“ท่านแม่ เจ็บเหลือเกิน ช่วยข้า...”

“ฮ่าฮ่า! ซู่จื่อ เจ้าเจ็บปวดหรือไม่เล่าที่เห็นบุตรของเจ้าสิ้นชีพลงต่อหน้า ก่อนตายเขายังมิอาจปล่อยเศษผ้าที่เจ้ามอบให้ได้ด้วยซ้ำ เขารักเจ้ายิ่งนัก! แต่เจ้าไม่แม้แต่จะกอดเขา”

“อา! เหตุใดเจ้าจึงจงเกลียดจงชังเขานัก? หรือเพราะเจ้าถูกบีบให้คลอดเขาหลังถูกวางยาแล้วส่งตัวให้โม่จิงหาน?”

“เจ้ามิรู้รึว่าคืนนั้นข้าต่างหากคือคนวางยาเจ้า? โม่จิงหานร่วมเตียงกับเจ้าเพราะเขาปรารถนาจะช่วยเจ้า ทว่าเจ้ากลับชิงชังเขากับเสี่ยวเป้ยมานานถึงเจ็ดปีเพราะเรื่องนี้!”

“ตอนนี้เขาตายแล้ว เขาตายต่อหน้าเจ้า เจ้าเศร้าโศกหรือไม่? เจ้าเจ็บปวดหรือไม่เล่า?”

พี่หญิง ข้ายังมิได้ยินดีกับเจ้าเลย เรื่องที่ทุกคนในตระกูลจิ่งล้วนตายตกเพราะเจ้า เลือดหลั่งนองเต็มพื้น แม้แต่สุนัขที่เดินผ่านยังไม่กล้าเข้าใกล้ที่นั่น ยินดีกับการล้างแค้นของเจ้าด้วย เจ้าได้ตาหลับได้แล้ว!"

ไม่! ไม่!

มีเลือดไหลนองเต็มไปหมด ร่างเล็กไม่สมประกอบของเสี่ยวเป้ยร่วงลงบนพื้น เขากอดผ้าห่มเปื้อนเลือดไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่น เขาไม่อาจลืมตาอันสุกสว่างของเขาได้อีก

"ไม่..."

ซู่จื่อรู้สึกราวกับหัวใจของนางกำลังแยกออก ความเจ็บปวดไม่สิ้นสุดผสานกับความโศกเศร้าเข้าครอบงำนาง

เสี่ยวเป้ยคือเด็กที่นางให้กำเนิดหลังตั้งท้องมาเนิ่นนาน

ทว่านางกลับมิเคยโอบกอดเขาเนื่องเพราะความเข้าใจผิด นางมิได้กอดเขาแม้แต่ก่อนเขาจะตาย

ไม่! นางตายจะมิได้!

นางยังมิได้สังหารศัตรูของนาง ตราบที่นางยังมิได้เอาชีวิตนางแพศยาซู่อวี่! นางมิยอมตายเด็ดขาด!

ซู่จื่อใช้กำลังเฮือกสุดท้ายในกายนางขณะพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะลืมตาขึ้นให้จงได้

สิ่งที่นางเห็นคือทะเลทรายรกร้าง

ตรงหน้านาง ร่างโปร่งแสงสีทองบางเบากำลังมองมาที่นางอย่างอ่อนโยน “นายท่าน ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว ข้าคือเหยาเป่า ในที่สุดข้าก็ได้พบท่านอีกครั้ง”

เหยาเป่า?

ซู่จื่อจ้องไปที่แสงด้วยความงุนงง เกิดอาการปวดหนึบตรงหน้าอกของนาง

ยามกลางดึกที่นางหลับฝัน นางมักจะได้ยินคนเรียกชื่อนางในหูเสมอ

แต่ทุกครั้งที่นางตื่นจากความฝัน นางมักรู้สึกหลงทางเพราะนางจำเสียงที่เรียกนางไม่ได้

“นายท่าน เหลือเวลาอีกไม่มาก ท่านต้องจดจำสิ่งที่ข้าจะพูด”

“เดิมทีท่านเป็นจักรพรรดิหญิงนาม ซู่จื่อ แต่เนื่องจากพลังวิญญาณของท่านแข็งแกร่งเกินไป ร่างกายของท่านจึงมิอาจทานไหว ท่านสิ้นชีพไปด้วยความตายอันทรมาน การจะกลับชาติมาเกิดได้สำเร็จ ท่านต้องยอมสละวิญญาณเพื่อกลับชาติมาเกิด แต่ด้วยเหตุนี้ จิตของท่านจึงไม่สมบูรณ์ ท่านจึงถูกคนทรยศหลอกลวงและสูญเสียความคิดของท่านเองตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา”

“ครานี้ เหยาเป่าได้ใช้พละกำลังทั้งหมด ท้ายที่สุดจึงช่วยท่านค้นหาวิญญาณที่หายไปกลับมาได้ ต่อไป ท่านสามารถคืนวิญญาณของท่านไปยังตำแหน่งเดิมได้แล้ว”

“ทว่า  ข้าจะไม่ได้พบท่านอีก นายท่าน รักษาตัวด้วย...”

หลังจากที่ร่างนั้นพูดจบ มันก็ขยับเข้าหาซู่จื่ออย่างเนิบช้าแล้วจุมพิตใบหน้าของนาง จากนั้นมันก็เปล่งแสงอันทรงพลังและห่อหุ้มซู่จื่อไว้แน่น

ซู่จื่อรู้สึกถึงพลังอันกล้าแกร่งพุ่งเข้าสู่ร่างกายของนาง นางหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดและร้องโหยหวนด้วยความรวดร้าว

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ นางก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ดวงตาของเขาเย็นชาและหนาวเหน็บ มองสิ่งมีชีวิตทั้งหมดอย่างดูถูก ด้วยความโอหัง!

เมื่อนางนึกถึงมัน นางจำทุกอย่างได้!

นางเคยเป็นหมอเทวดาผู้เป็นที่กล่าวขานในตำนานเมื่อพันปีที่แล้ว

เนื่องจากนางชิงชังความเฉยชาของฝูเอียน นางจึงพาศิษย์ของนางไปที่วังหลวงเพื่อฝึกปรุงยาอมตะ ด้วยโทสะ นางรุดเข้าไปในพระราชวัง ตัดศีรษะจักรพรรดิและกลายเป็นจักรพรรดิหญิง

ทว่านางมิได้คาดคิดว่านางจะตายในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่นางได้ขึ้นครองบัลลังก์

เหตุการณ์ที่ตามมามิต่างจากที่เหยาเป่ากล่าวไว้

หลังจากที่นางกลับชาติมาเกิด นางก็กลายเป็นซูจื่อ เนื่องจากนางสูญเสียวิญญาณ เธอจึงพิการทางจิตใจ เธอถูกคนทรยศทำให้ตาตามืดบอดและเห็นโม่จิงหานผู้รักนางอย่างลึกซึ้งเป็นศัตรู นางมิใยดีแม้แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของนางเอง

ท้ายที่สุด นางยังทำให้คนในจวนจิ่งทั้งหมดถูกกวาดล้าง เสี่ยวเป้ย ซึ่งอายุเพียงเจ็ดขวบ ถูกฟันเป็นชิ้นๆ และล้มลงต่อหน้านาง...

เมื่อนึกถึงเสี่ยวเป้ยที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัว ซู่จื่อก็รู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรงและกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

"นายหญิง!"

"นายหญิง!"

เสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกดังขึ้นที่หูนาง ทุกอย่างก็ดำมืดลงต่อหน้าต่อตาของซู่จื่อและนางก็ตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง นางก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบมิใคร่ชัดข้างหู

“บ๊ะ! สมน้ำหน้านางแล้ว! นางใจร้ายถึงเพียงนั้นกับเลือดเนื้อเชื้อไขของตน เวลานี้นางกลับป่วยเจียนตาย กรรมตามสนองแล้ว!”

ใช่ เมื่อนางวิวาห์กับองค์ชาย นางมิเคยดีต่อเขา เมื่อองค์ชายหายตัวไปในสนามรบ นางก็ต้องการหย่ากับในเขาทันที ทว่าเนื่องจากนางกำลังตั้งครรภ์เสี่ยวเป้ย หลีลี่จึงไม่เห็นด้วย ดังนั้นนางจึงระบายโทสะของนางกับเสี่ยวเป้ย!

“หลังคลอดเสี่ยวเป้ย นางก็ส่งเขาให้หลีลี่โดยไม่แม้แต่จะมองเขา หลังจากนั้นนางก็ไม่สนใจเขาอีก มีแม่ที่โหดร้ายเช่นนี้ในโลกได้อย่างไรกัน?”

ซู่จื่อนอนอยู่บนเตียง ขนตาของนางสั่นเล็กน้อย

เสี่ยวเป้ย?