ร้าน Dicos ในมหาวิทยาลัย

สาวสวยผมยาวกำลังกินเฟรนช์ฟรายส์ขณะรูดโทรศัพท์และเหวี่ยงขายาวสีขาวของเธอ

ข้างหน้ามีกองปีกย่าง แฮมเบอร์เกอร์ และน้ำส้ม

ที่โต๊ะข้างๆ เธอ เด็กชายกำลังอ่านหนังสือของเขาอย่างตั้งใจ ขมวดคิ้วเป็นบางครั้ง ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดเกี่ยวกับความรู้ที่ลึกซึ้ง

นี่เป็นฉากในมหาวิทยาลัยทั่วไป ทั้งเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายที่ขยันขันแข็ง

ไม่นาน เด็กสาวก็ยืดตัวและมองดูกองอาหารตรงหน้าเธอ เธอเบ้ปากแล้วลุกขึ้นจากไป

ทันใดนั้น เด็กชายที่อยู่ข้างๆ เธอเพ่งสายตาไปที่อาหารครึ่งมื้อบนโต๊ะของหญิงสาว

เมื่อไม่เห็นใครเลย เขาก็รีบไปที่ตำแหน่งของสาวๆ

เขามีฝีมือมากและดูมีประสบการณ์มาก

“ให้ตายสิ เธอรวยมาก เหลืออีกตั้งหลายอย่าง เปลืองมาก เป็นบาป ฉันจะช่วยคุณกำจัดบาป” เด็กชายยัดเฟรนช์ฟรายส์ที่เด็กสาวทิ้งไว้ในปากอย่างบ้าคลั่งขณะพูดกับตัวเอง

แม้ว่าหญิงสาวจะทิ้งน้ำส้มไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าพวกหนุ่มๆ ไม่สนใจและเทน้ำส้มเข้าปากเขาเรื่อยๆ

แต่ทันใดนั้น เด็กชายดูเหมือนรู้สึกได้ถึงลมหนาวและเงยศีรษะขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เด็กสาวที่จากไปเมื่อกี้กลับมาและมองมาที่เขาด้วยสีหน้าหวาดกลัว

“โอ้ พระเจ้า คุณกินอาหารของฉันทันทีที่ฉันไปห้องน้ำ...” เด็กสาวไม่อยากจะเชื่อ ในสังคมนี้ โดยเฉพาะในมหาวิทยาลัย มีคนเคยกินอาหารของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต?

มีใครยากจนมากไหม?

นักเรียนบางคนประหลาดใจและมองดูเขา

"ขอโทษขอโทษ."

เด็กชายยืนขึ้นอย่างเชื่องช้าและรีบออกไปภายใต้สายตาของฝูงชน

“เปล่า ฉันคิดว่าเธอจะไม่กินมันแล้ว ให้ตายสิ ดูเหมือนว่าฉันต้องแน่ใจว่าคนอื่นได้ออกไปหมดแล้วก่อนที่ฉันจะได้กินมันในครั้งต่อไป” จาก Dicos เด็กชายพึมพำกับตัวเอง

“อนิจจา ฉัน อี้เถา ลู่ อยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเงินของฉัน ใครจะไปทำเรื่องน่าละอายได้ขนาดนี้”

Yitao ถอนหายใจและสัมผัสท้องของเขา โชคดีที่ตอนนี้เขากินเร็วและอิ่มไปครึ่งหนึ่ง เขาจึงกลับไปพักผ่อน

ทันทีที่เขาเข้าไปในหอพัก เด็กผู้ชายผมสั้นก็เดินมาข้างหน้าเขาคือโทนี่ จาง เพื่อนที่ดีของเขา

“Yitao, Lixin Lee เพิ่งมาเมื่อกี้ เธอให้ฉันมอบมันให้กับคุณ”

Tony มอบโทรศัพท์ OPPO-R17 ให้

เมื่อเห็นโทรศัพท์ Yitao รู้สึกเจ็บปวดในใจอย่างช่วยไม่ได้

Lixin เป็นอดีตแฟนสาวของเขา และพวกเขาเพิ่งเลิกกันเมื่อสามวันก่อน ซึ่ง Lixin เสนอให้

ฉันทำงานหนึ่งเดือนเพื่อเก็บเงินมากกว่า 3,000 หยวนเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอ

Yitao ยังคงจำได้ว่า Lixin มีความสุขแค่ไหนเมื่อเธอได้รับโทรศัพท์ มันหวานมาก

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าโทรศัพท์มือถือถูกคืนให้เขาเพราะเธอไม่ชอบมัน

เขาเปิดโทรศัพท์และเห็นประโยคหนึ่งบนหน้าจอ

"นี่คือโทรศัพท์ขยะของคุณอย่างที่ฉันไม่เคยใช้มัน แฟนของฉันซื้อ iPhone X ใหม่ให้ฉัน เขารักฉันมากและมีความสามารถในการรักฉันด้วย ซึ่งคุณไม่สามารถเทียบได้กับเขา

“ตลกจริงๆ! ในท้ายที่สุด สิ่งเดียวที่เธอกังวลคือเรื่องเงิน

เขาไม่มีเงิน

"ยิตาโอะ ใจเย็นๆ"

“ฉันจะบอกคุณว่า Lixin เพราะเราไม่ใช่คนสัญจร เธอสวยและโก้เกินไป ขายาว รูปร่างสวย หน้าแดง และมักจะแสดงเสน่ห์หรือมีเสน่ห์ เธออยู่กับรุ่นที่สองที่ร่ำรวย เราจึง คนธรรมดาไม่ทำงาน ไม่งั้นเราจะต้องเจ็บปวดในที่สุด" โทนี่กล่าว

“แล้วเธอล่ะ ได้คบกับเธอหรือยัง”

"ไม่ ยังไม่มี" Yitao กล่าว

“ไม่นะ คุณสองคนอยู่ในห้องเดียวกันทุกคืนเทศกาลเหรอ!” โทนี่กระโดดขึ้นทันทีด้วยท่าทางปวดร้าว

“เราสั่งห้องมาตรฐานและนอนแยกกัน ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น” Yitao กล่าว

“ไม่มีทาง! คุณสูญเสียหลายร้อยล้าน!”

เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับมัน ใช่แล้ว มันช่างน่าสมเพชเสียจริง

อย่างไรก็ตาม เขาชอบและเคารพ Lixin มาก ดังนั้นเขาไม่เคยเสนออะไรให้เธอเลย

อย่างไรก็ตาม Yitao ชั่งน้ำหนักโทรศัพท์มือถือของเขาอีกครั้ง ข้อดีข้อเดียวของการเลิกราคือในที่สุดเขาก็สามารถเปลี่ยน Nokia เครื่องเก่าได้

ในขณะนี้ โทรศัพท์ OPPO คลิกและแสดงข้อความ

“หลังจากการสัมมนาเรื่องครอบครัว การจำกัดเวลาสามปีได้สิ้นสุดลง การห้ามของ Yitao หลานชายของรุ่น Tian ได้ถูกยกเลิกแล้ว ตั้งแต่วันที่คุณได้รับข้อความนี้ คุณสามารถครองความมั่งคั่งได้ด้วยตัวเอง”

Yitao จ้องไปที่ข้อความนี้ “ไม่มีทาง! คำสั่งห้ามเลิกแล้วเหรอ?”

"ตอนนี้ฉันสามารถควบคุมความมั่งคั่งของฉันได้หรือไม่"

"ฉันไม่จำเป็นต้องแสร้งทำเป็นยากจนอีกต่อไป?"

โทรศัพท์มือถือของ Lixin ได้รับข้อความนี้ แต่ Yitao ไม่แปลกใจ

เพราะตอนซื้อมือถือให้ Lixin ตอนนั้นก็เบอร์นี้ด้วย เขาได้รับการเติมเงินสำหรับหมายเลขนี้ด้วย

เพื่อให้ Lixin ประหลาดใจ

หมายเลข Yitao ทิ้งไว้ให้ครอบครัวติดต่อเขาด้วยหมายเลขนี้

อันที่จริง จุดประสงค์ของ Yitao ทำเช่นนี้เพื่อทำให้ Lixin แปลกใจถ้าครอบครัวของเขาติดต่อกับเขา

ถ้าพวกเขาไม่เลิกรา ถ้า Lixin ใช้โทรศัพท์และหมายเลขต่อไป เธอคงเห็นข้อความแปลก ๆ นี้

แล้วเขาก็สารภาพกับเธอว่าเขาเป็นรุ่นที่สองที่ร่ำรวยมาก

เซอร์ไพรส์สำหรับ Lixin

แต่แดกดัน

Lixin เลิกกับเขาและเพิ่งคืนโทรศัพท์ก่อนที่ข้อความจะมาถึง

Lixin เลิกกับเขาเพราะเขายากจน

เธอไม่เคยคิดเลยว่า Yitao เป็นรุ่นที่สองที่ร่ำรวยจริงๆ!

“เมื่อการแบนสิ้นสุดลง ฉันสามารถควบคุมความมั่งคั่งของฉันได้อย่างอิสระ ฉันจะรออะไรอีก”

Yitao ออกจากมหาวิทยาลัยและมาที่อาคารสไตล์ยุโรปอันงดงามใจกลางเมือง

รถหรูทุกประเภทจอดอยู่หน้าอาคารและส่วนใหญ่เป็นรถหรูเพื่อธุรกิจ

บางคนเข้าๆ ออกๆ และส่วนใหญ่เป็นคนประสบความสำเร็จที่สวมสูทราคาแพง

เมื่อเทียบกับคนเหล่านั้น เสื้อผ้าของ Yitao ก็โทรมมาก

แต่ไม่มีความกลัวต่อใบหน้าของ Yitao เขาพ่นลมและเดินเข้าไปในอาคารโดยเงยหน้าขึ้น

ที่อาคารมีคำใหญ่อยู่สองคำคือ "ทุ่งดอกไม้"

“สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”

ในห้องโถงธนาคาร ผู้หญิงในชุดสูทสีดำมองมาที่ Yitao ด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าการแสดงออกของเธอจะเป็นรอยยิ้ม แต่ก็เป็นเพราะอาชีพของเธอเท่านั้น ดวงตาของเธอไม่สามารถซ่อนการดูหมิ่นได้

ใช่ ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอสวมเสื้อผ้าธรรมดา น่าจะอายุยี่สิบต้นๆ เมื่อมองแวบแรก คนประเภทนี้คือนักเรียนขี้แพ้ที่มาจากชนบท

ถ้าไม่ใช่เพราะความต้องการของอาชีพ ผู้หญิงคนนั้นคงไม่อยากพูดอะไรกับเด็กชายที่อยู่ข้างหน้าเธอ

Yitao มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น “แม่เจ้า ระดับธนาคารระหว่างประเทศสูงมาก ผู้หญิงคนนี้สวยมาก หน้าขาว หุ่นสวย และน่องเรียวเรียวอยู่ใต้กระโปรง ยืนอยู่ตรงนั้น เธอเป็นเทพธิดาจริงๆ!”

"ฉันจะดึงเงินออกมา" Yitao กล่าว

"ก็สำหรับการถอน คุณมีบัตรธนาคารของเราไหม" ผู้หญิงคนนั้นถาม

“อืม ไม่ใช่” ยิเตอสเกาหัว อันที่จริงเขาไม่มีบัตร

เมื่อหญิงสาวได้ยินเช่นนี้ ความรังเกียจในดวงตาของนางก็ยิ่งรุนแรงขึ้น เธอดูถูก Yitao เมื่อเห็นเขาเข้ามา เธอเพียงเพราะความเป็นมืออาชีพของเธอที่จะรับใช้เขา

แต่เธอเชื่อว่าชายที่หน้าเหมือนนักเรียนยากจนคนนั้นแค่แอบเข้ามาเยี่ยม

ราวกับได้เห็นอาคารที่งดงามตระการตา เขาอยากรู้จึงเข้ามาดู

ท้ายที่สุด สถานะและธุรกิจของ Frower Bank ก็เกินขอบเขตที่คนทั่วไปจะสามารถเข้าถึงได้ คนที่มาที่นี่เพื่อทำธุรกิจล้วนแต่เป็นคนที่แต่งตัวดี ด้วยอายุของ Yitao มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำธุรกิจใน Frower Bank

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอก็ยิ่งมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น

รอยยิ้มก็ตายลง

“ขออภัย ท่านไม่สามารถถอนเงินออกได้หากไม่มีบัตรของเรา นอกจากนี้ การสมัครบัตรของเราไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะคุณต้องแสดงหลักฐานทรัพย์สินและมีค่ามากกว่าหนึ่งล้านหยวนก่อนจึงจะสมัครได้ เมื่อคุณเปิดการ์ดเงินฝากในบัตรก็ควรมากกว่า 100,000 หยวนเช่นกัน ดังนั้น หากคุณไม่มีอะไรจะทำ กรุณาออกไป” เธอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

ตอนแรกผู้หญิงคนนั้นดูถูก Yitao และตอนนี้เธอเพิ่งเปิดเผยโดยพูดโดยตรง

เธอสั่งให้เขาออกไป

ขณะพูดคุยกันอยู่ก็มีคู่สามีภรรยาวัยกลางคนเดินเข้ามา สวมชุดกันเรียบร้อย

“คุณหวาง คุณหวาง ดีใจมากที่ได้พบคุณวันนี้! มีอะไรให้ช่วยไหม”

ทัศนคติของผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และเธอก็ทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้มที่กรุณา

“เจิ้ง ทำไมฉันรู้สึกว่าเกรดธนาคารของคุณลดลง และตอนนี้คุณจะได้รับลูกค้าประเภทใด” ทั้งคู่มองไปที่ Yitao และแสดงท่าทางรังเกียจราวกับว่าพวกเขาดูถูกเหยียดหยามเมื่อยืนอยู่กับ Yitao

บางคนมักจะรู้สึกถึงความเหนือกว่าและดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ

“คุณหวาง คุณหญิงหวาง คุณเข้าใจผิดแล้ว”

ผู้หญิงคนนั้นไม่ชอบ Yitao มากกว่าเดิม และมันก็ไม่คุ้มถ้าฉันทำให้นายและนาง Wang ขุ่นเคืองเพราะ Yitao

ขมวดคิ้ว เธอจ้องไปที่ Yitao อย่างหมดความอดทน “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่ คุณต้องการให้ฉันขอให้รปภ. ไล่คุณออกไปเหรอ?”

“ขอโทษนะ คุณอาจไม่มีคุณสมบัติพอที่จะจัดการกับธุรกิจของฉัน”

Yitao ตอบโดยไม่ลังเลและเดินไปที่ประตูตรงหัวมุม

ที่ประตูนั้นเขียนว่า "ห้องรับรองแขก VIP"

"คุณกลับมา!"

ผู้หญิงคนนั้นเหยียบรองเท้าส้นสูงและไล่ตาม Yitao อย่างเร่งรีบ มันเป็นห้องรับรองวีไอพีที่มีผู้จัดการธนาคาร!

ถ้าผู้ชายคนนี้บุกเข้ามา ผู้จัดการจะตำหนิเธอ และเธอจะต้องลำบากแน่นอน

ตอนนี้ ผู้หญิงคนนั้นมั่นใจว่า Yitao จะต้องเป็นผู้แพ้ที่ซุกซน

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถวิ่งเร็วในรองเท้าส้นสูงได้ และพอเธอตามทัน Yitao ก็ผลักประตูเข้าไปแล้ว

ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงพนักงานในห้องโถงธนาคาร และเธอไม่กล้าเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาต ดังนั้นเมื่อเธอเห็น Yitao บุกเข้ามา เธอจึงไม่กล้าตามเขาไป

“จะมีคนขยะขนาดนี้ในโลกได้ยังไง!

เพราะกลัวว่าจะถูกลงโทษจากหัวหน้า ผู้หญิงคนนั้นจึงกระทืบเท้าในห้องโถงและพูดอย่างหดหู่

“เจิ้ง ไม่ต้องเป็นห่วง” ทั้งคู่ที่มีนามสกุลว่าหวางรู้ดีถึงความคิดของผู้หญิงคนนั้นและปลอบโยนเธอ “ถ้าหัวหน้าของคุณตำหนิคุณ เราจะพิสูจน์ให้หัวหน้าของคุณเห็น เราทุกคนเห็นว่าเด็กคนนั้นบุกเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต มันไม่ใช่ความผิดของคุณ!”

“อืม ไม่เป็นไร ขอบคุณ คุณและคุณนายหวาง” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างเร่งรีบและในที่สุดก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย