"ฉินหมิง ให้แกซักเสื้อผ้าซักก็ไม่สะอาด ให้แกถูพื้นถูก็ไม่สะอาด"

"ไอ้คนไร้ประโยชน์ แกยังจะทําอะไรได้อีก"

"ครอบครัวเราเลี้ยงแกมีประโยชน์อะไร แม้แต่เลี้ยงสุนัขก็ยังดีกว่าแก"

……

เสียงแหลมแสบแก้วหูดังขึ้น แม่ยายหลี่เฮ่อลานชี้หน้าด่าฉินหมิง

"แม่อย่าโกรธเลย ตรงไหนไม่สะอาดผมจะถูอีกรอบ..."

ฉินหมิงกระซิบเบา ๆ ในมือถือไม้ถูพื้นและถูพื้นอย่างละเอียดอีกรอบ

"อย่าเรียกฉันว่าแม่ คนไร้ค่าอย่างแกไม่คู่ควร"

การแสดงออกของหลี่เฮ่อลานนั้นรังเกียจและดูถูกมาก

ฉินหมิงเงียบ ไม่กล้าเถียง

เขาเป็นเด็กกําพร้า ไม่มีพ่อไม่มีแม่ เติบโตขึ้นมาจากสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า

สามปีก่อน คุณปู่ของตระกูลหม่าป่วยอย่างกะทันหันบังเอิญถูกเขาพบเข้าพอดี

เขาแบกคุณปู่หม่าวิ่งไปเจ็ดแปดกิโลเมตร พาคุณปู่หม่าไปรักษาที่โรงพยาบาลทันเวลา จึงช่วยชีวิตคุณปู่หม่าไว้ได้

หลังจากนั้น คุณปู่หม่าอาจเพื่อตอบแทนบุญคุณ ไม่สนใจการคัดค้านของทุกคนในตระกูล ยืนกรานที่จะยกหลานสาวหม่าลู่ให้แต่งงานกับเขา

ตั้งแต่นั้นมา เขาได้เข้าตระกูลหม่า เป็นลูกเขยเป็นเวลาสามปี

สามปีที่ผ่านมา เขาในตอนกลางวันทํางานหนักในบริษัทของตระกูลหม่า เงินเดือนทั้งหมดจากงานก็มอบให้กับหม่าลู่ภรรยา

ตอนกลางคืนกลับบ้าน เขายังต้องซักเสื้อผ้า ถูพื้นและทํากับข้าวเป็นต้น งานบ้านก็เหมาหมด ทำงานหนักตลอดเวลา

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาเป็นเด็กกําพร้า ไม่มีความสามารถและไม่มีภูมิหลัง ครอบครัวของหม่าลู่จึงดูถูกเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ไม่ว่าเขาจะทําได้ดีแค่ไหน ครอบครัวของหม่าลู่ก็มักจะหาเรื่องจับผิด เอะอะก็ทั้งตีทั้งด่า

ในตระกูลหม่า มีเพียงคนเดียวที่ทําดีกับเขา มีเพียงคุณปู่หม่า

เมื่อก่อนมีคุณปู่หม่าปกป้องเขา แม่ยายหลี่เฮ่อลานยังสามารถยับยั้งได้เล็กน้อย

แต่หลังจากที่คุณปู่หม่าเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บเมื่อเดือนก่อน ครอบครัวของหลี่เฮ่อลานก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นและต้องการที่จะไล่เขาออกไป

เขากลายเป็นคนที่ไม่จําเป็นที่สุดในครอบครัว มีชีวิตไม่สู้สุนัขตัวหนึ่ง

ฉินหมิงกําลังครุ่นคิดอยู่ ประตูห้องก็เปิดออก หญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม แต่งตัวทันสมัยเดินเข้ามาจากข้างนอก

เธอก็คือหม่าลู่ภรรยาของฉินหมิง

แก้มของหม่าลู่แดงก่ำ ดูเมามาย น่าจะเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงหลังจากดื่มเหล้า

"ฉินหมิง มัวยืนอึ้งอะไรอยู่ ยังไม่รีบไปเทน้ําล้างเท้าให้ลูลู่อีก"

หลี่เฮ่อลานตําหนิ

"ไม่ต้องแล้ว"

"ฉินหมิง สามปีมานี้ฉันทนคนไร้ประโยชน์เช่นนายไม่ไหวแล้ว"

"เราสองคนอย่ากันเถอะ"

หม่าลู่มองฉินหมิงอย่างเย็นชา สีหน้าเหยียดหยาม

"หย่าเหรอ"

ฉินหมิงเหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ทั้งตัวตกตะลึง

เขารู้ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับหม่าลู่ สามปีที่ผ่านมาเขาพยายามมาตลอดทํางานหนักยอมจํานนโดยหวังว่าจะได้รับการยอมรับจากหม่าลู่

แต่สิ่งที่เขาฝันก็ไม่คิดมาก่อนคือ การที่ตัวเองทุ่มเทอย่างหนัก ผลลัพธ์ที่ได้แลกกลับมาด้วยคําว่าหย่า!

"หม่าลู่ คุณ... คุณคงดื่มมากเกินไปแล้ว ผมจะประคองคุณกลับไปพักผ่อนที่ห้องก่อน...”

ฉินหมิงฝืนยิ้ม เอื้อมมือไปประคองหม่าลู่ กลับถูกหม่าลู่สะบัดออกไป

"อย่าแตะต้องฉัน!"

"นายรีบเก็บของเตรียมไสหัวออกไปพรุ่งนี้เราสองคนจะไปรับใบหย่า"

"ทําไม"

ฉินหมิงไม่พอใจอย่างมาก

"ถ้าอยากรู้ว่าทําไม งั้นฉันจะบอกตรง ๆ นะ"

"ฉันท้องแล้ว"

"เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่"

หม่าลู่ชี้ไปที่ท้องของตัวเองด้วยใบหน้าที่เยาะเย้ย

"ใคร... ของใคร"

สีหน้าของฉินหมิงซีดเผือด ไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย

แต่งงานมาสามปี เขานอนในห้องนั่งเล่นมาตลอด หม่าลู่ไม่เคยยอมให้เขาแตะต้องเลย และเขาก็ไม่กล้าแตะต้องหม่าลู่ด้วย

"นายไม่ต้องสนใจว่าเป็นของใคร ยังไงก็ไม่ใช่ของนายแน่นอน"

"ทำไม หรือว่านายอยากเป็นพ่อคนหรอ"

หม่าลู่ยิ้มเยาะ มองไปที่ฉินหมิงราวกับว่ากําลังมองคนโง่อยู่

"ลู่ลู่ ลูกที่คุณท้องเป็นของคุณซุนหรือเปล่า"

"ลูกทำได้ดีมาก"

หลี่เฮ่อลานดีใจมาก ยกนิ้วให้ลูกสาวซ้ำแล้วซ้ำอีก

"แม่ หนูเหนื่อยแล้ว แม่ประคองหนูกลับห้องไปพักผ่อนก่อนเถอะ"

"เห็นไอ้ขยะนี่แล้วหนูก็รู้สึกคลื่นไส้"

หม่าลู่ชําเลืองมองฉินหมิงอย่างดูถูก จากนั้นแม่ลูกก็จากไปอย่างภาคภูมิใจ

ฉินหมิงตกตะลึง ยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นราวกับกลายเป็นหิน ในใจเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู ความโกรธ และเจ็บใจ...

เป็นเวลานาน

ฉินหมิงออกจากบ้าน ระหว่างทางสีหน้าดูอ้างว้าง ไม่รู้ว่าเดินมานานแค่ไหน มาถึงสุสานที่เงียบสงบแห่งหนึ่งแถวชานเมือง

คุณปู่หม่าเสียชีวิตด้วยโรคภัยไข้เจ็บและถูกฝังอยู่ที่นี่

ฉินหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจมากที่คุณปู่หม่าในช่วงสามปีที่ผ่านมาคอยปกป้องเขา ก่อนหย่า เขาอยากจะไหว้คุณปู่หม่าเป็นครั้งสุดท้าย

บอกว่าเป็นการเซ่นไหว้ แต่ที่จริงเขาไม่มีเงินติดตัวแม้แต่สตางค์เดียว แม้แต่กระดาษเงินกระดาษทองที่ถูกที่สุดก็ซื้อไม่ไหว

"คุณปู่ ขอบคุณที่ดูแลผมมาตลอดสามปีนี้"

"พรุ่งนี้ผมจะหย่ากับหม่าลู่แล้ว"

"ผมทำให้คุณผิดหวัง"

ยามค่ำคืน ดวงตาฉินหมิงแดงก่ำ คุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของคุณปู่หม่าหลายครั้งในใจไม่อาจบรรยายได้ถึงความขมขื่นและความเศร้า

หลังจากไหว้เสร็จ

ฉินหมิงหยิบจี้หยกชิ้นหนึ่งออกมาไว้ในมือ นั่งเหม่อลอยอยู่บนพื้นโดยเอนหลังพิงป้ายหลุมศพ ดวงตาว่างเปล่าไร้ชีวิตชีวา เลียแผลในใจเพียงลําพัง

จี้หยกชิ้นนี้เป็นของที่ฉินหมิงใส่ตั้งแต่เด็กจนโต ตามที่ผู้อํานวยการสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าบอก ตอนที่เขาถูกส่งเข้าสถานเลี้ยงเด็กกําพร้า จี้หยกชิ้นนี้วางไว้ในผ้าอ้อม

บางทีหยกชิ้นนี้อาจไม่ได้มีค่ามาก แต่นี่อาจเป็นของที่พ่อแม่เขาทิ้งไว้ให้เขาและเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเขา

"เอี๊ยดอ๊าด"

ทันใดนั้น เสียงกิ่งไม้หลายกิ่งถูกเหยียบหักดังขึ้นในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงัด ปลุกฉินหมิงที่กําลังเหม่อลอยให้ตื่นขึ้น

ที่นี่คือสุสาน รอบ ๆ เต็มไปด้วยป้ายหลุมศพ เสียงที่ดังขึ้นอย่างฉับพลันเกือบทําให้ฉินหมิงตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ

นี่... อย่าบอกนะว่ามีผีสิง?

ฉินหมิงสั่น ความเย็นแผ่ซ่านออกมาจากฝ่าเท้า

แต่ไม่นานเขาก็ไม่กลัวแล้ว

เขาเป็นเด็กกําพร้าไม่มีอะไรภรรยาหม่าลู่ยังตั้งครรภ์ลูกนอกสมรสของคนอื่นและยืนยันที่จะหย่ากับเขา

ตอนนี้เขาหมดอาลัยตายอยากแล้ว แม้แต่หัวใจที่อยากจะตายก็มีแล้ว

จะกลัวผีไปทําไม

"พี่ซ่ง นอกสุสานแห่งนี้มีแม่น้ําสายหนึ่ง ตรงไปยังก้นแม่น้ํา ขอเพียงเราโยนเธอลงไปในแม่น้ํา แม่น้ําจะไหลเชี่ยว รับรองว่าจะไม่ทิ้งเบาะแสหรือร่องรอยใด ๆ ไว้แน่นอน"

"โอเค นายเฝ้าเธอก่อน ผมจะไปหาก้อนหินมาผูกไว้ อย่าให้เธอลอยขึ้นมาล่ะ..."

…

จู่ ๆ เสียงสนทนาดังขึ้น

จากตําแหน่งของฉินหมิง ผ่านรั้วของสุสานสามารถมองเห็นชายหนุ่มสองคนกําลังแบกกระสอบอยู่บนไหล่ และค่อย ๆ เดินไปริมแม่น้ําที่ไม่ไกลจากสุสาน

โชคดีที่เนื่องจากความมืดยามกลางคืน ประกอบกับต้นไม้และหลุมฝังศพที่บดบัง อีกฝ่ายจึงไม่พบฉินหมิงในสุสาน

"ฮือ ๆ.."

เสียงครวญครางสิ้นหวังดังออกมาจากกระสอบ ราวกับใส่ผู้หญิงคนหนึ่งกําลังดิ้นรนขัดขืนอยู่ แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

หลังจากนั้นไม่นาน

พี่ซ่งเอาก้อนหินขนาดใหญ่หนักมา มัดกระสอบและผู้หญิงที่อยู่ข้างในไว้กับก้อนหิน

เสียงตูม

ทั้งสองคนยกก้อนหินโยนลงไปในแม่น้ำ