“อุแว้ อ่าๆ ๆ -”

จู่ๆ เสียงร้องไห้ของทารกดังเป็นพิเศษท่ามกลางลมหนาวหวีดหวิวที่พัดแรง ทั่วศีรษะหลินเยียนเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น การแสดงออกถึงเจ็บปวดได้ผ่อนคลายลงครู่หนึ่งในท้ายสุด

วันนี้นางคลอดบุตร แต่ข้างกายไม่มีใครมาอยู่ด้วย ยิ่งไม่มีหมอตำแยทำคลอด ทุกอย่างนางได้แต่เพียงพึ่งสัญชาตญาณของนางเองทั้งหมดเท่านั้น

ดีที่ทุกอย่างยังนับว่าราบรื่น

นางเพิ่งพ่นลมหายใจยามเหลือชีวิตรอดจากภัยพิบัติมาได้คำหนึ่ง ประตูห้องนอนก็ถูกคนผลักให้เปิดออก

นางรีบตื่นตัวทันที “ใคร?”

เงาร่างเพรียวบางสายหนึ่งค่อยๆ เดินออกมาจากด้านหลังของฉากกั้น

คนที่มาไม่ใช่ใครอื่น เป็นหลินฉีเอง ลูกพี่ลูกน้องคนที่สองที่มาจากตระกูลหลินร่วมกับหลินเยียน

“เจ้ามาได้อย่างไร?” หลินเยียนพลันยิ่งตื่นตัวมากขึ้นทันที

นางกับหลินฉีเข้าวังมาปรนนิบัติรับใช้ฮ่องเต้ในปีเดียวกัน แม้ว่านางเป็นฮองเฮา หลินฉีเป็นเพียงนางสนมองค์หนึ่ง แต่ฮ่องเต้ไม่เคยสนใจนาง สักครา หัวใจทั้งดวงของเขาอยู่ที่หลินฉีหมด

นางไม่เป็นที่โปรดปรานเช่นนี้ ก็แม้แต่ตอนที่นางคลอดบุตร ก็ไม่มีหมอตำแยอยู่ข้างกายนางทั้งสิ้น!

แต่นางมีหรงกั๋วกงเป็นที่พึ่งอยู่เบื้องหลัง ขอเพียงชั่วชีวิตนี้เชื้อสายฝ่ายท่านตาของนางยังไม่ล้มลง กลัวว่าแม้แต่ฮ่องเต้ก็ไม่สามารถสั่นคลอนตำแหน่งฮองเฮาของนางได้หมด

ด้วยเหตุนี้ หลินฉีจึงอิจฉานางไปต่างๆ นานา ตั้งแต่พวกนางทั้งสองเข้าวังมา ต่างฝ่ายต่างเขม่นหน้ากัน หลินฉีมาที่นี่ตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องอะไรดีเด็ดขาด

จริงดั่งคาด หลินฉีค่อยๆ เผยรอยยิ้มได้ใจออกมา “ข้าผู้น้องย่อมมาเพื่อน้อมส่งท่านพี่”

หลินเยียนขมวดคิ้ว “น้อมส่งหรือ?”

รอยยิ้มของหลินฉียิ่งสดใสมากขึ้น “ท่านพี่คลอดบุตรยาก หนึ่งศพสองชีวิต ไยผู้เป็นน้องถึงไม่มาช่วยเก็บศพให้ท่านพี่ล่ะ?”

หลินเยียนเข้าใจแล้ว นางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กล่าวว่า "เจ้าทำร้ายข้ากับลูกของข้า ฮ่องเต้และท่านตาของข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่!"

หลินฉีอดไม่ไหว แหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น “ดูไป ถึงตอนนี้ท่านพี่ยังไม่รู้ไปหมดว่าคนที่ร่วมระเริงตลอดคืนกับเจ้าในคืนนั้น และทำให้เจ้าตั้งครรภ์ได้ลูกเวรกรรมชั่วร้ายนี้ ไม่ใช่ฮ่องเต้ทั้งสิ้น"

“อะไรนะ?!” หลินเยียนไม่อยากจะเชื่อ “เป็นไปไม่ได้!”

หลินฉีกล่าวว่า: "ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้? ท่านพี่ไม่เห็นหรือ ตั้งแต่เจ้าเข้าวังมา ฮ่องเต้ก็ไม่เคยแตะต้องเจ้ามาก่อนเลยหรือ? เพราะเขารังเกียจเจ้าสกปรก!"

“ในตอนแรก ฮ่องเต้ทรงสมรสกับเจ้า เพียงเพราะทรงต้องพระเนตรอำนาจทางการทหารในมือของหรงกั๋วกงเท่านั้นเอง ไม่เช่นนั้นด้วยฐานะบุตรแห่งสวรรค์ เขาจะทรงต้องพระเนตรในเจ้าไอ้คนขาดวิ่นดุจรองเท้านี้ได้อย่างไร?”

หลินเยียนรู้สึกราวกับว่าตัวนางกำลังอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง หัวใจนางดวงหนึ่งกลายเป็นน้ำแข็งทันที

นางยังคิดว่าเขาไม่ได้รังเกียจนางจริงๆ

คิดไม่ถึงว่า……

สติสตังนางมึนงง แต่หลินฉีกลับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "แต่ตอนนี้เชื้อสายฝ่ายหรงกั๋วกงก่อกบฏ ถูกฮ่องเต้ประหารล้างตระกูลสิ้น ในที่สุดอำนาจทางการทหารที่สูญเสียไปกลับคืนสู่พระหัตถ์ฮ่องเต้ ท่านพี่ เจ้าไม่มีประโยชน์กับฮ่องเต้แล้ว”

ขณะที่นางกล่าวพลาง สายตาของนางเหลือบมองไปยังบนร่างทารกเยาววัยบอบบางที่เพิ่งคลอดออกมาคนนั้น "กลับเป็นเขา ยังสามารถถวายโลหิตที่ขั้วหัวใจมาช่วยลูกในครรภ์ของข้า ซึ่งเป็นโอรสตัวจริง นี่นับว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่ดีซึ่งท่านพี่ทำเพื่อราชวงศ์ด้วยร่างที่ต้องอาญานี้เรื่องหนึ่ง"

หลินเยียนยังไม่ได้หลุดออกมาจากความเศร้าโศกเนื่องด้วยการตายทั้งครอบครัวของท่านตาของนาง เมื่อฟังว่าหลินฉีกำลังคิดวางแผนมาบนตัวลูกของนางอีก นางรีบโอบลูกไว้ในอ้อมแขนของนางอย่างปกป้องทันที

ตอนนี้นี่เป็นญาติเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ของนาง นางต้องไม่ยอมให้เขาเกิดเรื่องเด็ดขาด!

แต่นางปกป้องให้แน่นหนาไปอีก ร่างนางที่เพิ่งผ่านการคลอดบุตรเมื่อครู่ ในที่สุดต้านกำลังอันดุร้ายของหลินฉีไม่ไหว นางถูกหลินฉีดึงออกโยนลงไปบนพื้น ลูกในอ้อมแขนของนางถูกชิงตัวไป

ดาบที่ส่องประกายแสงเย็นยะเยือก กวัดแกว่งอยู่บนหัวของเด็กทารก

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินฉีค่อยๆ กลายเป็นความอำมหิตน่าสะพรึงกลัว “ท่านพี่ เจ้ารู้หรือไม่? ความจริง ข้ารู้จักฮ่องเต้ก่อนเจ้า เมื่อห้าปีก่อน ข้าก็ได้ตั้งครรภ์มีลูกกับเขา เพียงแต่ตอนเริ่มแรก เพื่อที่จะสมรสกับเจ้า ฮ่องเต้ป้อนยาให้ข้าแท้งลูกด้วยมือของพระองค์เอง ฆ่าลูกของเรา ด้วยเหตุนี้ เขาก็มีความละอายใจสำนึกผิดต่อข้ามาโดยตลอด”

“บัดนี้ สวรรค์ทรงเมตตา ข้าได้ตั้งครรภ์โอรสอีก ข้าบอกว่าร่างกายข้าอ่อนแอ ต้องการโลหิตจากขั้วหัวใจของทารกแรกเกิดมาเป็นกระสายยา เขาตอบตกลงโดยไม่พูดอะไรสักคำ เจ้าดู เขารักข้ามากหรือไม่?”

หลินเยียนรู้สึกเพียงว่าเข็มนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงหัวใจนาง

ผู้ชายที่นางรักไม่เคยรักนางมาก่อนเลย ถึงกับยังจะใช้ลูกของนางไปชดใช้บาปของเขาด้วยซ้ำ อาศัยอะไรหรือ!

“เหลวไหล!” หลินเยียนฉีกคำรามกล่าวว่า “ไม่ว่าร่างเจ้าจะอ่อนแอไปอีก ก็ไม่ต้องใช้โลหิตจากขั้วหัวใจทั้งหมด! นี่เป็นเพียงข้ออ้างที่เจ้าคิดฆ่าลูกของข้าเท่านั้นเอง!”

หลินฉีถูกเปิดโปง แต่นางก็ไม่รีบร้อนสักนิด "ดูไปท่านพี่ไม่ได้โง่นะ"

“ถูกต้อง นี่ก็เป็นข้ออ้าง แต่นั่นแล้วอย่างไรอีกล่ะ? เจ้าคิดว่าฮ่องเต้ก็ฟังไม่ออกว่านี่เป็นข้ออ้างหรือ? แต่เขาก็ยังรับปากตกลง!”

“เพราะในใจของเขา เจ้ากับไอ้เวรนี้ที่เจ้าคลอดออกมา ไม่สำคัญทั้งสิ้น วันนี้ข้าก็เอาชีวิตของเขามาเซ่นสังเวยลูกที่ตายไปของข้า!”

ใบหน้านางดุร้ายราวกับอสูรสาว มือยกขึ้น ตวัดดาบลง เงาดาบเล่มหนึ่งแทงเข้ายังหน้าอกของทารกที่เพิ่งคลอดเมื่อครู่อย่างไร้ไมตรี!

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมา สาดเต็มทั่วหน้าของหลินเยียน

“ไม่—!” หลินเยียนคิดพุ่งไปชิงตัวเด็กกลับมา แต่เหล่าสาวใช้ที่ติดตามหลินฉีมา กลับจับนางกดไว้กับพื้นอย่างแน่นหนา

นางต่อสู้ดิ้นรนทุกวิถีทางโดยไร้ผล นางเพียงสามารถมองเห็นหลินฉีประดับรอยยิ้ม กรีดผ่าหน้าอกลูกของนางออก ขุดควักหัวใจขนาดเท่าฝ่ามือออกมา...

หัวใจของหลินเยียนกำลังจะฉีกออกมาหมด เสียงของนางร่ำไห้เป็นเลือด "หลินฉี เจ้าไม่ได้ตายดี!"