“อืม…” ลอร่า กรีน ได้ตื่นจากอาการหมดสติด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

ห้องนั้นก็เต็มไปด้วยความมืดมิด

เธอได้ยินแต่เสียงลมหายใจอันหนักหน่วงของชายคนหนึ่ง ซึ่งทำให้เธอเจ็บปวดมาก

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะชกเขา อย่างไรก็ตาม หมัดของเธอก็ไร้ประโยชน์ราวกับว่าหมัดของเธอนุ่มเหมือนโดนผ้าฝ้าย

เธอไม่สามารถเรียกร้องได้ ได้แต่ภาวนาว่า "หยุดเถอะได้โปรด" อยู่ภายในใจของเธอ

……

เมื่อเธอตื่นขึ้นอีกครั้ง ข้างนอกก็รุ่งเช้าเสียแล้ว

ลอร่า กรีนลืมตาและมองไปยังห้องที่ไม่คุ้นเคย ฉากที่น่าหลงใหลเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นมาในสมองของเธออย่างท่วมท้น

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งอย่างกระทันหัน เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากภายในร่างกายของเธอ

เมื่อเธอลุกจากเตียง เธอเห็นคราบเลือดบนเตียงและเธอก็กำหมัดแน่น

นั่นไม่ใช่ความฝัน...

ประตูห้องน้ำได้เปิดออก

มีชายคนหนึ่งออกมาจากห้องน้ำ

เธอเห็นใบหน้าของเขา และก้มล้มลงบนเตียงด้วยความกลัว มันจะเป็นเขาได้อย่างไรกัน?

ชายคนนั้นมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบร่างกายส่วนล่างของเขาเท่านั้น เขาเหลือบมองเธอและพูดอย่างเกียจคร้าน "ตื่นแล้วหรือ?"

ลอร่า กรีนกลืนน้ำลายของเธอ และยืนขึ้นอย่างประหม่าด้วยความเจ็บปวด “คุ…คุณวัลตัน”

ชายคนนั้นเช็ดหยดน้ำบนผมของเขาอย่างเป็นธรรมชาติและพูดว่า "ถ้าหากคุณมีอะไรจะพูดจริงๆ ให้พูดทีหลัง ไปอาบน้ำก่อน"

ลอร่า กรีนหลับตาลง "ไม่เป็นไร ฉันโอเค ฉัน... ฉันยังมีสิ่งที่ต้องทำ ฉันจะไปแล้ว"

“คุณกรีน เราไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้หรอ?”

อาการหน้าแดงของกรีนได้ปรากฎขึ้น มันมีอะไรที่จำเป็นต้องอธิบายสำหรับสิ่งนั้นด้วยหรอคะ?

เธอต้องอธิบายเขาและบอกว่าเธอเมาเกินกว่าจะจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น?

“คุณวอลตัน ฉันสะอาดมากนะคะ และไม่มีโรคติดต่อใดๆ แล้วอีกอย่างฉันไม่คิดว่าคุณวอลตันก็ไม่ได้มีความเสียหายใดๆในเมื่อคืนที่ผ่านมา ดังนั้น คุณช่วยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปได้ไหม?”

ดูเหมือนเธอจะมั่นใจ แต่จริงๆ แล้ว เธอพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ผมรู้ว่าคุณสะอาด เพราะผมตรวจสอบด้วยตัวเองมาแล้ว”

เธอหน้าแดงเล็กน้อยและพึมพำ “เขาไม่จำเป็นต้องพูดออกมา มันน่าอึดอัดจริงๆ!”

“ฉันแค่ถามคุณว่าคุณต้องการให้ฉันทำอะไรเพื่อคุณไหม? ฉันคิดว่าการให้เช็คคุณไปเพื่อจบเรื่องทั้งหมดนี้มันไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก”

“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่หวังว่าคุณวอลตันจะเก็บมันเป็นความลับ”

“แค่นั้นเองหรอ?”

“ค่ะ” เธอตอบอย่างจริงจัง

วิลเลียม วอลตันเลิกคิ้วขึ้นสูงแล้วเริ่มมองไปที่สาวร่างผอมที่อยู่ข้างหน้าเขา ในที่สุดเขาก็พยักหน้าโดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

หญิงสาวเอาเสื้อผ้าและกระเป๋าของเธอและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

วิลเลียม วอลตันยิ้มอย่างมีเลิศนัย

ผู้หญิงคนนี้ ... แบบว่า ... น่าสนใจอยู่นะ

ลอร่ามีความคิดเดียวในใจของเธอเพียงอย่างเดียวคือกำหนีจากวิลเลียม วอลตันไป

วิลเลียมเป็นซีอีโอในวัย 27 ปีของ บริษัท วอลตัน จำกัด ซึ่งเป็นบริษัทที่มีอำนาจ มีความมั่งคั่ง และ … และน่าเกรงขามในเมืองฟิลาเดลเฟียนี้

ว่ากันว่า เขาไม่ลังเลเลยที่จะฆ่าพี่ชายคนโตของเขา จึงทำให้แจ็คพิการ และในที่สุดเขาก็ได้เป็นซีอีโอของบริษัท วอลตัน จำกัด อย่างสมใจ

ถ้าเขาเป็นคนแบบนั้น ลอร่า กรีนไม่กล้าที่จะตกหลุมรักเขาได้

คนนี้คงเป็นคุณวอลตันบริษัท วอลตัน จำกัด เป็นคู่แข่งรายใหญ่ที่สุดของ บริษัท แอนเดอร์สัน จำกัด

สำหรับเธอแล้ว เธอไม่ต้องการมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลแอนเดอร์สัน ไปตลอดชีวิต

ออกจากโรงแรมเธอก็ตบตัวเองไปทีนึง

“นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ? คางคกยังดีกว่าวิลเลียม วอลตัน ทำไมเธอต้อง…?

เธอเอาแต่คิดว่าถ้าเรื่องนี้ตระกูลแอนเดอร์สันได้รับรู้ละก็ จะเกิดอะไรขึ้น? เธอส่ายหัวและไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมา

ตอนนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น

เธอหยิบมันออกมาดู สายนั้นเป็นสายจากวิลเลียม วอลตัน

นิ้วของเธอสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่หมายเลขของเขาปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอ

เขาโทรหาฉันทำไม?

ถ้าเธอไม่รับสาย เธอจะรู้สึกผิดไหม?

เมื่อเสียงเรียกเข้ากำลังจะหายไป เธอรับสายขึ้นมา: "คุณวอลตัน"

“สำหรับการเสียตัวครั้งแรกของคุณ ฉันจะชดใช้ คุณสามารถขอให้ฉันช่วยเหลืออะไรคุณทุกเวลาก็ได้ ยกเว้นการทำให้ฉันตกหลุมรักคุณ”

ลอร่า กรีนตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณวอลตัน ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจผิดแล้วนะเพราะฉันไม่ใช่โสเภณี”