“เจ้าเป็นใบ้ เป็นสตรีต่ำช้าที่ไม่มีใครสั่งสอน เจ้ามีสิทธิ์อะไรถึงได้เป็นลูกฮูหยินใหญ่ แต่ข้าเป็นลูกนางสนม!”

“ข้าเกลียดเจ้า ข้าเกลียดเจ้า เจ้าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม!”

“สาวสวย ให้พวกพี่ชายดูแลเจ้าดี ๆ พวกเราไม่ได้กินเนื้อมานานแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!”

“ข่มขืนก่อนแล้วค่อยฆ่า จำไว้เสร็จเรื่องแล้วโยนลงหน้าผา…”

“ฮือ ฮือ ฮือ ฮือ……”

…...

เสียงคำสาปที่ชั่วร้าย เสียงหัวเราะที่หยาบคาย และเสียงร้องที่ปะปนอยู่สมอง ปวดหัวแปลบ และในหูก็เต็มไปด้วยเสียงนกร้องที่ยุ่งเหยิง

มันน่ารำคาญมาก ยังจะให้ฉันนอนไหม

“ออกไป ฉันบอกออกไป!” ทันใดนั้นเสียงคำรามแหบห้าวก็ดังขึ้น และเจิ้งย่วนก็ลืมตาที่ง่วงนอนของเธอ ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องแห่งความกลัวสุดขีดอีกครั้งที่ดังก้องไปทั่วท้องฟ้าในทันที

"ว๊าย... โอ้พระเจ้า..."

ในขณะนี้ คาดไม่ถึงว่าเธอกำลังลอยอยู่ในท้องฟ้าสูง ไม่สามารถไปทางไหนทางหนึ่งได้

แปลกมาก!

และที่แปลกยิ่งกว่านั้นคือ...

ผีเสื้อแสนสวยหลายพันตัวรวมตัวกันอยู่ใต้ตัวของเธอ เต็มท้องฟ้าไปหมด และกลายเป็นโซฟานุ่ม ๆ บินไปในอากาศเพื่อรองรับเธอ และค่อย ๆ บินไปทางด้านล่างของหน้าผา

โอ้พระเจ้า! นี่มันเรื่องเกิดอะไรขึ้น

สมองของเธอไม่สามารถใช้การได้เลย หลังจากคิดอยู่นาน ในที่สุดเธอก็จำได้ว่าดูเหมือนเธอจะบินไปลี่เจียงเพื่อไปเที่ยว ใครจะรู้ว่าตอนที่กำลังบินอยู่กลางอากาศจะมีชายแปลกหน้าเปิดทางออกฉุกเฉิน ส่วนเธอกำลังจากออกจากห้องน้ำอย่างไร้ชีวิตชีวา ก็ตกใจจนขาอ่อน เครื่องบินก็บังเอิญตกหลุมอากาศ พอเครื่องบินสั่นสะเทือน เธอ... เธอ... เธอถูกเขย่าออกจากเครื่องบินไปทางประตู

ทันทีที่เธอล่วงจากเครื่องบิน เธอก็หมดสติไปด้วยความกลัว แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นล่ะ

เธอได้รับการช่วยเหลือจากผีเสื้อเหรอ

ทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือออกมาบีบต้นขาอย่างแรง เธอร้องด้วยความเจ็บปวดและพึมพำกับตัวเองว่า “นี่ไม่ใช่ความฝัน นี่ไม่ใช่ความฝัน ฉันไม่ได้ฝัน”

ในเวลาต่อมา ถึงตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง และทันใดนั้นก็มีแสงปรากฏขึ้นในดวงตาของฉัน

“ว๊าย ฉันยังไม่ตายจริง ๆ เหรอ” เจิ้งย่วนตื่นเต้นอยู่พักหนึ่ง และความสุขจากการรอดชีวิตจากภัยพิบัติก็มาเยือน เธอกระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้น แต่เท้าของเธอกลับสั่นไหว และก้าวไปเหยียบหลุมขนาดใหญ่ โซฟาผีเสื้อเอียงทันที เธอกลัวมากจนล้มตัวลงนอนอย่างรวดเร็วไม่กล้าขยับตัวอีกเพราะกลัวจะตายอีกโดยไม่ได้ตั้งใจ

“เจอเคราะห์หนักแล้วไม่ตาย จะต้องมีบุญในภายหลัง หลังจากที่รอดกลับไปได้ แล้วไปบอกสื่อเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาดนี้และประสบการณ์การเอาชีวิตรอดที่น่าอัศจรรย์ มันจะกลายเป็นหัวข้อข่าวและอยู่ในรายการค้นหายอดนิยมของเว็บไซต์หลัก ๆ อย่างแน่นอน”

ใช่แล้ว รีบถ่ายรูปเก็บภาพและเก็บหลักฐานไว้

เจิ้งย่วนพลิกร่างกายของเธอเตรียมหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเพื่อถ่ายรูป พึ่งจะรู้ตัวว่าสถานการณ์มันไม่ถูกต้อง ในมือของเธอนั้นสัมผัสได้ถึงความเรียบเนียนและละเอียดอ่อนของเสื้อผ้า ความรู้สึกของเสื้อผ้าที่ไม่ใช่เสื้อขนเป็ดที่เธอใส่แน่นอน

เธอสวมกระโปรงยาวผ้าโปร่งบางสีเขียวอ่อนซึ่งดูเหมือนคนในละครย้อนยุคสวมใส่กัน เธอยกมือขึ้นและมองดูข้อมือที่กว้าง ทำไมเธอถึงสวมชุดโบราณล่ะ เธอจำได้ว่าเห็นได้ชัดว่าเธอสวมเสื้อขนเป็ด

ทันใดนั้น ภาพต่าง ๆ ก็แวบเข้ามาในหัวของเธอราวกับดูหนัง ความทรงจำแปลก ๆ ที่ไม่ใช่ของเธอ หลั่งไหลเข้ามาทันที หัวของเธอแทบแตก เจิ้งย่วนปวดหัวอย่างรุนแรง ตอนนี้ในสมองของเธอภาพสองภาพพันกันไปมายุ่งเหยิง ในที่สุดทั้งสองเรื่องก็หยุดลง

ฉากหนึ่งอยู่ริมหน้าผา เป็นสาวน้อยสวมชุดสีเขียวที่งดงามแต่เป็นใบ้ถูกพี่สาวต่างแม่ของนางรังแกและทำให้อับอาย และเกือบถูกชายป่าเถื่อนข่มขืน เพื่อปกป้องความบริสุทธิ์ของนาง ในที่สุดนางก็กระโดดลงจากหน้าผาอย่างไม่ลังเล

อีกฉากหนึ่งเป็นภาพชายหนุ่มรูปงามชุดขาวจ้องมองสาวชุดเขียวและพูดว่า "ข้าชอบเจ้า" และสาวชุดเขียวก็ตอบด้วยรอยยิ้มเขินอาย

สองฉากที่แตกต่างกัน ฉากที่เจ็บปวดและฉากที่สวยงาม สองฉากที่ต่างกันสุดขีดมารวมกันอยู่ในสมองของเจิ้งย่วน เจิ้งย่วนเอื้อมมือออกไปกุมหัวใจและหลับตาเพื่อยอมรับความทรงจำทั้งหมดของหญิงสาวในชุดสีเขียว

“เจิ้งย่วน ที่แท้คุณก็ชื่อเจิ้งย่วนเหมือนกัน!” เจิ้งย่วนยกนิ้วสีขาวเรียวขึ้นแล้วแตะผมยาวที่ด้านหลังศีรษะเบา ๆ มันนุ่มราวกับผ้าแพรและรู้สึกสบายเมื่อสัมผัส ไม่เหมือนสภาพเส้นผมเมื่อก่อนที่จืดชืด

ในที่สุดเธอก็รับรู้ถึงความจริงที่ไม่น่าเชื่อ... เธอ... เธอได้เข้าสู่การเดินทางข้ามเวลายิ่งใหญ่อย่างรุ่งโรจน์และกลายเป็นนักเดินทางข้ามเวลาอย่างเป็นทางการ

ครึ่งหนึ่งก็รู้สึกหวาดกลัวครึ่งหนึ่งก็รู้สึกโชคดี เจ้าของร่างนี้คือ... คุณหนูสามของจวนเสนาบดีแห่งราชวงศ์จงเจิ้ง

นี่คือประเทศที่เรียกว่าราชวงศ์จงเจิ้ง ซึ่งไม่มีอยู่ในประวัติศาสตร์จีนและเป็นโลกที่สมมติขึ้นมาทั้งหมด ปัจจุบันเป็นปีจิ่งหยวน บิดาของเจิ้งย่วนคนเดิมคือนายท่าน เจิ้งจื่ออัน เป็นเสนาบดีที่มีอำนาจสูงของประเทศ เป็นแขนซ้ายแขนขวาของฮ่องเต้ปัจจุบัน และมีอำนาจยิ่งใหญ่ เสนาบดีได้อภิเษกสมรสกับฮูหยินสองคน คนหนึ่งเป็นฮูหยินใหญ่และอีกคนเป็นนางสนม นอกจากนี้เขาไม่มีผู้หญิงคนอื่น ๆ ดูเอาใจใส่มาก

ฮูหยินใหญ่ของเสนาบดีเสียชีวิตไปหลายปีแล้วซึ่งเป็นแม่ของเจิ้งย่วน และตอนนี้ในจวนมีนางสนมเพียงคนเดียวคือฮูหยินลิ่วที่มาจากเกอฟาง และเป็นแม่ของเจิ้งอวิ้นที่ทำให้เจิ้งย่วนคนเดิมตาย

เกอฟาง หมายถึง หอนางโลม

ฮูหยินลิ่วยังมีลูกชายอีกหนึ่งคน เป็นลูกชายคนโตของท่านเสนาบดี เป็นเรื่องน่าขันที่จะบอกว่าเจิ้งย่วนเห็นได้ชัดว่าเป็นน้องคนสุดท้อง แต่นางเป็นบุตรสาวคนเดียวที่ชอบด้วยกฎหมาย เพราะแม่ของนางแต่งงานถูกต้องตามประเพณี แต่ฮูหยินลิ่วไม่ได้แต่งงาน

ชาติที่แล้วเจิ้งย่วนเป็นคนใบ้ รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ขี้ขลาด นางไม่มีแม่อยู่ข้าง ๆ และพ่อของนางเป็นผู้ชาย เขาไม่รู้ความคิดของลูกสาวเลย ดังนั้น เขาสนิทกับเจิ้งอวิ้นและฮูหยินลิ่วมาก ให้พวกนางเป็นคนที่สนิทและรักที่สุด

ในความทรงจำ นางยังถูกฮูหยินลิ่วจงใจหลอกใช้หลายครั้ง เพื่อที่จะตั้งใจทำร้ายใจของพ่อของนาง ทำให้ความสัมพันธ์ของนางกับพ่อเริ่มเหินห่างมากขึ้น แต่คาดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดจะถูกพี่หญิงรองหลอก และบังคับให้กระโดดลงจากหน้าผาจนเสียชีวิต

ฮึ เธอ ผู้เป็นเจิ้งย่วนคนปัจจุบัน ไม่ใช่ลูกพลับอ่อนที่คนอื่นสามารถหลอกได้ และก็ไม่ใช่คนที่ถูกรังแกง่าย ๆ ด้วย!