...อเมริกา..

　　“คุณแม่ครับหลายปีแล้วที่เราไม่ได้กลับเมืองไทย” ปอนพูดกับมารดาที่ยังคงนั่งยุ่งกับงานที่เอากลับมาทำที่บ้าน

　　“แม่ก็ว่าจะกลับอยู่แต่ยังหาเวลาไม่ได้เลย กลับไปทั้งที ก็อยากจะให้คุ้มหน่อย” ปรียาพูดโดยที่ยังไม่ยอมเงยหน้าจากงาน

　　กริ๊ง กริ๊ง

　　“ปอนนี่ยายนะลูก” ต้นสายส่งเสียงทันที ยังไม่ทันที่คนปลายสายจะได้พูดอะไร

　　“ครับยาย มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมทำเสียงแบบนั้น”

　　ชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่า ฟังเสียงของยายปัทมาที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิดแล้วรู้สึกใจคอไม่ดี

　　“ยายจะไม่ไหวแล้วนะ ป่วยจนไม่รู้จะมีชีวิตรอหลานได้อีกนานเท่าไหร่ ไม่คิดจะกลับมาดูใจยายกันเลยใช่ไหม”

　　เสียงปริ่มจะขาดใจ บางช่วงก็สูดน้ำมูกเหมือนคนกำลังร้องไห้ ยิ่งทำให้หลานชายรู้สึกเป็นห่วง

　　“คุณแม่กำลังเร่งทำงานอยู่ครับ จะได้ไปอยู่กับยายนานๆ” ปอนบอกเหตุผลที่เขากับมารดายังไม่กลับ

　　“แล้วถ้าแม่เขายังจัดการเรื่องงานไม่เรียบร้อย ปอนจะกลับมาหายายก่อนไม่ได้เลยใช่ไหม เรียนก็จบแล้ว งานก็ยังไม่ทำ ยายมันไม่สำคัญแล้ว คนแก่ใครเขาจะเห็นค่า งานที่เมืองไทยก็มากมาย จบจากอเมริกามีเหรอที่เขาจะไม่อ้าแขนรับ”

　　น้ำตาก็มาเสียงสะอื้นก็มา ยายปัทมาจัดเต็ม เรียกคะแนนสงสารจากหลานรัก ได้ไปเกินร้อย

　　“ยาย...ทำไมคิดแบบนั้นไม่มีใครไม่รัก ไม่ห่วงยายเลยนะครับ ทุกคนกำลังหาเวลากลับไปอยู่กลับยาย หรือยายจะมาอยู่ที่นี่กับพวกเรา” หลายชายพยายามพูดไม่ให้คนที่เลี้ยงเขามาคิดมาก

　　“ยายเกิดที่ประเทศไทย ก็ขอตายที่นี่ ถ้าปอนไม่รักยายก็รอกลับมาพร้อมแม่เขาก็ได้ แต่อาจจะได้มางานศพยายแทน”

　　ไม่รอคำตอบจากหลานรักปัทมาก็ชิงวางสายก่อน ทิ้งคำพูดสุดท้ายให้คนฟังรู้สึกไม่ดี

　　.....ประเทศไทย....

　　“เป็นไงบ้างปัทมา เจ้าปอนจะกลับมาไหม”

　　สมใจเพื่อนสนิทของยายปัทมาถาม เพราะทั้งคู่ต่างร่วมมือกันวางแผนนี้

　　“ไม่ต้องห่วงสมใจ ฉันว่าป่านนี้ตาปอนคงกำลังคิดมากและคงหาทางกลับมาให้เร็วที่สุด” ปัทมาเดาใจหลานชายที่เลี้ยงมาเหมือนลูกแท้ๆได้ออก

　　“ยายแป้ง ก็มีหนุ่มๆมาขยันขายขนมจีบอยู่เต็มไปหมด ฉันล่ะกลัว ไอ้ที่เราสองคนวางแผนไว้ว่าจะได้ดองกัน มันจะล่มไม่เป็นท่า”

　　ปัทมากับสมใจ เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆ พอแต่งงานก็โดนสามีทิ้งทั้งคู่ เลยตั้งใจกันไว้ว่าจะไม่ยอมให้หลานสาวหลานชายเลือกคู่เอง แต่จะจับทั้งสองคนคลุมถุงชนกันให้ได้

　　“นั่นไงพูดไม่ทันจะขาดคำ พอรู้ว่าวันนี้ยายแป้งจะกลับ พ่อหนุ่มลูกครึ่งตาไม่ยอมลืมก็เตรียมมารอเชียว”

　　หนุ่มลูกครึ่งที่สมใจพูดถึงคือโชกุน เขามาคอยตามขายขนมจีบให้หลานสาวของเธอ แต่แป้งก็ดูไม่ได้สนใจอะไร เพราะเธอกำลังมุ่งมั่นกับการเตรียมตัวศึกษาหาประสบการณ์เพื่อเตรียมเปิดร้านอาหารเล็กๆสักร้าน

　　“พ่อหนุ่ม ยายแป้งเขายังไม่กลับง่ายๆหรอก กลับบ้านไปก่อนเถอะ อย่ามารอให้เสียเวลาเลย”

　　ยายสมใจตะโกนจากบ้านของปัทมาที่อยู่ติดกับบ้านของเธอ เพื่อให้โชกุนกลับไปไม่ต้องมารอหลานสาวเธอ

　　“ผมรอได้ครับคุณยาย” ชายหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีตอบแบบ นอบน้อม

　　“เฮ้อ! ถ้าหลานชายเธอยังไม่กลับมา มีหวังโดนไอ้เจ้านี่แย่งไปแน่ๆ” สมใจรู้สึกไม่สบายใจเลย

　　“ถ้ายายแป้งมันคิดจะชอบเจ้าโชกุนจริงๆ คงไม่ปล่อยให้มาตามจีบแบบนี้ คงยอมตกลงเป็นแฟนไปนานแล้ว ”

　　ปัทมายังเชื่อมั่น ว่ายังไงเสียแป้งหลานสาวเพื่อน ก็ไม่ได้มีใจให้โชกุน หรือบรรดาหนุ่มคนอื่นที่พากันมาขายขนมจีบอยู่เรื่อยๆแน่นอน

　　“คิดถึงครั้งเมื่อตอนเด็ก ๆ ที่สองคนยังไม่ต้องห่างกันไปแบบนี้ ยายแป้งกับตาปอนทะเลาะกันจนร้องไห้ทุกวัน แต่พอตื่นเช้ามาก็เดินข้ามรั้วมาหากันแล้ว” สมใจพูดไปยิ้มไป

　　“สมใจเธอจำได้ไหม ที่เราจับหลานเราทั้งสองคน มาแต่งตัวเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาว ตอนไปงานแต่งงาน ของนายอำเภอ เจ้าปอนนี่เขินจนหน้าแดงเลย”

　　คนแก่สองคนพากันหัวเราะ เมื่อคิดถึงภาพในอดีต ครอบครัวสองครอบครัวนี้ ผูกพันกันมานาน สองยายมั่นใจว่า ทั้งคู่ดูไม่ผิด ว่าถ้าแป้งกับปอนได้แต่งงานกันชีวิตคู่จะไม่ล้มเหลวเหมือนพวกเธอแน่นอน

　　***อเมริกา***

　　“แม่จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วนะ ลูกก็เตรียมตัวเองให้พร้อม เอกสารก็เตรียมไปด้วย เผื่อจะไปหางานทำที่เมืองไทยเลย ยายเขาจะได้ไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว”

　　ปรียาเธอก็อยากกลับไปพร้อมลูกชาย แต่ภาระหน้าที่งาน และสามีของเธอที่ลางานไม่ได้ เธอจึงจำเป็นต้องตามไปทีหลัง

　　เมื่อใกล้เวลที่ต้องกลับเมืองไทย ชายหนุ่มก็อดคิดถึงเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเขาเกือบสี่ปีไม่ได้ เธอชอบไว้ผมเปียสองข้าง และครั้งสุดท้ายที่เขากับเธอได้เจอกัน ชายหนุ่มก็แกล้งตัดเปียข้างหนึ่งของเธอมา จนเด็กน้อยร้องไห้และโกรธเขา ถึงขั้นไม่ยอมมองหน้าในวันที่เขาต้องเดินทางจากเมืองไทยมายังอเมริกา

　　“ตัดมาเสียเยอะเลย สมแล้วที่โดนโกรธ”

　　ปอนเปิดกล่องไม้ ที่เขาใส่ผมของแป้งไว้ในนั้น เขาแค่ต้องการได้ผมเธอมาไว้ดูเวลาคิดถึง แต่ด้วยยังเด็กไม่รู้จะเริ่มขออย่างไร เลยหยิบกรรไกรมาตัดเอาดื้อๆ ทำเอาแป้งต้องกลายเป็นเด็กผมสั้นไปเลย

　　“ยังเก็บไว้อีกเหรอลูก” ปรียาเดินมาเห็นลูกชายกำลังนั่งมองผมเปียที่อยู่ในกล่อง

　　“ไม่รู้ป่านนี้แป้งจะลืมหรือยังนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มเมื่อคิดถึงภาพเด็กหญิงที่ร้องไห้ลั่นบ้าน

　　“ไม่แน่ใจ แต่ถ้าเป็นแม่ไม่ลืมแน่ๆ ก็ลูกมันชอบแกล้งน้อง มีหวังกลับไปจะเข้าหน้ากันไม่ติด” ปรียาส่ายหัวให้กับความขี้แกล้งของลูกชาย