[ฉันเคยคิดว่าสกายลาร์ ฮอลแลนด์ คงเป็นผู้ชายที่เกลียดฉันมากที่สุดในโลก แต่ต่อมาฉันถึงตระหนักได้ว่า หากจะมีผู้ชายสักคนบนโลกใบนี้ ที่รักฉันสุดหัวใจ คนคนนั้นต้องเป็นสกายลาร์—คอรัลลี แชเรียต]

[ครั้งแรกที่เห็นคอรัลลี ผมก็เหมือนต้องมนตร์สะกด ไม่มียาตัวไหนแก้อาการนี้ได้ มีเพียงความรักเท่านั้น —สกายลาร์ ฮอลแลนด์]

“ที่รัก ช่วงนี้คุณต้องเหนื่อยหน่อยนะ พอแม่อาการดีขึ้นแล้วคุณก็ย้ายกลับมาที่บ้านได้เลย”

ตอนที่คอรัลลี แชเรียต ได้รับข้อความจากสามีของเธอ โฮเวิร์ด ชูทส์ เธอก็อยู่ที่ชั้นล่างของบ้านแล้ว

ช่วงหลังๆ แม่สามีของเธอสุขภาพไม่ค่อยดี โฮเวิร์ดเลยขอให้เธอย้ายไปพักที่บ้านแม่ของเขา เพื่อให้เธอดูแลกิจวัตรประจำวันต่างๆ ของท่าน มีเวลากลับบ้านก็แค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้นเอง

แต่วันนี้ แม่สามีรู้สึกพะอืดพะอม ช่วงบ่ายที่ผ่านมาท่านอาเจียนรดคอรัลลีถึงสามครั้ง เธอไม่มีทางเลือก มีแต่ต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ทันทีที่คอรัลลีเดินเข้าประตูมา ก็สะดุดรองเท้าที่วางอยู่ตรงทางเข้า เธอหันกลับ ก้มลงมองก่อนพบว่าเป็นรองเท้าสองคู่ รองเท้าหนังสีดำและรองเท้าส้นสูงสีแดง คอรัลลีไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูงมานานหลายปีแล้ว และรองเท้านี่ก็ไม่ใช่ของเธอ

"อา..."

เสียงเย้ายวนของผู้หญิงดังมาจากห้องนอน หัวใจของคอรัลลีสั่นสะท้าน เธอเดินไปที่ห้องนอนอย่างเงียบๆ และแล้วก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น

ทีแรก คอรัลลี อยากเปิดประตูใจจะขาด ติดที่นิ้วของเธอแข็งทื่อไม่ยอมขยับ สมองก็ว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก จึงทำได้เพียงมองเหตุการณ์ภายในห้องผ่านช่องประตูที่แง้มอยู่

บนเตียงหลังใหญ่ โฮเวิร์ดกำลังขยับกายเหนือร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง ร่างของโฮเวิร์ดบดบังผู้หญิงคนนั้นจนเกือบมิด คอรัลลีจึงเห็นเพียงผมหยิกสลวย สยายเต็มหมอน แผ่กระจายไปบนเตียง

สมัยเรียนมหาวิทยาลัย เธอเคยเป็นประธานหอพักมาก่อน สมัยนั้น บรรดารูมเมทชอบเรียกเธอว่า “ยัยชีคอร์ลี” พอเรียนจบ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเหลือเพื่อนแค่คนเดียวที่ยังคงอยู่ในเมือง

คอรัลลีประหลาดใจว่าทำไมเสียงของผู้หญิงคนนั้นถึงฟังแล้วคุ้นหู แต่พอเห็นผมหยิกยาวเกาลัดเข้า เธอเกือบจะแน่ใจได้เลยว่าคนที่นอนอยู่ใต้ร่างสามีตนก็คืออลิสัน เฮอร์แมน เพื่อนสนิทของเธอ

“บอกฉันหน่อยสิว่า คุณรักฉัน หรือรัก กันแน่?”

แขนของอลิสันโอบรอบคอของชายหนุ่มราวกับงูตัวหนึ่ง เธอพูดพลางเหลือบมองไปที่ประตูด้วยดวงตาซึ่งแต่งแต้มเมคอัพ ริมฝีปากแดงโค้งขึ้น รอยยิ้มยั่วยุระบายบนใบหน้า

“แน่นอนว่าต้องเป็นคุณสิ สวยเด็ดดวงกว่าตั้งเยอะ”

โฮเวิร์ดไม่รู้ว่าผู้หญิงทั้งสองคนต่างสบตากัน เพราะมัวแต่พุ่งความสนใจทั้งหมดที่อลิสัน คอรัลลีที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตู เรียกสติกลับคืนสู่จิตใจที่ว่างเปล่าในตอนแรกได้แล้ว ประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิดออกอย่างแรง

โฮเวิร์ดหันกลับไปดู ก่อนพบว่าคอรัลลียืนอยู่ตรงนั้น

“ที่รัก!”

“ยัยชีคอร์ลี!”

น้ำเสียงอลิสันเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างแรงเพราะถูกคนขัดจังหวะความหฤหรรษ์

“สนุกกับการแอบดูนักไม่ใช่รึไง?” “ไม่ยืนดูต่ออีกหน่อยล่ะ?”

“คุณจะแก้ตัวเรื่องนี้ว่ายังไง?” ดวงตาของคอรัลลีเริ่มมีน้ำตาเอ่อ ผู้ชายคนนี้มีผู้หญิงคนอื่นนอนอยู่ใต้ร่าง แต่ยังมีหน้าเรียกเธอว่า ‘ที่รัก’?

"ที่รัก รีบๆ อธิบายให้ยัยชีคอร์รี่ฟังสิ"

อลิสันลุกขึ้นนั่ง ใช้แขนโอบรอบเอวของโฮเวิร์ดและแนบร่างยั่วยวนชิดกับกายเขา เธอพูดอย่างมีจริต

“ถ้าคุณไม่อธิบายให้ดีๆ ฉันก็จะไม่อยู่รอแล้วนะ”

โฮเวิร์ดยืดตัวตรงทันที ตอบภรรยาด้วยเสียงแข็งกร้าว

“ก็เห็นหมดทุกอย่างแล้วนี่ ยังต้องให้อธิบายอะไรอีก?”

“ต้องการหย่าหรอ?”

คอรัลลีมองคู่รักตรงหน้าด้วยสายตาเศร้าสร้อย

“คุณตัดสินใจแล้วนี่ พรุ่งนี้ก็ไปจัดการเรื่องนี้ให้จบๆ ไป”

อลิสันไม่พูดอะไร กลับกัน เธอแอบบิดเนื้อที่เอวของชายหนุ่ม โฮเวิร์ดพยักหน้ารับรู้ทันที

“ผมรอวันนี้มาโคตรนาน ดูสภาพคุณสิ เราแต่งงานกันมาแค่สามปี คุณก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่ดูแลตัวเองสักนิด แล้วยังกลิ่นที่โชยออกมาจากตัวคุณนี่อีก? โคตรเหม็น!”

มันคือกลิ่นอาเจียนของแม่สามี เธอแค่ต้องการกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าสกปรกๆ นี่ เพราะที่บ้านแม่สามีไม่มีเสื้อสะอาดเหลือให้เปลี่ยนแล้ว โฮเวิร์ดพูดต่อโดยไม่รอคำตอบของคอรัลลี

“ถ้าทำงานบ้านให้ดีไม่ได้ อย่างน้อยก็ควรกระตือรือร้นเรื่องบนเตียงให้มากกว่านี้ เทียบกับอลิสันแล้ว คุณมันไม่นับว่าเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ!”

คำพูดเขาทำหัวใจคอรัลลีปวดร้าว โฮเวิร์ด อลิสัน และเธอ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนั้น ความสวยของคอรัลลี เป็นที่รู้กันทั่ว ไม่ว่าจะมีหนุ่มๆ โปรไฟล์เยี่ยมหมั่นเข้าหาเธอแค่ไหน เธอก็ไม่ยอมรับรักพวกเขา

สุดท้าย เธอก็เลือกโฮเวิร์ด ชายหนุ่มธรรมดา พื้นเพบ้านๆ ที่ใส่ใจเตรียมอาหารเช้าให้เธอทุกวัน และชงน้ำผึ้งอุ่นๆ ให้เธอดื่มเวลาปวดท้องประจำเดือน

จำได้ว่า เพื่อนๆ ในหอพักต่างรู้สึกสงสารที่เธอคว้าเอาผู้ชายธรรมดาๆ มาเป็นแฟน อย่างไรก็ตาม เธอมักพูดเสมอว่าความธรรมดาถือเป็นพระอันประเสริฐ ตอนนี้ พอคิดย้อนไปก็เป็นแค่เรื่องตลกเรื่องหนึ่ง

“โอเค เข้าใจแล้ว เจอกันพรุ่งนี้เช้า 9 โมงตรง หน้าสำนักงานเขต”

หลังพูดจบ คอรัลลีกลั้นน้ำตาหันหลังเดินออกมา

คอรัลลีออกจากบ้าน แวะห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุดเพื่อซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ จากนั้นก็โยนชุดเก่าลงถังขยะ ตอนที่พวกเขาแต่งงานกันใหม่ๆ สถานะทางการเงินยังไม่มั่นคง ดังนั้นเธอจึงลังเลที่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่สักชุดอยู่นาน ชุดที่เธอเพิ่งโยนทิ้งไปก็ซื้อมาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย

บ่อยครั้งที่โฮเวิร์ดบอกว่าอนาคตหากเขาได้เงินเดือนมากขึ้น จะซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ให้เธอใส่ แต่พริบตาเดียว ทั้งสองกำลังจะหย่ากัน โฮเวิร์ดเองยังไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้เธอเลยสักชุด

หลังจากคอรัลลีทานอาหารนอกบ้านเสร็จ ก็ติดต่อตัวแทนอสังหาริมทรัพย์หลายรายเพื่อจองเวลาขอเข้าไปดูสถานที่ในวันพรุ่งนี้ กว่าจะกลับถึงบ้านแม่สามีก็เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้ว

เมื่อคอรัลลีเข้าบ้าน แม่สามี มอร์กานา แลน นั่งประจำที่บนโซฟา พลางส่งเสียงตำหนิ

“ทำไมกลับช้าขนาดนี้? กะให้ฉันหิวตายเลยใช่มั้ย?”

คอรัลลียืนนิ่งอึ้งอยู่ที่ประตู

“โฮเวิร์ดไม่ได้บอกแม่หรอคะ?”

มอร์กานาได้ยินก็โมโหขึ้นมาทันที

“ลูกชายฉันยุ่งจะตาย เขาต้องบอกอะไรฉันด้วยงั้นหรอ? รีบๆ ไปทำกับข้าวสิ หิวจะตายอยู่แล้ว”

คอรัลลีไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอวางกระเป๋าและเดินเข้าครัว จากนั้นก็ซาวข้าว ล้างผักอย่างคล่องแคล่ว ก่อนหั่นเป็นชิ้นๆ ขนาดพอดีคำ ถึงอย่างนั้น ในใจก็อดที่จะรู้สึกขมขื่นเล็กๆ ไม่ได้

หลังเรียนจบ เพื่อดูแลกิจวัตรประจำวันของแม่สามี เธอสละโอกาสในการทำงานกับบริษัทใหญ่ ยอมหางานเงินเดือนแค่หนึ่งพันเหรียญ

เธอเลือกที่ทำงานใกล้บ้านแม่สามีและบ้านของเธอเอง เป็นเวลาสามปีติดที่เลิกงานปุ๊บ ก็ตรงมาที่นี่ปั๊บเพื่อทำอาหารให้แม่สามี ก่อนกลับไปทำอาหารให้สามีที่บ้านของเธอเอง

ตอนแรกเธอคิดอยู่บ้างว่ามอร์กานาคงชอบหน้าเธออยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่แค่ครั้งแรกที่เธอกลับมาช้า แม่สามีไม่ถามถึงเรื่องของคอรัลลีเสียด้วยซ้ำ กลับห่วงแค่ความหิวของตัวเอง

“อ๊ะ!”

คอรัลลีมัวแต่ใจลอย จนเผลอทำมีดบาดมือขณะที่กำลังหั่นผัก เธอรุดไปที่อ่างล้างจานเพื่อล้างเลือดออก จากนั้นก็ออกจากห้องครัวเพื่อไปทำแผล เห็นห้องนั่งเล่นไม่มีคนอยู่ คอรัลลีก็ไม่ได้คิดมากอะไร เธอเดินตรงไปยังชั้นวางทีวี ขณะกำลังทำแผลให้ตัวเอง เธอก็เห็นมอร์กานากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง