สามปีก่อนภายในห้องเช่าขนาดสิบหกตารางวาใบหน้าของหญิงวัยสามสิบสองยังคงอ่อนเยาว์อยู่เสมอแต่ทว่าสีหน้าของนางนั้นซีดเซียวและอิดโรยเพราะโรคภัยไข้เจ็บรุมเร้าอาการไอจนตัวโยนต่อเนื่องมานานการรักษาตัวของนางทำให้ประกายดาวหรือว่าพริกลูกสาวของเธอต้องหยุดเรียนกลางครั้นด้วยวัยเพียงเก้าขวบแต่ความขยันไม่อาจปิดกลั้นความรู้พริกเลือกเรียนการศึกษานอกโรงเรียนจนจบม.ต้นแถมสวรรค์นั้นมีตาหรืออาจเป็นฟ้าลิขิตเมื่อประภัรสรแม่ของพริกพบรักครั้งใหม่กับเจ้าของโรงแรมระดับหกดาว

　　ครูส เขารับรู้และติดตามชีวิตความเป็นอยู่ของประภัสสรหลังจากที่สามีของเธอพุ่งตัวปกป้องเขาจากกระสุนปืนเนื่องจากมีกลุ่มคนไม่พอใจเมื่อเขาถอนหุ้นและเปิดกิจการธุรกิจโรงแรมในไทยและต่างประเทศตัดหน้าและก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว

　　สามีของเธอเสียชีวิตและฝากฝังประภัรสรและลูกสาวไว้กับครูสเหตุการณ์อันเศร้าหมองผ่านไปนานถึงสามปีครูสตกหลุมรักประภัสสรเขาขอเธอแต่งงานถึงแม้ว่าเธอจะป่วยกระเสาะกระแสะก็ตามและนั่นทำให้ครูสยิ่งต้องดูแลเธอและลูกสาวของผู้มีพระคุณที่ช่วยครูสให้พ้นจากความตาย

　　ประภัสสรกำหนดงานแต่งงานและต้องการย้ายไปอยู่ต่างประเทศตามสามีใหม่ปัญหามีตรงที่ลูกสาวของเธอนั้นดื้อดึงไม่ยอมตามไปด้วยถึงแม้จะหว่านล้อมชักแม่น้ำทั้งห้าหรือมากกว่านั้นมาพูดเดือดร้อนถึงครูสที่จะต้องฝากฝังลูกเลี้ยงที่รักเสมือนลูกแท้ๆ ไว้กับน้องชายครูสโทรศัพท์หาน้องชายทันที

　　[เฮ้!!คริสนายพอมีเวลาสักครู่มั้ย]

　　[ก็พอมีอ่ะนะมีอะไร]

　　[พริกไม่ยอมย้ายไปกับฉันกับพิมพ์] ครูสบอกเสียงเข้ม

　　[แล้วไง] น้องชายสุดหล่อย้อนถาม

　　[ฉันฝากยัยพริกไว้กับนายก่อนได้มั้ยฉันยกให้นายเป็นผู้ปกครองสัญญากับฉันว่าจะดูแลยัยพริกให้เหมือนกับที่ฉันและพิมพ์ดูแล]

　　[อะไรนะ!!ให้ผมเป็นผู้ปกครองยัยเด็กพริกขี้หนู] เสียงเข้มลั่นจนพี่ชายต้องเอาสมาร์ทโฟนออกห่างจากหูแล้วพูดให้คริสเข้าใจอีกรอบ

　　[ใช่คริส!!ฉันให้นายเป็นผู้ปกครองยัยพริกอย่าลืมไปรับด้วยล่ะที่ห้องเช่าThank!!]

　　สายถูกตัดคริสเรียบเรียงการคุยโทรศัพท์กับพี่ชายอีกครั้งจนกระจ่างแจ้งแล้วสบถออกมาอย่างหงุดหงิด

　　“ยัยพริกขี้หนู!!ฉันจะเป็นผู้ปกครองเธอเอง!!อย่ามาดื้อกับฉัน!!หึฉันไม่ได้ใจดีเหมือนหน้าตาหล่อๆ ของฉันนะ”

　　คริสขับรถออกไปจากคฤหาสน์แอนเดอร์สันตรงดิ่งไปเขตชานเมืองเพื่อเจรจารับหลานสาวมาไว้ในความดูแลของเขาตามคำขอของพี่ชายกระทั่งถึงบ้านเช่าห้องเก่าๆ โทรมๆ

　　เด็กหญิงประกายดาววัยสิบสองนั่งมองรูปครอบครัวแล้วหันมองฝาผนังสีซีดเพราะความเก่าพริกนึกถึงบิดาที่ล่วงลับไปจากโลกใบนี้ด้วยความเศร้า

　　“พ่อจ๋าพริกคิดถึงพ่อพริกจะไม่ยอมไปอยู่กับคนที่ทำให้พ่อต้องตาย”น้ำตาหยดแหมะๆ

　　ขณะที่กำลังเศร้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครคนนึงบุกเข้ามาในห้องของพริก

　　“ฮัลโหล้!!มีใครอยู่มั้ย??”เสียงสูงเข้มดุทักทายแต่เธอก็เงียบกริบเพราะรู้ชะตาว่าจะต้องไปอยู่กับคริสโตเฟอร์ตามคำสั่งของประภัสสรทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือตัวเป็นๆ มาก่อน

　　“บ้านเงียบเชียวสงสัยไม่มีใครอยู่รีบกลับบ้านดีกว่าบรรยากาศวังเวงข้างหน้าตรงปากซอยเห็นเกิดอุบัติเหตุรถชนกันตาย!!ผีดุซะด้วย

กระแทกเสียง

ผีดุ”ขายาวกำลังก้าวออกจากห้องเช่าเก่าๆ โทรมๆ

　　“อยู่!!มีคนอยู่”เด็กหญิงวิ่งออกมาจากห้องท่าทางออกอาการกลัวผีริมฝีปากบางเล็กซีดขาว

　　“หนูใช่มั้ยชื่อพริก”

　　“ใช่”เสียงเล็กตอบห้วนๆ

　　คริสเดินเข้าไปใกล้ย่อตัวลงนั่งแล้วกวาดสายตามองร่างน้อยตัวดำหน้าตาธรรมด๊าธรรมดาออกแนวพื้นๆ ที่ไม่ได้ขัดทำความสะอาด

　　“เวลาพูดกับผู้ใหญ่ต้องมีค่ะไหนพูดใหม่สิ”เขาส่งสายตาคมดุให้เด็กหญิงพริกทว่าคนตัวเล็กนั้นหลบสายตาคมกริบเธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

　　“เอาล่ะฟังนะต่อจากนี้ไปหนูต้องฟังฉันเพราะฉันเป็นผู้ปกครองของหนูและฉันไม่ชอบเด็กดื้อเข้าใจมั้ยไปเก็บเสื้อผ้าซะฉันรอเร็วๆ ด้วย”

　　“ก็ไม่เห็นว่าคุณจะดูโตสักเท่าไหร่ไม่ไปพริกจะอยู่ที่นี่พริกไม่ไปอยู่กับคนที่ทำให้พ่อพริกตายพริกจะให้พ่อมาหลอกคุณ”พูดจบก็วิ่งกลับเข้าห้องทว่าไม่ทันมือใหญ่คว้าตัวเอาไว้ได้คริสยกร่างน้อยพาดบ่า

　　“งั้นก็ไม่ต้องเก็บอะไรทั้งนั้นฉันมีธุระต้องทำหลายอย่างไปได้แล้วลีลาเยอะจริงๆ”

　　“ปล่อยหนู!!ปล่อย!!”ศรีษะเล็กแกว่งไกวไปมาถึงเวลาที่คริสโตเฟอร์จะต้องสวมบทคุณอาสุดโหดผู้ปกครองของประกายดาวด้วยวัยยี่สิบสามยังหนุ่มแน่นฟิตเปรี้ยะ

　　“อยู่นิ่งๆ ดื้อนักนะ”

　　~เพี๊ยะ~

　　มือใหญ่ฟาดลงบนก้นแบนเรียบ