"โอ๊ย! เจ็บนะคะ..."

　　กู้เซิ่งเซี่ยถูกชายหนุ่มกดใว้ และรุกร่างกายบอบบางของเธออย่างรุนแรง

　　เธอกำผ้าปูที่นอนแน่น พยายามอย่างมากที่สุดเพื่ออดทนความเจ็บปวดที่เกิดจากการเคลื่อนไหวที่ป่าเถื่อนของผู้ชายคนนั้น

　　"กู้เซิ่งเซี่ย ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาสิ ร้องออกมาดังๆ!" ฟู่เนี่ยนเชินบีบหลังคอและใบหูของเธอ พลางพูดอย่างดุร้ายว่า "เธอนี่น่าเบื่อขึ้นทุกที และก็ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจยิ่งขึ้นทุกที"

　　กู้เซิ่งเซี่ยหลับตาแน่นๆ น้ำตาไหลรินออกจากหางตาจนแพขนตาหนาเปียกชื้น

　　การเคลื่อนไหวของฟู่เนี่ยนเชินยิ่งหนักขึ้น เขาจงใจที่จะทำร้ายและทรมานเธอ

　　"กู้เซิ่งเซี่ย ร้องออกมาสิ! อย่านอนนิ่งๆ เหมือนศพ คุณทำให้ผมคลื่นไส้จะตายอยู่แล้ว!"

　　“...”

　　"ได้ยินหรือเปล่า!"

　　นิ้วที่บีบหลังคอของเธอค่อยๆ ออกแรง จนเหมือนจะบีบคอเธอให้ตาย

　　"โอ๊ย..." สุดท้ายกู้เซิ่งเซี่ยก็ทนไม่ไหว แล้วส่งเสียงครางอย่างเจ็บปวด

　　ฟู่เนี่ยนเชินดูเหมือนพอใจ จึงปล่อยหลังคอของกู้เซิ่งเซี่ย ทว่าสะโพกแกร่งยังคงกระแทกต่อไปไม่หยุด ทำให้กู้เซิ่งเซี่ยแทบหมดสติ...

　　ระหว่างนั้นโทรศัพท์ที่วางบนตู้ข้างเตียงก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน ฟู่เนี่ยนเชินหยุดการเคลื่อนไหว และหยิบมารับสายทั้งที่ยังอยู่บนตัวของกู้เซิ่งเซี่ย

　　"ว่าไงครับโร่ซี" ต่างจากน้ำเสียงดุร้ายเมื่อคู่ลิบลับ ตอนนี้เสียงของเขาอ่อนโยนมากจนทำให้คนฟังเคลิบเคลิ้ม

　　กู้เซิ่งเซี่ยค่อยๆ ลืมตา หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและขมฝาด เธอกำผ้าปูเตียงแน่นขึ้นอีก

　　"ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะไปทันทีครับ... โอเค ผมจะไปให้เร็วที่สุด... " เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

　　หลังวางสาย การเคลื่อนไหวอย่างระบายอารมณ์ก็เร็วยิ่งขึ้น

　　"บ้านของโร่ซีไฟดับ เธอกลัว ผมจะรีบไปหาเธอ ดังนั้นคุณต้องรีบทำให้ฉันพอใจ!"

　　ไป๋โร่ซีต้องการที่จะพบเขา ดังนั้นเขาก็เรียกร้องเธอให้รีบทำให้เขาพอใจอย่างเลวทรามต่ำช้า เพื่อไปหาหญิงสาวให้เร็วที่สุด

　　ช่างเป็นสิ่งที่ไร้สาระ!

　　"ฟู่เนี่ยนเชิน ในเมื่อคุณรีบไปหาไป๋โร่ซีขนาดนั้น แล้วทำไมคุณไม่ไปเดี๋ยวนี้เลยล่ะ" กู้เซิ่งเซี่ยเสียดสีเขา แต่หัวใจของเธอกลับเจ็บปวด

　　ในสายตาของเขา เธอเป็นแค่ขยะ แต่ไป๋โร่ซีคือของรักล้ำค่า

　　"กู้เซิ่งเซี่ย คุณก็เป็นแค่ผู้หญิงขายตัวเท่านั้น มีคุณสมบัติอะไรมาสั่งสอนผม" ฟู่เนี่ยนเชินพลิกตัวเธอ แล้วก้มลงจ้องตาหญิงสาว พูดอย่างโหดเหี้ยมว่า "ผมจ่ายเงินซื้อคุณ คุณก็ต้องทำให้ผมพอใจ! โสเภณีก็เป็นอย่างนี้ไม่ใช่หรือไง"

　　กู้เซิ่งเซี่ยหลับตาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

　　มันก็ใช่ เธอรับเงินของเขา ถูกทำแบบนี้ก็สมน้ำหน้าแล้ว

　　ไม่กี่วินาทีต่อมา กู้เซิ่งเซี่ยจึงลืมตาเปียกชื้นด้วยความยากลำบาก และพูดด้วยเสียงแหบว่า "พอเถอะฟู่เนี่ยนเชิน ฉันไม่อยากทำแบบนี้กับคุณแล้ว คุณจะแต่งงานกับไป๋โร่ซีไม่ใช่หรือไง ฉันจะไปเอง คุณจะได้อยู่กับเธอตลอดไป "

　　ฟู่เนี่ยนเชินเงียบไปซักพัก จ้องกู้เซิ่งเซี่ยด้วยสายตาที่ดุดัน

　　"พอเหรอ?" เขาสัมผัสคอของกู้เซิ่งเซี่ย และบีบอย่างหนักทันที

　　"กู้เซิ่งเซี่ย คุมีคุณสมบัติอะไรที่จะมาสั่งให้ผมจบ? คุณไม่ได้ติดหนี้ผมแค่เงิน แต่ยังติดหนี้ชีวิตกับผมด้วย!"

　　ดวงตาของเขาดุร้ายจนแดงก่ำ

　　"คุณทำให้น้องสาวของผมหายสาบสูญ ไม่รู้จะอยู่หรือตาย แต่ตอนนี้คุณบอกว่าคุณจะไป คุณมีคุณสมบัติอะไร? กู้เซิ่งเซี่ย ทั้งชีวิตของคุณจะต้องใช้เพื่อไถ่โทษผม!"

　　"อุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้น มันไม่ใช่ฉันทำจริงๆ ฉันไม่ได้ทำร้าย ... "

　　"หุบปากนะกู้เซิ่งเซี่ย!" ฟู่เนี่ยนเชินออกแรงอย่างกะทันหัน บีบกู้เซิ่งเซี่ยจนหน้าแดงก่ำและพูดไม่ออก "ผมได้เห็นอุบัติเหตุรถยนต์ในปีนั้นด้วยตัวเอง คุณเป็นคนขับรถชนรถน้องสาวของผมจมทะเล... ผมเห็นด้วยตาของผมเอง แต่คุณก็ยังโกหกผม คุณนี่หน้าด้านจริงๆ!"

　　ได้เห็นด้วยตาเองเหรอ!?

　　กู้เซิ่งเซี่ยเบิกตากว้าง เธอไม่ได้ขับรถคันนั้นเลย แล้วเขาได้ดูด้วยตาของตัวเองที่ไหน

　　"กู้เซิ่งเซี่ย ฟังไว้เลยนะ ผมจะทรมานคุณทั้งชีวิต! ผมจะทำให้คุณต้องสำนึกผิดไปตลอดชีวิต! นี่คือสิ่งที่คุณต้องเจอ คือหนี้ที่คุณต้องชดใช้!"