ด้วยความเจ็บแปลบรุนแรงบริเวณท้องทำให้หรงลี่ขดตัวเป็นกุ้ง

นางขมวดคิ้วและรู้สึกถึงไฟโทสะลุกโชนในใจ ใครมันกล้าทำร้ายนาง?

นางอยากจะลืมตาแต่แล้วก็พบว่าเปลือกตาหนักอึ้งจนนางลืมตาไม่ขึ้น ในหัวของนางยุ่งเหยิงไปหมด

"เยี่ยม ดูเหมือนพวกสารเลวนั่นยังไม่หยุดมือและเริ่มจะสำเร็จแล้วสินะ?"

ลูกถีบอีกระลอกตรงเข้ามาที่อก หรงลี่รู้สึกถึงรสหวานขื่นในลำคอก่อนจะกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก

หรงลี่ลืมตาขึ้นได้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า นางเห็นได้อย่างเลือนรางว่ารองเท้าผ้าของชายคนหนึ่งเหยียบอยู่บนในหน้าของนาง นางดิ้นรนจะยกมือขึ้นผลักมันออกไป เพียงเพื่อจะพบว่านางแทบไม่มีเรี่ยวแรง สิ่งที่นางทำได้มีเพียงเอามือกั้นระหว่างรองเท้าและใบหน้าไม่ให้มันสัมผัสผิวของนางได้

"หืม เจ้าไม่แกล้งตายแล้วหรือไร? ตัวข้า องค์ชายผู้นี้ขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย การแต่งกับเจ้าถือว่าเป็นที่สุดแล้ว อย่าได้หวังลมๆ แล้งๆ หากเจ้ากล้าขึ้นเตียงข้าอีกครั้ง ข้าจะหย่ากับเจ้า เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

เขาเอารองเท้าดันฝ่ามือนางออกอย่างข่มขู่

องค์ชาย?

หรงลี่ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติและตระหนักว่านางไม่ได้อยู่ในกองทัพ!

โต๊ะแปดเซียน เก้าอี้รับรอง ตะแกรงหน้าต่างที่ทำจากกระดาษ และสีเหลืองอำพันเล็กน้อยที่ปลายจมูกของนางบ่งบอกว่านางไม่ได้อยู่ในสังคมสมัยใหม่

นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่เจ้าของรองเท้า เขาสวมเสื้อคลุมสีแดงเข้มขลิบทอง พร้อมมงกุฎสีม่วงเหลือบทองบนศีรษะ

เป็นที่แน่ชัดว่านางได้เดินทางข้ามเวลา

"ฮ่า เป็นอันใด? เจ้ากลัวหรือ?" ชายที่อ้างว่าเป็นองค์ชายมองที่นาง คิดว่านางกลัวเพราะเขาบอกว่าจะหย่า

เขาค่อยๆ ยกเท้าขึ้นแล้วขยี้มันกับพื้นราวกับเพิ่งเหยียบสิ่งสกปรก เขามองนางที่อยู่บนพื้นด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน "ถูกของเจ้า เจ้าทุ่มเทไปมากมายเพื่อจะได้แต่งกับข้า จดหมายหย่าคงมิใช่สิ่งที่เจ้าจะรับได้ ข้าพูดถูกหรือไม่?"

"ฮ่าฮ่า" หรงลี่หัวเราะเบาๆ นางสงสัยว่าเจ้าของร่างไปทำอะไรผิดต่อองค์ชายผู้นี้ที่ดูเหมือนจะตีนางให้ตาย

เวลานี้นางแทบทนความเจ็บปวดไม่ได้ ถ้าเขาตีเจ้าของร่าง นางก็ไม่สนใจหรอก แต่เมื่อนางฟื้นขึ้นมา นางกลับถูกเขาตีอย่างหนักหน่วง ตอนนี้เขายังขู่นางด้วยจดหมายหย่าอีก เขาคิดว่าเขาเหนือกว่าจริงๆ

หรงลี่ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ร่างกายที่อ่อนแอทำให้นางขมวดคิ้ว นางปาดเลือดบนริมฝีปากด้วยหลังมือ เงยหน้า และยิ้มให้องค์ชายผู้จองหอง "ไม่จำเป็นต้องมีคราวหน้า มาเขียนมันเสียเดี๋ยวนี้"

องค์ชายต้วนตกตะลึง คิดว่าเขาคงฟังผิด "เจ้าพูดว่าอย่างไร?"

หรงลี่สงบสติอารมณ์และยืนขึ้นช้าๆ นางปัดฝุ่นตามร่างกายและมองตรงไปที่องค์ชายต้วน จากนั้นจึงเปิดริมฝีปากแดงเอื้อนเอ่ย "ท่านไม่อยากเขียนจดหมายหย่าหรือ? เขียนเสียเดี๋ยวนี้ ข้าขอแยกทางกับท่านด้วยตัวเอง" 

"ฮ่าฮ่าฮ่า ดี ในเมื่อเจ้าพูดเช่นนี้" องค์ชายต้วนยิ้ม ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกัน เขาก็เขียนจดหมายหย่าไปกว่าสิบฉบับแล้ว ทุกครั้งเขาเป็นผู้เขียน นางจะประพฤติตนอย่างคนโง่เขลาและทำมันเสียเปล่า แต่คราวนี้กลับเป็นนางที่เอ่ยขึ้นมาก่อน "อย่าได้เล่นลิ้นกับข้าอีก พวกข้ารับใช้อยู่ที่ใด!"

คนรับใช้ข้างนอกได้ยินเสียงดังก็รีบเข้ามาด้านในพลางก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้น "นายท่าน"

องค์ชายต้วนมองหรงลี่อย่างเจ้าเล่ห์ "จงไปจัดโต๊ะที่ลานเสวี่ยอวี้และเตรียมสมบัติทั้งสี่ไว้ที่ห้องหนังสือดด้วยเล่า พระชายาของเจ้ากำลังจากไปด้วยตัวเอง" เมื่อเขาเอ่ยคำเหล่านี้ออกมา เขาก็ยังนึกไปด้วยว่านางจะกลับคำพูดตนเองอย่างไรบ้าง

หรงลี่ไม่มีคำพูดได้แต่กลอกตาของนาง คิดในใจว่าเขาช่างเป็นเด็กน้อยนัก

นางหันหลังกลับและจากไป

เซี่ยเฮ่าเซียนเอ่ยเสียงดังไล่หลังนาง "นั่นเจ้าจะไปที่ใด?"

หรงลี่หันกลับ มองเขาราวกับมองคนโง่เขลา "ไปลานเสวี่ยอวี้"