เพี๊ยะ!!!

　　เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังลั่นห้อง...และตามมาด้วยใบหน้าหวานๆของสาวร่างเล็กที่สะบัดไปตามแรงตบนั้นจนร่างนอนกองไปกับพื้น

　　“โว้ย!!! อย่ามายุ่งกับกูให้มากนะอีนี่....กูจะไปไหนก็เรื่องของกู” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าอันหล่อเหลาหากแต่อยู่ในสภาพที่เดือดดาลตะโกนด่าร่างบางที่นอนอยู่กับพื้นราวกับคนเสียสติ

　　“มึงเป็นแค่เมีย ไม่ใช่แม่...มึงอย่ามายุ่งกะกูนะ” คราวนี้พูดไม่พูดเปล่าชายหนุ่มคนนั้นยังจัดการเอื้อมมือของตนเองไปกระชากผมยาวของอีกฝ่ายเอามาไว้เต็มกำมือจนเป็นหญิงสาวที่ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

　　“โอ้ย!!!”

　　เพี๊ยะ!!

　　โดยไม่รอช้า ชายหนุ่มคนเดิมจัดการฟาดฝ่ามือใหญ่ของตนเองลงไปที่แก้มนวลของหญิงสาวคนเดิมอีกครั้ง และครั้งนี้ก็ทำให้มีโลหิตสีแดงๆไหลออกมาจากมุมปากของหญิงสาวหน้าหวานคนนั้นเลยทีเดียว

　　“ฮือๆๆๆ....พอเถอะค่ะ...คุณคม....ดิฉันเจ็บ....”

　　หญิงสาวที่ปกติใบหน้าเคยสวยหวานหากแต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความเจ็บปวด...เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆที่เจือไปด้วยความหวาดกลัว...พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ชายหนุ่มที่เป็นผู้กระทำตนเองไปด้วยอย่างน่าสงสาร

　　“แค่นี้มันยังน้อยไป...ที่มึงสุขสบายอย่างทุกวันนี้ได้เพราะใคร...ถ้าไม่ใช่เพราะกูเอามึงมาเป็นเมีย...มึงจะสบายอย่างนี้ไหม” ‘คมกริช’ ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตร หากแต่เมื่อมองจากนิสัยที่แสดงออกในตอนนี้แล้ว...ก็คงจะต้องมีการคิดหนักกันสักนิดนึงว่าจริงๆแล้วชายคนนี้นิสัยดูดีเหมือนหน้าตาจริงๆนะเหรอ

　　“ไม่อย่างนั้น มึงก็ยังทำงานเป็นพนักงานตามปกติอยู่นั่นแหละ” พูดจบชายหนุ่มก็ทำท่าจะตบหญิงสาวหน้าหวานอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้คมกริชไม่สามารถที่จะทำตามที่ใจตนเองคิดได้ เพราะมีมือหนาๆของใครบางคนเข้ามาดึงข้อมือของเขาเอาไว้เสียก่อน

　　“ใครว่ะ...เรื่องของผัวเมีย ใครให้มายุ่ง” คมกริชตะโกนด่าผู้ที่สอดมือเข้ามาห้ามเขา...แต่เมื่อหันไป เขาก็ถึงกับต้องนิ่งเงียบไปในทันที

　　‘ภาคินทร์’ ชายหนุ่มร่างหนายืนอยู่ตรงนั้นด้วยแววตาที่เรียบเฉย....หากแต่ก็ไม่ยอมที่จะปล่อยมือของเขาให้เป็นอิสระสักที

　　จริงอยู่ว่า แม้ภาคินทร์เองนั้นจะไม่ได้มีหน้าตาที่หล่อเหลาปานเทพบุตรเหมือนคมกริช...หากแต่ภาคินทร์ก็มีใบหน้าที่คมเข้ม และเรือนร่างที่สูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแบบชายสมชาย

　　ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกเลยแม้แต่น้อยที่คมกริชเองจะไม่กล้าใช้กำลังสวนกลับผู้ที่มาห้ามตนเองไม่ให้ทำร้ายร่างกายแม่สาวหน้าหวานที่นั่งกองอยู่กับพื้นในตอนนี้

　　“พอแค่นี้ละ” เสียงทุ้มของภาคินทร์เอ่ยออกมาให้คมกริชกระชากเสียงกลับทันใด

　　“พี่อย่ามายุ่งเรื่องของผมนะ”

　　“พี่ก็ไม่ได้อยากยุ่งเรื่องของนาย แต่เสียงของนายนะมันดังไปถึงหน้าบ้าน พวกคนใช้ตกใจกันหมดแล้ว นายอยากให้พวกเขาเอานายไปนินทาให้สนุกปากหรือไง” ภาคินทร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ...เขานะรู้ดีว่าน้องชายของเขานะเป็นพวกหน้าบางกับคนอื่น...ถ้าพูดแบบนี้ออกไปยังไงๆน้องชายเขาต้องรามือแน่ๆ...คมกริชเป็นพวกรักษาหน้าจะตาย

　　“ชิ”

　　และก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มร่างหนาคิด...เพราะในตอนนี้คมกริชสะบัดมือตนเองพร้อมกับเดินลิ่วๆแบกกระเป๋าเป้ออกจากตัวบ้านไปโดยที่ไม่ได้คิดจะหันมาสนใจผู้หญิงที่ตนเองเพิ่งทำร้ายร่างกายไปหยกๆเลยแม้แต่น้อย

　　ไม่นานนักเสียงสตาร์ทรถก็ดังขึ้น....และตามมาด้วยเสียงรถที่ดังห่างออกไปจากตัวบ้านเรื่อยๆ...ครั้นพอทุกอย่างสงบลง ภาคินทร์จึงเป็นคนเอ่ยออกมาให้ได้ยินกันในบริเวณนั้นว่า

　　“เอาละ...กลับไปนอนกันได้แล้ว ไม่มีอะไรแล้ว...”

　　แต่พอครั้นที่ชายหนุ่มร่างหนาคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็พูดเสียงดังออกไปต่อ

　　“อ๋อ...เรื่องนี้เป็นอันจบแค่นี้นะ...อย่าให้ผมได้ยินว่าพวกคุณเอ่ยถึงเรื่องนี้อีก...ไม่อย่างนั้น...ผมจะจัดการขั้นเด็ดขาดนะ...”

　　และเมื่อประโยคนี้จบลง...บรรดาผู้คนที่เยี่ยมๆมองๆเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่ก็สลายตัวแยกย้ายกันไปตามที่พักของตนเองในทันที...ดังนั้นในตอนนี้ทั่วทั้งบริเวณนี้จึงเหลือแค่เขาและหญิงสาวที่กำลังนั่งน้ำตานองหน้าอยู่กับพื้นแค่นั้น

　　“มาครับ เดี๋ยวผมช่วยพยุงคุณนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ พลางเอื้อมมือหนาของตนเองไปฉุดร่างบางให้ลุกขึ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย

　　ภาคินทร์ชั่งใจอยู่ชั่วครู่...จึงได้จัดการช้อนมือแข็งแรงของตนเองลงไปอุ้มร่างบางนั้นให้ขึ้นมาจากพื้นท่ามกลางเสียงที่อุทานออกมาอย่างตกใจของหญิงสาวที่โดนกระทำแบบนั้น

　　“อุ้ย!!!”

　　“ขอโทษทีนะครับ ผมแค่อยากพาคุณไปนั่งพักที่โซฟานะครับ” ภาคินทร์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพดังเดิมให้หญิงสาวหน้าหวานได้แต่ถอนหายใจยาวออกมา

　　ทั้งๆที่ภาคินทร์และคมกริชเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ทำไมนิสัยถึงได้แตกต่างกันถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้...หญิงสาวหน้าหวานคิดในใจ...