โรงแรมแอนเดอะสัน ห้องแกรนด์บอลรูม

　　ครูสมองนาฬิกาที่ข้อมือ สายตาคมเข้มกวาดมองหานางฟ้าของเขาภายในงาน เพราะได้เวลาแล้วที่พริกจะต้องลงมายืนเคียงข้างและแนะนำให้ทุกคนรู้จักก่อนจะขึ้นเวทีและประกาศให้สังคมรับรู้ว่าเธออยู่ในฐานะคนรักของครูส ครูสเห็นเอมม่าก็รีบเดินเข้าไปถามหา

　　"เอมม่า พริกล่ะ นี่มันก็ได้เวลาแล้ว ฉันอยากจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักพริก ว่าพริกเป็นใคร”

　　"อ่อ..คุณหนูพริกเธอขอเวลาแป้บนึงค่ะ เดี๋ยวก็คงลงมา รับรองค่ะ คุณครูสต้องเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแน่นอนค่ะ”

　　"อืม...ฉันขึ้นไปรับพริกลงมาดีกว่า ฉันคงรอไม่ไหว”

　　"ค่ะๆ แหม เป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้นะคะเนี้ยะ”เอมม่ายิ้มให้กับนายใหญ่ แล้วทอดสายตามองแผ่นหลังกว้างเดินฝ่าแขกเหรื่อไปที่ลิฟท์

　　ครูสเดินอย่างเร่งรีบไม่ทันได้มอง เขาชนกับสิ่งกีดขวางมีชีวิตล้มลงอย่างแรง

　　"โอ๊ย!!ไม่มีตาหรือไง เจ็บก้นชะมัด!! ทำไม่ชีวิตฉันถึงได้ซวยซับซวยซ้อนขนาดนี้เนี้ยะ !!”

　　เธอก้มหน้าบ่นอุ๊บอย่างอารมณ์เสีย แต่ทว่าคนชนไม่ได้ใส่ใจหรือแม้แต่แยแส เขากลับชักสีหน้าไม่พอใจแล้วก้มมองคนตัวเล็กอย่างผู้ใหญ่ดุเด็กซน

　　“ไม่มีมารยาท เธอควรจะหลีกทางให้ผู้ใหญ่เดินก่อน หนีไป ฉันรีบ”

　　"ห๊า!! อะไรนะ ฉันรีบ หึ!!”เม้มริมฝีปากแน่น

　　คนตัวเล็กสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วดันตัวเองลุกยืนอย่างรวดเร็วลืมว่าตัวเองเจ็บด้วยความโมโห เธอแหงนหน้าเพราะความสูงที่เป็นอุปสรรคอย่างเห็นได้ชัด นิ้วเรียวเล็กจิ้มไปที่แผงอกแกร่ง

　　"คุณต้องขอโทษ คุณเดินชน เพราะฉะนั้น คุณต้องขอโทษ!!”

　　“หึ ๆ ๆ ยัยเด็กนิสัยเสีย หลีกทาง ฉันไม่มีเวลามากพอมาพูดแบบนั้นหรอกนะ อ่อ แล้วเธอก็ไม่ควรเดินเพ่นพล่านโดยที่ไม่มีผู้ปกครองอยู่ด้วย เพราะงานนี้ ไม่ใช่ใครหน้าไหนก็เข้ามาได้ คนที่เข้ามาได้ ต้องเป็นคนที่ฉันเชิญมาเท่านั้น ถ้าเธอมากับพ่อกับแม่ก็ควรจะไปหาท่านซะ!! หลีกไป”มือใหญ่ผลักบ่าเล็กจนเธอเซพ้นทาง ร่างสูงส่ายหน้าไม่สบอารมณ์แล้วรีบเดินไปกดลิฟท์ พอประตูเปิดก็ก้าวขาเข้าไปในลิฟท์อย่างรวดเร็ว

　　คนตัวเล็กกระทืบเท้าปังๆ อย่างเกรี้ยวกราด เมื่อเจอผู้ใหญ่นิสัยกับใบหน้าไปคนละทิศละทาง ทั้งที่เขาดูหล่อเหลา อบอุ่นและอ่อนโยน ภาพลักษณ์ดูเป็นผู้ใหญ่จิตใจดี นี่คือความจริงที่ถูกเปิดเผย แล้วเธอก็ตัดสินใจตามเขาไปเพราะความโกรธเคือง สิ่งที่เธอต้องการก็คือคำขอโทษ

　　ร่างเล็กบอบบางรีบกดลิฟท์ตามเขาไป จนกระทั่งเห็นแผ่นหลังกว้างอยู่ในระยะสายตา เธอแอบตามร่างสูงไปอย่างเงียบๆ

　　"จะรีบไปไหน อืม... ทำไมหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่ง”ขณะที่ทำตัวเป็นสต้อล์คเกอร์ เธอก็ครุ่นคิดอยู่ตลอด จนมาหยุดที่มุมหนึ่ง ซ่อนหลังแจกันตั้งโชว์ใบโตกว่าตัวเธอ คนตัวเล็กสอดส่องสายตาตามเป้าหมาย เห็นเขายืนหยู่หน้าประตูห้องแล้วใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไป เธอรีบไปแอบฟังเอาหูแนบ ได้ยินแว่วๆ เรียกชื่อใครบางคน

　　“พริกลุงมารับพริก!! หรือว่าจะสวนทางกัน นี่ก็ใกล้เวลาแล้วด้วย”ครูสสอดส่องสายตาหาไปทั่วไม่พบเขาก็เลยรีบเดินอย่างรวดเร็วกลับเข้าไปในงาน

　　“คนรักเหรอ ...อืม...หน้าตาลุงคนนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ อืม....คิดสิ...ขนม ใช้สมองหน่อย” เธอแอบฟังทั้งๆ ที่ไม่ได้ยิน และครุ่นคิดอย่างหนัก จนกระทั่ง

　　“ไม่จริง!! คุณลุงคนนั้น จะ จูบ ...ไม่ใช่นะ โลกมันคงไม่กลมมากหรอกน่า จะๆ ๆ จูบแรกของฉัน ไม่!!”เมื่อเธอนึกขึ้นได้ ดวงหน้าสวยๆ ก็สุกแดงเสมือนลูกตำลึง

　　“ไม่นะ ไม่ๆ ๆ ลุงต้องไปตกปลาสิ นักธุรกิจเหรอ จะเจ้าของโรงแรมแอนเดอะสัน งานนี้ งานของเขาเหรอ ชิ!! อายุป่านนี้แล้วพึ่งจะมีคนรักหรือไง ตาลุงบ้า”

　　เธอครุ่นคิดไปต่างๆ นาจนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู คนตัวเล็กรีบวิ่งหนีหาที่หลบอย่างรวดเร็ว

　　"เกือบไปแล้ว รอด ฉันรอด !!” ริมฝีปากบางเป่าลมออกปากอย่างโล่งใจ เธอหยุดยืนแอบอยู่ตรงนั้นแล้วค่อยๆ ทรุดกายลงนั่งนึกย้อนไปถึงครั้งที่เธอไปหาพ่อที่อังกฤษ ดวงหน้าเรียวเล็กแดงระเรื่อ เมื่อริมฝีปากของเธอประกบกับเจ้าของร่างสูงที่เคยช่วยไว้ สัมผัสเหล่านั้นไม่เคยจางหายถึงแม้เวลาจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดคิด เมื่อห้องเป้าหมายมีผู้ชายอุ้มผู้หญิงเดินออกมา ท่าทางของผู้ชายดูกังวลและเป็นห่วงผู้หญิงมาก สิ่งที่เธอได้ยินอย่างชัดเจน

　　“อาจะไม่ยอมให้ใครมาพรากพริกไปจากอา อารักพริก ขอโทษนะครูส พริกเป็นเมียฉัน แล้วฉันกับพริกจะกลับมาตอบแทนบุญคุณนายที่หลัง ฉันขอโทษ”

　　คนแอบฟังหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เรียวขาที่ก้าวเดินตามเสียงพึมพำกลับไม่ขยับตาม พวกเขาไปอีก

　　“นี่มันอะไรกันเนี้ยะ แล้วงานวันนี้ล่ะ ตาลุงบ้าจัดงานนี้เพื่อคนรักไม่ใช่หรือไง โอ๊ย!! นี่มันชักจะไปกันใหญ่ ทำไมฉันต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้ด้วย ตาลุงบ้าจะทำยังไงเนี้ยะแย่แน่ๆ ”