“ราเชล ว่าไง ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังมองหา…” เทรซี่ เซียในชุดราตรีเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอเห็นคนสองร่วมรักกันอยู่บนเตียงหลังหนึ่ง

“อื้มม... ค่อย ๆ … ฉันเจ็บ… ฌอน” ผู้หญิงคนหนึ่งร้องคราง

เสียงที่มีเสน่ห์เช่นนี้มาจากราเชล แนนเหรอ

เทรซี่ยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เห็น ฌอน เฉิงแฟนหนุ่มของเธอได้เสียกับราเชล แนนเพื่อนสนิทของเธอ! ขายาวของราเชลพาดอยู่รอบเอวของเขา และใบหน้าของฌอนก็เต็มไปด้วยเหงื่อเปียกโชก

“เทรซี่...” ราเชลเอามือแตะหน้าอกแน่นของเขาราวกับว่าเธอต้องการจะผลักเขาออกไป อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์เช่นนี้ “เทรซี่...” ดวงตาของฌอนว่อกแว่กหน้าซื่อใจคด เขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างเขาแล้วมองกลับไปที่ราเชล

“ฌอน เฉิง นี่ใช่เรื่องเซอร์ไพรส์จากคุณหรือเปล่า ว้าว น่าเซอร์ไพรส์มาก”

เทรซี่รู้สึกจะบ้าตายจึงยกมือขึ้นและตบเขา วันนั้นเป็นวันฉลองวันเกิดปีที่ 18 ของเธอ เมื่อคืนฌอนถึงกับสัญญาว่าจะจัดเซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่ให้เธอ ช่างเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ฉันจริง ๆ

“เทรซี่ ฉัน ฉันขอโทษ เขาไม่ยอมที่จะไม่ทำมัน... ฉัน ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้จริง ๆ ...” เรเชลน้ำตาคลอเบ้า เห็นได้ชัดว่าเธอได้ทำอะไรบางอย่างที่เลวร้ายต่อเทรซี่อย่างให้อภัยไม่ได้ แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นเหยื่อเสียงั้น

เทรซี่รู้สึกขยะแขยงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“เขาไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว ถ้าเธอต้องการเขา ก็เอาไป” เทรซี่พูด

เทรซี่แสดงท่าทีเย็นชา เก็บความรู้สึกเศร้าของเธอขณะที่เธอพูดออกมา แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป

“เทรซี่!”

เธอได้ยินเสียงตะโกนของฌอนข้างหลังเธอ แต่เธอก็ไม่หันหลังกลับไปมองและวิ่งหนีไป เทรซี่ไม่เห็นแม้แต่แววของความสุขในนัยน์ตาของราเชล ซึ่งตอนนั้นเธอไม่รู้ว่านี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของละครตบตา ขณะที่เธอออกจากห้องนั้น น้ำตาก็ค่อย ๆไหลออกมา เธอวิ่งออกไปอย่างสิ้นหวัง เธอพยายามจัดการกับสภาพของตัวเอง แต่ก่อนเทรซี่จะได้มีเวลาอยู่กับความเศร้าของเธอ ทันใดนั้นกลับมีผู้ชายสองคนรีบวิ่งเข้ามาหาเธอและลากเธอเข้าไปห้อง

การถูกลักพาตัวทำให้เทรซี่รู้สึกสับสนงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น “ปล่อยฉันนะ! คุณเป็นใคร กล้าดียังไงมาอวดดีในบ้านของฉัน” เธอพูด ชายผู้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปิดปากเธอ “คุณเซีย ผมขอแนะนำให้คุณเงียบไว้ ผมจะเมตตาคุณ ไม่เช่นนั้นคุณจะได้ร้องแน่”

“แล้วพวกคนในทางเดินล่ะ” เทรซี่คิดในใจ เธอพยายามดิ้นรนสุดแรงของเธอและจู่ ๆ ก็เหลือบเห็นเรนี เซีย หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงมุมห้อง ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความหวัง เธอพยายามเรียกร้องขอความช่วยเหลือ แต่เรนีเดินเข้าไปหาเทรซี่แล้วพูดว่า “พี่สาว ทำตัวให้สนุกนะ” หญิงสาวในชุดสีชมพูกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มเยาะเย้ย

เทรซี่รู้สึกเหมือนเธอโดนตีหัว ร่างกายของเธออ่อนแอลงเรื่อย ๆ แถมเธอยังรู้สึกร้อน ใช่แล้ว! เธอถูกวางยา! มันมาจากแชมเปญที่เธอดื่ม ข้อความจากราเชล และชายสองคนที่เธอพบเมื่อสักครู่นี้ ทั้งหมดนั่นมันคือกับดัก

เธอถูกลากเข้าไปในห้อง ได้ยินเสียงที่ชวนแขยงหูของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“เราถอดเสื้อผ้าเธอแล้วถ่ายรูปเธอก่อนที่จะเล่นสนุกกับเธอดีกว่า” เขาพูด ชายคนนั้นก็ใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปราเชลที่กำลังเปลือยท่อนบนอยู่

“นายก่อนเลย ฉันจะไปปิดประตู” ชายคนหนึ่งเดินไปที่ประตู เทรซี่รู้ว่าชีวิตเธอจะต้องพังทลายแน่ หากสถานการณ์เช่นนี้ยังคงดำเนินต่อไป เธอหยิบโคมไฟขึ้นมาฟาดไปที่หัวตรงหน้าอย่างสุดแรงเกิด เธอสังเกตเห็นว่าหน้าต่างเปิดอยู่และชั้นที่เธออยู่คือชั้นหนึ่ง เธอกระโดดลงไปอย่างไม่คิดชีวิต แต่ร่างกายของเธอกลับค่อย ๆ อ่อนแรงลง เธอไม่รู้ว่าเธอจะไปต่อได้อีกนานแค่ไหน ทั้งหมดที่เธอทำได้คือวิ่งไปข้างหน้า ซึ่งเป็นสวนหลังปราสาท บริเวณนี้แทบไม่มีคนอยู่เลย ขณะที่เธอรู้สึกสิ้นหวังไร้หนทาง เธอปล่อยให้กายของเธอลงไปที่อ้อมแขนของคนคนหนึ่ง

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"