"คุณต้องการอะไร?"

ในสภาพสับสนงุนงง จอย ซัลลิแวน ได้ยินเสียงพูดผสมอารมณ์หงุดหงิดของผู้ชายคนหนึ่ง

หญิงสาวพยายามลืมตาที่ปวดระบมขึ้นมา มองเห็นชายร่างสูงกับสีหน้าเย็นชา

ตอนนี้เขายืนอยู่ข้างเตียง กำลังมองสำรวจเธอ

เห็นชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ มีหยดน้ำใส ๆ ไหลผ่านร่างกำยำของเขาลงไปจนถึงผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอว

จอยรู้สึกรวดร้าวไปทั่วร่างจนต้องทำหน้านิ่ว แค่นี้ก็ชัดพอแล้วว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างเบ็นกับเธอ

ทันทีที่กวาดสายตามองไปรอบตัว เธอรู้สึกตกใจกับฉากอันคุ้นตา

เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเธอมานอนอยู่ที่นี่?

เมื่อเบ็นเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจไยดีตนเอง ชายหนุ่มก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทันที

เขาคว้าแขนของเธอที่อยู่นอกผ้าห่มพร้อมกับดึงตัวจอยขึ้นมา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นี่คุณจะแกล้งทำเป็นหูหนวกงั้นสิ แต่เมื่อคืนผมได้ยินใครบางคนครวญครางอย่างถึงใจเชียวละ!”

ทันทีที่ได้ฟังวาจาเสียดสีของเขา จอยก็ออกแรงสู้ด้วยความโมโห ทั้งที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

อย่างไรก็ตาม เธอแน่ใจว่าเธอเคยพบเขาคนนี้และเคยมีประสบการณ์ทุกอย่างร่วมกันเหมือนกับที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้

แต่เธอรู้สึกงงว่าเหตุใดทุกอย่างจึงดูเหมือนฉากในภาพยนตร์ที่ถูกฉายซ้ำใหม่ ทำไมเรื่องทั้งหมดจึงเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง?

จากนั้นเธอก็เริ่มนึกถึงความทรงจำในชีวิตเก่าเมื่อตอนที่เธอถูกชายคนรักรัดคอหมายจะฆ่า ทั้งที่เธอเองก็ยอมให้เขาหมดทุกอย่าง ความทรงจำนั้นทำให้เธอหัวเสียขึ้นมาทันที เธอจึงมองเบ็นซึ่งอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าชิงชังรังเกียจ

“ในบรรดาผู้ชายทั้งหมดที่ฉันเคยนอนด้วย คุณห่วยที่สุดบนเตียง! คุณคิดว่าฉันต้องการอะไรจากคุณอีกล่ะ”

เมื่อเบ็นได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาสุด ๆ

ทว่าในไม่ช้าริมฝีปากยู่ของเขาก็ตวัดเป็นรอยยิ้มยียวน

หญิงสาวมองรอยยิ้มกวนอารมณ์บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแล้วถึงกับตะลึง แต่แล้วอึดใจต่อมา เธอก็ต้องหวีดร้องกับสิ่งที่เบ็นทำ

"ว๊าย-"

เมื่อเบ็นดึงผ้าห่มผืนบางออกจากร่างของเธอ รอยช้ำทั่วร่างปรากฏให้เห็นในทันที

เขายิ้มเยาะขณะมองดูคราบเลือดแห้งบนผ้าปูที่นอน

เมื่อรับรู้ถึงความหมายที่แฝงอยู่ในสีหน้าของเขา จอยก็ตกใจ หญิงสาวพยายามเก็บอาการและพูดว่า "โรงพยาบาลนี้ทำศัลยกรรมคืนความสาวให้ผู้หญิงได้ดีเชียวละ ดีกว่าโรงพยาบาลก่อนหน้านี้เยอะเลย"

ชายหนุ่มได้ฟังแล้วก็เลิกคิ้ว และใช้มือบีบใบหน้าอ่อนเยาว์ของจอย

จังหวะที่เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ เสียงทุ้มลึกและเย้ายวนของเขาทำให้หัวใจของจอยเต้นตึกตัก

“สาวน้อย ปากดีแบบนี้ระวังจะเจอดีเข้าสักวัน”

อันที่จริงเขารู้อยู่แล้วว่าเธออ่อนใสไร้เดียงสาเพียงใดเมื่อคืนนี้

หญิงสาวรู้สึกปวดสองแก้มที่โดนมือของเขาบีบ เธอสะบัดศีรษะเพื่อจะสลัดมือนั้น พร้อมกับเอื้อมไปคว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่ข้างเตียง

การพูดคุยกับผู้อื่นในสภาพเปลือยเปล่าไม่ใช่วิสัยของเธอ

“อย่าพูดจางี่เง่าดีกว่า เราสองคนก็โต ๆ กันแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ”

อย่างไรก็ตาม พอเธอเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้า เบ็นก็คว้ามันมาและปาทิ้งในทันที

“ปล่อยมันไปเหรอ คุณคิดว่าผมเป็นใคร”

จอยเป็นงงกับคำพูดนั้น แต่ไม่ช้าเธอก็สงบจิตสงบใจและยิ้มออกมา

“ทำไมเหรอ? คุณต้องการให้ฉันรับผิดชอบเรื่องนี้ จะให้ฉันขอแต่งงานกับคุณงั้นสิ”

เบ็นไม่พอใจกับสิ่งที่เธอพูด เขายื่นมือออกมารวบคอหญิงสาวในทันที บังคับให้เธอมองจ้องตาเขา

“ลูกแมวป่า ซ่อนกรงเล็บไว้จะดีกว่า ไม่งั้นผมจะดึงมันออกมาให้ดู”

สุ้มเสียงเย็นชาของเขาทำให้จอยตัวสั่น

ปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่รู้ตัวเช่นนั้นทำให้เบ็นพอใจ

“ดีใจที่รู้ว่าคุณกลัว ฟังนะ คุณไม่ใช่คนที่จะมาตัดสินใจเรื่องระหว่างเรา”

จอยอึ้งไป รู้สึกราวกับกำลังจะเกิดเรื่องไม่ดี

"คุณต้องการอะไรจากฉัน?"

แต่เบ็นไม่ตอบคำถามของเธอ ชายหนุ่มกระชากผ้าขนหนูออกและหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาจากพื้น เขาสวมเสื้อผ้าต่อหน้าจอยอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

เมื่อเห็นจอยเบือนศีรษะหนีด้วยความเขินอาย เบ็นยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ

ส่วนหญิงสาวมองเห็นเขาสวมเสื้อผ้าอย่างว่องไวจากทางหางตา ตอนนี้ เธอรู้สึกว่ารูปร่างสง่าผ่าเผยและหน้าตาหล่อเหลาทำให้เขาดูเหมือนเจ้าชายสูงศักดิ์ผู้เจนโลก

ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้แน่แก่ใจว่าเขาไม่ใช่เจ้าชาย แต่คือปีศาจร้ายบ้าตัณหา!

ทันทีที่สวมเสื้อผ้าเสร็จ เบ็นก็หยิบโทรศัพท์ที่ดูก็รู้ว่าเจ้าของจะต้องเป็นผู้หญิง แล้วกดหมายเลข เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์อีกเครื่องดัง เขาก็ยิ้มอย่างพอใจ

“จำไว้ให้ขึ้นใจ! ผมชื่อเบ็น พาดิลลา ผู้ชายเพียงคนเดียวของคุณในตอนนี้!”