ซาวานนาห์ เชอร์แมนคว้าเสื้อคาร์ดิแกนที่ขาดลุ่ยของเธอแล้วรับย่องออกไปจากห้องสวีทในโรงแรมหรูกลางใจเมือง

ขณะที่เธอปิดประตู เธอเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาปิดสนิท เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เมื่อเธอยั่วยวนเขาจากความมึนเมาในแอลกอฮอล์ที่เขาดื่มจนเกิดความสัมพันธ์อันเร่าร้อนขึ้น ซึ่งตอนนี้เธอกลับรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง! เมื่อเริ่มสัมผัสที่หน้าท้องมัดกล้ามได้รูปของเขานั้น จู่ๆเขาก็กลายเป็นสัตว์ป่าดุร้ายที่คำรามออกมาอย่างไร้ความปราณี...

อย่างไรก็ตามเธอจำได้ว่าเขาคือบอสของเธอ ภายนอกเขาดูเป็นคนจริงจังและเข้มงวดที่ใครๆต่างก็หวาดกลัว แค่คิดเธอก็ตัวสั่นเมื่อนึกถึงตอนทำงานกับเขา

ซึ่งมันคือความผิดพลาดมากๆที่ปล่อยให้ความต้องการเพียงชั่วครู่ที่อาจจะนำพามาซึ่งหายนะครอบงำเธอ

ซาวันนาห์เริ่มขาสั่นและเธอตัดสินใจหนีออกจากที่โรงแรมนั่นทันที

เมื่อไปถึงหอพัก เธอก็กลั้นหายใจก่อนเพื่อเปิดประตูแล้วทำราวกลับเรื่องเมื่อคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น

ไอรีน สมิธ เพื่อนร่วมห้องของเธอซึ่งกำลังแต่งหน้าอยู่ เธอกำลังทากาวบนขนตาปลอมอย่างพิถีพิถัน

เธออยากจะแอบเข้าไปในห้องโดยไม่มีใครเห็นแต่กลับเจอไอรีนนั่งอยู่แล้วเอ่ยถามว่า "เมื่อคืนทำไมแกไม่กลับบ้าน? ฉันพยายามโทรหาแกเมื่อคืนก็ไม่รับสาย"

คำถามของไอรีนเป็นเพียงคำถามไม่ซีเรียสอะไรมาก

อย่างไรก็ตามซาวานนาห์รู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะตอบ

เธอสะดุดกับคำพูดของเธอแล้วโกหกว่า "ฉันกลับแล้วเมื่อคืนแต่ไม่เห็นว่าแกโทรมา ฉันเพิ่งรู้ตัวตอนเห็นโทรศัพท์เมื่อเช้าตอนที่กำลังเก็บของในห้องอยู่นะ แต่แกน่าจะหลับอยู่ฉันก็เลยไม่กล้าปลุก" .."

"จริงดิ?"

หลังจากติดขนตาปลอมเสร็จ ไอรีนก็หันกลับมามองซาวันนาห์ โดยสังเกตว่าเธอจับแจ็กเก็ตของเธอแปลกๆ “แกไม่ได้ใส่แจ็กเก็ตกับเสื้อกล้ามข้างในเหรอ?”

ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่คำถามธรรมดาๆเท่านั้นแต่กลับทำให้หัวใจของซาวันนาห์เต้นแรง “ก็... ก็อากาศมันร้อน แล้วฉันก็ต้องรีบไปหาคุณจอห์นสตันเพราะมีงานด่วน”

เธอเป็นเลขาของอลาสแตร์ จอห์นสตัน หน้าที่ของเธอคือทำตามคำสั่งแล้วจัดแจงธุระทุกอย่างให้กับเขา

แต่ท่าทางที่ดูลุกลี้ลุกลนของเธอทำให้ไอรีนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอสังเกตท่าทีของซาวันนาห์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย

เธอหรี่ตาลงแล้วถามว่า "ทำไมหูซ้ายของแกถึงแดงขนาดนั้น"

"อะไรของแก?" ซาวันนาห์ทำท่าตกใจ “บางที... ฉันอาจถูกแมลงกัดเมื่อคืนนี้” เธอตอบพร้อมปัดผมลงจากด้านซ้ายเพื่อปกปิดมันอย่างจงใจ

“แกดูผิดปกตินะ”

ไอรีนวางที่ดัดขนตาลงเพื่อสอบปากคำซาวันนาห์อย่างจริงๆจังๆ

อย่างไรก็ตามในขณะเดียวโทรศัพท์ของซาวันนาห์ก็สั่นขึ้น

ขึ้นชื่อว่า "คุณจอห์นสตัน" ปรากฎขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของเธอซึ่งมันทำให้ซาวันนาห์ตัวสั่น

“มาที่ห้องรับแขก!”

มันเป็นแค่ประโยคสั้นๆ แต่เธอเกือบจะสัมผัสได้ถึงความโกรธของเขาผ่านหน้าจอ

“ฉ... ฉันกำลังไปค่ะ”

ซาวันนาห์วางสายโดยไม่สนใจสายตาที่งุนงงของไอรีน เธอรีบออกจากห้องทันทีเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดสีดำแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อเติมหน้าให้ดูสดชื่นขึ้น จากนั้นเธอก็ปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็ว

ดูเหมือนเป็นคำสั่งเร่งด่วนจากเจ้านายของเธอ ไอรีนจึงไม่ได้ถามไถ่อะไรจากเธอต่ออีก

ระหว่างทางไปห้องพักของโรงแรม ซาวันนาห์รู้สึกราวกับว่ากำลังจะพาตัวเองไปที่ลานประหาร มีเรื่องคาดเดามากมายในหัวของเธอว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

ถูกจอห์นสตันเรียกมาตอนนี้... อาจเป็นเพราะสิ่งที่เธอทำไปเมื่อคืนก่อนหรือเปล่า?

อย่างไรก็ตามดูเหมือนเขาน่าจะยังเมาค้างอยู่ เขาน่าจะ... จำอะไรไม่ได้มั้งนะ?

ซาวันนาห์เต็มไปด้วยความประหม่า ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับกำลังเล่นรถไฟเหาะ ขณะที่เธอเดินไปพบเจ้านายของตัวเองในห้องรับรองของโรงแรม

ใบหน้าของเขาดูจริงจังและดวงตาของเขาซ่อนความน่ากลัวมากกว่าเวลาทำงานปกติเสียอีก

ออร่าของเขารุนแรงมากจนทำให้ซาวันนาห์รู้สึกกลัวจนตัวสั่น!

ซาวานนาห์กำหมัดแน่นเพื่อสงบอารมณ์ตัวเอง เธอยิ้มอย่างสุภาพแล้วเดินเข้าไปหาเขาด้วยความเคารพ “คุณจอห์นสตัน คุณเรียกฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ?”

มันเงียบสงัดจนได้ยินเสียงเท้ากระทบพื้น มีวัตถุแข็งบางอย่างๆถูกโยนลงบนโต๊ะ โดยมีแสงริบหรี่จากโคมไฟฉายไปยังสิ่งนั้น

อุณภูมิในร่างกายของซาวันนาห์เย็นเฉียบเมื่อเธอเจอของสิ่งนั้น นั่นก็คือจี้หงส์ดำของเธอ!

บ้าเอ้ย...เธอทิ้งของสำคัญไว้ในห้องนั่นได้ยังไงกัน!

เธอดูท่าทีของอแลสแตร์อย่างกล้าๆกลัวๆ เธอเห็นริมฝีปากที่เม้มแน่นของเขาและการจ้องมองราวกับมีดอันแหลมคมที่พร้อมจะทิ่มเข้าไปในวิญญาณของเธอ

ถ้าเธอยอมรับถึงความผิดพลาดกับเรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้น การลงโทษของเธอก็อาจจะไม่หนักมากไหม...

อลาสแตร์ชี้ไปที่จี้และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณจำสิ่งนี้ได้ไหม?"