"นังสารเลว! กล้าดียังไงถึงได้ผลักโซอี้จนตกบันได? เธอสมควรตาย!"

คนกลุ่มหนึ่งต้อนหญิงสาวที่ดูบอบบางและผิวขาวซีดให้จนมุมอยู่ที่สระว่ายน้ำกลางแจ้ง "ฉันไม่ได้ทำนะ...ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่ได้ทำ!" เธอต่อต้าน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

"ลูซิลล์ จูลส์! แค่เพราะเธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยของตระกูลจูลส์ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปฎิบัติต่อโซอี้อย่างต่ำต้อยได้นะ โซอี้มีพวกเราซึ่งเป็นเพื่อนคอยปกป้อง เราจะไม่ปล่อยให้เธอรอดพ้นจากเรื่องนี้ไปได้หรอก!"

ผู้หญิงที่ปากร้ายหรี่ตาและแสยะยิ้ม "ลูซิลล์ว่ายน้ำไม่เป็นด้วยซ้ำ ให้เธอได้ลิ้มรสของสระว่ายน้ำกันเถอะ!"

ทันใดนั้นกลุ่มของชายหนุ่มและหญิงสาวที่หน้าตาดีก็ขยับเข้ามาใกล้กับลูซิลล์ ใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวด้วยความมุ่งร้าย เธอตกลงไปในน้ำเพราะถูกพวกเขาผลักอย่างแรง

ซู่!

ลูซิลล์ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำพลางอ้าปากหายใจเหมือนนกที่บาดเจ็บ

พวกเขารวมตัวกันอยู่รอบๆ สระว่ายน้ำพลางมองดูเธอราวกับฝูงหมาป่า "ยังพยายามจะหนีไปอีกเหรอ?" หนึ่งในคนพวกนั้นเยาะเย้ย "กดเธอลงไป!"

พวกเขากดลูซิลล์ที่กำลังดิ้นรนลงไปในน้ำโดยปราศจากความเมตตา เธอขัดขืนอย่างสุดกำลังแต่ก็ไม่มีประโยชน์

การเคลื่อนไหวของเธอเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอจมลงใต้ผิวน้ำในที่สุด...

"เธอไม่ขยับแล้วเหรอ? เราเพิ่งฆ่าเธอหรือเปล่า?" มีคนอุทานด้วยความตกใจ

"เร็วเข้า! ดึงเธอขึ้นมาสิ!" อีกคนตะโกน

ลูซิลล์ที่จมน้ำถูกดึงตัวขึ้นมา แต่ทันใดนั้นเธอก็ลืมตาและคว้าคอของคนที่ดึงเธอขึ้นมา

เธอดูอ่อนแอและหมดหนทางเหมือนเดิม แต่มีประกายที่เยือกเย็นของความกระหายเลือดอยู่ในแววตาของเธอ

"ปล่อยฉันนะ!" ผู้ชายที่ลูซิลล์คว้าคอไว้ร้องออกมาด้วยความกลัว

สีหน้าของผู้หญิงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มเปลี่ยนไปด้วยความโกรธและเธอก็วิ่งตรงเข้ามาพลางตะโกนว่า "ลูซิลล์! เธอรนหาที่เองนะ!"

ลูซิลล์หันกลับมาอย่างรวดเร็วและเตะออกไปด้านข้างอย่างเหมาะเจาะก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะพูดจบประโยคจนทำให้หล่อนล้มลงบนพื้น

ทุกคนตกตะลึง

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ลูซิลล์บ้าไปแล้วเหรอ?"

ผู้หญิงที่เป็นหัวหน้ากลุ่มซึ่งมีชื่อว่าเจนนี่ เซนส์ คำรามอย่างเกรี้ยวกราด "มัวรออะไรอยู่อีกล่ะ? ซ้อมเธอให้น่วมไปเลยสิ!"

ลูซิลล์เอาชนะพวกเขาทุกคนได้อย่างง่ายดายพลางโยนพวกเขาลงไปในสระว่ายน้ำแบบสบายๆ ในขณะที่พวกเขาประชิดเข้ามา

เธอมองไปรอบๆ ด้วยความงุนงงตอนที่เธอจัดการกับพวกเขาทุกคนได้แล้ว เธอเดินโซเซไปข้างหน้าสองก้าวและล้มลง ลูกตาของเธอเหลือบขึ้นไปด้านบน

......

ความมืดปกคลุมหญิงสาวผู้โดดเดี่ยวและเกรี้ยวกราด เธอสวมชุดสูทสีดำที่โฉบเฉี่ยว เธอวิ่งอย่างเต็มกำลัง

เสียงยานคางที่ครอบงำดังก้องลงมาจากฟากฟ้า "ลูซิลล์ วิ่งเอาชีวิตให้รอด ต้องเอาตัวให้รอด!"

ลูซิลล์หยุดวิ่งกลางคันพลางหันกลับไปทันทีและเห็นไฟที่โหมกระหน่ำอยู่รอบตัวเธอ เปลวไฟลุกโชนและลุกลามเข้ามาหาเธอ และกลืนกินเธอเข้าไป

แต่ลูซิลล์ยังคงไม่ไหวติง เธอจ้องมองออกไปเบื้องหน้าอย่างว่างเปล่าพลางพูดเพียงคำเดียวว่า "แม่..."

เสียงของผู้หญิงที่เศร้าโศกดังมาถึงเธออีกครั้งราวกับเสียงคร่ำครวญของนกกาเหว่า ทุกคำพูดฟังดูเหมือนเต็มไปด้วยน้ำตา

"ลูซิลล์ บรรพบุรุษในตระกูลจูลส์ของลูกล้วนมีคุณงามความดีและมีความจงรักภักดีเป็นอย่างยิ่งพร้อมกับจิตใจที่เด็ดเดี่ยว และพ่อของลูกก็ประพฤติตนโดยมีคุณธรรมที่ชัดเจน แต่เขากลับตายทั้งๆ ที่เป็นผู้บริสุทธิ์ ลูกจึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปและล้างมลทินให้เขา!"

"ลูซิลล์ ลูกเป็นสายเลือดเดียวของตระกูลจูลส์ในดิลส์เบิร์ก จงมีชีวิตรอด! นำความยุติธรรมมาสู่ดวงวิญญาณของตระกูลจูลส์ที่ถูกประหารอย่างไร้ความชอบธรรม!"

"หนีไปซะ! เร็วเข้า!"

เสียงของผู้หญิงคนนั้นทั้งแหบแห้งและสิ้นหวัง ในที่สุดเสียงนั้นก็แหลมจนแสบแก้วหู

ลูซิลล์น้ำตาคลอเบ้าพลางมองดูผู้หญิงคนนั้นถูกไฟคลอกและกรีดร้องว่า "แม่คะ!"

ในห้องของโรงพยาบาล...

ลูซิลล์ที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เธอมองเห็นเพียงแค่สีขาวที่เจิดจ้า

เกิดอะไรขึ้น?

เธอยังไม่ตายเหรอ?

เธอออกไปปฏิบัติภารกิจลับสุดยอดเมื่อคืนก่อน แผนการรั่วไหลอย่างไม่คาดฝันและเธอก็ถูกศัตรูล้อมไว้ เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลังจากการต่อสู้ที่นองเลือด

แต่แล้วเธอก็ถูกฉีดยาพิษที่ออกฤทธิ์ต่อเส้นประสาทจากด้านหลังและตายคาที่ในระหว่างออกไปพบเพื่อนในตรอกแห่งหนึ่ง

เธอไม่เคยรู้เลยว่าใครที่หักหลังเธอจนกระทั่งเธอตายไปแล้ว

แต่ตอนนี้ทำไมเธอถึงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลล่ะ?

เป็นไปได้ไหมว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้ตาย?

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เธอทุบตีกลุ่มหญิงสาวร่ำรวยที่ริมสระว่ายน้ำอย่างโหดเหี้ยม...เธอได้มาเกิดใหม่อย่างแท้จริง!

ประตูของห้องผู้ป่วยถูกผลักให้เปิดออกอย่างหยาบคายพร้อมเสียงดังปัง

นางพยาบาลสองคนเดินเข้ามาโดยไม่สนใจลูซิลล์ที่นอนอยู่บนเตียง

"เธอได้ยินข่าวไหม? เมื่อคืนนี้ลูซิลล์ที่เป็นลูกสาวของตระกูลจูลส์ในดิลส์เบิร์กถูกประหารชีวิตด้วยข้อหาก่อกบฏ!"

"อะไรนะ? ลูกสาวของตระกูลจูลส์เป็นนักรบที่มีพรสวรรค์และมีผลงาน เธอเดินตามรอยพ่อของเธอและกลายเป็นตำนานแห่งชัยชนะนับไม่ถ้วน ทำไมเธอถึงทรยศต่อประเทศของตัวเองล่ะ?"

"ฉันไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ข่าวเกี่ยวกับเธอแพร่ไปทั่ว ตระกูลจูลส์ในดิลส์เบิร์กจากไปแล้วจริงๆ หลังจากที่เธอตาย"

ทันใดนั้นลูซิลล์ก็เบิกตากว้างและกำมือที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มจนแน่น

ตระกูลจูลส์ขึ้นชื่อในเรื่องความภักดีและความกล้าหาญ แต่ใครจะไปคิดว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาจะลงเอยแบบนี้? ลูซิลล์กัดริมฝีปากอย่างแรง น้ำตาสองหยดไหลรินออกมาจากดวงตาก่อนที่เธอจะกล้ำกลืนน้ำตาให้ไหลกลับเข้าไป

ต้องไม่มีน้ำตา!

เธอจะไม่ปล่อยใครก็ตามที่เคยทำร้ายหรือวางแผนมุ่งร้ายต่อครอบครัวของเธอให้รอดไปได้

ในเมื่อมีโอกาสได้มีชีวิตเป็นครั้งที่สอง เธอก็จะเสาะหาความจริงและใช้เลือดของศัตรูล้างแค้นให้กับครอบครัวของเธอ

พวกนางพยาบาลคุยกันอย่างสนุกสนานเกี่ยวกับเรื่องซุบซิบล่าสุดตอนที่ลูซิลล์ซึ่งนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำจนผิดปกติที่จับจ้องไปบนเพดานได้ดึงดูดความสนใจของนางพยาบาลคนหนึ่ง

ทำไมดวงตาของคนใบ้คนนี้ถึงแดงก่ำล่ะ?

การถลึงตาอย่างแรงกล้าของลูซิลล์ทำให้นางพยาบาลคนนั้นรู้สึกกระสับกระส่ายจนสั่นเทิ้มไปถึงสันหลัง และนางพยาบาลคนนั้นก็ถึงกับจ้องมองลูซิลล์ด้วยความตกใจและสับสน

"แล้ว...แล้ว..." นางพยาบาลผมยาวรู้สึกหวาดกลัว น้ำเสียงของเธอสั่นเครือในขณะที่จ้องมองลูซิลล์

นางพยาบาลผมสั้นรู้สึกหงุดหงิดจึงหันไปมองและเห็นลูซิลล์จ้องมองไปบนเพดานอย่างสงบ สีหน้าของเธอเฉยเมย

นางพยาบาลคนนั้นแสยะยิ้ม "ยังไงเธอก็เป็นใบ้อยู่แล้ว"

นางพยาบาลผมยาวถอนใจด้วยความโล่งอกเมื่อสังเกตเห็นท่าทีที่สงบของลูซิลล์

เธอตระหนักว่าเธอแค่จินตนาการไปเอง

"แต่ยังไงหญิงสาวจากตระกูลจูลส์คนนี้ก็ชื่อลูซิลล์เหมือนกันนะ" เธอกล่าว

นางพยาบาลผมสั้นตะคอก "ฮึ่ม! เธอเป็นใครกันถึงจะเทียบได้กับเทพแห่งสงคราม? เธอเป็นคนไร้ค่าที่รู้แค่วิธีกลั่นแกล้งคุณหนูจอห์นสันเท่านั้นแหละ เธอไม่คู่ควรแม้แต่จะถือรองเท้าของเทพแห่งสงครามด้วยซ้ำ!"

ดวงตาของลูซิลล์สั่นไหวด้วยความเย็นชา

ทันใดนั้นประตูของห้องผู้ป่วยก็เปิดออกอีกครั้ง

หญิงสาวท่าทางบอบบางคนหนึ่งถูกเข็นเข้ามา

เธอขมวดคิ้วด้วยความกังวลตอนที่เห็นลูซิลล์ "ลูซิลล์ ในที่สุดเธอก็ไม่เป็นไร! เธอรู้สึกไม่สบายตัวบ้างไหม?"

ลูซิลล์ค่อยๆ หันไปหาคนแปลกหน้า และทันใดนั้นความเกลียดชังอันท่วมท้นก็พลุ่งพล่านอยู่ในอกของเธอ

ความเกลียดชังนั้นทำให้ใจของเธอเต้นแรงและลมหายใจติดขัดอยู่ในลำคอ

จากนั้นความทรงจำมากมายที่ไม่ได้เป็นของเธอก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ

ที่แท้เธอก็ได้มาเกิดใหม่เป็นหญิงสาวคนนี้ที่มีชื่อเดียวกัน: ลูซิลล์ จูลส์ ลูกสาวคนเล็กของตระกูลจูลส์ในเมืองชีอิน

เธอได้รับการทะนุถนอมมาตั้งแต่เกิด แต่ชีวิตของเธอกลับพลิกผันเมื่อโซอี้ จอห์นสันปรากฏตัวตอนที่เธออายุสิบขวบ

โซอี้เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทของฮาวเวิร์ด จูลส์ โซอี้ถูกพามาที่ตระกูลจูลส์ตอนที่ลูซิลล์อายุได้สิบขวบ

ว่ากันว่าพ่อของโซอี้เสียชีวิตเพื่อช่วยฮาวเวิร์ดจนทำให้ฮาวเวิร์ดรู้สึกผิดต่อโซอี้เป็นอย่างมาก และดูแลเธอด้วยความเอาใจใส่และการปกป้องอย่างสูงสุด

แต่ลูซิลล์กลับจมดิ่งลงสู่เหวแห่งความเจ็บปวดนับตั้งแต่ที่โซอี้มาถึง

โซอี้มีทักษะในการหลอกลวงโดยซ่อนเจนตาที่แท้จริงไว้เบื้องหลังรอยยิ้มเสมอ เธอเจ้าเล่ห์และชอบบงการ และมักจะใช้ทุกวิถีทางที่จำเป็นเพื่อแย่งทุกสิ่งที่ลูซิลล์ห่วงใย

ไม่ว่าจะเป็นตุ๊กตาตัวโปรดของลูซิลล์หรือกลุ่มเพื่อนรักของเธอ โซอี้ก็สามารถพรากไปได้เสมอ

ในที่สุดโซอี้ก็พรากความรักของฮาวเวิร์ดและการได้รับความไว้วางใจและความรักอย่างไร้เงื่อนไขจากพี่ชายทั้งสามคนไปจากลูซิลล์

ลูซิลล์ซึ่งเป็นลูกสาวของฮาวเวิร์ดและน้องสาวของพี่ชายค่อยๆ กลายเป็นสิ่งที่ขัดตาและเป็นหนามยอกอกอยู่ข้างกายในสายตาของตระกูลจูลส์

ลูซิลล์จะถูกดุและถูกกล่าวหาว่าเนรคุณและจงใจกลั่นแกล้งโซอี้เมื่อใดก็ตามที่เธอพยายามจะเปิดโปงแผนการของโซอี้ต่อหน้าทุกคน

ส่วนโซอี้ก็มีความสุขกับทุกสิ่งที่เป็นของลูซิลล์มาก่อน

โซอี้ยังกล่าวหาลูซิลล์ว่าขโมยของในโรงเรียนจนทำให้ฮาวเวิร์ดลงโทษลูซิลล์อย่างรุนแรงและเกือบทุบตีเธอจนตาย

ลูซิลล์ใจสลายจนหมดสิ้นหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นและเลิกทำตัวต่อต้านจนกลายเป็นคนที่เงียบขรึมและหัวอ่อน

การเรียนของเธอก็ตกต่ำเช่นกัน และเธอก็ได้รับฉายาว่า "ยัยใบ้และงี่เง่า"

เดิมทีลูซิลล์คิดว่าเธอจะใช้ชีวิตที่เหลือแบบนี้

แต่เธอบังเอิญเห็นคู่หมั้นของเธอกำลังจูบกับโซอี้ตรงบันไดในงานวันเกิดครบ 19 ปีของเธอ

ลูซิลล์เผชิญหน้ากับพวกเขาเพราะท่วมท้นไปด้วยความเศร้าและความโกรธและลงเอยด้วยการ "บังเอิญ" ผลักโซอี้ตกจากบันได

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าลูซิลล์ผู้น่าสงสารถูกเพื่อนๆ ของโซอี้ทำร้ายและในที่สุดก็ถูกจับกดน้ำที่สระว่ายน้ำในระหว่างที่ทุกคนกังวลกับอาการบาดเจ็บของโซอี้

ลูซิลล์รู้สึกได้ถึงความขุ่นเคืองใจอย่างรุนแรงที่สะสมอยู่ในตัวของเธอจนหายใจแทบไม่ออก

เธอหายใจเข้าลึกๆ และกระซิบกับตัวเองว่า "ช่างมันเถอะ ฉันจะล้างแค้นให้เธอเอง"

หลังจากนั้นความขุ่นเคืองใจที่อยู่ในตัวของเธอก็ค่อยๆ จางหายไป

โซอี้จ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวของลูซิลล์ด้วยสายตาที่เคร่งขรึม เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าลูซิลล์ดูแตกต่างไปจากเมื่อก่อน

ดูเหมือนว่าลูซิลล์จะมีแววตาที่เย็นชาและเกรี้ยวกราดมากขึ้น