ช่อมาลีเปล่าเปลือย เหมือนบทกวีที่อ่าน ในแสงแดดเรืองอ่อน ส่องย้อมนวลผิวเป็นสีทอง กรุ่นกลิ่นเหมือนผิวทารก หล่อนนั่งชันเข่า วางคางเกย อกถันเบียดกับน่องขา ขณะที่ปลายนิ้ว ไล่เปิดหนังสือพลิกทีละหน้า สลับสูดหายใจ ระบายมวลอารมณ์ต่ออักษร ทำให้กระดูกช่วงไหล่ขยับเป็นแอ่งหลุมสีนวลๆ สันหลังวาดโค้งเหมือนสันกลางของใบไม้

　　เธออ่านให้เขาฟังจบไปแล้วรอบหนึ่ง แล้วกลับมาอ่านซ้ำในใจให้ตัวเองฟังอีกครั้ง

　　ห้องทั้งห้องเป็นสีเหลือง เหลือง เหมือนกลีบดอกทานตะวัน ทั้งยังมีไออวลกลิ่นเฉพาะ เป็นกลิ่นเนื้อตัวผสมกับไอแดด

　　...ช่อมาลี กับไอแดด...

　　แสงแดดสะท้อนทาบลงบนผิวกระจกแกะลาย กรอบเป็นสวนดอกไม้ มีนกตัวเล็กๆ ประดับติด เป็นฉากหนึ่งในเทพนิทาน

　　ฆนานั่งหันข้าง เหลือบมองเธอ สลับแต้มสีลงบนผ้าใบ

　　ช่อ

　　เขาเรียก มองค้างอยู่แบบนั้นจนกว่าเธอจะหันมาเห็น แต่บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่เธอเหม่อลอยจมค้างติดอยู่ในบรรทัดอักษร

　　ฆนาเรียกชื่อเธออีกครั้ง พร้อมกระแอมไอ ดึงเธอกลับมาจากมวลความคิด

　　เธอหันกลับมองตอบ แต่ก็มองเลยเขาไป จับค้างอยู่ที่ผ้าม่านพลิ้วสีอ่อน ด้านหลังห้องที่ปิดบังภาพอื่นๆ ที่ฆนาวาดไว้ก่อนหน้า

　　เขียนอะไรสักอย่างสิ เธอดูฟุ้งซ่าน

　　ช่อมาลีเลื่อนสายตามามองจบที่ฆนา เขามีรอยยิ้มบางจางแต้มบนใบหน้า ไม่มีใครในโลกสังเกตเห็นนอกจากเธอ

　　คิดฟุ้งซ่าน เป็นงานอดิเรกของฉัน

　　แล้วงานหลัก?

　　นี่ไง

　　ช่อมาลีคั่นหนังสือไว้ด้วยนิ้วชี้ ก่อนเผยมือออก

　　ฆนายิ้มนิ่งๆ มองร่างแบบ แล้วขยับปลายพู่กันเคลื่อนไหวอยู่บนภาพ

　　ช่อมาลีเหยียดแผ่นหลังเงยขึ้น กระดูกลั่นเป็นเสียงเคยชิน ฐานถันอกตั้งสีน้ำตาลอ่อน ช่อมาลีขยับหัวไหล่ทั้งสองของตัวเอง นวดเฟ้นด้วยฝ่ามือ

　　คนอย่างฉัน จะไปเขียนอะไรได้ เหมือนคิดเยอะ แต่ก็ ...กลวงเปล่าโบ๋เบ๋

　　สารพัดเรื่องที่เธอมีในหัว เขาตอบเธอ เลือกมาเขียนสักเรื่อง จะลองอ่านให้

　　ช่อมาลีเอียงเท้าคาง ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

　　ฉันคิดแต่เรื่องสัปโดกสัปดน เธอเป็นตัวเอกในนั้นแทบทุกฉาก

　　ฆนากลั้นยิ้ม อยากหาเรื่องเปลี่ยนพูด สองตาไม่ละห่างจากรูปวาด เขานึกขบขำคำพูดของเธอ

　　เป็นความสัมพันธ์แบบแม่เหล็กขั้วเดียวกัน คล้ายจะดึงดูดเข้าหา แต่มีมวลนวลนิ่มฉาบขวางไว้ สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับฆนาน้อยนิด สิ่งที่พอจะคล้ายกันคือ เธอและเขา ขาดไร้มิตรภาพพอๆ กัน

　　ในโลกสีเหลืองของกำแพงฉาบปูน มีแค่เธอและเขานั่งหันหน้าเข้าหากัน เธอเหลือฆนาอยู่คนเดียวบนโลก ส่วนฆนาไม่คิดว่าตนไม่เหลือใคร หรือมีใครเหลือ เขาเลื่อนไหล ล่องลอยเช่นนี้มานานแสนนาน เพียงตอนนี้ มีช่อมาลีมาเป็นส่วนประดับกลางวงจรชีวิต อาจชั่วคราว หรืออาจตลอดไป

　　ตรงฟากผนัง มีผ้าใบขึงตรึงกับกรอบไม้ นวลขาวเหมือนเปลือกไข่เค็ม วางเรียงเป็นระเบียบ ไล่ระดับจากใหญ่สุดด้านใน มาเล็กสุดที่ด้านนอก สิ่งที่เป็นระเบียบอย่างเดียวของที่นี่ อีกกองมีผ้าคลุมไว้เป็นกรอบผ้าใบเหมือนกัน มีแต่ภาพวาดที่ฆนาเป็นคนวาด ช่อมาลีเคยไปค้นดู ทั้งหมดเป็นภาพที่เธอเป็นแบบให้ แต่ประหลาด รูปที่เธอเป็นแบบ แทบทั้งหมดเป็นเรือนร่างของดอกไม้

　　...นั่นแหละเธอ... ฆนาเคยบอกแบบนั้น

　　บางรูปเป็นดอกไม้สะพรั่งนานาชนิด เมื่อเธอเริ่มต้นเล่าเรื่องความโชคดีที่เธอได้พบ

　　บางรูปกลายเป็นกลุ่มช่อดอกไม้เหี่ยวเฉา ในวันที่เธอเงียบงัน

　　เขามีเธอเป็นต้นแบบในงานวาด หญิงสาวเป็นดอกไม้

　　มีหนึ่งในไม่กี่รูปที่เธอชอบ มันเป็นรูปหญิงสาวหลับตาอยู่ในสวนดอกไม้ ในผืนกรอบรูปขนาดกลางๆ

　　...คนในภาพหลับหรือตายแล้วฆนา

　　คนในภาพก็เธอนั่นแหละ...