ย้อนกลับไปเมื่อห้าพันปีก่อน……………..

ณ หุบเขาจัวหลุน ในครานั้นมีเทพเซียนท่านหนึ่งได้อาศัยอยู่ในถ้ำหินมรกตบนยอดเขา ที่นั่นงามสพรั่งไปด้วยต้นไม้เขียวขจี ดอกไม้นาๆพันธุ์ทั้งฝูงผีเสื้อนับพันตัวที่กำลังบินตอมเกศรดอกไม้ สายลมอ่อนๆ พัดยอดหญ้าพริ้วไสว ยามทอดตามองน้ำตกจะเห็นสายน้ำทอดยาวลงไปไกลสุดตาถึงเบื้องล่างในป่าใหญ่รกทึบ บุรุษวัยกลางคนผู้นี้เดิมทีเขาได้อาศัยอยู่ในพิภพเทพเซียน เขาได้สำเร็จวิชาเวทย์ขั้นแปดของสำนักเส้าหยาง…….

ยามนั้นเขาได้ฝึกวิชาอย่างเข้มงวดเพื่อจะได้เดินทางไปยังหุบเขาไป๋เจี๋ยนตามที่อาจารย์ของสำนักเส้าหยางได้ประกาศให้ลูกศิษย์ของนักรับทราบว่าหลังจากลูกศิษย์ทุกคนสำเร็จวิชาเวทย์ขั้นเจ็ดแล้วนั้น จะได้ออกไปตามกระบี่ทรงพลังเล่มหนึ่ง……

แต่อาจารย์ของเขานั้นได้เอ่ยขึ้นว่า วิชาเวทย์ขั้นเจ็ดนั้น ยังด้อยค่าเกินไป สำหรับการปลดผนึกกระบี่เล่มนี้ เขาจะต้องมีพลังมากกว่านี้ อาจารย์ของเขาจึงได้แอบฝึกวิชาเวทย์ขั้นแปดให้แก่เขาผู้เป็นลูกศิษย์ที่รัก หลังจากนั้นเวลาได้ผ่านล่วงเลยไปถึงสามปี เขาได้สำเร็จวิชาเวทย์ขั้นสูงสุดของสำนักเส้าหยาง แต่เมื่อเขาได้รับพลังเต็มที่เขากับต้องสูญเสียท่านอาจารย์อันเป็นที่รักของเขาไป ………..

หลังจากนั้นเขาได้ลาศิษย์พี่ และ ศิษย์น้องเพื่อออกเดินทาง ไปยังหุบเขาไป๋่เจี๋ยน………..

การเดินทางของเขาในครานั้น ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายในการเดินทาง จากสำนักเส้าหยางนั้น ต้องผ่านหุบเขาอินทรีแดง หุบเขากระเรียน ทุ่งหิมะซือไห่ ทะเลสาบน้ำแข็ง และสำนักหมื่นโลกันตร์ เขาต้องพบเจอกับสัตว์เทพ นักฆ่าไร้เงา หรือแมลงพิษ………

การต่อสู้ของเขากับสัตว์เทพที่หุบเขาอินทรีแดงนั้นทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ……

หลังจากนั้นไม่นานเมื่ออาการบาดเจ็บของเขาหายดีจึงเริ่มเดินทางต่อ การเดินทางของเขาช่างยาวนานยิ่งนัก ผ่านจุดอันตรายตามหุบเขา หรือนักฆ่าไร้เงา และแล้วมันก็ถึงวันที่เขารอคอย เขาได้เดินทางมาถึงหุบเขาไป๋เจี๋ยน………

เขาใช้เวลาราวห้าวันในการเดินทางผ่านเขตอาคมของหุบเขาไป๋เจี๋ยน ……..

ณ ยอดหุบเขาไป๋เจี๋ยนอันรกทึบ เสียงใบไม้หล่นไม่ไกลจากหน้าผากกว้างและสูงชัน ที่เขายืนอยู่ เขาเพ่งสมาธิไปที่หินแก้วมรกตก้อนหนึ่งพลันเกิดลมแรง ฟ้ามืด ฝนห่าใหญ่ เหมือนฟ้าพิโรธก็มิปาน เขาใช้พลังเวทย์ที่ได้ฝึกฝนร่ำเรียนมาเปิดหินแก้วมรกตนั้นออก พลันเกิดถ้ำขนาดใหญ่หลังก้อนหิน จากการสำรวจด้วยสายตาคร่าวๆนั้น….

ถ้ำแห่งนี้มืดสนิท อีกทั้งหนาวเย็นยะเยือกจนถึงกระดูก ปานว่าอยู่ในทะเลสาบน้ำแข็งก็มิปาน เขาใช้พลังเวทย์จุดคบเพลิงเพื่อส่องทางไปตามถ้ำเขาเดินนานเท่าไหร่ก็มิทราบได้ ยิ่งเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่เหมือนยิ่งกับว่าถ้ำนี้ไม่มีที่สิ้นสุด………

ยามนี้หนึ่งบุรุษหนุ่มกับคบเพลิงอันน้อยนิดของเขานั้น ได้เดินมาหยุดตลงกลางถ้ำและเจอกับบางสิ่ง …….. บางสิ่งที่มันถูกผนึกไว้ด้วยน้ำแข็ง และวิชาเวทย์อันทรงพลัง…………..

เขาได้ใช้วิชาเวทย์ที่ร่ำเรียนมาจากอาจารย์อันเป็นที่รักของเขา ปลดผนึกพลังของมัน……….

ยามนี้เป็นเวลาเช้าตรู่หลังจากที่เขาสลบไสลไปหลายวันเขาก็ได้ฟื้นขึ้นมา พร้อมกับกระบี่ที่อยู่ข้างกาย บัดนี้เขาได้ครอบครองมันแล้ว กระบี่ที่ทรงพลัง ที่ใครๆต่างอยากได้ครอบครองมัน……….

เขาได้เดินทางกลับมายังพิภพเทพเพื่อประกาศให้เหล่าเทพประจักรว่า เขาได้ครอบครองมัน เขาได้ปลดผนึกมัน ยามถึงพิภพเทพ เหล่าเทพต่างๆบ้างก็ยินดี บ้างก็อยากได้มันมาครอบครองเสียเองจึงเกิดการแย่งชิง…….

ยามนั้นจึงเกิดศึกสงครามขึ้น ของเหล่าเทพ เมื่อเขาเกิดความคิดว่าจะครอบครองทั้งสองพิภพเสียเอง……..

พิภพมารมิอาจจะชนะกระบี่เล่มนั้นได้………เหล่าเทพก็เช่นเดียวกัน………..

จากการแย่งชิงกระบี่ สู่การแย่งชิงพิภพ…..

แต่แล้วกระบี่ทรงพลังเล่มนั้นได้หายไปจากเขาตลอดกาล…….

เขาตามหามันนานนับพันปี แต่ก็ไม่พบ เขาจึงได้เร้นกายมาอาศัยอยู่บนหุบเขาจัวหลุนนั่นเอง