สายฝนจากฟากฟ้าซึ่งมืดครึ้มเทลงมาไม่ขาดสาย รากไม้ใบหญ้าสดชื่นตื่นฟื้นจากการหลับใหล สายลมพัดหวิวพร้อมละอองฝนเข้าในห้องนอนบนตึกใหญ่ใหญ่สีขาว

　　ร่างผอมบางซึ่งกำลังโดนบทพิศวาสถาโถมเข้าหา กอดรัดร่างใหญ่ด้วยความหนาวเหน็บ แม้จะซ่านสยิว รัญจวนทั่วสรรพางค์กาย แต่เธอไม่ชอบเสียงฟ้าฝน หญิงสาวซบหน้ากับอกกว้างชื้นเหงื่อ

　　“เป็นอะไร” เสียงทุ้มกังวานถามใกล้แก้มหอมจากแป้งฝุ่น ดวงตาดั่งกวางน้อยมองดวงตาแวววาวที่เห็นเลือนราง เธอหันมองหน้าต่าง

　　“กลัวเสียงฟ้าร้องค่ะ กลัว”

　　บทรักคงติดขัดถ้าไม่ทำตามที่เธอขอเป็นนัย อาเธอร์อุ้มร่างบางไปที่หน้าต่างท่อนกลางกายยังสอดประสานกับความนุ่มรัดรึง

　　“อ่ะ…” ร่างเล็กเกร็งเพราะเสียวซ่านกอดเขาแน่น อาเธอร์กลั้นความต้องการเอื้อมมือไปปิดหน้าต่าง

　　“ไม่ไหว ดาไม่ไหวแล้วคุณหมอ”

　　เสียงครางเพิ่มความกำหนัดให้โคแก่วัยสี่สิบ ความสาวที่กำลังตักตวงทำให้เขาบ้าคลั่งขึ้นทุกวัน

　　ร่างใหญ่มอบรักรุนแรงใส่ไม่ยั้งเพราะกำลังจะแตะขอบสวรรค์ ร่างเล็กกัดไหล่กว้างไม่ปล่อย เธอกำลังสุขสมเช่นกัน

　　“อ้า… หมอ หมอ”

　　จุดหมายปลายทางช่างหฤหรรษ์ อาเธอร์กดลึกสุดแรง เท้าเล็กจิกเกร็งที่สะโพก เขารับรู้เธอเสร็จสมเช่นกัน ก็เดินไปโยนบนเตียงซึ่งมีผ้าปูที่นอนสีขาวยับย่น

　　ใบหน้าสุขสมเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเหยเกแต่ก็ไม่พูดอะไร มองหาเสื้อผ้าที่เกลื่อนกลาดพื้น ร่างสูงเดินไปห้องน้ำสายตาเศร้าจึงเลิกสนใจเสื้อผ้า คิดแบบเดิมซ้ำๆ

　　เขาเย็นชาเป็นนิจไม่เบื่อหน้าตนเองหรือไงนะ? ก่อนส่ายหน้าและหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ สายฝน เสียงฟ้าเธอหวาดกลัวแต่ที่นี่ไม่ใช่ความสุขในการนอนหลับ เธอต้องไป ทว่าก้าวไม่ทันพ้นประตูกลับมีเสียงเรียกหา

　　“เข้ามาหาฉันหน่อย”

　　คงไม่ใช่ใครที่ไหนเพราะเธออยู่ในห้องเพียงลำพัง ลมมะณี รักษ์มณี หญิงสาววัยยี่สิบเอ็ดปี ก้าวเท้าเล็กๆ ไปหน้าห้องน้ำ

　　“มีอะไรคะคุณหมอ”

　　“เข้ามาข้างในสิ”

　　น้ำเสียงเย็นชาแต่คนฟังรู้สึกได้ว่าร่างกายเขากำลังต้องการอะไร เมื่อคืนไม่พอหรือไง เธอไม่ไหวแล้วตอนนี้

　　“ดาต้องไปเรียนค่ะคุณหมอ ”

　　“ไปเรียนหรือไปแรด”

　　ปากคอเราะร้ายไม่มีใครเกิน นี่หรือนักบุญของผู้คน ตอนนี้เธอเริ่มคิดใหม่เขาคือคนบาป ปีศาจ อะไรสักอย่างนี่แหละ

　　“อยากออกจากมหาวิทยาลัย อยากออกจากบ้านนี้ก็ไม่ต้องเข้ามา ออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้ รู้ว่ารับอารมณ์ฉันไม่ไหวยังมาเสนอตัว”

　　เป็นคนแก่หน้าตาหล่อเหลาที่ชอบข่มขู่คนอื่น กลัวแต่เจ็บตรงนั้น…แต่ต้องยอมเขาอีกแล้วใช่ไหม

　　“เข้ามา มดลูกเธอจะสบายเพียงเข้ามา ฉันทำให้เธอผ่อนคลายไง เธอชอบนี่น่า ไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอตัวให้ฉัน ไม่ครวญครางเสียงดังทุกครั้ง”

　　ลมมะณีก้าวขาเข้าไปต้องการหยุดคำพูดแสลงหูแต่เธอก็อยากบอกเขา “หนูระบมหมดแล้วนะคะ…ไม่ได้สบายอย่างที่หมอคิด หมอเป็นหมอเอ่อตรงนั้น ไม่รู้หรือไงของหนูบวม”

　　อาเธอร์ ธณิสร คุณหมอสูตินารีแพทย์ชื่อดัง เขาผู้ได้ชื่อว่าเย็นชาเป็นนิจ ปากร้ายคล้ายผู้หญิงวัยทอง นักบุญสำหรับคนไข้ ปีศาจร้ายสำหรับศัตรู เลิกคิ้วดกหนาสีน้ำตาล

　　“บวมก็มียา”

　　คนอ่อนประสบการณ์ยังไม่รู้สึกดี ใบหน้ายังเศร้า คุณหมอมองอยู่สักพักก่อนกระชากร่างเล็กเข้ามาในอ้อมอก บดจูบที่ปากบวมเจ่อ

　　เธอไม่เคยรู้และไม่มีวันรู้ ผู้หญิงหน้าเศร้า แสดงท่าทางหวาดกลัวจะทำให้ปีศาจร้ายในตัวตนเขาฟื้นตัวและพร้อมจะดูดเลือด เล็มเนื้อหวานๆ ให้หลอมละลายในปาก

　　“อือ” ปากร้อนระอุบดจูบลงมาบนเรียวปากบวม หญิงสาวส่ายหน้าหนี มือใหญ่เลื่อนช้าๆ มาเคล้นคลึงอกอวบที่ยังมีเสื้อยืดปกปิด ล้วงไล้เข้าข้างใน พบว่าเธอยังไม่สวมชั้นในมือใหญ่บีบเคล้นอย่างมันส์มือ ปากที่ดิ้นรนให้เป็นอิสรภาพเริ่มส่งลิ้นออกมาให้ลิ้มชิม ความหอมหวานของเธอทำให้อาเธอร์หัวหมุน…

　　อ้า…สมองเขาดีขึ้นเมื่อได้ปลดปล่อยใส่ร่างนุ่มนิ่ม อาเธอร์ผลักร่างบางไปที่ผนังห้องน้ำ

　　“ไปไหนกันดี”

　　เขาเปิดปากมองใบหน้าแดงก่ำบอกว่ารัญจวนใจกับบทเล้าโลมเล็กน้อยที่เขาหยิบยื่นให้

　　เธอส่ายหน้า

　　“อยู่กับฉันนรก สวรรค์ จะพาไปเที่ยวที่นั่นพร้อมๆ กันนะ” เขากระซิบที่ใบหูเล็ก

　　แววตาเศร้าระริกไหวหลับตาลง ใจสะท้าน “ดามีสอบวันนี้ ให้ดากลับมาก่อนได้ไหม นะคะ”

　　“ฉันไปทำงานทุกวัน ‘เอา’ เธอ ไม่เห็นเป็นไร ไปทำงานได้ ตอนนี้เพิ่งตีห้า อีกรอบเดียว จะทำนานๆ ให้พลังในตัวฉันหายไป ฉันคึกตอนนี้เธอได้ทำหน้าที่ ควรดีใจสิ อย่าลืมสิ เธอมีหน้าที่นี้ ”

　　ลมมะณีกัดริมฝีปากเมื่อโดนอุ้มขึ้นมาที่เอวสอบ ก่อนเขาจะแยกขาเธอให้โอบรัดตัวเขา

　　ความใหญ่โตสอดเข้าทางนุ่มรัดรึงที่เหมือนจะอักเสบ

　　“อ๊ะ! อ๊ะ คุณหมอเบาค่ะ เจ็บ”

　　“ดีมาก แน่นดีมาก”

　　“หมอ เจ็บคะ” เล็บสั้นจิกบนไหล่กว้างสีน้ำตาล ขนหน้าอกโดนดึงทึ้งระบายความรัญจวน ร่างกายสวยสะคราญกำลังร้อนรุ่ม เธอเริ่มควบคุมตนเองไม่ได้

　　ด้านล่างเริ่มขยับโยก เสยช้าๆ เนิบนาบ รุนแรงเรื่อยๆ ปากที่กัดเม้มเริ่มครางเสียงแผ่ว

　　“หมอ”

　　“ไหนว่าไม่สบายมดลูกเธอไง” ลิ้นร้อนตวัดเลียแก้มสาว ไล้ไปที่ใบหูแดง ปากอิ่มตึงสีชมพูกัดไหล่กว้างเพราะความสยิว ความใหญ่โตสอดประสาน รุนแรงไม่ยั้ง เสียงเนื้อนิ่มโดนรุกเร้าประสานดังก้อง พร้อมเสียงครางด้วยความสุข ลมมะณีหอบหายใจสะท้าน เท้าเกร็ง สบนัยน์ตาคู่คมไร้ความรู้สึก เธอวอนขอเขาให้เอ่ยชื่อเธอสักครั้ง

　　“คุณเรียกดาชื่อหน่อย ดาอยากได้ยิน ”

　　สอนรักมอบความรัญจวนให้เธอมาหลายเดือน ตอนนี้หัวใจเธอต้องการสิ่งนี้จากปากเขา

　　จ๊วบ! หน้าอกอิ่มโดนดูดรุนแรง ไม่มีการตอบสนองสิ่งที่ต้องการ เพียงบทรักที่จู่โจมด้านล่างไม่หยุดหย่อน น้ำตาสาวน้อยไหลซึมหางตา…เขาช่างใจร้ายเหมือนปีศาจ

　　ลิ้นร้อนเปียกดูดดึงติ่งสีสดจนแข็งเป็นไต ลมมะณีเด้งร่างรับการรุกเร้า ยังไงเธอก็ต้านทานเสน่ห์เขาไม่ได้ เขาช่ำชอง ทำให้โหยหาเมื่อได้เสพสม

　　“ฉันใกล้แล้ว ของเธอสุดยอด ดันลงมาแรงๆ เร็วๆ”

　　หมอผู้โชกโชนเพิ่งรู้เขาชอบสาวน้อยแบบนี้มากกว่าสาวสามสิบบวกที่เคยควงทั้งหลาย

　　สองขาแข็งแรงรับคำสั่ง ยกร่างขึ้นลง จิกเล็บบนไหล่กว้าง แหงนหงายร่างไปด้านหลัง การสอดประสานรุนแรงเร่าร้อนตามความต้องการของร่างกาย ด้านในชื้นแฉะตอดรับความใหญ่โตถี่ๆ

　　“ฉันไม่ไหวแล้ว” อาเธอร์ปิดตาขยับสะโพกสอบใส่กลางกายนุ่มไม่ยั้ง ลมมะณีโดนคลื่นสวาทพัดพาขึ้นไปยังแดนสวรรค์ เท้าเธอเกร็ง กรีดร้องเสียงดัง

　　“อาเธอร์ หมอ!”

　　“อ้าส …”

　　ร่างสวยโดนปล่อยลงมา เธอหลับตาลง

　　“ไหนว่าหมอรักษาคนไข้ ซ้ำเติมทุกครั้งเลย”

　　“อะไร”

　　“เปล่า เปล่าค่ะ” ลมมะณีลืมตา ก้าวเดินออกจากห้องน้ำ