‘ผู้ชายร้ายๆ ในสายตาทุกคน

　　อาจกลายเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตาของบางคน’

　　ใบหน้าของยอดพธูยิ้มออกมาเมื่ออ่านเจอข้อความนี้บนโทรศัพท์มือถือของตัวเธอเอง นั่นเพราะดูเหมือนมันจะตรงกับชีวิตของเธออย่างพอดิบพอดี

　　เพราะผู้ชายที่อยู่ข้างเธอตอนนี้แม้จะดูร้ายๆ ในสายตาของคนอื่น แต่ทว่าเขากลับเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตาของเธอ เหตุผลที่ทำให้เขาดูร้ายอาจเพราะงานที่ชายหนุ่มทำอยู่ เพราะมันคืองานสีเทาเข้มออกไปทางดำเสียด้วยซ้ำ คำว่า ‘มาเฟีย’ อาจยิ่งส่งให้เขาดูน่ากลัว

　　ยิ่งบวกกับรูปร่างใหญ่โตที่สูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตรเข้าไป แถมนานๆ จะได้เห็นรอยยิ้มของเขาสักครั้งอีก เพราะปกติริโอจะหน้าบึ้งเสียเป็นส่วนใหญ่ ยิ่งดูน่าเกรงขาม ริโอเป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี หน้าตาจึงหล่อเหลาเป็นพิเศษ สาวๆ คนไหนได้สบตาด้วยละก็มีอันต้องละลาย ซึ่งเธอก็เคยเป็นมาแล้ว เพราะได้สบตากันเมื่อหนึ่งปีก่อน วันนี้เธอกับเขาถึงได้มาอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยาแม้จะเพียงแค่ทางพฤตินัยก็ตาม

　　“ไปอยู่กับฉัน แล้วฉันจะดูแลเธอเอง”

　　แม้จะผ่านมาปีกว่าๆ แต่ทว่าประโยคนี้กลับยังคงก้องอยู่ในหัวยอดพธู เธอยอมรับว่าได้ตกหลุมรักมาเฟียตัวร้ายอย่างริโอ ยิ่งถูกเขาตามจีบไม่เว้นวันก็ยิ่งใจอ่อนยวบไร้แรงจะต้านทาน

　　ตอนนั้นเธอก็เป็นแค่นักศึกษาจบใหม่ ที่อ่อนประสบการณ์ทั้งเรื่องงานและเรื่องความรัก และงานแรกที่เธอทำคือการเข้าไปเป็นพนักงานที่โรงแรมของชายหนุ่ม

　　แต่ถึงแม้จะหลงรักริโอมากแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เพราะไม่อยากให้เขามองว่าเธอง่าย อีกอย่างรอบตัวเขาก็มีผู้หญิงสวยๆ รายล้อมไม่ได้ขาด คนอย่างริโอนะหรือจะมาจริงจังหรือจริงใจกับผู้หญิงเฉิ่มๆ อย่างเธอ

　　“ฉันขอปฏิเสธค่ะ”

　　เธอตอบปฏิเสธริโอไปอย่างหนักแน่น และคิดว่าเขาคงถอดใจแต่ที่ไหนได้ริโอกลับยังคงตื้อไม่เลิก เทียวไล้เทียวขื่อรวมทั้งยังเข้าทางแม่เธออีก ขยันมาหาที่บ้านรวมทั้งซื้อของมาให้เสมอๆ

　　เป็นแบบนี้อยู่เกือบปี เธอจึงยอมใจอ่อนที่จะคบหาด้วย พอเธอยอมเขาก็เอาใหญ่ เพราะคราวนี้ชายหนุ่มถึงกับยื่นมือมาช่วยสะสางหนี้สินให้ครอบครัวเธอจนหมด

　　แต่จู่ๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะมีความสุขของยอดพธูก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้า เมื่อนึกถึงวันสุดท้ายที่เธอได้อยู่กับแม่ ผู้ซึ่งเลี้ยงดูเธอมาตามลำพังตั้งแต่เธอได้ขวบเศษ ส่วนพ่อนั้นหนีไปสร้างครอบครัวใหม่ ไม่เคยหันกลับมาเหลียวแลแม่หรือเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว

　　“ฉันยกลูกสาวให้คุณ ดูแลกี้มันดีๆ นะ”

　　เมื่อเอ่ยประโยคนี้จบแม่ก็สิ้นใจลงไปต่อหน้าเธอและริโอ ที่เวลานั้นริโอรับปากว่าจะดูแลเธอแทนแม่ ให้ท่านปล่อยวางและจากไปอย่างสงบ คิดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมาแล้วยอดพธูก็เผลอร้องไห้ออกมา

　　เธอหยิบทิชชูมาซับน้ำตา ซึ่งไม่บ่อยนักที่ยอดพธูจะอ่อนแอเช่นนี้ บวกกับอะไรหลายๆ อย่างถาโถมเข้าหาราวกับพายุลูกใหญ่ เพราะตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านของริโอ เธอก็มักจะถูกทดสอบความอดทนอยู่เสมอๆ

　　เพราะเขาหล่อ รวย เพอร์เฟคผู้หญิงมากหน้าหลายตาจึงเข้าหา บวกกับนิสัยเดิมที่เจ้าชู้แพรวพราวด้วยแล้ว ยอดพธูก็ได้แต่กลัดกลุ้ม หากย้อนเวลาได้เธอก็ขอไม่เจอกับริโอ หรือขอให้เธอใจแข็งไม่ยอมตกเป็นของเขาเหมือนทุกวันนี้

　　เธออดทนเก่งเพราะเป็นคนเก็บความรู้สึกได้ดี

　　เธอคิดยังไงก็พูดออกไปแบบนั้น เพื่อให้อีกฝ่ายได้รู้จะได้ปรับปรุงตัว

　　แต่หากวันใดที่เธอเลือกที่จะไม่พูด...นั่นคือวันที่เธอหมดแล้วซึ่งความอดทน

　　“คุณกี้คะ”

　　“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะป้าวรรณ” ยอดพธูที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ในห้องทำงานเอ่ยถามขึ้น อันที่จริงริโอไม่ได้ให้เธอทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แต่เพราะไม่อยากอยู่บ้านว่างๆ ยอดพธูจึงเปิดร้านเสื้อผ้าเล็กๆ ของตัวเอง

　　ซึ่งริโอเป็นคนออกทุนให้ทั้งหมด รวมถึงเซ้งห้องที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังไว้ให้เธอเปิดร้าน ส่วนเธอก็เป็นคนออกแบบชุดเอง และในอนาคตก็จะขยับไปทำกระเป๋า รองเท้าด้วย

　　การที่ยอดพธูเริ่มทำธุรกิจทั้งๆ ที่ยังอ่อนประสบการณ์มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอเลย แต่ริโอก็ส่งคนเก่งๆ มาช่วยสอนงาน มาช่วยชี้แนะ และเธอก็มองว่าการเรียนรู้เรื่องแฟชั่นไม่มีวันสิ้นสุด

　　อาชีพหลักที่แม่หาเงินเพื่อเลี้ยงดูเธอ คือการเย็บผ้า เธอเห็นแม่เย็บผ้าโหลขายมาตั้งแต่เด็กๆ เธอเองก็สนใจเรื่องพวกนี้จึงต่อยอดด้วยการเรียนให้ตรงสายจนจบปริญญาตรี

　　“เอ่อ...มีคนมาขอพบคุณกี้ค่ะ”

　　“เขาบอกไหมว่าใคร” แม้พอจะเดาจากท่าทางอึกอักของแม่บ้านได้ แต่ยอดพธูก็ยังถามออกไป

　　“ไม่ได้บอกค่ะ แต่ป้าว่าเธอคงไม่ได้มาดี”

　　“โอเค กี้พอจะเดาได้แล้ว”

　　“คุณกี้จะออกไปพบเธอไหมคะ” วรรณาซึ่งเป็นแม่บ้านของริโอที่เข้ามาบอกยอดพธูว่ามีแขกมาขอพบเอ่ยถามขึ้น นั่นเพราะเธอไม่อยากให้ยอดพธูออกไปพบแขกที่ว่านั่นสักเท่าไหร่

　　“ไปค่ะ”

　　“ไปทำไมคะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าหล่อนมาราวี”

　　“แขกมาหาเราก็ต้องออกไปต้อนรับ ต่อให้เขาจะมาด้วยวัตถุประสงค์อะไรก็ตาม อีกอย่างคือกี้ไม่อยากให้คุณริโอหงุดหงิดใจ”

　　“โธ่คุณกี้”

　　“ป้าวรรณไปบอกแขกนะคะ ว่าอีกเดี๋ยวกี้จะออกไปพบ”

　　“ค่ะ” เอ่ยรับคำเสร็จวรรณาก็เดินออกไปจากห้องทำงานของยอดพธูทันที สีหน้าของวรรณานั้นดูเป็นกังวล แต่ก็มั่นใจว่ายอดพธูจะจัดการเรื่องนี้ได้เหมือนที่ผ่านๆ มา

　　จะว่าไปตั้งแต่แรกที่เธอเห็นเจ้านายอย่างริโอพายอดพธูเข้ามาอยู่ที่บ้าน ก็สบประมาทไปว่าผู้หญิงเรียบร้อยๆ อย่างยอดพธูคงเอาริโอไม่อยู่ รวมถึงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแน่ อย่างมากก็หนึ่งเดือน เพราะเจ้านายเธอนั้นเจ้าชู้มากถึงมากที่สุด

　　แต่ที่ไหนได้ยอดพธูกลับมีดี เพราะสามารถใช้ความดี ความจริงใจเอาชนะใจเจ้านายเธอได้รวมไปถึงทุกคนในบ้านก็เห็นพ้องว่ายอดพธูนั้นคือว่าที่นายหญิงของริโอ

　　ริโออาจรักยอดพธูไม่น้อยหรือไม่ก็เห็นแล้วว่านี่คือผู้หญิงที่จะมาอยู่เคียงข้าง เพราะไม่อย่างนั้นริโอคงไม่ยอมให้ยอดพธูเข้ามาอยู่ที่นี่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน

　　แต่เมื่อยอดพธูอยู่ได้ ผู้หญิงทุกคนของริโอก็อยากเข้ามาอยู่เช่นเดียวกับยอดพธู ซึ่งริโอนั้นก็ไม่เคยอนุญาตให้ใคร แม้ผู้หญิงพวกนั้นจะอ้อนวอนหรือทำทุกทางแล้วก็ตาม ในเมื่อเข้ามาอยู่ไม่ได้ผู้หญิงพวกนั้นจึงเปลี่ยนแผน เป็นการทำทุกอย่างเพื่อให้ยอดพธูเป็นฝ่ายไปจากที่นี่เสียเอง

　　“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจดังมาจากยอดพธู เพราะไม่คิดว่าริโอจะเจ้าชู้ได้ถึงขนาดนี้ แต่เธอจะหึงหวงจนออกหน้าออกตาไม่ได้ เพราะถึงแม้เธอจะได้อยู่บ้านหลังเดียวกับเขา แต่ก็ยังไม่ได้แต่งงานกันตามกฎหมาย เวลานี้เธอกับเขาก็เป็นเพียงแค่สามีภรรยาทางพฤตินัยกันเท่านั้น

　　ระยะเวลาเกือบหกเดือนมานี้ เธอยอมรับว่ามีความสุขในทุกๆ วัน แม้บางวันจะมีเหตุการณ์คอยบั่นทอนความสุขที่ว่าไปบ้างก็ตาม ซึ่งเหตุการณ์ที่ว่าก็เช่นสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อจากนี้ ยอดพธูสูดอากาศเข้าปอดลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า แล้วจากนั้นก็ออกไปพบแขกที่มาขอพบ