กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อกระจายไปทั่วอากาศในโรงพยาบาล

ไอรีน เนลสันรีบออกจากห้องหมออย่างตื่นเต้นกับผลแล็บในมือของเธอ เมื่อเธอกำลังจะโทรออก มือถือของเธอก็ดังขึ้น เมื่อเธอหยิบมันขึ้นมา เธอได้ยินลุงของเธอพูดว่า "ไอรีน ระหว่างเธอกับเอดริค สบายดีไหม"

“เราสบายดี คุณถามทำไม”

“ฉันได้ยินมาว่าเอดริคพาหญิงมีครรภ์ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจครรภ์เมื่อวานซืน...”

ไอรีนหัวเราะคิกคักและตอบว่า "คุณคิดว่าเอดริกมีผู้หญิงที่เก็บไว้หรือไม่"

"ใช่!"

“อย่ากังวลไปเลย ในบรรดาผู้ชายทั้งหมด Edric เป็นคนสุดท้ายในโลกที่จะทำสิ่งนี้”

หลังจากที่ไอรีนวางสายกับลุงของเธอ เธอโทรหาเอดริก ไมเยอร์ส อย่างไรก็ตาม เขาตอบหลังจากที่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานเท่านั้น "ฉันยุ่งมาก อย่าโทรมารบกวนถ้าไม่มีอะไรสำคัญ! แค่นี้ก่อนนะ"

เขาดูเย็นชาไร้อารมณ์และวางสายก่อนที่ไอรีนจะพูดอะไร Irene ยึดผลการทดสอบไว้ รู้สึกเหมือนกับว่าความปรารถนาอันแรงกล้าของเธอหยุดนิ่งในทันที

ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกันเมื่อสามปีที่แล้ว Edric ก็อ่อนโยนต่อเธอเสมอ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ ทัศนคติของเขาเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ไม่เพียงแต่เย็นชา แม้จะรับสายจากเธอ เขาก็ใจร้อนด้วย ซึ่งทำให้เธอสงสัยว่าอะไรทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในตัวเขา

ด้วยความคิดของเธอหมกมุ่นอยู่กับความคิดของเธอ ไอรีนจึงหันกลับมาและเห็นร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ "พี่!" เสียงอ่อนโยนเรียกออกมา

เมื่อไอรีนมองไป เธอเห็นลิลี่ คุกซึ่งมาพร้อมกับหญิงวัยกลางคน

ไอรีนขมวดคิ้วเมื่อเห็นลิลี่ซึ่งเป็นลูกสาวของนายหญิง ด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม เธอตอกกลับอย่างเย็นชา “รักษาคำพูด ฉันเป็นลูกคนเดียวที่แม่เคยให้กำเนิดมา”

แทนที่จะโกรธกับคำตอบของเธอ ลิลลี่กลับยิ้มและถามอย่างอ่อนโยนว่า "ไอรีน คุณมาตรวจภาวะมีบุตรยากอีกครั้งไหม"

"มันไม่ใช่ธุระของคุณ."

“จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมฉันถึงมาที่จุดตรวจการตั้งครรภ์?” ลิลลี่ถามและเลิกคิ้วมองไอรีนอย่างยั่วยุ จากนั้นเธอก็หัวเราะและประกาศว่า "ฉันท้องลูกของเอดริคแล้ว!"

ไอรีนเพิ่งสังเกตเห็นลูกเล็กๆ ของเธอหลังจากที่เธอพูดแบบนี้ ตลอดมา ลิลี่มีความชัดเจนมากเกี่ยวกับความรู้สึกของเธอที่มีต่อเอดริก และมักจะหาวิธีติดต่อกับเขาเสมอก่อนเขาจะแต่งงานกับไอรีน อย่างไรก็ตาม ไอรีนเพียงแค่เยาะเย้ยและตอบว่า "เธอเสียสติไปแล้วหรือ"

“ไม่เชื่อฉันเหรอ ดูนี่สิ!”

ลิลลี่จึงฉายรายงานการตรวจสอบของเธอให้ไอรีนและไอรีนแสดงสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอเห็นลายมือที่คุ้นเคยบนนั้น เธอแทบไม่เชื่อสายตาเมื่อเห็นลายเซ็นของเอดริค

“ฉันใช้เวลาหลังมืดค่ำกับเขาเมื่อสี่เดือนที่แล้ว เขาเป็นสัตว์ร้ายและอยู่กับมันทั้งคืน ฉันท้องตั้งแต่นั้นมา” ลิลลี่ประกาศและยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “เขาชอบเด็กคนนี้มากและขอให้ฉันเก็บเขาไว้ คุณสามารถลาออกหลังจากที่ลูกของฉันเกิดมาได้”

“คุณผู้หญิงเลว!” ไอรีนคำรามและสั่นสะท้านด้วยความโกรธ ตบหน้าลิลลี่ ลิลลี่ล้มลงกับพื้นทันทีราวกับว่าเธอคาดหวังสิ่งนี้ "อุ๊ย ท้องของฉัน!" เธอกรีดร้อง

ไอรีนตบหน้าลิลลี่เท่านั้น แต่เลือดสีแดงเข้มเริ่มไหลออกมาจากกางเกงของเธอทันทีที่เธอล้มลงกับพื้น ไอรีนตกตะลึงและแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รีบพาลิลี่ไปที่ห้องฉุกเฉินทันที กลัวที่จะออกจากที่เกิดเหตุ ไอรีน ตามเธอไปด้วย

หลังจากรออยู่นอกห้องมาระยะหนึ่งแล้ว ไอรีนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าและเมื่อเธอเหลือบไปเห็นมาร์กาเร็ต มัวร์ แม่สามีของเธอ มาร์กาเร็ตจ้องมองไอรีนอย่างโกรธจัด "เกิดอะไรขึ้น ลิลี่มาอยู่ในห้องฉุกเฉินได้อย่างไร"

“คุณเนลสัน... ไม่ คุณนายไมเยอร์สผลักเธอ!” หญิงวัยกลางคนที่มากับลิลี่ตอบ

“เจ้ามันเลว! เธอเป็นต้นไม้ที่ไร้ผลแต่ก็ยังทนไม่ได้ที่เห็นคนอื่นทำสำเร็จในสิ่งที่คุณล้มเหลวใช่ไหม” มาร์กาเร็ตกรีดร้องและตบหน้าเธอ เนื่องจากมาร์กาเร็ตไม่เคยชอบไอรีน เธอจึงไร้ความปราณีกับการโจมตีของเธอและใบหน้าของไอรีนก็เริ่มบวมขึ้นอย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าลิลลี่กำลังโกหก แต่ทัศนคติของมาร์กาเร็ตอธิบายทุกอย่างได้

ความสิ้นหวังผุดขึ้นในหัวใจของไอรีน และมันทำให้หายใจไม่ออกจนเธอแทบสลบ แต่ในขณะนั้นเอง ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก และพยาบาลคนหนึ่งก็เดินออกไปเพื่อแจ้งพวกเขาว่าลิลลี่เสียลูกของเธอไป

มาร์กาเร็ตอารมณ์เสียเมื่อได้ยินเรื่องนี้และพุ่งเข้าไปกระชากผมของไอรีนทันที ก่อนที่เธอจะเริ่มฟาดและเตะเธอ

ไอรีนหมดสติอย่างรวดเร็วจากการทุบตีอย่างรุนแรง

เมื่อเธอฟื้นคืนสติได้ในที่สุด เธอก็ลืมตาขึ้นสู่ทะเลสีขาว เธอพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายของเธอปวดเมื่อยมากจนต้องพิงกับหัวเตียงเพื่อหายใจ แต่ในขณะนั้นเอง ประตูห้องผู้ป่วยของเธอก็เปิดออก และชายคนหนึ่งสวมแว่นขอบทองก็เข้ามา

“สวัสดีค่ะ คุณเนลสัน ฉันคือทนายของไมเออร์ส!”

"ทนายความ?" ไอรีนพูดซ้ำและจ้องไปที่ชายคนนั้นต่อหน้าเธอด้วยความตกใจ

“ใช่ ฉันเป็นทนายส่วนตัวของนายไมเออร์ส เขามอบหมายให้ฉันจัดการเรื่องหย่ากับนาย”

“การหย่าร้าง? เอดริกต้องการหย่ากับฉันเหรอ?” ไอรีนพูดซ้ำๆ และแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยิน

ทนายความเดินไปที่เตียงและยื่นเอกสารให้เธอ "นี่คือข้อตกลงการหย่า กรุณาอ่านให้ละเอียด"

มือของไอรีนเริ่มสั่น เธอไม่เคยคิดฝันว่าวันหนึ่ง Edric จะหย่ากับเธอจริงๆ เธอจ้องไปที่ทนายความโดยไม่ได้อ่านข้อตกลงการหย่าร้างและสั่ง "ให้เอดริกมาพบฉัน! ฉันอยากให้เขาบอกฉันด้วยตัวเอง!"

“คุณไมเยอร์สยุ่งมาก เขาไม่มีเวลา”

“เขายุ่งและไม่มีเวลา?” ไอรีนหัวเราะคิกคักและสงสัยว่าเมื่อพวกเขาเริ่มไม่แยแสต่อกันมากจนเขาไม่สามารถแม้แต่จะหาเวลามาพบเธอได้

เมื่อหลับตาลง เธอหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียงและกดหมายเลขของเอริค แต่ดูเหมือนจะไม่ผ่านเข้าไปหาเขา

“เอดริกกับฉันมาจบลงแบบนี้ได้ยังไงกัน เรื่องชู้สาว การหย่าร้าง...” เธอรำพึง

ทนายซึ่งยังคงรอคำตอบจากเธอ เร่งเร้าว่า “คุณเนลสัน โปรดดูข้อตกลงด้วย ฉันยุ่งมาก!”

จากทัศนคติของทนายความเห็นได้ชัดว่าเขาจะไม่รับคำตอบว่า 'ไม่' ทุกคนให้ความเคารพไอรีนตลอดสามปีที่เธอแต่งงานกับเอดริก เมื่อทนายเย็นชาและเกรี้ยวกราด เห็นได้ชัดว่าเขาปฏิบัติตามคำแนะนำของเอดริก

Irene ชูข้อตกลงการหย่าร้างและเหลือบมองคอลัมน์เกี่ยวกับการแยกส่วนทรัพย์สิน เนื่องจากทรัพย์สินทั้งหมดเป็นของ Edric ก่อนแต่งงาน จึงไม่ใช่ส่วนหนึ่งของทรัพย์สินที่จะแบ่งออกเมื่อหย่าร้าง ไอรีนเริ่มน้ำตาซึมทันที

ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดว่าเธอหมายถึงโลกสำหรับเขาและทุกสิ่งที่เขาเป็นของเธอ อย่างไรก็ตาม เขาตกหลุมรักเธอภายในเวลาเพียงสามปีในการแต่งงานของพวกเขา เธอสงสัยว่าในที่สุดเขาก็เปิดเผยสีที่แท้จริงของเขาหรือไม่

ความจริงที่เอดริคเก็บนายหญิงไว้ข้างหลังและแม้กระทั่งทำให้นายหญิงมีครรภ์กับเด็กในที่สุดก็เริ่มจมลงไป

“ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ต้นไม้ไร้ผลอย่างฉันจะต้องลงจากตำแหน่งแล้ว” ไอรีนคิดอย่างขมขื่น โดยไม่ได้อ่านข้อตกลงอีกต่อไป ไอรีนเหลือบมองทนายความที่จ้องมาที่เธอมาตลอด และร้องขอ “ขอปากกาหน่อย!”

ทนายความเปิดกระเป๋าเอกสารของเขา หยิบปากกาออกมาแล้วยื่นให้ไอรีนก่อนจะพูดต่อว่า “คุณไมเยอร์สบอกว่าคุณไม่สามารถนำเครื่องประดับที่เขาซื้อให้คุณไปได้เลย”

ไอรีนจ้องเขม็งไปที่พื้นที่ข้างหน้าเธอและแช่แข็งเป็นเวลานาน เมื่อทนายคิดว่าจะท้าทายเรื่องนี้ เธอก็ค่อยๆ ตกลง "ได้"

จากนั้นเธอก็หยิบปากกาขึ้นมาและเซ็นชื่อในสัญญาการหย่าโดยเร็ว

หลังจากที่ทนายเหลือบไปเห็นข้อตกลงที่ลงนามไว้แวบเดียว ก็หันหลังเดินจากไป

แอสตัน มาร์ตินสุดหรูดึงรถขึ้นมาในลานจอดรถของโรงพยาบาล และกระจกรถเลื่อนลงมาเผยให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ทนายรีบเดินไปที่รถและรายงานด้วยความเคารพ “คุณไมเยอร์ส มาดามเซ็นให้แล้ว!”

“เธอเซ็นหรือเปล่า” ชายคนนั้นพูดช้าๆ และเหลือบมองใบหน้าของทนายความด้วยดวงตาที่อ่านไม่ออก

ใจของทนายความเต้นแรงเมื่อเห็นว่าชายผู้นั้นดูเจ้าอารมณ์และถึงแม้ทนายความอยากจะพูดอะไร แต่เขาพูดอะไรไม่ออก จากนั้นชายคนนั้นก็หันไปมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด สักพักเขาก็ถ่มน้ำลายออกมา “ไปกันเถอะ!”