กลางดึกคืนหนึ่ง

เสียงพูดคุยพึมพำฟังคลุมเครือดังขึ้นในคฤหาสน์หลังหนึ่ง

"คุณเต...รีบๆ บอกฉันมาสิคะว่าข่าวที่เขาลือๆ กันอยู่มันจริงรึเปล่า?" เป็นเสียงรบเร้าของผู้หญิงคนหนึ่ง

"หืม... คุณอยากรู้ขนาดนั้นเลย?" เสียงของชายคนนั้นมีเสน่ห์ ถึงเย็นชาแต่งแฝงความหยอกเอินจางๆ

ในห้องนอน ชายาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงกระซิบอันกำกวม...

แม้ว่าเธอจะอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว แต่การปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมของที่นี่ก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับเธออยู่ดี แค่มีเสียงเพียงนิดเดียวก็ทำให้เธอข่มตานอนไม่หลับแล้ว

มีเสียงดังจากห้องนั่งเล่นชั้นล่าง

ชายาคิดว่าคงเป็นเสียงคนรับใช้ที่เร่งรีบทำงานบ้านต่างๆ ดังนั้น เธอจึงลุกขึ้นจากเตียงพร้อมรองเท้าแตะสลิปเปอร์ลายกระต่าย

เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน หูก็ได้ยินเสียงแห่งความรื่นเริงใจดังยิ่งกว่าเดิม

"คุณเต... รีบบอกฉันสิคะว่าข่าวลือเป็นจริงหรือเปล่า..." เสียงผู้หญิงออดอ้อนเร่งเร้า

"อยากรู้จริงๆ งั้นเหรอ?"  เสียงเย็นชาเปี่ยมเสน่ห์แต่แฝงความขี้เล่นของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

"ใช่สิคะ...คุณเตละก็ บอกฉันหน่อยน้า นะคะ รอไม่ไหวแล้ว..."

ชายาขมวดคิ้วยามได้ยินบทสนทนาสุดล่อแหลมระหว่างพวกเขาสองคน เธอแทบอยากจะเดินกลับชั้นบนตอนนี้เลย

แต่น่าเสียดาย การปรากฎตัวเหนือขั้นบันไดของเธอทำให้คนสองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นสังเกตเห็นเข้าซะแล้ว

ชายคนนั้นเอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน นิ้วยาวคีบก้านถ้วยแชมเปญ อากัปกิริยาของเขาสงบนิ่งไม่มีทีท่าตกใจกับการปรากฏตัวของหญิงสาวบนบันได 

ตรงข้ามกับหญิงสาวผู้เย้ายวน เมื่อเห็นว่าจู่ๆ ชายาโผล่ขึ้นมาอย่างกระทันหัน เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ ซุกตัวเข้าไปที่อ้อมแขนของผู้ชายคนนั้น

ชายามองชายคนนั้นอย่างเฉยเมย ท่าทางประหนึ่งกำลังมองคนแปลกหน้า

ทว่า ผู้ชายที่ยกยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ตรงนั้นคือสามีของเธอ เตชินท์ เตชะกุล

ชายายังจำหน้าหญิงสาวเซ็กซี่ที่นั่งข้างกายเตชินท์ได้เลาๆ เธอชื่อเพียงฟ้า เป็นดาราจากละครโทรทัศน์

ปีที่ผ่านมา เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอหลายต่อหลายครั้งจนชายานับไม่ถูกเลยทีเดียว

ทุกครั้งที่เตชินท์ปรากฎตัวต่อหน้าเธอ เขาก็มักโผล่มาพร้อมผู้หญิงมากมาย ไม่เคยซ้ำหน้าเลยสักครั้ง

"คุณเต เธอเป็นใครคะ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?" 

เพียงฟ้าคลายความตึงเครียดพลางแนบร่างไปกับแผ่นอกของเตชินท์ เหลือบแลมาทางชายาด้วยสีหน้าซีดขาวราวกับกำลังตกใจอย่างหนัก

ทว่า แววตาของเธอที่มองชายากลับสะท้อนความเป็นอริ

กว่าจะหาโอกาสเข้าใกล้เตชินท์ได้ช่างยากเย็นจนเลือดตาแทบกระเด็น เธอไม่ยอมให้ใครมาทำลายโอกาสงามๆ ของเธอหรอก

เพียงฟ้ากวาดตาปราดไปยังรองเท้าแตะสลิปเปอร์ลายกระต่ายของชายา สีหน้าดูถูกปรากฎขึ้นพร้อมๆ กับเขยิบร่างด้วยท่าทางยั่วยวนเข้าไปในวงแขนของเตชินท์มากขึ้นกว่าเดิม

ดูเผินๆ ชายาก็เป็นแค่เด็กกะโปโล อายุราวๆ สิบเก้าปีเท่านั้น

"คุณเต เธอเป็นใครเหรอคะ? จู่ๆ โผล่มาทำฉันตกใจหมดเลย" เพียงฟ้าใช้นำเสียงอ่อนหวานพลางชักสีหน้า

เตชินท์จิบแชมเปญในแก้ว ท่าทางเอื่อยเฉื่อยปล่อยตัวตามสบาย "เธอน่ะเหรอ? เธอเป็นสะใภ้ของบ้านเตชะกุล ภรรยาของผมเอง!"

ถึงดูเหมือนว่าเตชินท์กำลังคุยกับเพียงฟ้า ทว่า ตั้งแต่ชายาปรากฎตัว สายตาของเขาก็ตอกตรึงติดกับร่างเธอ

เพียงฟ้าตกตะลึง เบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ทุกคนในวงการรู้กันดีว่าเตชินท์เป็นหนุ่มโสด

แล้วเขาจะแต่งงานได้ยังไง?

แถมยัง...แต่งกับผู้หญิงที่ดูเหมือนเด็กสาวขนาดนี้ด้วย

เพียงฟ้าเม้มริมฝีปากสีแดงๆ ของเธอเล็กน้อย ก่อนหันไปมองหน้าเตชินท์

สีหน้าเขาบอกเธอว่านี่ไม่ใช่การล้อเล่น

ถึงสีหน้าจริงจัง แต่เมื่อกี้นี้เพียงฟ้าจับความประชดประชันในน้ำเสียงของเตชินท์ได้

เห็นชัดๆ เลยว่า...เตชินท์คงไม่ชอบภรรยาคนนี้สักเท่าไหร่

ดังนั้นเธอจึงเบียดร่างของเธอให้แนบชิดร่างของเขามากขึ้น ก่อนพุดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนน่าฟัง "ภรรยาคุณมาแล้ว แบบนี้ฉันก็ต้องถอยแล้วสิคะ คุณเต?"

หลังพูดจบ เธอมองไปยังชายาด้วยสายตายั่วยุ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงค้างอยู่บนใบหน้าของเตชินท์

ชายาซึ่งนิ่งเงียบมาโดยตลอดไม่อยากเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไป อีกอย่าง เธอก็ยิ่งแน่ใจว่าไม่อยากยืนเฉยๆ ให้เตชินท์ดูถูก

คิดได้ดังนั้น ชายาจึงเม้มปากพูดออกไปอย่างเย็นชา "ถ้าคุณเตชินท์อยากสนุกกับผู้หญิงข้างถนนพรรค์นี้ในบ้านจริงๆ ก็ควรคำนึงถึงมารยาทพื้นฐานที่ได้รับการอบรมสั่งสอนมาด้วยว่าที่บ้านนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย ต่อให้คุณไม่หลับไม่นอนได้ แต่คนอื่นต้องหลับต้องนอนค่ะ!"

คำพูดของเธอสื่อเป็นนัยๆ ว่า เตชินท์มีชีวิตส่วนตัวสุดเหลวแหลก มารยาททราม แถมหยาบคายด้วย

สีหน้าของเตชินท์มืดครึ้ม ฉายความไม่พอใจชัดเจน

มารยาท? การอบรมสั่งสอน?

พูดได้ดี ยัยเด็กนี่รู้วิธียั่วโมโหเขาจริงๆ!

เพียงฟ้าเผยรอยยิ้มชั่วร้ายเมื่อเห็นสีหน้ามืดมนของเตชินท์ เธอใช้น้ำเสียงยั่วยวน พูดกับเขาว่า "คุณเตคะ ภรรยาคุณนี่อารมณ์ร้ายเหลือเกิน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงข้างถนนสักหน่อย เธอมาว่าพวกเราเสียๆ หายๆ แบบนี้ได้ยังไงคะ?"

เธอยิ้มกริ่ม เติมเชื้อไฟอย่างไม่เกรงใจ

เตชินท์วางแก้วในมือลงพลางจ้องมองชายาด้วยนัยน์ตาสีเข้ม "ออกไปเดี๋ยวนี้"

ออกไปงั้นเหรอ?

สีหน้าของชายาเย็นเยียบขึ้นมาฉับพลันเมื่อได้ยินคำพูดของเตชินท์ ถึงกระนั้น เธอยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่เดิม

เพียงฟ้าอดรู้สึกผยองที่เตชินท์ให้ท้ายไม่ได้จริงๆ ขณะเดียวกัน ก็พูดถากถางชายาไปด้วย "คุณภรรยาหูหนวกเหรอคะ? คุณเตบอกว่าให้คุณออกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาขัดขวางความสนุกของพวกเรา..." 

ก่อนที่จะพูดจบ เตชินท์หันหน้าไปมองเพียงฟ้า "ผมหมายถึงคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้!"

เพียงฟ้าหน้าซีดเผือด รอยยิ้มยั่วยุแข็งค้างอยู่บนใบหน้า

“คุณ...คุณเตคะ” ไม่อยากเชื่อว่าเขากำลังพูดกับเธออยู่

เตชินท์หมดความอดทน “อย่าให้ผมพูดเป็นครั้งที่สาม" 

เพียงฟ้าอยากพูดบางอย่างแต่ความเมินเฉยในดวงตาของเตชินท์ทำเอาเธอปิดปากสนิท 

เธอรู้ว่าถ้าไม่ออกไปตอนนี้ ผลลัพธ์ที่ตามมาคงเลวร้ายอย่างมาก

ก่อนที่จะเหลือบมองชายาอีกครั้ง เพียงฟ้าก็คว้ากระเป๋าถือแล้ววิ่งออกไป

......

ชายามองเพียงฟ้าที่เร่งร้อนจากไปอย่างเฉยชา และตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะรับมือกับเตชินท์ด้วย

ดังนั้น เธอจึนหันหลังกลับ เดินตรงขึ้นชั้นบน

“ฉันอนุญาตให้เธอออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่?" เสียงเย็นชาติดไร้ความอดทนดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ คำพูดของเขาชัดเจนว่าไม่ยอมให้เธอไป

แต่ชายายังคงเดินขึ้นบันไดต่อราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

เธอก้าวไปได้อีกแค่สองก้าว แขนก็ถูกใครคนหนึ่งคว้าเอาไว้แน่น เขาใช้แรงเยอะมากประหนึ่งต้องการจะหักแขนเธอยังงั้นแหละ

ชายาตกตะลึง ถลึงตาจ้องเขาเขม็ง “ปล่อยฉันนะ นายเตชินท์!"

ริมฝีปากบางของเตชินท์เม้มแน่นสนิท ความโกรธใกล้ปะทุอยู่ร่อมร่อ

ยัยผู้หญิงตัวน้อย ภรรยาในนามของเขา ทำให้เขาโมโหแทบตายเพราะทั้งดูถูกทั้งขัดขืนคำสั่งเขา