“คุณนายกู้ครับ ตอนนี้คุณตั้งครรภ์เจ็ดเดือนแล้วนะครับ แต่คุณมีอาการตกเลือดหลายครั้งซึ่งเป็นอันตรายต่อเด็กในท้องมาก เรื่องบนเตียงของคุณและสามีควรลดลงตามคำแนะนำของแพทย์อย่างเคร่งครัดนะครับ”

　　ขณะที่หญิงสาวรับประทานยาบำรุงครรภ์อยู่ก็นึกถึงคำเตือนของคุณหมอ จากนั้นไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นเข้ามา

　　กู้จั่วซือกลับมาแล้ว หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์แล้วพยุงท้องที่ใหญ่ขึ้นทุกวันไปต้อนรับสามีกลับบ้าน

　　“จั่วซือ กลับมาแล้วเหรอคะ กินข้าวเย็นมาหรือยัง อยาก....อ๊ะ!” หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ถูกชายหนุ่มที่เธอไปต้อนรับดันเข้ากำแพงอย่างแรง จนเธอรู้สึกเจ็บท้อง หลังจากนั้นชุดกระโปรงของเธอก็ถูกเขากระชากออก

　　ตอนนี้เธอท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว และหมอก็เพิ่งเตือนมา เธอจึงไม่อยากร่วมรักกับเขา

　　“อย่า...จั่วซือ...” เธออ้อนวอนสามี “ท้องของฉันใหญ่มากแล้ว ตอนนี้ไม่ได้นะ....โอ๊ย!... เจ็บ!”

　　เหมือนครั้งก่อนๆ ที่เขาเคยทำแบบนี้ ผู้ชายคนนี้ ไม่เคยอ่อนโยนกับเธอเลย

　　การกระทำโหดร้ายป่าเถื่อน ไม่มีความเมตตาเลยสักนิด มีแต่ระบายอารมณ์อย่างเดียว

　　หญิงสาวรู้สึกเจ็บท้องมาก ร่างกายของเธอสั่นเทา เหงื่อมากมายผุดออกมาที่หน้าผาก

　　“อย่า! กู้จั่วซือ” หญิงสาวเจ็บจนรีบตะโกนห้ามเขาเสียงดัง “อย่าทำร้ายลูกของฉัน....”

　　“ไม่ต้องห่วงหรอกหลินหว่านไป๋ เธอดวงแข็ง ลูกของเธอก็ต้องดวงแข็งเหมือนเธอแหละ! จะเกิดอะไรขึ้นได้ไง?” กู้จั่วซือพูดทุกคำข้างๆ หูของเธอ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา

　　“เธอเป็นคนวางยาให้ท่าฉันเองในตอนแรก แล้วทีงี้ทำไมไม่ชอบ เพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนเองนะ ทำไมไม่อยากแล้วล่ะ? รู้อะไรไหมหลินหว่านไป๋ ความรักของเธอก็เหมือนตัวของเธอที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง!”

　　กับเรื่องวางยาให้ท่านั่นเป็นแผนการของลู่เมิ่งเสวี่ยทั้งหมด เธอไม่เคยมีความคิดสกปรกแบบนี้สักนิด!

　　“กู้จั่วซือ เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณนะ...”หญิงสาวไม่มีแรงอธิบายเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมาแล้ว ตอนนี้เธอคิดแค่ว่าจะหยุดการลงโทษครั้งนี้ได้อย่างไร “ฉันเจ็บจริงๆ นะคะ ขอร้องล่ะหยุดเถอะ เดี๋ยวกระทบลูก...”

　　“กระทบก็ช่างสิ!” กู้จั่วซือกลับกระแทกเข้าหาหญิงสาวแรงขึ้น ไม่ลดกำลังลงเลยสักนิด เหมือนกับว่าจะทำให้เธอและเด็กในท้องของเธอตายไปซะ

　　“เพราะยังไงฉันก็อยากให้เธอกับลูกตายตั้งนานแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เมิ่งเสวี่ยคงเป็นภรรยาของฉันตั้งแต่แรกแล้ว! หลินหว่านไป๋ ถ้าไม่ใช่เพราะต้องรักษาหน้าของคุณปู่ ฉันคงฆ่าเธอตายในวันแต่งงานไปแล้ว!”

　　หญิงสาวร้องไห้น้ำตานอง เธอรู้ว่าเขาเกลียดเธอ แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกลียดถึงขั้นอยากให้เธอตาย!

　　“หยุด! อย่าให้ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ มันน่าเบื่อ!” กู้จั่วซือกระทำรุนแรงขึ้นอีก หญิงสาวเจ็บจนเกือบจะเป็นลมไป ขนาดร้องไห้ยังไม่มีแรงเลย

　　เธอเจ็บท้องเป็นระยะๆ ในตอนที่หญิงสาวใกล้จะยืนไม่ไหวแล้วนั้น ในที่สุดกู้จั่วซือก็ปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

　　เธอขาอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น ของเหลวอุ่นๆ ไหลตามขาลงมา...

　　หญิงสาวใช้แรงที่เหลืออยู่ก้มลงไปดู

　　เลือด!

　　กู้จั่วซือกำลังยืนจัดเสื้อผ้าอยู่หน้าเธออย่างใจเย็น การแต่งตัวของเขาดูดีมาก ไม่เหมือนการกระทำโหดร้ายเมื่อครู่เลยสักนิด

　　“จั่วซือ...ฉันเลือดออก...” หญิงสาวคลานไปจับขาของเขาไว้และวิงวอนขอร้อง “พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยนะ ฉันกำลังจะเสียลูกไป...”

　　กู้จั่วซือเหลือบมองหญิงสาวด้วยความเย็นชา จากนั้นเขาก็สะบัดเธอออกอย่างไร้เยื่อใย แล้วถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนมองเธอสายตาเย็นชา “เสียไปก็สมน้ำหน้าเธอแล้ว!”

　　หลินหว่านไป๋เจ็บปวดใจมาก มือจิกพรมที่พื้นไว้แน่น

　　“กู้จั่วซือ เขาเป็นลูกของคุณนะ เขาเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ! คุณจะมองเขาตายไปต่อหน้าคุณแบบนี้จริงๆ เหรอ?”

　　ชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างไร้เยื่อใย “เด็กนั่นไม่ใช่ลูกของฉัน! มีแค่ลูกจากเมิ่งเสวี่ยเท่านั้นที่ฉันจะรับเป็นลูก!” พอพูดจบ เขาก็ก้าวข้ามหญิงสาวที่ล้มลงอยู่ที่พื้นลงไปข้างล่างอย่างไม่ใส่ใจ ปิดประตูออกจากบ้านไปทันที

　　หลินหว่านไป๋อยู่ในบ้านเพียงลำพัง เธอนอนอยู่บนพื้นพลางร้องห่มร้องไห้ ในขณะที่เลือดไหลไม่หยุด