ทันทีที่ฝ่าเท้าเหยียบลงบนแผ่นดินสยามประเทศ เชอเอมก็รีบเปิดโทรศัพท์มือถือให้กลับไปเป็นโหมดปกติ และโทรข้ามประเทศกลับไปหาเพื่อนรักอย่างเพียงออทันที

　　“เอมถึงเมืองไทยแล้วนะเพียง สดๆ ร้อนๆ เลยล่ะ”

　　“เที่ยวให้สนุกนะเอม และก็ขอให้สมหวังกับคุณหมอแพทริกอย่างที่เอมหวังนะจ๊ะ”

　　เพียงอออวยพรมาตามสายโทรศัพท์ด้วยสุ่มเสียงที่สดใส

　　“ขอบใจจ้า แต่เอมจะต้องสมหวังอยู่แล้วล่ะ เพราะพี่แพทต้านทานเสน่ห์ของเอมไม่ได้แน่นอน” คนพูดหัวเราะเสียงสดใส

　　“เพียงเอาใจช่วย สู้ๆ นะเอม”

　　“ขอบใจจ้าเพียง”

　　ดวงตาของเชอเอมกวาดมองไปรอบๆ ตัว เพื่อหาแพทริก แต่ก็ยังมองไม่เห็น

　　“งั้นแค่นี้ก่อนนะเพียง เดี๋ยวเอมติดต่อไปใหม่ ขอเวลาไปมองหาพี่แพทก่อน”

　　เชอเอมบอกเพื่อนรัก ก่อนจะวางสาย และลากกระเป๋าเดินทางไปหยุดตรงบริเวณจุดมิตตี้งพอยท์

　　“รถต้องติดแน่ๆ เลย พี่แพทถึงยังไม่มา”

　　หญิงสาวคิดในแง่ดีตามนิสัยของตนเอง กำลังจะเดินไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้พลาสติก แต่เสียงเรียกของคนแปลกหน้าคนหนึ่งดังขึ้นด้านข้างตัวเสียก่อน

　　“ใช่ คุณเชอเอมหรือเปล่าครับ”

　　คิ้วโก่งสวยที่ธรรมชาติมอบให้มาของเชอเอมเลิกขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ แต่ก็ฉีกยิ้มหวานให้

　　“ใช่จ้า แต่ลุงรู้จักชื่อของเอมได้ยังไงกันจ๊ะ”

　　ผู้ชายวัยกลางคนตรงหน้าโน้มศีรษะให้เล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมา

　　“คุณหมอแพทริกให้ผมมารับคุณเอมครับ”

　　“พี่แพทให้ลุงมารับเอมเหรอ”

　　“ใช่ครับ”

　　คำตอบของคู่สนทนา ทำให้เชอเอมรู้สึกใจแป่วเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มได้

　　“พี่แพทคงกำลังประชุมหรือไม่ก็กำลังคุยงานสำคัญอยู่ก็เลยมารับเอมไม่ได้แน่ๆ เลย”

　　คู่สนทนาของหล่อนทำแค่ยิ้มเจือนๆ ก่อนจะช่วยลากกระเป๋าเดินทางให้ และเดินนำไปยังรถหรูที่จอดอยู่ในลานจอดรถของสนามบิน

　　“ขอบคุณค่ะ”

　　เมื่อมาถึงรถ ลุงวัยกลางคนก็เปิดประตูรถให้ หล่อนกล่าวขอบคุณ และก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ หัวใจล่องลอยไปหาแพทริกอย่างฉุดไม่อยู่

　　“พี่แพทจะต้องคิดถึงเอมมากแน่ๆ เลย”

　　หล่อนยิ้มแย้ม ใบหน้านวลที่มีลักยิ้มที่สองแก้มสดใสน่ามองยิ่งนัก

　　“ลุงเป็นคนขับรถของพี่แพทเหรอจ๊ะ”

　　“ใช่ครับ แต่คุณแพทมีคนรับรถอยู่หลายคน แล้วแต่จะสั่งให้ใครทำอะไรครับ”

　　หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ ขณะมองออกไปนอกกระจกรถ วิวทิวทัศน์ด้านนอกทำให้หล่อนตื่นตาตื่นใจไม่น้อย

　　หล่อนเป็นคนไทย แต่พ่อกับแม่ย้ายถิ่นฐานไปอยู่ในอเมริกาตั้งแต่หล่อนยังไม่เกิด ทำให้หล่อนไม่คุ้นเคยกับเชื้อชาติของตนเองนัก

　　“เมืองไทยน่าอยู่จังนะคะลุง”

　　“ใช่ครับ แต่บางที่ก็ดูวุ่นวาย อย่างเช่นกรุงเทพฯ รถติดมากเลยครับ”

　　“คงเพราะคนมาอาศัยกันเยอะมั้ง”

　　เชอเอมพูดไป และก็มองวิวนอกรถไปด้วยความรื่นเริง ตอนนี้หล่อนรู้สึกมีความสุขไม่น้อย เพราะว่ากำลังจะได้อยู่ใกล้ๆ กับแพทริก ผู้ชายที่ตนเองรักมาตลอด และหล่อนก็คาดหวังเอาไว้สูงมาก ว่าแพทริกจะมีใจให้กับตนเองบ้าง ไม่มากก็น้อย

　　รอยยิ้มหวานยังคงเกลื่อนใบหน้างามของเชอเอม จนคนขับรถวัยกลางคนที่มองกระจกมาแล้วเห็นรอยยิ้มนั้น อดที่จะชื่นชมในความสดใสของหญิงสาวไม่ได้

　　“อีกนานไหมจ๊ะลุง กว่าจะถึงโรงพยาบาลที่พี่แพทมาทำงานน่ะจ้ะ”

　　“เอ่อ... คุณเชอเอมจะไปโรงพยาบาลเหรอครับ”

　　คิ้วโก่งเลิกสูงและพันกันน้อยๆ หลังจากได้ยินคำถามของคนขับรถ

　　“อ้าว พี่แพทไม่ได้ให้เอมไปหาที่โรงพยาบาลเหรอจ๊ะลุง”

　　คู่สนทนาของหล่อนส่ายศีรษะไปมา

　　“เปล่าครับ คุณแพทให้ผมพาคุณเชอเอมไปที่พักครับ”

　　“หว้า... นึกว่าจะได้ไปหาพี่แพทที่โรงพยาบาลก่อนเสียอีก”

　　น้ำเสียงของเชอเอมเต็มไปด้วยความผิดหวัง แต่ครู่เดียวก็ระบายยิ้มหวานออกมา

　　“พี่แพทคงคิดว่าเอมเดินทางมาเหนื่อย คงอยากให้พักผ่อน ตอนเย็นจะได้มีเวลาคุยกับพี่แพทแน่ๆ เลย”

　　คนขับรถวัยกลางคนอดอมยิ้มตามเชอเอมไม่ได้

　　“น่าจะอย่างนั้นแหละครับ”

　　“งั้นถ้าลุงกลับไปโรงพยาบาล แล้วเจอพี่แพท ฝากบอกพี่แพทว่าเอมขอบคุณมากนะคะ อ้อ...”

　　แล้วเชอเอมก็รีบหยิบกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ด้านหลังออกมาเปิด พร้อมกับหยิบโหลใส่ขนมส่งให้กับคนขับรถที่จอดรถติดสัญญาณไฟจราจรพอดี

　　“อันนี้ของลุงนะคะ ส่วนคุกกี้รูปหัวในนี้ ของพี่แพทค่ะ ฝากลุงให้พี่แพทด้วยนะคะ”

　　“ขอบคุณมากครับคุณเอมที่อุตส่าห์หิ้วขนมขึ้นเครื่องบินมาฝากผมด้วย “

　　“เอมซื้อที่สนามบินน่ะค่ะ”

　　เชอเอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะกำชับอีกครั้ง

　　“ลุงอย่าลืมให้พี่แพทนะคะ แล้วก็ฝากบอกพี่แพทด้วยว่า ขนมคุกกี้รูปหัวใจในโหล ก็คือหัวใจของเอมค่ะ”

　　“คุณเชอเอมโรแมนติกจังเลยนะครับ”

　　“เอมชอบความสุขน่ะค่ะก็เลยอยากให้คนอื่นมีความสุขไปด้วย”

　　หล่อนอมยิ้ม และก็นั่งมโนนึกสีหน้าของแพทริกเวลาที่ได้กินคุ๊กกี้ที่ตนเองซื้อมาฝาก

　　‘พี่แพทจะต้องกินไปยิ้มไปแน่นอน’