรากฏตัวขึ้นที่ประตูทันที

“ฉันทำอะไรอยู่หรือ เพราะลูกชายของแม่สิ! เขาหักหลังฉันไปแอบมีลูกกับอีเลวคนนี้!” โมนิก้าตะโกนใส่เจนนี่อย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ "นังเพศยา ! เป็นนังเพศยาหมดเลย!"

“เธอกล้าตะโกนใส่ฉัน ด่าฉันเหรอ” เจนนี่ไม่กล้าเชื่อเลย

โมนิก้าไม่ตอบและตบผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเธออีกสองครั้ง ผู้หญิงคนนั้นเอนหลังและล้มลงกับพื้น

เมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากน่องของผู้หญิงบนพื้น เจนนี่ตกตะลึง

หลานชายของเธอ! ผัวะ! ผัวะ! เจนนี่รีบวิ่งไปหาโมนิก้าอและตบหน้าโมนิก้าด้วยความโกรธมหาศาล “ใจร้าย เธอเองมีลูกไม่ได้ยังไม่ปล่อยให้คนอื่นมีลูกได้หรือไง”

โมนิก้ารู้สึกมีเสียงวิ้ง วิ้งในหัว และทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็บวมขึ้น หน้ามืดจนยืนไม่ไหว องถอยถึงชนมุมของตู้ซึ่งมันเจ็บปวดเหลือเกิน

เธอพยายามจับตู้เพื่อไม่ให้ตัวล้มลง นาทีนี้ประตูถูกผลักเปิดพล้อมเสียงเย็นชาดังขึ้น "เกิดอะไรขึ้น"

“ควอร์มี่! ลูกแม่กลับมาพอดี รีบพามาดริกาลไปโรงพยาบาลไป ผู้หญิงใจร้ายคนนี้กำลังฆ่าหลานชายของแม่! เร็วๆ!”

เมื่อควอร์มี่เห็นเลือดของมาดริกาล สายตาของเขาแน่นขึ้นในทันที เขารีบไปอ้อมมาดริกาลขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งออกไปโดยเร็วที่สุด

โมนิก้ารู้สึกหมดหวังมาก ตั้งแต่ควอร์มี่เข้ามาไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ ตัวร่างกายที่ซึ่งพิงกับตู้ในที่สุดก็เลื่อนออกไป เมื่อเธอล้มลงไปมือของเธอได้สัมผัสถึงของเหลวที่เหนียวเหนอะหนะ เธอรู้ว่ามันคือเลือด

ข้างนอกไม่รู้ว่าฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงฝนตกปลุกให้โมนิก้าตื่นจากความฝัน ในห้องนอนมืดมนและเธอยื่นมือออกไปข้างๆโดยไม่รู้ตัว

แล้วเธอก็ยิ้มเยาะตัวเอง การยิ้มดึงเส้นประสาทใบหน้าของเธอ ใบหน้าทั้งสองข้างของเธอแสบมาก ความเจ็บปวดทำให้เธอตื่นหมด

มีลำแสงส่องเข้าจากหน้าต่างของห้องนอนและมีเสียงรถด้วย สุดท้าย เขายอมกลับมาแล้ว!

โมนิก้ากระโดดออกจากเตียงและเดินไปที่หน้าต่างโดยไม่ได้ใส่รองเท้า เปิดม่านและเห็นรถหลายคันกำลังเข้ามาในวิลล่าท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

โมนิก้ามีความรู้สึกที่ไม่ดี แต่เธอยังไม่สามารถแน่ใจได้

ผู้ชายคนหนึ่งเปิดประตูด้วยความเคารพพล้อมกางร่มไว้ โมนิก้าเห็นร่างที่คุ้นเคยลงมาจากรถมายบัค

เขาหยุดอยู่ในลานบ้านและมองขึ้นไปที่หน้าต่างที่โมนิก้ายืนอยู่เหมือนกับว่าเขารู้โมนิก้ายืนอยู่หลังหน้าต่าง

แม้แต่ระหว่างสองคนมีหน้าต่างกั้นไว้ โมนิก้าก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นในสายตาของเขา เธอยิ้มแหยและค่อยๆ เดินออกจากห้องนอนในชุดนอนของเธอและไม่ได้มัดผม ไม่ได้ใส่รองเท้า

แสงไฟในวิลล่าสว่างขึ้นทันที พื้นสะอาดเหมือนกระจกเงาปรากฏเงาผู้หญิงที่ไม่แต่งหน้าแต่งตา แถมยังมีรอยฟกช้ำบนใบหน้าเหมือนผี โมนิก้าก็ตกใจกับรูปร่างหน้าตาของตนเองเช่นกัน

เธอเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อเธอเดินไปถึงมุมบันได ควอร์มี่และผู้ชายอีกคนหนึ่งได้นั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นแล้ว

รอยยิ้มแปลก ๆ ผุดขึ้นในมุมปากของโมนิก้าและเธอเดินเข้ามาหาพวกเขาโดยตรง เมื่อเห็นโมนิก้าเดินมาอย่างไม่ใส่รองเท้า ใบหน้าของควอร์มี่จึงดูมีอารมณ์เล็กน้อย มือที่จับโซฟาของเขาแน่นขึ้น

เมื่อเห็นโมนิก้านั่งอยู่ตรงข้ามกับควอร์มี ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เขาหยิบเอกสารออกมาแล้วผลักไป “คุณโมนิก้าครับ นี่คือสัญญาการหย่าที่คุณฮั่วให้ผมร่าง โปรดเช็คดู”

โมนิก้าหยิบสัญญาจากโต๊ะและเปิดดูอย่างช้าๆ สัญญาการหย่านั้นสั้นมาก สายตาของโมนิก้ามุ่งไปที่ข้อตกลงการแบ่งทรัพย์สินซึ่งกล่าวว่าทรัพย์สินทั้งหมดเป็นกรรมสิทธิ์ของฝ่ายผู้ชายก่อนแต่งงานซึ่งไม่ได้อยู่ในขอบเขตการแบ่งทรัพย์สิน

ไม่รู้ทำไม จู่ๆโมนิก้ารู้สึกตาเจ็บ เธอจึงกะพริบตา เมื่อมีน้ำตาเล็กน้อยจึงรู้สึกความเจ็บปวดน้อยลง เสียงของทนายควอร์มี่ฟังดูเย็นชา “คุณอ่านจบหรือยัง ถ้าอ่านจบแล้วรบกวนช่วยเช็นชื่อด้วย”

พอพูดเสริจก็รีบยื่นปากกาให้โมนิก้า โมนิก้าหยุดและหันไปหาควาร์มี่ซึ่งนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง หน้าของควาร์มี่ไม่มีอารมรณ์แม้แต่นิดเดียว เพียงมองตรงไปข้างหน้าอย่างเฉยเมย

โมนิก้ารับปากกาและเซ็นชื่อของตัวเองในหน้าสุดท้ายอย่างคดเคี้ยว ทนายความรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นโมนิก้าเซ็นชื่อเรียบร้อย ในห้องเงียบเชียบ โมนิก้าเซ็นชื่อแลเวก็ลุกขึ้นและขึ้นไปชั้นบน

ควอร์มี่ซึ่งจ้องมองไปที่ห้องอาหารอย่างเงียบ ๆ ตลอดเหลือบมองไปทางโมนิก้าแล้วส่งสัญญาณไปยังทนายความ เมื่อไปถึงบันไดโมนิก้าได้ยินคำพูดของทนาย "คุณโมนิก้าครับ คุณต้องออกจากวิลล่าแห่งนี้ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป"

"โอเคร!" โมนิก้ารับปากแล้วค่อย ๆ เดินขึ้นบันได ทนายความยังพูดต่ออยู่ “ทรัพย์สินทั้งหมดหลังจากที่คุณแต่งงานกับคุณฮั่วจะเป็นกรรมสิทธิ์ของเขาหมด รวมทั้งเครื่องประดับที่เขาซื้อให้คุณด้วย”

"โอเคร!" โมนิก้าตอบอีกครั้งโดยไม่มีอารมณ์อะไร ความสงบของโมนิก้าทำให้ทนายไม่กล้าเชื่อเลย แม้ว่าเธอจะไม่ได้เงินสักบาท แต่พวกเครื่องประดับที่คุณฮั่วซื้อให้เธอก็พอเธอใช้ในชีวิตต่อไปได้แล้ว ไม่น่าเชื่อเลยเธอยอมปล่อยมือง่าย ๆ อย่างนี้

ทนายความหันไปหาควอร์มี่และเห็นความกังวลในดวงตาของควอร์มี่ โมนิก้าได้กลับถึงชั้นสอง เธอยื่นมือออกไปผลักประตูและพูดว่า “โปรดบอกเจ้านายของคุณว่าฉันจะไม่ขอสิ่งของใด ๆ ของเขา พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้แต่ไม่เอาอะไรสักอย่างไปเลย เพื่อความยุติธรรม โปรดให้เขาคืนของของฉันด้วย”

เสียงของเธอชัดเจนและแน่วแน่ และประตูโดนปิดทันทีหลังจากเธอพูดเสริจ

“คุณฮั่ว… ว่าไงครับ” ทนายความมองไปที่ควอร์มี่ซึ่งยังคงเงียบตลอดควอร์มี่นั่งบนโซฟาอย่างนิ่งๆ ดูเหมือยใจลอย เมื่อทนายคิดว่าเขาจะไม่ตอบอะไรแล้ว จู่ๆ เขาได้เอ่ยปากและพูดว่า "ได้!"