ผู้หญิงทุกคนตั้งตารอที่จะแต่งงานกับชายที่เธอรัก

ฉันเองก็เช่นกัน

ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่แอบชอบมาสิบสองปีในนามของพี่สาวฉัน แคโรไลน์ อาร์เชอร์...

แม้ว่าโดยภายนอกแล้วแคโรไลน์กับฉันจะดูเหมือนกัน แต่ฉันถูกส่งไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเนื่องจากความประมาทของโรงพยาบาลทันทีที่ฉันเกิด

ฉันเพิ่งได้กลับมาอยู่กับครอบครัวอาร์เชอร์ได้เมื่อสามปีก่อน

ฉันเป็นคนป่าที่ไม่เหมาะสมกับตระกูลอาร์เชอร์ผู้สูงส่งเอาเสียเลย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันไม่มีพ่อแม่คอยอยู่เคียงข้างในวัยเด็ก ฉันจึงต้องทำตัวสงบเสงี่ยมมาก ๆ โดยหวังว่าจะเข้ากับคนอื่นในครอบครัวนี้ได้และจะได้เป็นที่โปรดปรานของพ่อแม่กับเขาบ้าง

เพราะเหตุนั้นเอง เมื่อพ่อแม่และแคโรไลน์ขอร้องให้ฉันแต่งงานกับแพทริค โคเวลล์ แทนที่แคโรไลน์เมื่อสองวันก่อน ฉันจึงได้ตอบตกลงไปทันทีโดยที่ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังได้ดีก่อน

เหตุผลหนึ่งเป็นเพราะฉันรักแพทริค โคเวลล์ อีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะนี่คือครั้งแรกที่ฉันรู้สึกว่าครอบครัวต้องการฉัน และฉันก็ไม่อยากทำให้พวกเขาต้องผิดหวัง

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน แพทริครีบจากไปหลังจากที่พิธีแต่งงานจบลงโดยไม่ได้ให้คำอธิบายใด ๆ กับฉันเลย

เมื่อได้มองดูแหวนเพชรที่นิ้ว ฉันก็แอบรู้สึกข่มขื่นอย่างบอกไม่ถูก

เสียงดับเครื่องยนต์รถจากชั้นล่างทำให้รู้ว่าแพทริคกลับถึงบ้านแล้ว ฉันเดินไปที่หน้ากระจก จัดทรงผมอย่างเร่งรีบ และเดินออกจากห้องนอนด้วยความประหม่า

ฉันก็เดินลงบันไดไปหยิบรองเท้าแตะออกจากตู้รองเท้า และรอเขาอยู่ที่ประตู

เมื่อเห็นแพทริคเข้าบ้านมา ฉันก็ฝืนทำหน้าตายิ้มแย้มอย่างมีความสุขอย่างที่ภรรยาควรจะทำ ฉันวางรองเท้าแตะไว้ข้าง ๆ เท้าเขา แล้วพูดขึ้นว่า "ที่รัก คุณกลับมาแล้วเหรอ..."

ฉันยังพูดไม่ทันจบเลย ฉันก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์อยู่ในอากาศผสมกับน้ำหอมที่กลิ่นแรง...

จนทำให้จมูกฉันรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ

ถามว่าเขาไปไหนมาน่ะเหรอ

คำตอบมันจะชัดเจนไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันรู้ดีว่างานของฉันคืออะไร ฉันต้องมาแต่งงานแทนพี่สาว และความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแพทริคนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างตระกูลอาร์เชอร์และตระกูลโคเวล”

ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ฉันก็จะยังคงพยายามยิ้มสู้ทั้ง ๆ ที่ในใจนั้นรู้สึกผิดหวัง

ฉันขึ้นบันไดตามหลังแพทริคไปโดยไม่สนใจว่าเขาจะทำเมินเฉยใส่ฉัน และเรียกเขา "ที่รัก"

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมอง ฉันเห็นว่าแพทริคได้ถอดเสื้อออกแล้ว กล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขาดูเซ็กซี่เป็นพิเศษเมื่อตัดกับแสงสลัว ๆ ในห้องนอน

ฉันหน้าแดงในทันทีและรีบหันตัวหนี้ ก่อนที่จะได้กล่าวขอโทษ ฉันก็รู้สึกถึงแขนอันทรงพลังที่พุ่งตรงเข้ามาจากด้านหลัง

ร่างกายฉันถูกยกขึ้นก่อนที่ฉันจะมีโอกาสได้ตอบโต้ และพอรู้ตัวอีกที ฉันก็ถูกโยนลงบนเตียงเสียแล้ว

แม้ว่าเตียงมันจะนุ่ม แต่การตกจากที่สูงนั้นก็ยังทำให้ฉันรู้สึกปวดหลังนิดหน่อย

ฉันเห็นแพทริคยืนอยู่ข้างเตียง ใบหน้าอันเฉียบคมใต้แสงจันทร์ของเขานั้นมองลงมาที่ฉันอย่างเหยียดหยาม ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นสีหน้าของเขาก็ตาม แต่ฉันก็สัมผัสได้ถึงความเฉยชาที่มากล้นบนใบหน้าของเขา

วินาทีต่อมา จู่ ๆ แพทริกก็ถามฉันขึ้นว่า "เธอชื่ออะไร"

"ฉันเหรอ?" คำถามของเขาทำให้ฉันสะดุ้ง แต่ฉันก็ยังคงตอบไปว่า "แคโรไลน์ แคโรไลน์ อาร์เชอร์..."

ฉันไม่ใช่แคโรไลน์ อาร์เชอร์ ชื่อของฉันคือชาร์ล็อตต์ อาร์เชอร์

แต่ฉันจะเปิดเผยชื่อที่แท้จริงของฉันไม่ได้

ทันทีที่ฉันตอบ แพทริคก็โน้มลงมาทับตัวฉัน มือข้างหนึ่งจิกผมฉันไว้แน่น เขาบังคับให้ฉันมองเข้าไปในดวงตาเขา และถามเน้นทีละคำ "คุณ คือ แคโรไลน์ อาร์เชอร์ ใช่ไหม"

ตอนนี้ฉันเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน ดวงตาอันลุ่มลึกของเขานั้นไม่มีความอบอุ่นใด ๆ อยู่เลย

แต่กลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังลงไปถึงกระดูกดำ!

เมื่อเขาเอ่ยชื่อแคโรไลน์ ดวงตาที่ดำสนิทของเขานั้นเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งที่เกินจะพรรณนา

ตอนนั้นเป็นช่วงกลางฤดูร้อน หน้าผากของฉันก็ถูกปกคลุมด้วยชั้นเหงื่อเย็นบาง ๆ ฉันกำลังรู้สึกตื่นตระหนก

ฉันจะหันหน้าไปไหนก็ไม่ได้เพราะมือของเขานั้นกำผมฉันไว้แน่น ฉันได้แต่มองหน้าเขาอยู่อย่างนั้นและพยายามจะพยักหน้า

ถึงเช่นนั้น ฉันก็ยังแอบรู้สึกใจสั่นอยู่อย่างลับ ๆ

เมื่อแพทริกเห็นว่าฉันยอมรับ ดวงตาของเขาก็เย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ และกล่าวขึ้นมาว่า "ไหน ๆ วันนี้เธอก็มาอยู่ที่นี้แล้ว เธอควรจะรู้อะไรเอาไว้นะ ผมน่ะ ผมไม่เคยเป็นคนใจดีมาก่อน!"

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉันก็ได้ยินเสียงชุดสีแดงของฉันถูกฉีกออก!

และไม่นานนัก แพทริคก็เข้ามาอยู่ในร่างกายของฉันแล้ว แม้ว่าฉันจะพยายามขัดขืนมากเท่าใดก็ตาม...